Το νόημα της Εθνικής

«Η Εθνική θα παίξει στον τελικό με τη Γερμανία», είπε ο Βασίλης Γκαγκάτσης. Μέχρι να καθιερωθεί το δηλωπρόστιμο, που καθένας που κάνει δήλωση και δεν του βγαίνει θα πρέπει να πληρώνει, πολύ καλά κάνει και το λέει. Οπως θα μπορούσε να πει ότι η Ελλάδα θα πάρει το Euro, θα πάρει τους Ολυμπιακούς, το Μουντιάλ, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα gay σάλας, το Διαπλανητικό Πρωτάθλημα Παγκορασίδων και κανένας να μην αντιδράσει. Επίσης, μπορεί να είναι βέβαιος ότι κανένας έπειτα από ένα μήνα, αν η Εθνική δεν έχει παίξει στον τελικό με τη Γερμανία, δεν θα του ζητάει τα ρέστα. Αντίθετα, αν κάποιος βγει και γράψει ότι «έχω αμυδρές αμφιβολίες ότι η Ελλάδα θα διαπρέψει στο Euro», 20 Ελληνάρες της δημοσιογραφίας θα κόψουν το απόκομμα για να το έχουν πρόχειρο στην περίπτωση που η Ελλάδα πάει καλά. Αντίθετο, όπως έγραψα, δεν υπάρχει. Ο καθένας μπορεί να λέει την ελληνοπαπαριά του προβλέποντας ημέρες κλέους και δόξης χωρίς να σκέπτεται ότι στην αποτυχία η εκτίμησή του θα θεωρηθεί άστοχη. Οπότε κάθε δημοσιογράφος που θέλει να έχει το κεφάλι του ήσυχο κάνει μόκο. Λέει και ένα «ελπίζω τα παιδιά να επαναλάβουν το έπος της Λισσαβώνας» και με τις ευχές, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια νόμιζα ότι γινόντουσαν μόνο στις ονομαστικές εορτές και τα ευχέλαια, έχει κάνει το εθνικό του καθήκον. Οσο για τις πραγματικές σκέψεις του, τις κρατάει για πάρτη του.

Το μόνο που με θλίβει είναι ότι μέρες πριν από την έναρξη του Euro δεν ακούω τα ραδιόφωνα να παίζουν τον ύμνο της Εθνικής. Οχι το «Γεια σου, Ελλάδα», του Μάριου Τόκα, που είχε γραφτεί το 1994 για το Μουντιάλ, αλλά τον επίσημο ύμνο της Εθνικής. Νομίζω ότι πολλοί από εσάς (περίπου ένας στους είκοσι) θα θυμούνται ότι πριν από το έπος της Πορτογαλίας, στο ματς με την εθνική Ιρλανδίας, ο εθνικός μας συνθέτης, Μίκης Θεοδωράκης, είχε παρουσιάσει τον ύμνο της Εθνικής Ελλάδος ποδοσφαίρου σε σπέσιαλ εκδήλωση στο κολαστήριο του «Hilton», που στην ταράτσα του γενιές αντιστασιακών αντιστάθηκαν να παραγγείλουν δεύτερο τιραμισού. Είχε ανακοινωθεί ότι τους στίχους θα γράψει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, αλλά επειδή μέχρι σήμερα στίχους δεν άκουσα, μπορείτε να το ακούτε instrumental, τραγουδώντας το με «λα λα λα», μια που το νόημα της Εθνικής είναι τόσο μεγάλο που δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψουν.

Και τώρα, για να μη μένω κι εγώ απέξω, θα κάνω το προγνωστικό μου για το Euro που με το καλό μάς έρχεται. «Εάν οι παίκτες μας παίξουν σοβαρά, το θαύμα της Πορτογαλίας μπορεί να επαναληφθεί». Και αν μου πείτε πώς μπορεί να χάσει τέτοιο προγνωστικό, αφού αν το πάρουμε θα λέω «το έλεγα ότι θα το κερδίσουμε» και αν δεν το πάρουμε θα λέω «τα παλιόπαιδα δεν παίξανε σοβαρά», να τιμωρηθώ με τον χειρότερο τρόπο. Μέχρι δηλαδή που κάθομαι και γράφω τους στίχους του ύμνου της Εθνικής.


Νίκη της Καλομοίρας απέναντι στον Τσίπρα το απόγευμα του Σαββάτου, όταν η συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το κόψιμο της εκπομπής του Κούλογλου δεν ξεπέρασε τους οπαδούς που ακολουθούν τον Απόλλωνα Σμύρνης στα εκτός έδρας ματς. Από την άλλη, η Καλομοίρα δεν μπόρεσε να μετατρέψει τη νίκη της σε θρίαμβο όταν τερμάτισε τρίτη στις ψήφους της Eurovision. Οσο για τα ποσοστά της Καλομοίρας, ήταν 77% κατά μέσο όρο τηλεθέασης, ρίχνοντας 72% στον Κούλογλου.

Φυσικά, τα ποσοστά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν σημαίνουν τίποτα. Λογική θα είχε να συγκριθούν τα ποσοστά της εκπομπής του Κούλογλου με αυτά της εκπομπής του Βαξεβάνη ή κάποιας άλλης αντίστοιχης, αλλά ο Τσίπρας έμπλεξε την Καλομοίρα στα ποσοστά των εκπομπών του Κούλογλου. Η Eurovision, όπως και ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ, είναι γεγονός που μεταδίδεται μία φορά τον χρόνο και είναι άδικο να συγκριθεί με μία εβδομαδιαία ή μηνιαία εκπομπή. Επίσης, το σε πόσους επί του συνολικού πληθυσμού αρέσει κάτι δεν το καταξιώνει ή το απορρίπτει. Το θέμα είναι σε πόσους αρέσει από το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Στο συγκεκριμένο κοινό της εναλλακτικής αριστεράς, που γουστάρει Τσάβες και ό,τι κάνει η αμερικανική κυβέρνηση θέλει να είναι σκάρτο, οι εκπομπές του Κούλογλου, όπως του Μάικλ Μουρ στον κινηματογράφο, ήταν hits. Οχι όμως και να κάνουμε τους εναλλακτικούς του ΣΥΡΙΖΑ μαζικό κίνημα. Οποιος το προσπαθεί γελοιοποιείται.

Αυτό συνέβη το απόγευμα του Σαββάτου, όταν καμιά πενηνταριά σύρριζοι και συρριζωμένες συγκεντρώθηκαν έξω από την ΕΡΤ για να δηλώσουν την αντίθεσή τους στο κόψιμο των εκπομπών του Κούλογλου και ταυτόχρονα να δείξουν ότι όλη η Ελλάδα δεν είναι στημένη στην τηλεόρασή της να βλέπει τις Καλομοίρες. Είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω το ρεπορτάζ από τον Red FM. Και είχα την ευκαιρία να ακούσω την Αννα Φιλίνη. Σαν τον Λεωνίδα Κύρκο την εποχή του «Χελώνα, λεσβία, αριστερέ, όλοι εσείς που καταπιέζεστε από τη Δεξιά…», η Φιλίνη έλεγε «Blogers, γενιά των 700 ευρώ…». Δώσε στον Συνασπισμό ομάδα που να ακούγεται καταπιεσμένη και πάρ' του την ψυχή.

Τεσπά, για να τελειώνουμε με την τηλεόραση, με την οποία έχω και εγώ ασχοληθεί, ο μόνος τρόπος να προσεγγιστεί είναι ως μαζικό μέσο διασκέδασης. Οπως πριν από εβδομήντα χρόνια ο κόσμος έβλεπε Καραγκιόζη και πριν από πενήντα καουμπόικα στον κινηματογράφο, σήμερα το σούπερ λαϊκό -μια που είναι και τζάμπα- μέσο διασκέδασης είναι η τηλεόραση. Και την εποχή που παίζανε «Ο Καραγκιόζης φούρναρης» μπορεί να βρέθηκε ένας καραγκιοζοπαίχτης να παίξει το «Ο Καραγκιόζης και ο Κάφκα», όπως την εποχή που ο κόσμος πήγαινε στη «Μουσίτσα» παιζόταν και το «Εβδομη σφραγίδα». Τώρα τι έβλεπε ο κόσμος, δεν χρειάζεται να το γράψω. Το μόνο που γράφω είναι ότι στα μέσα μαζικής διασκέδασης (γιατί ενημέρωσης δεν είναι) τις επιλογές τις κρίνει η μάζα. Το δέχεσαι, έχει καλώς. Δεν το δέχεσαι, παίρνεις τη συλλογή σου από CD του Ελγκαρ, παίρνεις και το «Ανέκδοτα και χωρατά του Αλντουσέρ» και πηγαίνεις στη Χιλιαδού. Φυσικά, στον κανόνα περιλαμβάνω και τον εαυτό μου. Οσο κρατάει η τηλεόραση πλάκα έχει, αλλά αν την πάρεις στα σοβαρά και αρχίσεις να ασχολείσαι με τα νούμερα και πού θα δουλεύεις του χρόνου, σε λίγο θα ζητάς φακό soft focus για να κάνεις τη Διγενή.

Η τηλεόραση, πάντως, μπορεί να σου φτιάξει τη ζωή. Πώς ξεκίνησε την καριέρα του ο Τάκης Λεμονής; Ο Τάκης ήταν καθηγητής ποδοσφαίρου στις σχολές Κωστέα–Γείτονα όταν έκανε σχόλιο σε μια μετάδοση διεθνούς αγώνα μαζί με τον Κώστα Βερνίκο. Τον άκουσε ο πρόεδρος, του έκανε πρόταση να γίνει βοηθός του κόουτς «Ματζούρ» και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Το ίδιο μοιάζει να συμβαίνει και με τον Κώστα Αντωνίου. Χρηματιστηριακή εταιρεία έχει ο Αντωνίου, αλλά με τις εμφανίσεις του στην «Αθλητική Κυριακή» αναλαμβάνει το πόστο του διευθυντή ποδοσφαίρου.

Τέτοιες θέσεις είναι «to make or to break», που λένε και οι Αμερικανοί. Οι Τζίγκερ, Πατέρας, Βγενόπουλος και Παύλος είναι σίγουρο ότι θα στηρίξουν χρονικά την επιλογή του Αντωνίου, ο οποίος όμως τον πρώτο καιρό θα πρέπει να στηριχθεί από τον Βέλιτς. Διότι ευφυής είναι ο Αντωνίου, αλλά με το διεθνές ποδόσφαιρο δεν έχει ασχοληθεί και σίγουρα όχι με τον χώρο που ο Παναθηναϊκός θα παίρνει παίκτες. Αλλά αυτό που θα κρίνει τον Αντωνίου είναι η σχέση του με την κερκίδα. Με τον κόσμο του Παναθηναϊκού σε καλή διάθεση μετά τη συμφωνία των παραγόντων, η αρχή θα είναι εύκολη. Στη συνέχεια, όμως, αυτό που θα κρίνει τον Αντωνίου θα είναι οι παίκτες που βγήκαν και όχι αυτοί που αγοράστηκαν. Διότι ο κόσμος μπορεί να ζητάει μεταγραφές, αλλά λατρεύει τους παίκτες από τα φυτώρια των ομάδων.

Διάβαζα, λοιπόν, τις δηλώσεις του τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού, του Καρνέζη, πώς άρπαξε την ευκαιρία στο δεύτερο ματς των πλέι οφ εναντίον της ΑΕΚ. Στο ίδιο, λοιπόν, ματς σε αντίστοιχη θέση ο Αραμπατζής της ΑΕΚ έφαγε ένα κοροϊδίστικο γκολ. Με το χέρι, λοιπόν, στην καρδιά και τους πέντε χιλιάδες τερματοφύλακες που έχω δει στη ζωή μου, αν η ΑΕΚ παραμελήσει τον Αραμπατζή, θα κάνει μεγάλο λάθος. Δεν ξέρω και κανένας δεν μπορεί να πει αν θα είναι ο επόμενος βασικός τερματοφύλακας της ΑΕΚ, αλλά από τον κεφαλοθραύστη Μάχο και τον Μορέτο (για τους φίλους Αμαρέτο), ο Αραμπατζής έχει πιθανόν μεγαλύτερες δυνατότητες και σίγουρα καλύτερο μέλλον.


Διάβασα την άποψη του Βασίλη Γκαγκάτση για τον λόγο που ο Ντέμης Νικολαΐδης πρέπει να είναι υπόχρεος και ακόμα έχω την απορία. Παρανόμησε ή ξεπέρασε τις υποχρεώσεις του ο πρόεδρος της ΕΠΟ για να παίξει η ΑΕΚ στο ΟΥΕΦΑ ή όχι; Αν όχι, γιατί να έχει υποχρέωση ο Νικολαΐδης; Και αν ναι, γιατί δεν λέει συγκεκριμένα τι έκανε ο πρόεδρος της ΕΠΟ για να το εκτιμήσουμε όλοι μας;