Καθαρή διοικητική αποτυχία

H ΑΕΚ κατέβηκε στα πλέι οφ με το μυαλό σε μια φιέστα πρωταθλήματος που ποτέ δεν έγινε. Ο,τι ακολούθησε μετά τη λήξη του ματς με τον Αστέρα Τρίπολης είναι κατανοητά λανθασμένο, αλλά λανθασμένο. Αδικαιολόγητα μάλιστα.

Αποψη

Στην ΑΕΚ –και όχι μόνο στη φετινή– υπάρχει δυσκολία στη διάκριση των ρόλων. Σε καμιά άλλη ομάδα οι ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται δεν παραγοντίζουν τόσο πολύ –δηλαδή δεν εκφράζουν θέσεις που είναι πρώτιστα και κύρια διοικητικές. Φέτος εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους για την αξιοπιστία του πρωταθλήματος ο Δέλλας, ο Ζήκος, ο Ριβάλντο και στο τέλος ο Λυμπερόπουλος –όλοι ποδοσφαιριστές με προσωπικότητα που δυσκολεύονται λιγάκι να κατανοήσουν πού σταματούν η έκφραση παραπόνων και η έκφραση θέσης και πού αρχίζει ο παραγοντισμός– δηλαδή η επί της ουσίας παρέμβαση. Ολοι αυτοί οι ποδοσφαιριστές έχουν «γαλόνια» που τους επιτρέπουν να μιλάνε: ο «Ρίμπο» είναι ο «Ρίμπο», ο Δέλλας πρωταθλητής Ευρώπης, ο Ζήκος ένας γεννημένος αρχηγός στην τελευταία σεζόν της καριέρας του και ο Λυμπερόπουλος ένας χαρισματικός ποδοσφαιριστής που πέρυσι αρνήθηκε την πρόταση της Νυρεμβέργης για να βοηθήσει την ΑΕΚ να κερδίσει το πρωτάθλημα. Το πρόβλημα δεν είναι γιατί οι παίκτες έχουν άποψη –προς Θεού– αλλά πως αυτή η άποψη καταλήγει να αποκτήσει βαρύτητα διοικητικής θέσης.

Συνέπειες

Οι ολέθριες συνέπειες αυτού του συμπτώματος φάνηκαν κυρίως στα πλέι οφ. Οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ δήλωσαν ότι δεν ήθελαν να αγωνιστούν και η θέση τους μπορεί να πει κάποιος ότι αντηχούσε τη λαϊκή απαίτηση: ο κόσμος της ΑΕΚ σνόμπαρε τη διαδικασία και αυτό φαίνεται από τα ελάχιστα εισιτήρια που κόπηκαν στο ΟΑΚΑ. Ομως, ανάμεσα στη ρητορική και την πράξη μεσολαβεί κάτι σημαντικό: η θέληση της διοίκησης. Οταν αυτή η θέληση είναι διαφορετική από τη ρητορική των ποδοσφαιριστών, η ΑΕΚ μπαίνει σε μια διαδικασία εσωστρέφειας που την καταστρέφει. Σε μερικές περιπτώσεις, αυτού του τύπου η ρητορική είτε κατευθύνει τη διοίκηση (η ΑΕΚ συντάχθηκε γύρω από τον Ριβάλντο, αν και ο καβγάς του Βραζιλιάνου με τον Κόκκαλη ήταν προσωπική υπόθεση) είτε καμιά φορά δεν επιτρέπει στη διοίκηση να δει το αληθινό πρόβλημα. Ο Δέλλας θυμίζω ότι μίλησε για «καλικάντζαρους» μετά την ήττα από την Τρίπολη και ο Ζήκος έκανε τη γνωστή εκτίμηση περί χεσμένων διαιτητών μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό. Και οι δύο δηλώσεις δημιούργησαν μια προβληματική περί διαιτησίας, που δεν άφησε τη διοίκηση να δει το τότε βασικό πρόβλημα, που ήταν η διαχείριση της ομάδας από τον Φερέρ.

Δυστυχώς

Θα απορήσει κάποιος: «Είναι δυνατόν μια διοίκηση να επηρεάζεται από αυτά;». Δυστυχώς στην περίπτωση της ΑΕΚ υπάρχει μια αμφίδρομη επιρροή: οι παίκτες προβληματίζονται υπερβολικά για συγκεκριμένες διοικητικές-παραγοντικές θέσεις και ασχολούνται όσο σε καμία άλλη ομάδα με τη διαιτησία π.χ. ή με την ΕΠΟ και αντίστοιχα οι διοικούντες την ΑΕΚ συμμερίζονται σε υπερβολικό βαθμό κάποιες θέσεις των ποδοσφαιριστών, στη λογική του «αυτοί ξέρουν και καταλαβαίνουν». Φυσικά και ξέρουν και καταλαβαίνουν, όμως η κύρια δουλειά τους είναι να παίζουν ποδόσφαιρο.

Εξηγήσεις

Ο Νικολαΐδης είναι φανερό ότι δυσκολεύεται για την ώρα να βρει έναν τρόπο διοίκησης που να ξεπερνά αυτού του τύπου την αμοιβαία συνυπευθυνότητα. Το αίτημα του Ζήκου να σταματήσει έγινε δεκτό ελαφρά τη καρδία. Απέναντι στον «Ρίμπο» ο ποδοσφαιριστής Νικολαΐδης έδειξε τον υπέρμετρο σεβασμό που δείχνει ένας ποδοσφαιριστής σε ποδοσφαιριστή: ένας κανονικός πρόεδρος, αν άκουγε τον Ριβάλντο που έχει ένα κανονικό συμβόλαιο να λέει «δεν θέλω να παίξω στα πλέι οφ» ή «θα φύγω από την Ελλάδα», θα τον καλούσε για εξηγήσεις. Στα πλέι οφ και με όσα ακολούθησαν το τέλος του πρωταθλήματος φάνηκε καθαρά ότι ο Ντέμης λειτούργησε περισσότερο σαν ποδοσφαιριστής (που καταλαβαίνει την πίκρα των συμπαικτών του για ένα πρωτάθλημα που χάθηκε στα χαρτιά), παρά ως πρόεδρος μιας εταιρείας που έχει μπροστά της έξι ματς για να διεκδικήσει την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Με τον γνωστό του λόγο στα αποδυτήρια (που στάθηκε αιτία αγωγών) ο Ντέμης προσπαθώντας να μαλακώσει την πίκρα των παικτών, πρόσφερε απλόχερα το άλλοθι μιας αποτυχίας: ως παλιός ποδοσφαιριστής άνοιξε την αγκαλιά του στο αίτημα για μη συμμετοχή στα πλέι οφ (άλλωστε ο ίδιος είχε πει «όχι» στην Εθνική ομάδα), την ώρα που ως πρόεδρος, αφού η δεύτερη θέση τον ενδιέφερε, δεν θα 'πρεπε να δεχτεί ούτε γι' αστείο τέτοιες κουβέντες!

Παρέα

Πολύ φοβάμαι πως ο Ντέμης πιστεύει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν περιθώρια για ιστορίες που γράφουν οι παρέες –ίσως πήρε τον στίχο του Σαββόπουλου τοις μετρητοίς. Η ΑΕΚ ως ωραία παρέα στην οποία οι μέτοχοι θαυμάζουν τον κόπο των παικτών και κατανοούν το παράπονό τους, ως ωραία παρέα στην οποία οι παίκτες ονειρεύονται μια μέρα να αποκτήσουν διοικητικούς ρόλους στην ομάδα και γι' αυτό το μέλλον προετοιμάζονται, αν και ακόμα παίζουν, ως ωραία παρέα που διοικείται από έναν ικανό τύπο που γνωρίζει τη διαφθορά και τη σαπίλα και μπορεί και να την εξηγεί, δεν θα κερδίσει τίποτα. Η ΑΕΚ πρέπει να διοικηθεί, δηλαδή να βρει ο πρόεδρός της έναν τρόπο να κάνει κατανοητό στους ποδοσφαιριστές ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει σε σχέση με άλλους, που το ελληνικό ποδόσφαιρο το διοικούν, δεν αποτελούν άλλοθι αποτυχίας, αλλά είναι απλώς ένας λόγος παραπάνω για να παίζουν καλύτερα. Αν αυτό τον τρόπο δεν τον βρει, και η επόμενη χρονιά θα κλείσει με δάκρυα…

«Κάρα»

Hταν φορμαρισμένος ο Καραγκούνης στα πλέι οφ; Κάποιοι απαντούν αβίαστα «ναι» και προσθέτουν ότι ο «τυπάρας» προετοιμάστηκε προσεκτικά σκοπεύοντας και στο να κάνει ένα μεγάλο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, μια και η αγάπη του για την Εθνική είναι δεδομένη. Η άποψη ως ενδεχόμενο έχει μια πιθανότητα, αλλά νομίζω ότι ανήκει σε εκείνους που δεν ξέρουν τον Γιώργαρο: ο Καραγκούνης, που ζει κάθε ματς σαν να είναι το τελευταίο του, αποκλείεται να μπει στη διαδικασία να κάνει οικονομία δυνάμεων με σκοπό το φορμάρισμα τη στιγμή που το χρειάζεται.

Αυτό που συνέβη είναι απλό: ο Καραγκούνης επηρεάστηκε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον παίκτη του ΠΑΟ από τη συνεχή αναστάτωση που επικρατούσε γύρω από την ομάδα όλη τη σεζόν. Ζώντας τα τελευταία χρόνια στην Ιταλία και στην Πορτογαλία, ο Καραγκούνης είχε ξεχάσει τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούσαν στην εξέδρα του ΠΑΟ και στην επιστροφή του μ' αυτά που είδε μπροστά του προβληματίστηκε. Το να παίζεις με πίεση για να κερδίσεις το πρωτάθλημα είναι κανόνας. Το να παίζεις με πίεση απλώς γιατί συμβαίνει να βρίσκεσαι σε μια ομάδα, η εξέδρα της οποίας δεν εγκρίνει τις πράξεις της διοίκησης, είναι κάτι άλλο. Ο «Κάρα», όπως και πολλοί παίκτες του ΠΑΟ, φοβάμαι πως ένιωσαν πολλές φορές ότι ένα μέρος των οπαδών στενοχωριόταν για τις νίκες -άλλωστε κάθε νίκη δημιουργούσε απλώς μεγαλύτερη πίεση. Για κάποιους από τους παίκτες όλος αυτός ο χαμός δεν σήμαινε τίποτα: οι πιο καλοί επαγγελματίες, κονιορτοποιημένοι στο μίξερ της έντασης, έβλεπαν τη χρονιά ως μεταβατική και έψαχναν απλώς τον επόμενο προορισμό -όμως για τον «Κάρα» άλλος προορισμός δεν υπάρχει: αυτός το ταξίδι του το 'κανε και ο ΠΑΟ είναι το σπίτι του. Φανταστείτε πόσο ψυχοφθόρο πρέπει να ήταν για τον ίδιο όλο αυτό το διάστημα στο οποίο κάθε πράξη του, κάθε δήλωσή του ή ακόμα ακόμα κάθε παιχνίδι του γίνονταν αντικείμενο συζήτησης! Ο Καραγκούνης το τελευταίο που περίμενε γυρίζοντας είναι να κληθεί και αυτός να αρχίσει να δίνει εξετάσεις για την παναθηναϊκοφροσύνη του.

Η διοικητική ηρεμία επηρέασε άμεσα το παιχνίδι του: στα πλέι οφ ήταν άλλος άνθρωπος. Θα 'πρεπε να πω ότι μαζί στους πολλούς που επέστρεψαν στον ΠΑΟ είναι και αυτός, αλλά θα ήταν άδικο για τον Γιώργαρο. Ακόμα και συναισθηματικά πιεσμένος, ο «Κάρα» φέτος δεν έλειψε ποτέ...

Παλιές αγάπες

Ηταν βέβαιο ότι ο Γιώργος Κασναφέρης επρόκειτο να είναι ο διαιτητής του τελικού του Κυπέλλου. Ο Αγγελάκης τον θεωρεί κορυφαίο Ελληνα διαιτητή και σε κάθε ευκαιρία το λέει. Η αγάπη για τον «Κάσνα» έχει ξεκινήσει σε ένα παλιό ματς του Αρη με τον Ηρακλή -αληθινό μπαράζ για την έξοδο στην Ευρώπη- το οποίο ο Αρης κέρδισε 2-1, με ένα γκολ στο τέλος και «τσιμεντώθηκε» τη χρονιά της Β' Εθνικής, όταν ο γουρλής διαιτητής είχε μόνο νίκες με τον Αρη του «Αναστό». Και ο Ολυμπιακός όμως δεν έχει πρόβλημα με την Ξάνθη. Κυρίως γιατί φέτος, όταν ορίστηκε στο πρόσφατο ματς με τον Κασναφέρη, σε όποιον τον ρωτούσε τι θα παίξει απαντούσε «για τις παλιές αγάπες μη μιλάς…».