«Μητέρα, πρέπει να βρω τον Πατέρα» (Νίκος Ξανθόπουλος speaking)

Tώρα πόσο δόκιμο είναι να προσφωνείς τον Νίκο Πατέρα, τον νέο πρόεδρο του Παναθηναϊκού, «Καπετάνιο», όταν έχει περισσότερα καράβια κι από όσα περνάνε από τη διώρυγα του Παναμά μηνιαίως, δεν ξέρω. Αλλά κάθε άνθρωπο της θάλασσας, είτε έχει τράτα που λέει ο λόγος, είτε στόλο από τάνκερ, τον λες «Καπετάνιο» και καθάρισες. Αυτό που εμένα μου ξυπνά χαρούμενους συνειρμούς και θύμησες (που λένε κι οι παλιοί) είναι ότι με έναν άνθρωπο της θάλασσας στο τιμόνι, τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, ο Παναθηναϊκός γνώρισε τις μεγαλύτερες δόξες του κι έδινε αφορμές στους φίλους του να βγαίνουν στους δρόμους και να δίνουν ραντεβού στην Ομόνοια και τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας για να το γιορτάσουν.

Οποιος τρέξει να πάρει βέβαια ως δεδομένο ότι ένας άνθρωπος της θάλασσας θα είναι σώνει και ντε επιτυχημένος, επειδή είναι «θαλασσοδαρμένος», μπορεί να πέσει σε ξέρα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη ζωή, πέρα από το μοιραίο. Αυτό όμως που μας έχει δείξει το μακρινό, αλλά και το πρόσφατο παρελθόν του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι ότι ακόμα και οι επιχειρηματίες που στελεχώνουν τα υπόλοιπα «μαγαζιά» τους με τεχνοκράτες και γιάπηδες, με στελέχη σπουδαγμένα στο εξωτερικό, με οργανογράμματα και συγκεκριμένες αρμοδιότητες αυστηρά καταμερισμένες, κρατάνε το μαγαζί-γωνία που λέγεται «ποδοσφαιρική ομάδα» στα χέρια τους και του φέρονται με παλιομοδίτικη λογική - ακριβώς όπως κάνει ο Σωκράτης Κόκκαλης στον Ολυμπιακό. Η τεχνοκρατική ποδοσφαιρική προσέγγιση δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί να πετύχει στην Ελλάδα - κι αυτό το ένιωσαν στο πετσί τους και ο Τζίγκερ και ο Πέτρος Κόκκαλης, δύο άνθρωποι που είχαν τη διάθεση να το οργανώσουν διαφορετικά, αλλά είδαν τις εξελίξεις να τους προσπερνούν και το ένα βήμα μπροστά να ακολουθείται από δύο βήματα πίσω. Ισως αν υπήρχε μια άτυπη και σιωπηρή συμφωνία να αναλάβουν νέοι άνθρωποι, με φρέσκες αντιλήψεις τα ηνία των μεγάλων ΠΑΕ, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Οταν όμως ο πατέρας Κόκκαλης ξαφνικά παίρνει τα κλειδιά από τα χέρια του γιου του και βγαίνει απέναντι από Τζίγκερ και Ντέμη, με τις γνωστές μεθόδους παλαιάς κοπής, αλλά άκρως επιτυχημένες, ο αγώνας μοιάζει άνισος. Και τελικά ήταν.

Δεν ξέρω αν ο Νίκος Πατέρας, σε συνεργασία με όλα τα υπόλοιπα μέλη του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού, θα καταφύγει σε παλιές ή «νέες» μεθόδους για να φέρει ξανά επιτυχίες στην ομάδα. Αυτό που ξέρω είναι ότι ως άνθρωπος της πιάτσας και του δύσκολου στίβου που λέγεται ναυτιλία, ξέρει από «φουρτούνες», από ακραία καιρικά φαινόμενα κι από ανθρώπους του «λιμανιού». Και δεν γουστάρει να χάνει. Ούτε να έρχεται δεύτερος. Ξέρω ότι πλάι σε οποιαδήποτε αγάπη προς μια ομάδα, μπορεί να υπάρχουν κι ένα σωρό άλλα συμφέροντα, επιχειρηματικά deals ή παράπλευρες συμφωνίες, με τους εταίρους του στην ομάδα ή με άλλους επιφανείς και ισχυρούς κυρίους, ξέρω ότι η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο σε μια τόσο μεγάλη ομάδα χαρίζει δημοσιότητα κι ένα σωρό προσβάσεις σε χώρους που δεν σου επιτρέπει ο χώρος της ναυτιλίας, αλλά καθόλου δεν με χαλάνε όλα αυτά. Αρκεί να κάνουν όλοι τη «δουλειά» τους: οι επιχειρηματίες να έχουν τα οφέλη που προσδοκούν από το ποδόσφαιρο κι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού αυτά που περιμένουν εδώ και τόσα χρόνια και κοντεύουν να τα ξεχάσουν: τίτλους, ωραία μπάλα κι επιστροφή στις ευρωπαϊκές επιτυχίες. Τα λεφτά, 40, 60 ή 80 εκατομμύρια ευρώ είναι μια καλή μαγιά. Τα υπόλοιπα είναι μια καλή μαγκιά.