Aυτό, αυτό, αυτό είναι Σιστόν

Αργησε, αλλά τα κατάφερε ο Πεσέιρο: τα 4-3 αντί για 1-0, που οραματίστηκε στην προετοιμασία, μπορεί να μην ήρθαν στην κανονική περίοδο και μαζί τους να μην ήρθαν και οι τίτλοι, αλλά χοντρικά ήρθαν στα πλέι οφ. Οχι ακριβώς τα 4-3, αλλά οι άνετες νίκες με πολλά γκολ. Τόσα πολλά και μαζεμένα που αναρωτιέσαι πού ήταν κρυμμένα όλη τη χρονιά και πώς ξεφύτρωσαν ξαφνικά σ' αυτή την άχαρη διαδικασία με μοναδικό έπαθλο τη δεύτερη θέση.

Το περίεργο είναι ότι τα γκολ και οι νίκες ήρθαν από παίκτες που ήταν «τσακωμένοι» με τα γκολ σχεδόν όλη τη χρονιά: Παπαδόπουλος, Ν'Ντόι, Καραγκούνης -ο τελευταίος φυσικά έκανε δεκάδες άλλα πράγματα και το πάλευε με όποιον τρόπο μπορούσε, αλλά γκολ δεν έβαζε. Το ακόμα πιο περίεργο ήταν ότι ο Παναθηναϊκός πέτυχε «τριάρες» και «τεσσάρες» χωρίς τη συμμετοχή του λαβωμένου Σαλπιγγίδη, του πρώτου του σκόρερ και πιο αξιόπιστης επιθετικής λύσης. Μυστήρια πράγματα... Στο παιχνίδι με τον Αρη ξεκίνησε με έναν επιθετικό, τον Μανούτσο. Με τον τραυματισμό του Ανγκολέζου και την είσοδο του Ν' Ντόι έπαιξε ουσιαστικά χωρίς κλασικό επιθετικό. Και έβαλε τρία γκολ. Η απόλυτη παράνοια και ταυτόχρονα η πλήρης ανατροπή της θεωρίας ότι απειλείς περισσότερο, αν έχεις περισσότερους επιθετικούς στο χορτάρι. Μύθος... Αρκεί να έχει παίκτες με διάθεση να μαρκάρουν ψηλά και να μη συγχωρούν το «δώρο» που θα τους κάνουν οι απρόσεκτοι στόπερ με τις παράλληλες πασούλες έξω από την περιοχή τους. Ας πρόσεχαν. Και ας τους γίνει μάθημα για τον τελικό Κυπέλλου. Καλύτερα να στέλνεις την μπάλα εκτός γηπέδου, αλλά τουλάχιστον μακριά από τα πόδια αντιπάλου, παρά να του δίνεις την ευκαιρία για το πιο εύκολο γκολ της χρονιάς.

Η νίκη αυτή, λοιπόν, περίπου σφράγισε τη δεύτερη θέση. Και έκλεισε με τρόπο γλυκό μια πικρή χρονιά. Αλλά ταυτόχρονα έκλεισε την τελευταία σελίδα ενός γηπέδου που «περπάτησε» μαζί με την ομάδα για τόσα πολλά χρόνια, σε μονοπάτια εύκολα και δύσβατα, σε νίκες αρχοντικές και ήττες ταπεινωτικές, σε στιγμές θριάμβου και ποτάμια από δάκρυα. Ηταν όμορφος συμβολισμός να πάρει αυτό το συγκεκριμένο παιχνίδι στις πλάτες και τα πόδια του ο πιο Παναθηναϊκάρας απ' όλους (μαζί με τον Γκούμα φυσικά), ο Γιώργος Καραγκούνης. Το άξιζε και αυτός και το γήπεδο της Λεωφόρου να τερματίσει κάπως έτσι την «καριέρα» του. Ο Παναθηναϊκός, με την ευκαιρία πλέον να διεκδικήσει θέση σε όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ, επιστροφή στο ΟΑΚΑ, μεταγραφές και φτιάξιμο μιας καλύτερης και περισσότερο ανταγωνιστικής ομάδας, που θα ξαναφέρει τον κόσμο στο γήπεδο, έχει μόνο ένα ερώτημα, ένα κομμάτι που λείπει για να συμπληρωθεί το παζλ: το όνομα του νέου προπονητή. Ο οποίος, όπως και ο Πεσέιρο φέτος, θα έχει την ευτυχία να έχει στα χέρια του έναν παίκτη που μπορεί να βασιστεί και να χτίσει πάνω του, έναν άνθρωπο που αγαπάει το ποδόσφαιρο και τον Παναθηναϊκό με το ίδιο πάθος: τον Γιώργο Καραγκούνη.