Το μαγαζί περιμένει νέους πελάτες

Tο 2000, την ώρα που ο Γιώργος Βαρδινογιάννης βρισκόταν στις ΗΠΑ, στην Αθήνα αποφασίστηκε σε οικογενειακό συμβούλιο ότι ο κύκλος του στην προεδρία του ΠΑΟ ολοκληρώθηκε. Τον διαδέχτηκαν σε ρόλο μεγαλομετόχων τα δύο ανίψια του, ο Παύλος και ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, οι οποίοι για την προεδρία του συλλόγου διάλεξαν έναν κοινό τους φίλο, τον Αγγελο Φιλιππίδη. Η ΠΑΕ στελεχώθηκε με νέα πρόσωπα -ανθρώπους ικανότατους στον τομέα τους. Τα ανίψια ξεκίνησαν με προίκα κάποια εκατομμύρια ευρώ -τα χρήματα ήταν τόσα πολλά ώστε ο Φιλιππίδης πρόταξε ως στόχο την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου στα επόμενα πέντε χρόνια.

Οι πολλές και μεγάλες μεταγραφές (Πάολο Σόουζα, Βλάοβιτς, Κωνσταντίνου κ.λπ.) στάθηκαν αιτία να σταματήσει για λίγο η γκρίνια του κόσμου. Και μετά ελπίζω να θυμόσαστε πώς τέλειωσαν όλα: ο κόσμος ύστερα από τέσσερα χρόνια αποτυχιών άρχισε πάλι να γκρινιάζει και μια μερίδα του μάλιστα (όχι αυτοί που φώναζαν «Παύλο, Θεέ, πάρε την ΠΑΕ») έφτασε να νοσταλγεί μέχρι και τον Καπετάνιο που τουλάχιστον είχε έναν τσαμπουκά. Το φοβερό στην ιστορία είναι ότι οι αποτυχίες στο πρωτάθλημα οδήγησαν στο τέλος και στη διάλυση μιας ομάδας που είχε χαρίσει στον οπαδό αξέχαστες βραδιές στο Τσάμπιονς Λιγκ. Οταν ξέσπασε η γκρίνια, το μυαλό θόλωσε: ας μην ξεχνάμε ότι την επόμενη της Ριζούπολης, τους παίκτες του ΠΑΟ τους κυνηγούσαν στην Παιανία οπαδοί της ομάδας.

Γιατρειά

Γιατί τα θύμισα όλα αυτά (που άλλωστε κανείς οπαδός του ΠΑΟ δεν ξέχασε); Μα για να γίνει κατανοητό ότι το όποιο νέο εγχείρημα δεν θα κριθεί από το πόσο αγάπησε ο Γιαννακόπουλος τον Τζίγκερ ή ο Βγενόπουλος τον κόσμο που γράφτηκε στην «ΠΕΚ», αλλά αποκλειστικά από ένα πράγμα, δηλαδή τις επιτυχίες. Καλά είναι τα χρήματα, γιατί θα σταθούν αιτία να γίνουν μερικές ακριβές μεταγραφές που ο κόσμος περιμένει πώς και πώς, αλλά αν η ομάδα του ΠΑΟ δεν αρχίσει να συλλέγει τίτλους και να κάνει νίκες και μεγάλες εμφανίσεις στην Ευρώπη, τίποτα δεν θα γιατρευτεί. Αν ο ΠΑΟ συνεχίσει να είναι κομπάρσος στο πρωτάθλημα, (κυρίως με την παθητική διοικητική συμπεριφορά του), δεν θα βρει γιατρειά. Απλώς σε λίγα χρόνια αυτοί που τώρα αγκαλιάζονται, γιατί ξαναβρέθηκαν κάτω από την ίδια στέγη, θα ρίχνουν το βάρος της ευθύνης των αποτυχιών ο ένας στον άλλο.

Πρωταθλητισμός

Ο ΠΑΟ όλα αυτά τα χρόνια δεν έκανε πρωταθλητισμό: απλώς παρακολουθούσε τον Ολυμπιακό εξ αποστάσεως ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα εκμεταλλευτεί ή τον κορεσμό των παικτών του ή κάποιες πιθανές δυσκολίες του Σωκράτη Κόκκαλη -δυσκολίες που πάντως ελάχιστα είχαν να κάνουν με τα ποδοσφαιρικά πράγματα. Ο ΠΑΟ κέρδισε το νταμπλ το 2004 γιατί η προσοχή του Κόκκαλη ήταν αλλού: ο άνθρωπος ανησυχούσε (και μαζί με αυτόν αρκετοί από τους παρατρεχάμενούς του…) για το τι θα γίνει στην Ελλάδα μετά το ΠΑΣΟΚ. Αν ο Κόκκαλης δεν είχε τέτοιου είδους ανησυχίες, σιγά μην οριζόταν ο Γιώργος Δούρος ως διαιτητής του ντέρμπι της Λεωφόρου: μέχρι κι ο Αλέφαντος θα είχε βγει πρωταθλητής! Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ακόμα και το νταμπλ του ΠΑΟ δεν προέκυψε γιατί βρέθηκε μια διοικητική συνταγή πρωταθλητισμού -ήταν απλώς αποτέλεσμα της ανησυχίας του Κόκκαλη για το αύριο των επιχειρήσεών του. Ο Κόκκαλης «άφησε» το πρωτάθλημα, γιατί δεν ήθελε να προκαλέσει μια κυβέρνηση της οποίας ο πρωθυπουργός τον απειλούσε με μισόλογα. Οταν κατάλαβε ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, συνέχισε να συλλέγει τίτλους με τη δική του γνωστή συνταγή, δηλαδή επενδύοντας και ελέγχοντας το σύστημα.

Σύγκρουση

Ο Παναθηναϊκός του Τζίγκερ απέφυγε προσεκτικά κάθε σύγκρουση, πιθανότατα γιατί ο Γιάννης Βαρδινογιάννης σε συγκρούσεις δεν πιστεύει. Το αποτέλεσμα είναι να περιορίζεται σε ένα είδος «συνδιαχείρισης» του πρωταθλήματος, ελπίζοντας ότι οι άνθρωποι που τον αποκαλούσαν «σοφέρ» γελώντας στις παρέες τους, θα γίνονταν ως διά μαγείας έντιμοι διοργανωτές. Ετσι αρκούσαν λογιών λογιών ψίχουλα για να είναι ο ΠΑΟ ευχαριστημένος: δυο-τρία σφυρίγματα, μια βολική απόφαση του αθλητικού δικαστή, δυο-τρεις παρασκηνιακές εγγυήσεις τού έφταναν και του περίσσευαν, μια και «σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν» (είμαι βέβαιος ότι του 'χουν πει χίλιες φορές αυτή τη φράση) όλα του έμοιαζαν καλύτερα. Αν και οι καινούργιοι ασπάζονται αυτή τη λογική, μπορώ να τους διαβεβαιώσω ότι θα λάβουν κι αυτοί εγγυήσεις ότι σε σχέση με το σήμερα όλα αύριο θα είναι διαφορετικά -οι εγγυήσεις για ανθρώπους συνηθισμένους στο εμπόριο τούς είναι το μόνο εύκολο- κι ότι ο Κόκκαλης θα συνεχίσει να κάνει ό,τι γουστάρει μετατρέποντας το πρωτάθλημα σε one man show.

Αφειδώς

Είμαι περίεργος ποια θα είναι η συνέχεια. Οι αναφορές σε 50 και 80 εκατομμύρια ευρώ έχουν κάνει τα λιγούρια να χάσουν τον ύπνο τους: το μαγαζί περιμένει καινούργια κορόιδα. Ο Τζίγκερ είναι δεδομένο ότι δεν θα πλήρωνε ποτέ προστασία για να διεκδικήσει τίτλους -για τους καινούργιους δεν το ξέρω. Στον ΠΑΟ μπορούν αύριο πληρώνοντας να ξεφτιλίσουν το (χρεοκοπημένο) σύστημα φέρνοντάς το στα μέτρα τους, όπως άλλοι έκαναν στην Αλεξανδρούπολη το 1997. Μπορούν επίσης πιέζοντας να επιδιώξουν την εξαφάνιση από προσώπου γης όλων των λαμογιών που οδήγησαν το πρωτάθλημα στη σημερινή του μορφή. Και μπορεί να μην κάνουν και τίποτα και να «κάψουν» εκατομμύρια ευρώ νανουρισμένοι από παραμύθια σαν αυτά που ειδικά φέτος αφειδώς «πωλήθηκαν» στον Τζίγκερ, ο οποίος γνώρισε από κοντά ένα κόσμο που δεν ήθελε να ξέρει…

Προτεραιότητες

Mε ρωτάτε διάφοροι φίλοι κι αναγνώστες στο karpetshow@yahoo.gr τι χρειάζονται οι ομάδες της Σούπερ Λίγκας και τι πρέπει να ψάξουν να βρουν στο φετινό μεταγραφικό παζάρι. Να ποιες αξιολογώ ως κύριες προτεραιότητες:

Ολυμπιακός: προπονητή που να εκμεταλλευτεί τον Μπελούτσι, έναν τουλάχιστον στόπερ, ένα αριστερό χαφ, έναν γκολτζή κυνηγό.

ΠΑΟ: προπονητή που να έχεις ένα σαφές τεχνικό σχέδιο και δυο-τρεις παίκτες με προσωπικότητα. Εναν σε κάθε γραμμή.

ΑΕΚ: τερματοφύλακα, ακραία μπακ κι έναν οργανωτή αμυντικό χαφ. Κι έναν κυνηγό, ειδικά αν μετά τον Καλόν και τον Σέζαρ φύγει και ο «Λύμπε».

Αρης: κάποιον να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Και σίγουρα ένα αριστερό μπακ. Κι αν φύγει ο Χαλκιάς, κι έναν τερματοφύλακα.

Πανιώνιος: δύο κεντρικούς αμυντικούς κι έναν αντικαταστάτη του Τσιμπούρ, αν αυτός φύγει.

Λάρισα: έναν τερματοφύλακα. Πρώτα από όλα. Και δύο τουλάχιστον παίκτες στην επίθεση, γιατί έφυγαν ο Καλατζής, ο Μετίν κι ο Μπακαγιόκο. Κι ετοιμάζεται κι ο Κλέιτον.

Αστέρας Τρίπολης: να πουλήσει πάνω από 2 εκατομμύρια ευρώ τον Καρντόζο. Και να μειώσει το ρόστερ, γιατί δουλειά με 35 παίκτες δεν γίνεται.

Ξάνθη: εφόσον πήρε τον Κασναφέρη, θα χρειαστεί και τον Γενναίο και τον Νικολακόπουλο.

Ηρακλής: κάποιον να στέλνει την μπάλα στα δίχτυα και σίγουρα δύο-τρεις μέσους κι ένα δεξί μπακ. Αν υπήρχε ο Φερέρ, θα ήμουν πιο ήσυχος.

ΠΑΟΚ: λεφτά. Για να γίνει μια ομάδα της προκοπής με προπονητή τον Σάντος χρειάζονται 13-14 παίκτες…

ΟΦΗ: έναν προπονητή και τουλάχιστον 3 βασικούς: ένα φορ και δύο μέσους.

Εργοτέλης: έναν κεντρικό αμυντικό, έναν τερματοφύλακα κι έναν οργανωτή.

Λεβαδειακός: να μάθει ο γίγαντας ο Κομπότης νωρίς τους πίνακες…

Το έμαθε!

Δεν ξέρω τι έγινε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, μια και όταν παρέδιδα το κείμενο, το ματς δεν είχε ακόμα αρχίσει. Μου άρεσε όμως πολύ το προγνωστικό του Αρσέν Βενγκέρ: «Κάθε ματς κρίνεται από την απόφαση του διαιτητή και δεν πρόκειται να ποντάρω το... σπίτι μου σε μία απόφαση ρέφερι», τόνισε ο Αλσατός και συνέχισε: «Είδατε στους ημιτελικούς ότι κάθε απόφαση του διαιτητή μπορεί να επηρεάσει το αποτέλεσμα. Είναι τόσο ισορροπημένα τα πράγματα ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες στην Αγγλία, ώστε μπορώ να πω ότι για μένα κάθε μεταξύ τους παιχνίδι έχει κριθεί από τις διαιτητικές αποφάσεις».

Πάει έμαθε ότι η Ξάνθη προσέλαβε τον Κασναφέρη και λάλησε κι αυτός….