Με καθαρή τη φωλιά

Στα ελληνικά μέτρα και σταθμά οι οπαδοί του Αρη στάθηκαν αξιοπρεπώς. Φυσικά έκαναν τα «ντου» τους στον αγωνιστικό χώρο πριν από το ματς. Οπως αναμενόταν, μετά την ήττα δεν κάθισαν να παρακολουθήσουν την απονομή, αλλά τουλάχιστον δεν έκαναν καφρίες. Και το να κάνεις τον πολιτισμένο μετά τις νίκες είναι εύκολο. Αντίθετα, έπειτα από ήττες χρειάζεται αυτοσυγκράτηση.

Αντίθετα, λίγα συγχαρητήρια για την Αστυνομία Θεσσαλονίκης. Δεν έγιναν βέβαια συγκρούσεις μέσα στο γήπεδο και τα επεισόδια έξω από το γήπεδο ήταν ελάχιστα. Αλλά αν χρειάζεται να αδειάσεις το μισό γήπεδο για να αποφεύγονται τα επεισόδια, προβάλλοντας τη γελοία εικόνα της άδειας κερκίδας απέναντι από τους επίσημους, δεν είναι δα και κατόρθωμα...

Τώρα, χωρίς να θέλω να ενοχλήσω από την εαρινή του νάρκη το Δ.Σ. του Πανελλήνιου Σύνδεσμου Αθλητικών Συντακτών, μήπως κάποιος θα πρέπει να ασχοληθεί με τις εμφανίσεις αθλητικών «δημοσιογράφων» σε συνεντεύξεις Τύπου και ματς; Στη συνέντευξη Τύπου του Σωκράτη Κόκκαλη μετά το τέλος της ομιλίας ακούστηκαν χειροκροτήματα. Οι περισσότεροι από τους χειροκροτητές ήταν διοικητικοί του Ολυμπιακού και άλλοι υπάλληλοι. Ανάμεσα όμως στους χειροκροτητές λέγεται ότι υπήρχαν και δύο αθλητικογράφοι-μέλη του ΠΣΑΤ. Αν θέλουμε τον κόσμο να μας σέβεται, πρώτα πρέπει να σεβόμαστε τους εαυτούς μας. Ωστε να μπορούμε να κάνουμε και πέντε παρατηρήσεις έχοντας τη φωλιά μας καθαρή.

Να λέμε, για παράδειγμα, ότι δεν είναι δυνατόν να εμφανίζονται «δημοσιογράφοι» που φοράνε φανέλες ομάδων με διαπιστεύσεις κρεμασμένες στον λαιμό. Στον τελικό της Θεσσαλονίκης εμφανίστηκαν δύο «δημοσιογράφοι» με μια χαρά διαπιστεύσεις της ΕΠΟ, που ο ένας φορούσε φανέλα του Αρη και ο άλλος του «Super 3». Από πλευράς ΠΣΑΤ πρέπει να ζητηθεί από την ΕΠΟ να δίνονται διαπιστεύσεις Τύπου μόνο σε μέλη του συνδέσμου και της ΕΣΗΕΑ ή σε δημοσιογράφους εντύπων που σκοπεύουν να κρατούν κάποιο επίπεδο. Αν η θέση του ΠΣΑΤ είναι «και πώς να κάνουμε κάτι τέτοιο;», τότε ο σύνδεσμος υπάρχει μόνο για τις δεξιώσεις και τις δημόσιες σχέσεις με τα κυβερνητικά στελέχη.

Τελευταίο. Αν η ΕΠΟ δεν μπορεί να σεβαστεί τον εαυτό της, δεν μπορεί να απαιτεί σεβασμό από τους θεσμούς που διοργανώνει. Το τιμητικό μετάλλιο έπειτα από όλους του τελικούς των Κυπέλλων είναι αυτό που δίνεται μαζί με το Κύπελλο στους παίκτες της νικήτριας ομάδας. Ακόμα και αν τα λεφτά έρχονται από αλλού... Γιατί το καταλαβαίνω ότι οι χορηγοί βάζουν φράγκα, αλλά πρώτος να βγαίνει ο Γκαλέτι για να πάρει το μετάλλιο του MVP «του χορηγού μας» είναι κατέβασμα του παντελονιού. Κίνηση που δυστυχώς δεν έκαναν οι δημοσιογράφοι που έκαναν τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις, οι οποίοι πηγαίνοντας για την τουαλέτα πριν από την αρχή του ματς είδαν τον δρόμο κλεισμένο, όπως και την αίθουσα που γινόταν εκδήλωση για τους καλεσμένους της ΕΠΟ.


Διάβασα προσεκτικά το σάλπισμα νίκης του φωτεινού ηγέτη της «SportDay» Γιώργου Χελάκη, στο οποίο χρησιμοποιώντας τους στίχους του Πορτοκάλογλου «βάλε φωτιά, φωτιά μεγάλη και όλοι θα 'ρθουν ξανά» καλεί τους βετεράνους της Λισσαβώνας να δείξουν έπειτα από μία τετραετία το πάθος τους στα γήπεδα της Αυστρίας. Το θέμα με αυτές τις καταστάσεις δεν είναι να βάλεις τη φωτιά, ούτε να συγκεντρωθούν οι γέροντες, αλλά τι γίνεται αν πράγματι μαζευτούν. Το γράφω από πικρή και πρόσφατη πείρα.

Την Κυριακή το βράδυ έπειτα από 25 χρόνια αποφασίσαμε να κάνουμε μια ποκίτσα με τέσσερις κολλητούς φίλους στο σπίτι. Το πρώτο λάθος ήταν ότι ήρθαν όλοι μαζί. Τους έβλεπες να μπαίνουν με τα άσπρα μαλλιά και τους λαιμούς σαν χρησιμοποιημένα προφυλακτικά έπειτα από δίωρο και ακόμα και χριστιανός να ήσουνα, άλλαζες γνώμη για την ευθανασία. Δεύτερον, ο άνθρωπος παραξενεύει με τα χρόνια. Τρεις πίτσες παρήγγειλαν και μέχρι να αποφασίσουν τι θα έχουν μέσα, κόντεψε να κλείσει το τηλέφωνο ο πιτσαδόρος. Η παραξενιά φαινόταν και από τον τρόπο που τις έφαγαν. Οταν κατά τις τέσσερις το πρωί μάζευα τα υπόλοιπα, ο ένας είχε φάει σαν άνθρωπος την πίτσα, ο άλλος είχε φάει τη μέση και είχε αφήσει το γύρω γύρω. Και αν κρίνω από τη δαγκωνιά στο χαρτόνι, ένας τρίτος δεν πρέπει να είχε καταλάβει ποια ήταν η πίτσα και ποιο το κουτί. Οι τραγικότερες όμως στιγμές προέκυπταν στο ίδιο το παιχνίδι, όπου όχι μόνο «ξεχνούσαν» να βάλουν το ποτ για να ξεκινήσει το παιχνίδι, αλλά με τα σκελετωμένα και γέρικα δάχτυλά τους τσούρνευαν τσιπάκια όταν στο ποντάρισμα έπαιρναν ρέστα.

Κακά τα ψέματα. Μετά τα 60 για καθαρά αισθητικούς λόγους οι άνδρες θα έπρεπε να απαγορεύεται να κυκλοφορούν σε ομάδες μεγαλύτερες των τριών ατόμων. Και αυτά τα «ελάτε, καλέ, που είσαστε τόσο μεγάλος» και τα «είσαστε πάρα πολύ ζωντανός άνθρωπος και δεν φαίνεται η ηλικία σας» θα είχαν νόημα αν δεν τα έλεγαν σε όλους. Αντίθετα, δεν έχει κανένα νόημα αυτό που λένε ότι στην Ελλάδα βιαζόμαστε να τελειώσουμε τους παίκτες πριν της ώρας τους. Το σκεφτόμουν διαβάζοντας για την απόφαση του Αντώνη Νικοπολίδη να συνεχίσει την καριέρα του. Το μόνο που ισχύει στο ποδόσφαιρο είναι ότι δεν μπορείς να θεωρείς ένα παίκτη τελειωμένο αποκλειστικά λόγω της ηλικίας του. Αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή, που συνήθως δεν λέγεται από τους παίκτες γιατί δεν τους συμφέρει, είναι ότι δεν μπορείς να θεωρείς ότι ένας παίκτης έχει μέλλον επειδή δεν πέρασε τα 30.

Για κάθε Νιόπλια που έφτασε τα 38 για να φανεί ότι έχασε μισό βήμα στο σπριντ υπάρχουν δέκα Γιουγκούδηδες που, πριν φτάσουν τα 30, είχαν χάσει και τα βήματα και το σπριντ. Το ενδιαφέρον είναι ότι ενώ με μερικούς παίκτες είναι φανερό ότι έχασαν τη σπιρτάδα τους στα μπουζούκια και το «Τζόνι», με κάποιους άλλους ανάθεμα να καταλάβεις πού έχασαν τη φρεσκάδα τους. Παράδειγμα ο Αρουαμπαρένα.

Οικογενειάρχης με δύο κόρες, ούτε μπουζούκια ούτε ξενύχτια, περιμένοντας να δει τι θα γίνει με την ΑΕΚ, ο Αρουαμπαρένα έχει πάρει σβάρνα τα αρχαία και όταν τον βλέπεις στο γήπεδο, σου δίνει την εικόνα του πρώην παίκτη. Το φοβερό με τον Βάσκο είναι ότι δεν έχει καταρρεύσει αγωνιστικά, αλλά έχει χάσει το μισό δευτερόλεπτο της έκρηξης που χωρίζει τον παίκτη αξιώσεων από τον journeyman. Επίσης να προστεθεί ότι είναι και η θέση που μπορεί να σε εκθέσει. Αλλο παράδειγμα, αυτό του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς.

Ο οποίος στον τελικό ούτε μία φορά δεν δοκίμασε να περάσει τον Νέτο. Βέβαια η δεξιά πλευρά είναι η δυνατή του Αρη, ο Τζόρτζεβιτς έπρεπε να βοηθάει τον Ραούλ Μπράβο, αλλά σε ολόκληρο ματς να μη γίνει μια προσπάθεια διεμβολισμού, είναι από τα αξιοσημείωτα. Βιασύνη στους δημοσιογράφους θα μπορούσε να καταλογισθεί αν ύστερα από μια-δυο μέτριες εμφανίσεις έβγαζαν τον Αρουαμπαρένα ή τον Τζόρτζεβιτς ξοφλημένους, αλλά όταν οι εμφανίσεις είναι συμβατές ολόκληρη τη σεζόν, δεν μπορείς παρά να πιστέψεις ότι το τέλος έφτασε.

Φυσικά κάθε παίκτης μεγάλης ηλικίας κατά τη διάρκεια της σεζόν θα κάνει «κοιλιά» στην απόδοσή του μεγαλύτερη από ενός μικρότερου. Ενα ενδιαφέρον σημείο είναι πότε θα την κάνει και μακάριοι είναι αυτοί που την «κοιλιά» την κάνουν στο πρώτο μισό της σεζόν.

Πολλοί θα θυμούνται ότι στη «μαύρη» συνέντευξη Τύπου που είχε δώσει ο Ντέμης Νικολαΐδης μετά το ματς με τον Αρη είχε πει ότι όλοι οι παίκτες -πλην του Μπλάνκο- είναι υπό αμφισβήτηση. «Και ο Ριβάλντο;», ήταν η ερώτηση που είχα κάνει στο ραδιόφωνο στον «Κυφώ». «Ολοι», είχε απαντήσει ο γίγας του Χαλανδρίου. Και πάει και κάνει το καλύτερο ματς του στην Ελλάδα εναντίον του Ολυμπιακού ο Ριβάλντο και μετά ο Ντέμης βρίσκεται στη θέση να κάνει ψηστήρι για να τον κρατήσει.

Το μυστικό με τους παίκτες των μεγαλύτερων ηλικιών είναι το κοντό συμβόλαιο. Ετσι ώστε και ο παίκτης να ξέρει ότι δεν μπορεί να αράξει και στην περίπτωση που δεν τον κρατούν τα πόδια του να μη χρειάζεται να μπει η ομάδα σε διαπραγματεύσεις για την αποζημίωση. Οσο όμως το ξέρουν οι ομάδες, το ξέρουν και οι παίκτες. Είναι και ο λόγος που η ΑΕΚ αναγκάστηκε να υπογράψει τριετές συμβόλαιο με τον 31χρονο Μαϊστόροβιτς. Καμένοι από τα μεγάλα συμβόλαια του Φερέρ και του Αρουαμπαρένα στην ΑΕΚ, θα προτιμούσαν πιο μικρό συμβόλαιο, αλλά ο παίκτης ήθελε τριετές.


Από την άλλη, και οι παίκτες μ' αυτά που ακούν έχουν τα δίκια τους να λένε τα δικά τους. Ο Μοχάμεντ Καλόν με το τέλος της σεζόν ζήτησε 1 εκατ. ευρώ τον χρόνο και μοιάζει διατεθειμένος να πέσει στα οκτώ κατοστάρικα. Οπως αναφέρεται στο ρεπορτάζ, η ΑΕΚ λόγω του μυστήριου χαρακτήρα του θέλει να του κάνει μικρότερη πρόταση. Τώρα πώς μπορείς να έχεις πρόβλημα με τον χαρακτήρα ενός παίκτη που κάνει οκτώ κατοστάρικα, αλλά να σταματάς να έχεις όταν η τιμή πέφτει στα πεντακόσια, σταματάει το μυαλό του ανθρώπου.