Να το σηκώσει η Εθνική!

Oταν ευχήθηκα φωναχτά «να βρεθεί η ομάδα που θα μπει σφήνα ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό», δεν φανταζόμουν πόσο κοντά θα έφτανε το Μαρούσι στο θαύμα. Ο διπολισμός έτριξε όσο ποτέ άλλοτε. Στο παρελθόν, οι ομάδες που μπόρεσαν να σπάσουν το δίδυμο της κορυφής χαρακτηρίζονταν από υψηλό δείκτη ποιότητας και δυναμικής, όπως ο ΠΑΟΚ του Πέτζα και αργότερα του Σκάιλς.

Το Μαρούσι έφτασε στους δικούς του τελικούς το 2004 επειδή βρήκε τον Ολυμπιακό βουτηγμένο στην παρακμή, ανήμπορο να μπει ακόμα και στην τετράδα. Η ΑΕΚ ήταν υπερδύναμη όταν κατέκτησε (και διεκδίκησε ξανά) το πρωτάθλημα. Ακόμα και το Περιστέρι είχε μονάδες πολύ μεγάλης αξίας τον καιρό που κόντεψε να αποκλείσει τον Παναθηναϊκό. Από τότε που καθιερώθηκαν τα πλέι οφ, ομάδα των προδιαγραφών του φετινού Αμαρουσίου δεν είχε φτάσει ποτέ στο κατώφλι των τελικών.

Ο Ολυμπιακός, όμως, απέδρασε με τον πιο ακραίο, σατανικό τρόπο. Το σενάριο του 5ου ημιτελικού θύμισε επεισόδιο του «Prison Break»!

«Τόσο το καλύτερο», μου έλεγε χθες κάποιος. «Οταν διεκδικούν το πρωτάθλημα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, ο κόσμος θα ασχοληθεί με το μπάσκετ. Ποιος θα έδινε σημασία στους τελικούς αν έπαιζε σε αυτούς το Μαρούσι;»

Δεν είμαι και τόσο βέβαιος. Οι «αιώνιες» συγκρούσεις περισσότερο χρησιμεύουν για να βγάζουν το άχτι τους οι φανατικοί οπαδοί τώρα που τελείωσε το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, παρά ως διαφήμιση του μπάσκετ. Ή μήπως ενδιαφέρθηκαν ξαφνικά για το γυναικείο βόλεϊ οι ορδές των βαρβάρων που το ανακάλυψαν στους φετινούς τελικούς; Οπου συνυπάρχουν το πράσινο και το κόκκινο πανί, ανοίγουν οι ασκοί της καφρίλας και ποτίζουν ο,τιδήποτε υγιές μπορεί να υπάρχει γύρω τους.

Επειδή έζησα τόσο τις ημέρες των ισχνών αγελάδων για το μπάσκετ του ΠΑΟ και του Ολυμπιακού όσο και τον καιρό του απίστευτου πάχους, είμαι βέβαιος ότι τα γήπεδα άδειασαν εξαιτίας του ανυπόφορου φανατισμού και της επικίνδυνης μισαλλοδοξίας. Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα πάει στο γήπεδο για να δει μια -έστω κάπως εξευγενισμένη- εκδοχή των ποδοσφαιρικών πολέμων;

Αυτοί που πλησίασαν το μπάσκετ όταν υποψιάστηκαν ότι κάτι αξιόλογο πήγαινε να δημιουργηθεί στις αρχές της δεκαετίας του ’90 απομακρύνθηκαν τρέχοντας μόλις είδαν μάτια που γυάλιζαν από ένθεη μανία και αντικείμενα που γυάλιζαν στα χέρια κακοποιών μεταμφιεσμένων σε φιλάθλους. Οι διοικήσεις των μεγάλων ομάδων αγκάλιασαν τους στρατούς των χουλιγκάνων και έδιωξαν σχεδόν όλους τους υπόλοιπους.

Οι τελικοί που ξεκινούν απόψε εύχομαι να χαρίσουν ωραίο θέαμα και σασπένς, όπως οι περσινοί. Ελπίζω να τελειώσουν δίχως γελοίες κραυγές για τη διαιτησία, αλλά δεν τρέφω ψευδαισθήσεις. Πάνω απ’ όλα, θέλω να τελειώσουν γρήγορα και να αφήσουν άφθαρτες τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της Εθνικής ομάδας, παίκτες και προπονητή.

Λυπάμαι, αλλά δεν με ενδιαφέρει ποιος θα κατακτήσει το πρωτάθλημα. Εκείνο που με νοιάζει είναι να εμφανιστεί η «επίσημη αγαπημένη» όπως της αρμόζει στο Προολυμπιακό τουρνουά και να πάει στο Πεκίνο ενωμένη, δυνατή, πλήρης, παθιασμένη. Πλέον, αυτή είναι το πρόσωπο του ελληνικού μπάσκετ.