Προτιμότερες οι «κορακαηδόνες»

Eιλικρινά δεν ξέρω ποιος Ελληνας με ενοχλεί περισσότερο. Ο Ελληνας που δέκα μέρες τώρα ασχολείται αποχαυνωμένος με τους λιμοκοντόρους και τις «κορακαηδόνες» της Γιουροβίζιον ή ο Ελληνας που τυφλώνεται από τον οπαδικό φανατισμό και δεν αναγνωρίζει ούτε φίλο ούτε αδελφό; Το βράδυ του Σαββάτου οι δύο φυλές συνυπήρξαν μπροστά από τις τηλεοπτικές οθόνες και έδειξαν στον ανύποπτο παρατηρητή τι πάει να πει σύγχρονη Ελλάδα.

Αισθάνομαι τυχερός που βρήκα τρόπο να μείνω μακριά από την πόλη, μακριά από τηλεόραση, μακριά από την αποβλάκωση. Πεντέμισι εκατομμύρια Ελληνες ζητωκραύγασαν τα φάλτσα της Καλομοίρας και τους... τζιτζιφιόγκους του Βελιγραδίου. Ενάμισι εκατομμύριο Ελληνες βάφτηκαν με τα χρώματα του πολέμου για να «στολίσουν» με πεντέμισι εκατομμύρια βρισιές τον πράσινο ή κόκκινο οχτρό. Σταματήστε τη χώρα να κατέβω.

Οταν γύρισα από το καταφύγιό μου είδα τα πρωτοσέλιδα που περίμενα να δω και βρήκα το ηλεκτρονικό μου κατώφλι με τα e-mail που περίμενα να διαβάσω. Θα μπορούσαν όλα αυτά- να γραφτούν προτού αρχίσει ο σαββατιάτικος πρώτος τελικός. Οι Παναθηναϊκοί ξεσπαθώνουν εναντίον του Γιαννάκη επειδή «ήταν προκλητικός». Οι Ολυμπιακοί ξιφουλκούν εναντίον των Γιαννακόπουλων και «του κλίματος τρομοκρατίας». Ολοι μαζί λοιδορούν τους διαιτητές. Ολοι μαζί υπόσχονται αντεκδίκηση, αντίποινα, αίμα και άμμο. Ολοι μαζί ρίχνουν βενζίνη σε μια φωτιά που θα μπορούσε να παραμείνει σβηστή, αν εφαρμόζονταν στοιχειωδώς νόμοι και κανονισμοί.

Για κάθε έντονη διαμαρτυρία σαν αυτές του Γιαννάκη θα έπρεπε να χρεωθεί μια τεχνική ποινή - περισσότερες στην ανάγκη. Για κάθε εκτροχιασμό σαν αυτόν του Παύλου θα έπρεπε να υπάρχει παρέμβαση αθλητικού δικαστή και βαριά τιμωρία. Για κάθε σετ από χυδαιότητες ή... πτερόεντα κέρματα ένας ωραιότατος αποκλεισμός. Τη μέρα που η ανοχή έγινε κανόνας και η ατιμωρησία νόμος άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για κάθε λογής παρεκτροπή. Πλέον, δεν τιμωρείται στα γήπεδά μας ούτε η απόπειρα φόνου. Ή μήπως δεν είναι τέτοια κάθε εκτόξευση αιχμηρού αντικειμένου;

Ξέρω, ξέρω. Φταίνε ο αντίπαλος προπονητής και οι αντίπαλοι παίκτες. «Είναι προκλητικοί».

Οπότε, ψηφίζω Καλομοίρα και με τα δύο χέρια. Οσο επικίνδυνες κι αν είναι η πνευματική ισοπέδωση και η απάθεια (ειδικά όταν υποστηρίζονται άνωθεν και γίνονται επίσημο δόγμα μέσω της κρατικής τηλεόρασης), δεν μπορούν να συγκριθούν με την ανεξέλεγκτη δράση χουλιγκαναραίων με ή χωρίς γραβάτες. Στη Γιουροβίζιον δεν κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές.

Στα γήπεδα, όμως, κινδυνεύουν. Ο όχλος που βλέπει «την προεδράρα» να συμπεριφέρεται ως ασυγκράτητος θυροφίλαθλος και την αστυνομία να παρακολουθεί άπραγη τον αγώνα δεν πρόκειται να πατήσει το φρένο αυτοβούλως. Θα κάνει το έγκλημα και θα περιμένει και επιβράβευση για το ανδραγάθημα.

Χθές ένοχος ήταν ο Παύλος (ξέρω, ξέρω, «προκλήθηκε»), προχθές ο Σωκράτης, πιο παλιά «η Γιώργα», αύριο ίσως κάποιος από τους Αγγελόπουλους, μεθαύριο ενδεχομένως κάποιος από τους πολυμετοχικούς. Κανένας δεν τόλμησε να απομονώσει τους δυνάμει κακοποιούς της εξέδρας. Και αν κάποιος προσπάθησε να το κάνει -λέγε με Φιλίππου-, αντιμετωπίστηκε ως αδιόρθωτα ρομαντικός και γραφικός. Οπότε, έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και ασχολείται πια με τη Γιουροβίζιον.