Θανάσης που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει

Ποια επιστροφή του κόσμου στη Λεωφόρο; Το μεγάλο γεγονός της Κυριακής στο πολυμετοχικό στρατόπεδο του ΠΑΟ είναι η συνύπαρξη στη Λεωφόρο του Αλέξη Τσίπρα με τον ήρωά μου, τον Αντρέ Βγενό.

Θα θυμάστε ότι ο Αλέξης μετά τη μήνυση του Βγενό είχε απαντήσει: «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ». Αυτά τα παιδιά της Αριστεράς τα 'χει φάει το εναλλακτικό ροκ. Αν ο Τσίπρας είχε πραγματική κουλτούρα, θα μπορούσε να τραγουδάει στον Αντρέ «Π-ΟΤΕ, Π-ΟΤΕ, Π-ΟΤΕ», ή έστω «Π-ΟΤΕ δεν θα μπω σ' άλλο σώμα», που είναι και πιο έντεχνο...

Πάντως, ο Αλέξης μού κάνει για πρόεδρος του Ενιαίου Παναθηναϊκού. Είναι νέος σαν τον Ντέμη, μοδάτος σαν τον Ντέμη, επικοινωνιακός σαν τον Ντέμη. Και αν κρίνω από την πορεία της ΑΕΚ στα πλέι οφ, μάλλον ξέρει και λίγα περισσότερα πράγματα από διοίκηση...

Κατά τ’ άλλα, είμαι ευτυχής, λατρεμένε αναγνώστη, διότι το τελευταίο ματς του ΠΑΟ στη Λεωφόρο βοήθησε να καταλάβουμε ότι έφτασε επιτέλους η στιγμή οι οπαδοί να διευρύνουν τους σεξουαλικούς ορίζοντές τους και να απαγκιστρωθούν απ' τις δογματικές αντιλήψεις του παρελθόντος. Την ώρα της αλλαγής του Κόκε οι οπαδοί του ΠΑΟ κατευόδωσαν τους παίκτες του Αρη για τον τελικό Κυπέλλου, φωνάζοντας «επιτελέστε τη γενετήσια πράξη στον τοιούτο Ολυμπιακό».

Αν αναρωτιέσαι γιατί ο Κάκος δεν διέκοψε το ματς, αγαπημένε αναγνώστη, θα σε πληροφορήσω ότι είσαι ανενημέρωτος. Οι «πράσινοι» όντως προέτρεπαν τους Αρειανούς μ' ένα σύνθημα που απηχεί σε μέση φωνή, ενεργητική, με καταφανή ερωτική διάθεση. Σε απλά ελληνικά, τους ζητούσαν ο τελικός του Κυπέλλου να είναι το σίκουελ του «Brokeback Mountain». Σε μια χώρα σεξουαλικά καταπιεσμένη και συχνά αντιερωτική, η εκδήλωση των οπαδών των «πρασίνων» προς τους αντιπάλους τους ενός υφέρποντος και αχαλίνωτου ερωτισμού είναι κάτι αξιοσημείωτο. Σύμφωνα με τους αθλητικούς δικαστές της Σούπερ Λίγκας και τη γλυκιά Παρθενόπη, τη σεξολόγο μου, το σύνθημα δεν συνιστά ύβρη, δεν τιμωρείται, αντίθετα προσυπογράφεται απ' τον Θάνο Ασκητή και τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο.

Mon dieu, καιρός ήταν να γίνουμε Ευρώπη...

Στη Λεωφόρο του έρωτα, της ομόνοιας και της γιορτής, πιστέ μου αναγνώστη, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος βρήκε την ευκαιρία, σκιαγραφώντας το προφίλ του νέου προέδρου του πολυμετοχικού ΠΑΟ, να παρουσιάσει ένα σύντομο βιογραφικό του. Διαβάζω στην «Πράσινη» τις δηλώσεις του και μελώνω: «Ο πρόεδρος της ομάδας, να το πούμε απλά και λαϊκά, πρέπει να έχει οκάδες βαρίδια, καταλαβαίνετε τι εννοώ (σ.σ.: καταλαβαίνουμε, πρόστυχο αγόρι, κάτι τέτοια λες και καις καρδιές…), να είναι τίμιος, να είναι σωστός και πάνω απ’ όλα να ξέρει το αντικείμενο. Πρέπει να γκρεμίσει τις σφηκοφωλιές, πρέπει να γκρεμίσει παράγκες και πρέπει και να αντιμετωπίσει και τον Κόκκαλη». Οπως καταλαβαίνεις, πανέξυπνε αναγνώστη, για τη θέση του πολυτεχνίτη και πολυθεσίτη προέδρου του ΠΑΟ, Θανάσης που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει...

Την ίδια στιγμή, όπως διαβάζω στη «SportDay», ο Λάμπρος Σκόρδας σε πηγαδάκι με δημοσιογράφους ερωτηθείς για τον Ντούσαν Μπάγεβιτς ανέφερε: «Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς έχει συμβόλαιο με τον Αρη. Εάν θέλει να έρθει στον ΠΑΟ, θα έρθει. Το θέμα είναι πώς θα έρθει».

Μα, βρε Λαμπρούκο μου, είναι ερωτήσεις αυτές; Θα έρθει ακολουθώντας την πεπατημένη οδό. Ηδη είναι σε καλό δρόμο. Διαψεύδει τα περί συμφωνίας, αφήνοντας όμως ένα παράθυρο ανοιχτό. Αν μάλιστα πριν από τον τελικό διαβεβαιώσει κάποια Αρειανή γιαγιά ότι σε περίπτωση κατάκτησης του Κυπέλλου θα μείνει στον Αρη και ο Αρης το σηκώσει, ξεκίνα να ψάχνεις τον διάδοχο. Ο Ντούσαν θα βαδίζει ήδη προς το ΟΑΚΑ πάνω σε άσπρο άλογο, τα γκέμια του οποίου θα κρατούν ο Αντρέ και ο Τζίγκερ, ενώ οι Αφοί Γιαννακόπουλοι θα το ραπίζουν στοργικά στα καπούλια και ο Πατέρας θα ρυθμίζει την κυκλοφορία.

(Λάμπρο μου, ξέρω ότι ξέρεις πως τον αγαπώ και παρακαλώ τον Θεό «Αθλητική Κυριακή» γιορτή και σχόλη να 'ταν η βδομάδα όλη, αλλά σου ορκίζομαι ότι μόνος μου το σκέφτηκα όλο αυτό. Ο Πουρουπουπού δεν μου είπε τίποτα...)

Για να γίνει πιο ομαλή η μετάβασή σου απ' τον ΠΑΟ στον ΟΣΦΠ, πολυαγαπημένε αναγνώστη, ακολουθεί ένα σύντομο διάλειμμα για Κώστα Μπαρμπή:

«Ολυμπος, Ολύμπιοι θεοί, Ολυμπία, Ολυμπιακοί Αγώνες, νεανική κεφαλή δαφνοστεφανωμένη και ελαφρά γερτή μετά την κοπιώδη αγωνιστική προσπάθεια. Τα χρώματά του, το λευκό της εντιμότητας, το ερυθρό του μαχητικού πάθους, σθένους, βαρβατίλας (σ.σ.: πονηρούλη, είσαι και μαρτυριάρης), όχι βέβαια τα τρισχαριτωμένα ροζ άλλων, που τα μετέβαλαν τα κέρατα ενός ταύρου…».

Αντεξες; Τώρα που σε ντόπαρα, καλέ μου αναγνώστη, μπορώ άφοβα να σου διαβάσω και το πρωτοσέλιδο του «Πρωταθλητή»: «Στα... ίχνη του νέου προπονητή». Ο ποιητής Σωτήρης θέλει να πει ότι ο Σωκράτης σε συνεργασία με τον νέο τεχνικό διευθυντή, τον εαυτό του δηλαδή, ίσως και την Αγγελική Νικολούλη, ψάχνει ακόμα να βρουν τον Κάσπαρ, τον Μέλχιορ και τον Βαλτάσαρ σε συσκευασία Γιάννη Κόλλια...

Υπομονή, λατρεμένε οπαδέ του Ολυμπιακού. Την Τετάρτη, που ο Jesus ολοκληρώνει και τυπικά τις υποχρεώσεις του με τον «Ρίμπο», ίσως φωτίσει τον Σωκράτη να δει την αλήθεια και να αναφωνήσει: «Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλο ο Σεγούρα μένει»...

Εκείνος που είναι έξαλλος τις τελευταίες μέρες είναι ο καλός μου ο Γιώργος Κοσμάς, ο οποίος γράφοντας στην «Εξέδρα» ξέσπασε: «Και μην τα βάλει κανείς με τον Ασκάρατε για χθες. Είναι άδικο να κρίνεται αυστηρά ένας παίκτης που ήταν κυριολεκτικά παραπεταμένος μια ολόκληρη χρονιά και τον θυμήθηκαν Μάη μήνα». Πόσω μάλλον όταν ο γλυκός Ασκάρατε πρόλαβε σε 90 λεπτά να δείξει σε όλους ότι πρόκειται για κράμα Παγώνη Βακαλόπουλου και Βάιου Καραγιάννη με ολίγη από Σπίνουλα…

Ο μαινόμενος Γιώργος συνεχίζει: «Εκείνοι που του είχαν τσακίσει την αυτοπεποίθηση τόσους μήνες και δεν του είχαν δώσει έστω μία ευκαιρία υπό νορμάλ συνθήκες (όχι όπως χθες) πρέπει να κριθούν αυστηρά...». Ο Γιώργος, ανυποψίαστε αναγνώστη, αναφέρεται στον Φερέρ προφανώς και ίσως γι' αυτό χρησιμοποιεί τον πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας, από σεβασμό στο μεγαλείο του ανδρός, που αγγίζει, όπως ο Παναγιώτης Τόκος, την τελειότητα. Αλλά εγώ αναρωτιέμαι: «εκείνοι που είχαν τσακίσει την αυτοπεποίθηση του άσου» (sic) δεν απολύθηκαν; Τι άλλο να κάνουμε, δηλαδή; Εκδρομές στην Ισπανία για να τους κατουρήσουμε την είσοδο του ξενοδοχείου;

Καλέ μου Γιώργο, αν ο Δον Λορένσο (συνοδοιπόρος του Βασίλη Δανιήλ, μια και οι δύο ζουν στο 2108 αυτή τη στιγμή) είχε το «πουλέν» του στον πάγο τόσο καιρό, κάτι παραπάνω θα ήξερε, αλλιώς τι διάολο «κορυφαίος προπονητής της τελευταίας 20ετίας στην Ελλάδα» ήταν; Ισως μάλιστα η σοφία του Φερέρ να έγκειται ακριβώς σε αυτό: είναι ο πρώτος προπονητής που έφερνε παίκτες τύπου Ασκάρατε και δεν τους έβαζε για να δείχνει ότι ξέρει να κάνει σωστή χρήση του υλικού! Σατανικό!

Οσο για τον γοητευτικό Ασκάρατε, η σύντομη καριέρα του τελειώνει με την ιαχή που ακούστηκε στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης όταν ο Τσιμπούρ (για τους φίλους του Τζεμπούρ) τον ντρίμπλαρε ωσάν να μην υπήρχε: «Γεια σου, ρε μάγκα Τρισκατάρατε…».