Eξι λεπτά απόλυτου μπάσκετ

Οταν έγινε στο ΟΑΚΑ η φάση που μετέτρεψε τον τρίτο τελικό σε πόλεμο (το επεισόδιο μεταξύ Τομάσεβιτς-Γουντς και η αποβολή των δύο μέσα σε κοσμοχαλασιά), ο Παναθηναϊκός είχε ήδη καθαρίσει το παιχνίδι. Το σκορ ήταν 53-42 και το φόντο ήταν καταπράσινο. Απέραντο πράσινο. Το «Χ» της ανάπαυλας έμοιαζε με μακρινή ανάμνηση και ο Ολυμπιακός βρισκόταν μισοξαπλωμένος στο καναβάτσο. Τον κατανίκησε ένας Παναθηναϊκός βγαλμένος από τις καλύτερες στιγμές του και από τα υγρά όνειρα του Ομπράντοβιτς. Και χρειάστηκε μόλις 6 λεπτά για να το κατορθώσει...

Η πεντάδα που ξεκίνησε το β' ημίχρονο έμοιαζε ποτισμένη με αφιόνι. Πριν προφτάσει ο Ολυμπιακός να αναπνεύσει, είχε ηττηθεί σε 10 απανωτές φάσεις. Επειδή περίμενα αυτή την αντίδραση από τον αίφνης εγκλωβισμένο Παναθηναϊκό, θέμα προσωπικότητας ήταν πλέον, τις σημείωσα μία προς μία.

Με το ξεκίνημα κιόλας, τάπα του Διαμαντίδη σε μακρινό σουτ του Βασιλόπουλου. Αμέσως μετά, κάρφωμα του Τσαρτσαρή ύστερα από άψογο συνδυασμό. Χαμένη επίθεση του Ολυμπιακού χωρίς καν να γίνει σουτ (ο Ουίνστον σταμάτησε τον Πρίντεζη πάνω σε λέι απ). Δύο εύστοχες βολές του Ουίνστον: 46-42. Τεχνική ποινή στον Γιαννάκη για διαμαρτυρία ενώ είχε δοθεί φάουλ υπέρ του Τσακαλίδη! Τάπα του Τσαρτσαρή στον Γκριρ. Τέταρτο φάουλ του Βασιλόπουλου. Τρίποντο του Τσαρτσαρή: 53-42. Αστοχο σουτ του Μπλέικνι. Και το κλέψιμο του Διαμαντίδη που έφερε τη γρονθοπατινάδα. Εντεκα κόλπα στη σειρά και σερί 11-0!

Σε οποιοδήποτε χαρτοπαικτικό σουαρέ, όποιος τζογαδόρος κερδίσει 10+1 παρτίδες σερί γυρίζει σπίτι με όλο το χαρτί, εκτός πια αν διαπράξει χαρακίρι. Απέναντι σε αντίπαλο που σιγά σιγά κατέρρεε, ο Παναθηναϊκός δεν είχε σκοπό να χύσει την καρδάρα με το γάλα.

Με κάθε δευτερόλεπτο που κυλάει, τα νεύρα τεντώνονται όλο και περισσότερο. Το τυφλό πάθος των οπαδών, που πλέον αδιαφορούν για τις συνέπειες που μπορεί να υποστεί η αγαπημένη τους ομάδα (ίσως επειδή βλέπουν τον αθλητικό δικαστή να μοιράζει ποινές-ανέκδοτα), μεταφέρεται στον αγωνιστικό χώρο, όπου τα μάτια γυαλίζουν επικίνδυνα. Ο Γουντς θα είχε αποκεφαλίσει τον Τομάσεβιτς αν τον πετύχαινε στο «δόξα πατρί». Ο Σχορτσιανίτης άνοιξε μέτωπο με την κερκίδα, ανενόχλητος και ατιμώρητος. Ο Γιασικεβίτσιους έπιασε τον Τεόντοσιτς από τον λαιμό, όπως έκανε αργότερα ο Τομάσεβιτς με τον Γουντς. Αμφιβάλλει κανείς ότι αυτά είναι συμπτώματα του ανεξέλεγκτου φανατισμού; Υπάρχει άνθρωπος που θα έστελνε ευχαρίστως τη γυναίκα του στο ΣΕΦ ή στο ΟΑΚΑ; Η πιο γλαφυρή εικόνα του χθεσινού αγώνα ήταν η έκφραση στο πρόσωπο του Δημήτρη Διαμαντίδη έπειτα από ένα άστοχο σουτ του στο 63-49: σκέτη οδύνη, επιπλέον φορτισμένη με τόνους άγχους! Ποιος, ο Διαμαντίδης που είναι σκέτο αρνί...

Κράνη και πολεμοφόδια μπήκαν στο συρτάρι για άλλες 3 ημέρες. Οσο πιο γρήγορα ολοκληρωθούν οι τελικοί τόσο το καλύτερο για το μπάσκετ και για τη σωματική (και ψυχική) ακεραιότητα όσων εμπλεκόμαστε. Και μη μου πει κανείς ότι αυτό σημαίνει «μακάρι να γίνει το 3-1 την Κυριακή», γιατί έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω κι έχει πιαστεί το χέρι μου να το γράφω από την πρώτη μέρα. Γιατί νομίζετε ότι ευχόμουν «να βρεθεί ομάδα να μπει σφήνα μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού»;

Και να πεις ότι παίζεται μπάσκετ της προκοπής; Αν αυτό το εξαήμερο έφερε εκατό ανθρώπους στο άθλημά μας, ταυτόχρονα έδιωξε διακόσιους.