Εφυγε, έφυγε, τον έχω χάσει…

Oλη η ιστορία του τελικού Κυπέλλου, λατρεμένε αναγνώστη, περικλείεται στην τελευταία εικόνα του. Ο Κασναφέρης έχει μόλις σφυρίξει τη λήξη του αγώνα. Αμέσως μετά βγάζει το περικάρπιο από το χέρι, για να σκουπίσει μ’ αυτό τρεις σταγόνες ιδρώτα από το τίμιο και χαρακωμένο μέτωπό του, ενώ ο άγουρος Αβραάμ Παπαδόπουλος τον πλησιάζει με εμφανή διάθεση να του κουνηθεί. Ο μειλίχιος Γιώργος με το δεξί χέρι κάνει τον σταυρό του, ευχαριστώντας τον Υψιστο για την άψογη συνεργασία που είχαν ως συνάδερφοι (κλασικές θεότητες…), και με το αριστερό κάνει νεύμα στον Αβραάμ να απομακρυνθεί, προστάζοντάς τον: «Φύγε από δω, ρε». Οι τίτλοι του τέλους μόλις έχουν πέσει. Απεσύρθη ο Κασναφέρης, των κοράκων ο Σεφέρης...

Αποχαιρετώ τον πολυαγαπημένο μου ήρωα, απαγγέλλοντας με τρεμάμενη απ' τον πόνο φωνή τους στίχους του James Blunt «Goodbye my lover, goodbye my friend», και τον παραδίδω στα χέρια και στις ανακοινώσεις του Χρήστου Πανόπουλου, για να αναλάβει τα νέα του καθήκοντα ως σούπερ ουάου τιμ μάνατζερ. Σήμερα απευθύνω το ύστατο χαίρε στον διαιτητή Κασναφέρη, παρουσιάζοντας την προσωπογραφία του, μέσα από λόγια δικά του, αλλά και άλλων επιφανών ανδρών, που σχολίασαν τα έργα και τις ημέρες του, αποτίοντας ελάχιστο φόρο τιμής στο μαυροφορεμένο αγόρι που συγκλόνισε το πανελλήνιο με τον ξαφνικό χαμό του από το διαιτητικό γίγνεσθαι.

Ξεκινώ με δηλώσεις του ίδιου του Γιώργου, ο οποίος, μιλώντας στον «Εξτρα Σπορ», είπε για τον εαυτό του: «Για κάποιους ο Κασναφέρης είναι καλός και για κάποιους άλλους κακός. Οι τρίτοι κρίνουν τα θετικά και τα αρνητικά του Κασναφέρη. Λένε για μένα ότι όποτε θέλω παίζω καλά. Δεν είναι έτσι».

Καλά, βρε Γιώργο, πώς κάνεις έτσι κι εσύ; Και για τον Μπάμπη Στόκα οι όμορφες λένε πως είναι ένα αδιόρθωτο ρεμάλι τελειωμένο, αλλά δεν έπεσε του θανατά. Η κοινή γνώμη λέει ό,τι θέλει. Ασ' τη να λέει, εκείνη μόνο ξέρει και μέσα της θα κλαίει...

Συνεχίζει ο χρυσός μου: «Πλησιάζω τους ποδοσφαιριστές και χαίρομαι το παιχνίδι μαζί τους. Είμαι ένα κομμάτι από τους ποδοσφαιριστές». Το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής τους τολμώ να πω. Πρώτα εσύ και μετά η Lacta…

Ηταν τέτοια η ταύτιση του Γιώργου με τους ποδοσφαιριστές, που σε κάποιους αγώνες πάθαινε σεντερφοριακό ιδεασμό, ξεχνούσε ότι είναι διαιτητής και ένιωθε μια ακατανίκητη επιθυμία να σκοράρει. Και επειδή δεν μπορούσε με το πόδι, το έκανε με το στραγάλι. Εχει βάλει κάτι γκολ με βον-πλανέ σφύριγμα στο 90' ο Γιώργος μου, τύφλα να 'χει ο Ολισαντέμπε...

«Το πιο δύσκολο παιχνίδι είναι το ΠΑΟΚ-ΟΣΦΠ. Αγχος και αγωνία που πρέπει να ζήσεις από μέσα. Η πιο καυτή έδρα είναι η Τούμπα», δήλωσε. Ο μελένιος Γιώργος είναι και χωρατατζής, εκτός των άλλων. Αν είχε άγχος στην καυτή Τούμπα και κατάφερε να αποβάλει τον Γεωργιάδη στο 38' στο ΠΑΟΚ - ΟΣΦΠ (2-4) το 2000, τρέμω στην ιδέα τι θα έκανε έτσι και ήταν χαλαρός και αμέριμνος. Θα 'χε ξεκληρίσει την ομάδα από τη φυσούνα; Θα χρειαζόταν να παίξει ο Μίνος στα χαφ για να συμπληρωθεί 11άδα;

Βέβαια ο ακριβός μου Γιώργος ήταν δικαιολογημένος τότε. Ο πρόεδρος μόλις είχε αλλάξει τον Ματζουράκη με τον Τάκη και συνήθως όταν ο Σωκράτης αλλάζει προπονητή, αλλάζουν τα «γούστα» και η ψυχολογία παικτών και διαιτητών (βλ. σχετ.: Δημητροπουλιάδα. Ραψωδία Ζ: Ο Ιταλός επιβήτορας Μπιγκόν, στίχ. 23 Κασάπη γράμματα).

Ο Κασναφέρης μίλησε και αμέσως μετά τον τελικό του Σαββάτου: «Είμαι χορτάτος απ’ το ποδόσφαιρο». Ουδείς αμφιβάλλει ότι ο Γιώργος, όπως και το γνωστό αρκουδάκι, «νηστικός» ούτε χορεύει ούτε σφυρίζει…

Ο διαιτητής Κασναφέρης, όμως, συγκίνησε και άντρες με κέφι, άποψη και χαρακτήρα αλύγιστο, που δεν θα μπορούσαν να μην τον κατευοδώσουν τώρα που πήρε τον δρόμο που του πρέπει. Ξεκινάω με τον σοφό Γιάννη Σερέτη, ο οποίος γράφει στην «Εξέδρα»: «Οταν ένας διαιτητής αποχωρεί από την ενεργό δράση και άπαντες θυμούνται ΕΝΑ παιχνίδι του (το Καβάλα-Ολυμπιακός 1-2 τον Ιανουάριο του 1997 με το ιστορικό πλέον πέναλτι του Αλέκου Αλεξανδρή στην αρχή της «ερυθρόλευκης» αυτοκρατορίας) θα έπρεπε πραγματικά να αναρωτηθεί αν η καριέρα του ήταν επιτυχημένη».

Πράγματι, ο Γιώργος σ' εκείνο το παιχνίδι είχε φτάσει στον κολοφώνα της δόξας του. Τα επόμενα χρόνια έκανε ό,τι περνάει απ’ τη σφυρίχτρα του για να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά δεν τα κατάφερε. Πάντως, βρε Γιάννη, και τον Δούρο όλοι για ΕΝΑ παιχνίδι τον θυμούνται, αλλά πέρα απ’ τον «Αλέ», που είναι ο μόνος που γκρινιάζει γιατί δεν του βγαίνει στο τηλέφωνο, οι υπόλοιποι το αντέξαμε. Αλλωστε, η ΚΕΔ να είναι καλά κι από καλογήρους να φάει κι ο Κομπότης...

Ο Βασίλης Βέργης στο «Goal» ήταν πιο σκληρός: «Ακόμη και στο φινάλε του ο άνθρωπος κατάφερε να επιβεβαιώσει όλους όσοι εδώ και χρόνια του ασκήσαμε κριτική για τα (χοντρά) λάθη του. Κανένα πέναλτι δεν έγινε στο Καυτανζόγλειο… Ο Σιστόν μάρκαρε (σ.σ.: τον Μήτρογλου) με τα χέρια ψηλά». Ο Βασίλης είναι υπερβολικός. Απλώς ο Γιώργος έφερε βαρέως το πέναλτι που δεν είχε δώσει στην ανατροπή του Πάρα απ’ τον Αουραμπαρένα στο ΑΕΚ - Λάρισα και για να εξοφλήσει το γραμμάτιο, έδωσε έναντι αυτό του Σιστόν. Οι θνητοί ξεχνούν, ο Γιώργος ποτέ. Αλλωστε, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν φταίει ο Κασναφέρης αλλά ο Μιχάλης Χατζηγιάννης που δημιούργησε με το άσμα του δεδικασμένο: πας έχων χέρια ψηλά όλα τα πιάνει. Ο Σιστόν θα αποτελούσε εξαίρεση; Δεν ξέρω για τον Βασίλη, αλλά εγώ όσο ψηλά κι αν ανέβω, σ’ ένα θεό, στον Γιώργο μόνο πιστεύω…

(Δεν ανέφερα τυχαία τον Χατζηγιάννη. Εχετε δει τον Βαρούχα να χορεύει Χατζηγιάννη; Οχι; Χάνετε...)

Από την άλλη, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος, ως είθισται, πρωτοπορεί: «Ποιος αποφασίζει για την αγιοποίηση ή έστω την οσιοποίηση ενός δυνάμει Αγίου; Οποιος κι αν αποφασίζει, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος οφείλει από σήμερα να προτείνει την ένταξη του Γεωργίου Κασναφέρη στο εορτολόγιο»!

Εκπληκτικό. Προτείνω, Μένιο, ο εορτασμός να γίνεται από κοινού με τον Φίλιππο Μπάκα, για να κορυφωθεί το κλίμα κατάνυξης και συγκίνησης. Να καθιερωθεί η γιορτή του Αγίου Κασναφέρη και του Οσίου Μπάκα. Οι πιστοί τη συγκεκριμένη μέρα να επιδίδονται σε βραδινή κρασοκατάνυξη στο μπαρ «Το Ναυάγιο» και ταυτόχρονα ο Βαρούχας να ψέλνει: «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατά μου διαιτητικά τέκνα». Πάταγος θα γίνει…

Το πιο δίκαιο, λατρεμένε αναγνώστη, είναι να κηρυχθεί η 17η Μαΐου ημέρα εθνικού πένθους, στη μνήμη του αξιομακάριστου διαιτητή Κασναφέρη, ο οποίος πλέον πέρασε στο πάνθεον των αθάνατων ρέφερι. Οι ποδοσφαιριστές να φορούν μαύρα περιβραχιόνια, οι επόπτες να έχουν τις σημαίες υπό μάλης, ενώ μαχητικά της Πολεμικής Αεροπορίας να πετούν σε σχηματισμό πάνω από τα γήπεδα, ώστε να σχεδιάζεται στους αιθέρες το βαρύ σαν ιστορία όνομα: ΚΑΣΝΑΦΕΡΗΣ. Αθάνατος, λεβέντη μου...