Η σφραγίδα του νικητή

Ας επαναλάβω, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες, το ερώτημα των ημερών: πότε αποκτήσαμε πλέι οφ και δεν το καταλάβαμε; Διότι φέτος, ναι, έχουμε τέτοια, χάρη στα κατορθώματα ομάδων μικρομεσαίων που όμως τόλμησαν να σηκώσουν ανάστημα: πρώτα το Μαρούσι, στη συνέχεια και ο Πανιώνιος. Πλέι οφ ζεστά, ζουμερά και πάντως εντελώς αντίθετα με το νερόβραστο κατασκεύασμα της ποδοσφαιρικής «Σούπερ» Λίγκας. Με εισαγωγικά παρακαλώ το «Σούπερ». Δεν είναι δα πιο ελκυστικά από τη «Σούπερ Κατερίνα», που διάβαζε η αδελφή μου μικρή. Ούτε πιο ανδρικά.

Το Μαρούσι κατόρθωσε να ισοφαρίσει τον Ολυμπιακό. Ο Πανιώνιος πάλεψε έως το τέλος, ώσπου υποκλίθηκε στον Παναθηναϊκό. Οι «πράσινοι» απέκτησαν προβάδισμα έναντι των «κόκκινων» για τη μάχη του τίτλου. Εν όψει του μικρού τελικού, όμως, αβαντάζ απέκτησε ο Πανιώνιος. Η χθεσινή ήττα μπορεί να έφερε απογοήτευση και πίκρα (επειδή επί 35 λεπτά ο ΠΑΟ έδειχνε έτοιμος να πέσει στο καναβάτσο), ωστόσο ήταν γι' αυτόν κρυμμένη ευλογία.

Για ομάδες αυτού του επιπέδου ένα τετραήμερο ανάπαυσης και ανασυγκρότησης αποτελεί σημαντικό πλεονέκτημα. Στο Μαρούσι όλοι μιλούσαν χθες όχι μόνο για το νέο θαύμα της ομάδας του Σούλη Μαρκόπουλου, αλλά και για τη σωματική κόπωση με την οποία αυτή φορτώνεται. Ακόμα και τα πρώτα λόγια του Κώστα Καϊμακόγλου την κούραση αφορούσαν: «Υπάρχει μεγάλη επιβάρυνση». Αλλοι, όμως, πιστεύουν ότι η μπαρουτοκαπνισμένη από τους συνεχής αγώνες ομάδα εμφανίζεται πιο ετοιμοπόλεμη από εκείνη που κάθεται και βλέπει τηλεόραση, οπότε βρίσκει και τρόπους για να ξεπερνάει την ταλαιπωρία.

Το ίδιο θέλουν να πιστεύουν στον Ολυμπιακό, ποιούμενοι ενδεχομένως την ανάγκη φιλοτιμία: «Καλύτερα να δώσουμε πολλούς αγώνες πριν από τους τελικούς. Θα είμαστε πιο έτοιμοι και πιο προπονημένοι». Η αλήθεια είναι ότι ο χθεσινός Παναθηναϊκός ήταν φτιαγμένος από διαφορετικό μέταλλο σε σχέση με τον «αιώνιο» αντίπαλό του.

Σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό, βρήκε τρόπο να εκμεταλλευτεί το βάθος του και την ποιότητα των εφεδρικών του παικτών (Ζίζιτς, Περπέρογλου κ.ά.). Σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό, βρήκε λύσεις για τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετώπισε στη ροή του παιχνιδιού (π.χ. τη δράση του Μπάξτερ στο «ζωγραφιστό», όπου ο ΠΑΟ παρουσίασε ξανά κραυγαλέες αδυναμίες) και έγινε αφεντικό λίγο πριν από την τελική ευθεία. Σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό, είχε στο τέλος σιγουριά, προσωπικότητα, πλουραλισμό, σχέδιο. Σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό, άφησε στο παρκέ τη σφραγίδα του νικητή. Είχε μάλιστα να αντιμετωπίσει εχθρικό περιβάλλον και αντίπαλο με υψηλότερο δείκτη πείρας και ποιότητας.

Από την άλλη, βέβαια, το Μαρούσι διαθέτει προπονητή ικανότερο από αυτόν του Πανιωνίου.

Οι «κιτρινόμαυροι» των βορείων προαστίων ουδέποτε πανικοβλήθηκαν, ουδέποτε πτοήθηκαν από τα ξεσπάσματα του «χρυσοποίκιλτου» Ολυμπιακού, ουδέποτε είπαν «δεν βαριέσαι, είμαστε χαμένοι από χέρι, εμάς μας καίει ο μικρός τελικός». Η ανταμοιβή για το θάρρος τους και για το όμορφο μπάσκετ που έπαιξαν είναι το κυριακάτικο, τέταρτο ραντεβού με τον παλιό τους προπονητή. Χάρη στη χθεσινή νίκη του το Μαρούσι θα εκτίσει την ποινή των 2 αγωνιστικών κεκλεισμένων των θυρών πριν μπει στους τελικούς.