«Ανόρεχτη» ή αποπροσανατολισμένη;

Ο Παναθηναϊκός αυτήν την περίοδο παίζει μπάλα -και μάλιστα καλή. Ο Ολυμπιακός παίζει το αγαπημένο παιχνίδι του Σωκράτη Κόκκαλη, αυτό το μείγμα κρυφτού (ενδόμυχων σκέψεων και προθέσεων) και κυνηγητού -με κυνηγημένους προπονητές και, εσχάτως, τεχνικούς διευθυντές. Το παιχνίδι θα μπορούσε να είναι και πνευματικό: «Μαντέψτε ποια κινηματογραφική ταινία έχω στον νου μου».

Να μαντέψουμε; Κάτι από γουέστερν σπαγγέτι θα επιλέγαμε πάλι. Κάτι από το πνεύμα δικαιοσύνης του Λι Βαν Κλιφ, έτσι όπως αυτό θριάμβευσε στις πρώτες σκηνές του έργου «Ο Καλός, ο Κακός και ο Ασχημος»: ο πιστολέρο εξολόθρευσε αμφότερους τους τύπους, έκαστος εκ των οποίων ανταγωνιζόταν ανηλεώς τον άλλον. Την ίδια αμεροληψία επέδειξε και ο Κλιντ Ιστγουντ στο «Για μια χούφτα δολάρια»: διέλυσε τις οικογένειες Μπάξτερ και Ρόχο, οι οποίες κατά περιόδους τον ένιωθαν στήριγμά τους. Το στοιχείο που απλοποιεί τα πράγματα στον Ολυμπιακό είναι η ιδιότητα του εξολοθρευτή, ως εργοδότη των ανταγωνιζόμενων Λεμονή-Ιβιτς. Ετσι, ούτε πιστολίδι ούτε δράματα. Ούτε καν μια σεμνή τελετή για να αποχαιρετιστεί με τις δέουσες τιμές η «ηλικιακή ανανέωση» στα επιτελεία της ομάδας. Τα 2/3 της πήγαν «αδιάβαστα». Παραμένει το 1/3, ο Πέτρος Κόκκαλης. Ε, εάν εκπαραθυρωνόταν κι αυτός, δεν θα είχαμε απλή ανασύνταξη του Σωκράτη. Αποκλήρωση θα είχαμε.

Στην ΑΕΚ, όμως, τι παίζουν αυτή την περίοδο; Τις κούκλες υπό μορφή Κυπέλλων. Η ομάδα τιμάται αφειδώς από τον εαυτό της ως ηθική πρωταθλήτρια και στα διαλείμματα εισπράττει «τεσσάρες». Εάν δεν ανασυνταχθεί, η ΑΕΚ θα εξανεμίσει όλο το απόθεμα θετικής ενέργειας που αποθήκευσε στην τελική ευθεία της (προ των πλέι οφ) σεζόν. Καλό –ή μάλλον επιβεβλημένο– είναι να πάψουν οι άνθρωποι της «Ενωσης» να «εξηγούν» την αγωνιστική καθίζηση της ομάδας, επικαλούμενοι την έλλειψη διάθεσης των παικτών, που νιώθουν ότι αδίκως έχασαν τον τίτλο. Επιβεβλημένο για δύο λόγους. Πρώτος: μια ομάδα –και δη μεγάλη– που συμπεριφέρεται έτσι, αδικεί η ίδια τον εαυτό της. Ακόμη κι αν η κατάκτηση της δεύτερης θέσης δεν κρίνεται επαρκής ως κίνητρο, πώς στην ευχή θα προστατευθεί το –επικοινωνιακό, ούτως ή άλλως– αξίωμα ότι η ΑΕΚ είναι πραγματική πρωταθλήτρια; Με οικτρές εμφανίσεις στα πλέι οφ; Ο ισχυρισμός πως τα παιδιά παίζουν ανόρεχτα στα πλέι οφ -με δική τους ευθύνη- είναι άκρως υποτιμητικός για την «Ενωση» και αρκετά βολικός για όλους, πλην των παικτών.

Δεύτερος λόγος: Η ΑΕΚ εισήλθε στα πλέι οφ φουριόζα κι ενθουσιώδης, με «πεντάρα» επί του Πανιωνίου, τότε που ήταν νωπό το σοκ (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι μια αναμενόμενη απόφαση) της ετυμηγορίας του CAS. Ξέμειναν ξαφνικά από διάθεση οι παίκτες της όταν κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τον Παναθηναϊκό, σε ντέρμπι από αυτά των οποίων η έκβαση προσφέρει ή αφαιρεί εντυπώσεις; Οταν αναμετρήθηκαν με τον Αρη, την ομάδα που υπό μία έννοια στέρησε από την ΑΕΚ τον τίτλο με εκείνο το 1-1 στο ΟΑΚΑ; Χλωμό, ως εξήγηση.

Ναι, υπάρχει κάτι αφύσικο στις δύο «τεσσάρες» των πλέι οφ, μόνο που αυτό δεν αποδίδεται καλά με τη λέξη «ανορεξιά». Περισσότερο μοιάζει με αποπροσανατολισμό. Την ΑΕΚ τούτη την περίοδο την έχει απορροφήσει για τα καλά η βεντέτα με τον Ολυμπιακό -ψυχή τε και σώματι. Ολόκληρος ο οργανισμός της «Ενωσης» «ζει» για τη μονομαχία Ριβάλντο - Κόκκαλη. Για τις προσήκουσες απαντήσεις που θα λάβει –με πρωτοσέλιδα και συνθήματα– η αγωγή που κατέθεσε ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού. Δεν περισσεύουν ενέργεια και αυτοσυγκέντρωση για τα πλέι οφ κι αυτό δεν αντανακλά μόνο ευθύνες παικτών. Η ΑΕΚ έχει αφεθεί στη δίνη μιας βεντέτας, ενώ η σεζόν συνεχίζεται. Ναι, τον κόσμο τον συσπειρώνει ο «πόλεμος» με τον Ολυμπιακό. Μπορούν όμως εύκολα να τον «παγώσουν» οι κακές τελευταίες εντυπώσεις. Ας πούμε ότι ο Ριβάλντο που βάζει το «εγώ» του πάνω απ' όλα δεν υποχρεούται να το κατανοήσει. Η διοίκηση όμως;