Πολύ δύσκολα θα απειληθεί

Εντάξει, συμφωνούμε: η μπάλα είναι πόρνη, όπως είχε πει εύστοχα παλιότερα ο Ιβιτσα Οσιμ. Τα παραδείγματα είναι πολλά και ποικίλα. Πιο πρόσφατο και χαρακτηριστικό δεν υπάρχει από τη περίπτωση του Μπράνκο Μιλισάβλιεβιτς, το απόγευμα της Τετάρτης στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Το σουτ του ήταν λαχταριστό, αλλά η μπαλίτσα δεν του έκανε το χατίρι.

Το Μαρούσι έχασε, μαζί και τη μεγάλη ευκαιρία να βγει στην Ευρωλίγκα (αν και έχει μία ακόμα στους μικρούς τελικούς με το Πανιώνιο), και ο Ολυμπιακός, πέφτοντας από την Ακρόπολη, βρήκε και πορτοφόλι. Με τρόπο που μάλλον δεν περίμενε ούτε ο πιο απαισιόδοξος οπαδός του, πήρε την πρόκριση για τους τελικούς, στους οποίους από αύριο θα παλέψει με τον Παναθηναϊκό για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Πού θέλουμε να καταλήξουμε με όλα αυτά; Ή μάλλον τι θέλουμε να τονίσουμε; Ακριβώς αυτό: ότι η μπάλα είναι πόρνη. Και μπορεί ο Παναθηναϊκός να είναι το ακλόνητο φαβορί για μία ακόμα χρονιά, ώστε να φθάσει πρώτος στο νήμα, αλλά ποτέ, μα ποτέ, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για κάτι τέτοιο, όταν ο αντίπαλός σου είναι ο Ολυμπιακός. Εστω και αν η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη με τις τελευταίες εμφανίσεις της έχει φροντίσει να καταστρέψει κατά ένα μεγάλο ποσοστό την όμορφη εικόνα που είχε δημιουργήσει μέχρι και τα ματς με την ΤΣΣΚΑ.

Μέχρι και πριν από ενάμιση μήνα, την περίοδο δηλαδή που ο Ολυμπιακός λίγο έλειψε να αποκλείσει τη ρωσική ομάδα στην Ευρωλίγκα, όλοι οι μπασκετικοί έτριβαν τα χέρια τους, βλέποντας μακριά και εκτιμώντας ότι θα έχουμε τιτανομαχία στους τελικούς ανάμεσα στους δύο «αιωνίους». Πλέον, όμως, δεν υπάρχει αυτή η πεποίθηση και οι Πειραιώτες είναι εκείνοι που την «γκρέμισαν». Και είναι άξιον απορίας πώς έγινε αυτό, η ολική μεταμόρφωση δηλαδή προς το αρνητικό, από τη στιγμή που εκτός των άλλων, στο πάγκο της ομάδας κάθεται ένας άνθρωπος, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο οποίος έχει κύριο μέλημα την ύπαρξη ισορροπίας. Αν θυμόμαστε καλά, ούτε στο Μαρούσι ούτε στην Εθνική οι ομάδες του εμφάνισαν χτυπητά σκαμπανεβάσματα. Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν δικαιολογίες και έχουν να κάνουν με τους αρκετούς τραυματισμούς αλλά και το γεγονός ότι βασικοί παίκτες μοιάζουν ξεφουσκωμένοι, εξουθενωμένοι. Από την άλλη, όμως, υπάρχει και ευθύνη της τεχνικής ηγεσίας, διότι ειδικά στο τελευταίο ματς με το Μαρούσι οι παίκτες στη μεγαλύτερη διάρκεια φαίνονταν σαν να μην ξέρουν τι ζητάνε στο παρκέ. Πού να κινηθούν και τι πρέπει να κάνουν. Και αυτό δεν είναι θέμα κούρασης ή οτιδήποτε άλλο. Μιλάμε για βασικά πράγματα, που δεν έγιναν.

Τι μπορεί να κάνει ο Γιαννάκης

Η κάκιστη εικόνα του Ολυμπιακού χρονολογείται, όπως αναφέραμε, εδώ και περίπου ενάμιση μήνα. Θυμηθείτε τα ματς με το Πανιώνιο στο Ελληνικό, τον Πανελλήνιο στην Κυψέλη, την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ (πλέι οφ) και τα περισσότερα με το Μαρούσι. Εμφανίσεις από μέτριες έως τραγικές. Τα ψέματα, όμως, τελείωσαν. Ακόμα και έτσι, στο Πειραιά θέλουν τον τίτλο. Τι μπορεί λοιπόν να κάνει ο «Δράκος», ώστε αν μη τι άλλο η ομάδα του να παρουσιαστεί ανταγωνιστική στους τελικούς; Ο χρόνος πιέζει, μια και αύριο ξεκινάει η σειρά, οπότε δεν μένουν πολλά πράγματα που μπορεί να αλλάξει ένας προπονητής. Ο τομέας της ψυχολογίας είναι ένα στοιχείο που μπορεί να ποντάρει. Το περσινό είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ο Ολυμπιακός του Πίνι Γκέρσον μόλις και μετά βίας κατάφερε να περάσει σε πέμπτο ματς τον Αρη. Στον τελικό όλοι τον είχαν τελειωμένο. Κι όμως, κατάφερε να κοιτάξει στα μάτια τον Παναθηναϊκό και για λεπτομέρειες δεν μπόρεσε να πάρει τον τίτλο. Αλήθεια επίσης είναι ότι υπάρχουν δύο σημαντικές διαφορές σε σχέση με πέρυσι: α) ο Παναθηναϊκός ήταν «άδειος» εν πολλοίς, μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκας, και β) στον Ολυμπιακό υπήρχε Μασιγιάουσκας, υπήρχε δηλαδή ηγέτης, που τώρα δεν υπάρχει. Καλός και άγιος ο Γκριρ, αλλά δεν είναι ηγέτης. Δεν είναι ο παίκτης που θα εμπνεύσει και θα παρασύρει τους γύρω του. Ο δε Παναθηναϊκός είναι φρέσκος και ξεκούραστος. Συν τοις άλλοις, πολύ ορεξάτος για έναν τίτλο, που ειδικά φέτος τον θέλει πολύ, μετά το στραπάτσο του στην Ευρωλίγκα.

Εχουν γνώση οι πρωταθλητές

Οι «πράσινοι» γνωρίζουν καλά ότι ο Ολυμπιακός που θα βρουν μπροστά τους πολύ δύσκολα θα είναι η ομάδα που εμφανίστηκε στα ματς με το Μαρούσι. Και δη στο τελευταίο. Από την άλλη, βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν φοβούνται ότι μπορεί να απολέσουν τα πρωτεία, που τόσο χρόνια διατηρούν. Ποντάρουν, πέρα από το πολύ σημαντικό πλεονέκτημα της έδρας, και στο γεγονός ότι ξεκάθαρα είναι σε καλύτερη κατάσταση από τον αντίπαλό τους. Αλλά όχι μόνο σε αυτό. Ο Παναθηναϊκός έχει κι άλλα πλεονεκτήματα. Οπως τη σφριγηλότητά του, απόρροια του γεγονότος ότι έχει εδώ και πολλά χρόνια τον ίδιο προπονητή, αλλά κυρίως έχει πολλά χρόνια τον ίδιο ελληνικό κορμό. Εναν κορμό, μάλιστα, που αποτελείται από παίκτες πρώτης κλάσης, τους καλαθοσφαιριστές δηλαδή της Εθνικής. Διαμαντίδης, Σπανούλης, Χατζηβρέττας, Τσαρτσαρής και Αλβέρτης, μαζί με τον… Μπατίστ, που σύντομα θα γίνει Ελληνας (αν και ήδη στην ουσία είναι) συνιστούν ένα μπουκέτο παικτών, που συνεννοούνται με κλειστά μάτια. Αλλά ο Παναθηναϊκός έχει και παίκτες που μπορούν να έρθουν από τον πάγκο και να γυρίσουν τούμπα ένα ματς. Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους είναι ένας από αυτούς.

Ο Ολυμπιακός δεν φαίνεται να διαθέτει κάποιο ενθαρρυντικό γι' αυτόν στοιχείο τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ισως μας κάνουν να το βλέπουμε έτσι οι τελευταίες κάκιστες εμφανίσεις του. Ισως... Γιατί είπαμε: στους τελικούς μεταξύ «αιωνίων», στους οποίους η ψυχολογία παίζει μεγάλο ρόλο, τίποτα δεν πρέπει να αποκλειστεί. Αυτό, πάντως, που –επίσης– δεν αναιρείται με τίποτα είναι το 3-0 των πρωταθλητών στα φετινά παιχνίδια τους με τον Ολυμπιακό. Είναι κι αυτό στοιχείο που λέει πολλά. Τα υπόλοιπα από αύριο στο παρκέ.