«Κόκκινη» εμφατική νίκη, «πράσινο» επιθετικό κραχ

Εξακολουθεί ο Παναθηναϊκός να έχει τον πρώτο λόγο, χθες όμως πιστοποιήθηκε ότι δεν είναι «πράσινος» μονόλογος η διελκυστίνδα για τον τίτλο. Η επικράτηση του Ολυμπιακού με το εμφατικό 71-55 καθίσταται ακόμα πιο εντυπωσιακή, εάν αναλογιστεί κανείς ότι η διαφορά των 16 πόντων δεν ήταν απόρροια κάποιου «ξεσπάσματος» στα τελευταία λεπτά του αγώνα, ούτε καμίας «τα παίζω όλα για όλα» επιλογής των «πρασίνων» στα... τελευταία μέτρα της «τελικής ευθείας» της αναμέτρησης. Η έκβαση του αγώνα είχε κριθεί πολύ νωρίτερα. Οι «ερυθρόλευκοι» προάσπισαν με ωριμότητα και σχετική άνεση (όση, εν πάση περιπτώσει, μπορεί να διαθέτει ομάδα όταν αντιμετωπίζει τον ΠΑΟ) ό,τι «έκτισαν» στο πρώτο μέρος του παιχνιδιού. Αυτό, εκ των πραγμάτων, ήταν το καθοριστικό –για την τελική έκβαση της αναμέτρησης– χρονικό διάστημα. Με εντυπωσιακότερο στοιχείο –ποιο άλλο;– την απίστευτα πενιχρή επιθετική συγκομιδή του Παναθηναϊκού.

Είκοσι πόντοι σε είκοσι λεπτά παιχνιδιού παραπέμπουν σε ντέρμπι «αιωνίων»... ειδικών συνθηκών και άλλων εποχών. Ας πούμε σ' εκείνο το αλήστου μνήμης 45-44 (τελικό σκορ!), στο πέμπτο παιχνίδι των τελικών του 1995 στο ΣΕΦ. Ας πούμε σ' εκείνο το ματς Κυπέλλου των πασιφανώς ανέτοιμων «αιωνίων», στο Σπόρτιγκ –στην πρεμιέρα του Εντι Τζόνσον στην Ελλάδα, εάν δεν με απατά η μνήμη μου. Είκοσι πόντοι σε είκοσι λεπτά ίσως θυμίζουν στους παλιότερους τις επιθετικές επιδόσεις αρκετών αντιπάλων του Περιστερίου, την εποχή του... Αραποστάθη –τότε που η ομάδα της «δυτικής όχθης» φημιζόταν για το μπάσκετ το οποίο αργότερα έμελλε να χαρακτηριστεί –ως στυλ– με δύο λέξεις: «Α λα Λιμόζ». Σκορ 33-20 όμως, με παθόντα τον Παναθηναϊκό, δεν είναι ακριβώς ό,τι περιμένεις στο δεύτερο παιχνίδι των φετινών τελικών.

Το αξιοπρόσεκτο είναι ότι ο Παναθηναϊκός είχε, κατά κανόνα, καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας από τους «ερυθρόλευκους» στο συγκεκριμένο εικοσάλεπτο! Τι να το κάνεις, όμως; Η αστοχία των παικτών του, παρ' ότι δεν έλειψαν τα «ελεύθερα σουτ», μπορεί να γίνει στο εξής αρνητικό σημείο αναφοράς. Αφήστε που ο... τόσος ορθολογισμός στην κυκλοφορία της μπάλας καθιστούσε αρκετές φορές προβλέψιμη την επόμενη κίνηση των «πρασίνων», με αποτέλεσμα οι «ερυθρόλευκοι» να «βγάζουν» εγκαίρως αποτελεσματικές άμυνες ή και να κάνουν «κλεψίματα».

Στον αντίποδα, ο Ολυμπιακός έκανε αυτό που έπρεπε. Επαιξε άμυνα ζώνης, την οποία θα αναγκαζόταν ασφαλώς να εγκαταλείψει εάν οι «πράσινοι» δεν είχαν... τσακωθεί με την έννοια της ευστοχίας. Οι «ερυθρόλευκοι» αξιοποίησαν αρκετά καλά τα ατού τους. Εδώ που τα λέμε, με τον νόμο των πιθανοτήτων θα ήταν έκπληξη να κάνει δεύτερο συνεχές κακό παιχνίδι ο Γκριρ. Ο νόμος των πιθανοτήτων εν προκειμένω επικράτησε.

Το 33-20 του πρώτου μέρους σε προδιέθετε να περιμένεις φιλόδοξη «πράσινη» αντεπίθεση, λαμβάνοντας υπόψη την εμπειρία, το «μέταλλο» του Παναθηναϊκού και την προσωπικότητα των παικτών του. Αυτή επί της ουσίας ποτέ δεν έγινε. Κάποια στιγμή ο Γιασικεβίτσιους έδειξε να μισο-δίνει το σύνθημα για κάτι τέτοιο. Εις μάτην. Ηταν σαν να πυροβόλησε ο αφέτης για να ξεκινήσει η κούρσα και να έμειναν όλοι οι δρομείς «καρφωμένοι» στην αφετηρία. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο Ολυμπιακός δεν δυσκολεύτηκε πολύ να συντηρήσει το πολύτιμο, σημαντικό προβάδισμά του. Κάτι ο Γουντς που ορισμένες –όχι πολλές– φορές βρήκε «ανοιχτό γήπεδο» και έδρασε καταλλήλως, κάτι το πάθος του Πρίντεζη, όλα αυτά σε συνάρτηση με το εν γένει ώριμο παιχνίδι του Ολυμπιακού απλοποίησαν αρκετά τα πράγματα. Ακόμα κι όταν ο Γκριρ σταμάτησε να σκοράρει σαν πολυβόλο. Οταν ο Τεόντοσιτς πέρασε εκείνη τη θεαματική ασίστ στον Μπουρούση κι αυτός κάρφωσε, μια ασίστ που υπό άλλες συνθήκες θα εθεωρείτο ρίσκο και πολυτέλεια, η «ακτινογραφία» του αγώνα κατέστη ευδιάκριτη. Οσο και το «μοίρασμα» του αποφθέγματος Καζαντζάκη: ο Ολυμπιακός δεν φοβόταν πλέον τίποτε κι ο Παναθηναϊκός δεν ήλπιζε τίποτε στο συγκεκριμένο ματς. Αύριο πάλι...