Νόμιζε ότι είναι τεχνικός διευθυντής

Για τις πράξεις του Σωκράτη Κόκκαλη σπανίως πέφτω έξω. Το 2000, όταν ήμουν στο «Βήμα», είχα γράψει ότι αν αποτύχει ο Αλμπέρτο Μπιγκόν, θα την πληρώσει ο Πέτρος Κόκκαλης: γελούσαν φίλοι και γνωστοί, υπενθυμίζοντάς μου ότι μιλάω για τον γιο του. Μόνο ο Πέτρος δεν γελούσε όταν το διάβασε, διότι κατάλαβε ο άνθρωπος ότι έχω δίκιο: θυμόσαστε τι έγινε. Το 2002 είχα γράψει ότι θα δοθεί ένα κανονικό συμβόλαιο στον Τάκη Λεμονή και ότι αυτός θα γίνει πρώτος προπονητής χωρίς κανέναν στο πλάι του, την ώρα που ο Θόδωρος ο Θεοδωρίδης ορκιζόταν ότι δίπλα στον Τάκη θα μπει ένας γέρος και σοφός ξένος κόουτς για να τον κατευθύνει και να του δίνει συμβουλές. Το 2005, όταν όλοι περίμεναν τον Σουαντό, που θα φέρει τον μεγάλο ξένο τεχνικό, εγώ έλεγα «γυρνάει ο Μπάγεβιτς». Είχε βγει στο ραδιόφωνο ο Πέτρος Κόκκαλης και μου είχε πει ότι πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας –το βράδυ η επιστροφή του Ντούσαν ανακοινώθηκε. Πέρυσι, όταν έφυγε ο Ριβάλντο, έγραφα κατά λέξη: «Δεν αποκλείω μετά τον καβγά με τον "Ρίμπο" και το επεισοδιακό "διαζύγιο" με τον Βραζιλιάνο να ακούσουμε αύριο την πρόσληψη του Ιλια Ιβιτς, π.χ. ως τεχνικού διευθυντή, ώστε να φανεί ότι υπάρχει εξαρχής κάποιου είδους σχεδιασμός». Ενα μήνα μετά αυτό έγινε.

Βιβλίο

Ο Κόκκαλης είναι ανοιχτό βιβλίο. Η απομάκρυνση του Ιλια Ιβιτς από τη θέση του τεχνικού διευθυντή του Ολυμπιακού μπορεί να προκαλέσει έκπληξη ή σε όσους δεν τον γνωρίζουν (νομίζω ότι στην Ελλάδα είναι λίγοι...) ή σε όσους αρνούνται να δουν κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του, τα οποία όμως ο πρόεδρος του Ολυμπιακού ποτέ δεν έχει κρύψει. Αυτοί είναι κάπως περισσότεροι. Χθες π.χ. πήρα στο karpetshow@yahoo.gr κάποιες δεκάδες mail από οπαδούς του Ολυμπιακού που διαμαρτύρονταν για την απόφαση απομάκρυνσης του Ιβιτς και μου καταλόγιζαν ότι αφήνουμε τον Κόκκαλη να κάνει ό,τι γουστάρει, γιατί, λέει, δεν του ασκούμε κριτική! Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που όταν γράφω ότι ο Κόκκαλης κάνει ό,τι γουστάρει διότι ελέγχει 100% το πρωτάθλημά του επίσης μου διαμαρτύρονται, με το επιχείρημα ότι ο ΠΑΟ πήρε ένα πέναλτι με την Καλαμαριά και η ΑΕΚ δεν έμεινε με δέκα παίκτες με την Ξάνθη.

Κριτική

Για να είμαι δίκαιος με τους αναγνώστες, όσοι αναφέρονται σε έλλειψη κριτικής έχουν κάποιο δίκιο –μόνο που θα 'πρεπε να μιλάνε για έλλειψη σοβαρής κριτικής. Οποιος πιστεύει π.χ. ότι ο λόγος που υπάρχει μια ΠΑΕ είναι για να κερδίζει το πρωτάθλημα με κάθε κόστος και με κάθε τρόπο δεν μπορεί να κάνει κριτική στον Κόκκαλη. Οταν διατυμπανίζουμε την άποψη ότι οι τρόποι δεν έχουν σημασία όταν έρχεται ο τίτλος, τότε στον Κόκκαλη πρέπει να λέμε μόνο «μπράβο». Μπορούμε να κάνουμε κριτική στο ΠΑΣΟΚ, στη Ν.Δ. και σε άλλες ποδοσφαιρικές δυνάμεις και να ρίχνουμε σε αυτές λογιών λογιών κατάρες –αυτοί, άλλωστε, ούτε αγωγές κάνουν ούτε τίποτα. Τον πρόεδρο, όμως, όταν δεν μας αφορούν ζητήματα ηθικής ή πλαισίου ανταγωνισμού ή αξιοπιστίας του ποδοσφαίρου μας δεν μπορούμε να του κάνουμε κριτική επειδή έδιωξε τον έναν ή τον άλλον. Ετσι γουστάρει.

Ταυτότητα

Για τον Κόκκαλη είναι φανερό ότι κάθε συνεργάτης είναι αναλώσιμος –αν, μάλιστα, συμβαίνει να έχει και προσωπικότητα ή ιδέες και τολμά να τις εκφράσει, μάλλον κινδυνεύει περισσότερο! Η ιστορία διδάσκει ότι όσο πιο κοντά στον Κόκκαλη βρίσκεσαι τόσο ευκολότερο είναι να απομακρυνθείς: αν, μάλιστα, σε αφήσει να πάρεις κι αποφάσεις, καλύτερα να ψάχνεις για νέα δουλειά, διότι σύντομα θα σου χρειαστεί. Τον Σόλιντ πριν τον διώξει τον άφησε ένα καλοκαίρι πριν να κάνει έξι μεταγραφές! Το ίδιο και τον Ιβιτς. Στα δώδεκα χρόνια των θριάμβων, όχι τυχαία, προέκυψαν ελάχιστα στελέχη. Η δουλειά του στελέχους είναι να σχεδιάζει και να προτείνει: στον Ολυμπιακό μέχρι πέρυσι δεν υπήρχε ούτε καν οργανόγραμμα!

Ανεση

Ο Ιβιτς νόμιζε ότι μπορεί να έχει ανέσεις υποδείξεων και δυνατότητα αποφάσεων διότι πέτυχε την απομάκρυνση του Τάκη Λεμονή. Δεν κατάλαβε ότι εκείνη τη στιγμή ο Κόκκαλης απλώς χρειαζόταν κάποιον να λειτουργήσει τρόπον τινά αντ' αυτού –η εισήγηση του Ιβιτς για απομάκρυνση του προπονητή έγινε τη στιγμή που αυτό το ήθελε κι ο Κόκκαλης. Αλλο είναι να ικανοποιείς το «εγώ» ενός απολυταρχικού διοικητή κι άλλο να έχεις περιθώρια δράσης: στο παλκοσένικο του Ολυμπιακού υπάρχει μόνο ένας κυρίαρχος ρόλος. Αυτός του προέδρου. Ο Ιβιτς βρέθηκε στον Ολυμπιακό πέρυσι εξαιτίας των αδυναμιών στην ολοκλήρωση των μεταγραφών. Ο Ολυμπιακός εισέπραττε «όχι» από τον Τουντσάι, τον Μακελελέ, τον Τόμασον κ.ά. και ο κόσμος του ανησυχούσε –φέτος, που το Καραϊσκάκη φωνάζει «είναι τρελός ο πρόεδρος», ανάγκες δεν υπάρχουν. Το να απαριθμήσει κάποιος περιπτώσεις ανθρώπων στους οποίους ο Κόκκαλης φέρθηκε άδικα είναι πανεύκολο. Ο Ιβιτς χθες λεγόταν Ριβάλντο, Σόλιντ, Λεμονής, Μπάγεβιτς κ.ά., όμως όλα αυτά δεν είναι καινούργια.

Σπίτι

Επειδή εγώ τον καταλαβαίνω τον πρόεδρο, δεν θέλω να τον αδικήσω: μπορεί κι εγώ στη θέση του να τον έδιωχνα τον Ιβιτς! Οταν ένας τεχνικός διευθυντής δεν στηρίζει δύο προπονητές (όχι μόνο αυτόν που βρήκε, αλλά κι αυτόν που έβαλε στη θέση αυτού που βρήκε), μάλλον πρέπει να πάει σπίτι. Αλλά αυτό είναι μια μάλλον ποδοσφαιρική αξιολόγηση, που με τον Κόκκαλη δεν έχει νόημα να τη συζητείς. Με τον Κόκκαλη μπορείς να συζητείς για τον Κόκκαλη –για τίποτε άλλο…

Μαριονέτες;

H ΑΕΚ διαμέσου των επιστολών του αντιπροέδρου της, Τάκη Κανελλόπουλου, ρωτάει τους εκπροσώπους του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην ΕΠΟ αν γνώριζαν ότι η Ομοσπονδία θα κάνει αγωγές. Σε δεύτερη σκέψη αναρωτιέμαι τι θα βγει από αυτή την ιστορία. Το πιθανότερο είναι ότι κάποιοι θα πουν πως δεν το γνώριζαν –ο Γιώργος Σπανός ήδη το είπε. Και μετά τι θα γίνει; Φασαρία για το τίποτα.

Σε μια νορμάλ χώρα αυτή την ερώτηση θα 'πρεπε να την κάνουν οι δημοσιογράφοι. Οι ρεπόρτερ, οι σχολιογράφοι, οι έγκυροι διευθυντές γι' αυτό υπάρχουν: για να κάνουν και ερωτήσεις. Στην Ελλάδα, επειδή οι περισσότεροι δημοσιογράφοι δεν τολμούν ούτε να διανοηθούν να ρωτήσουν κάτι που μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση την Ομοσπονδία (από τρόμο μην κοπούν τίποτα διαπιστεύσεις για το Euro π.χ.), φτάσαμε στο σημείο τη δουλειά των δημοσιογράφων να την κάνουν οι παράγοντες και τη δουλειά των παραγόντων οι δημοσιογράφοι! Δεν αποκλείω, αν αύριο οι εγκαλούμενοι απαντήσουν ότι δεν γνώριζαν τίποτα, κάποιοι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι να τους επιτεθούν και κάποιοι άλλοι να φτάσουν να ζητούν και παραιτήσεις!

Ο Τύπος, επειδή πρέπει να λειτουργεί με αίσθημα ευθύνης, θα πρέπει να ελέγχει την Ομοσπονδία για τυχόν πράξεις ή παραλείψεις της. Εν προκειμένω, ο Τύπος πρέπει να ρωτήσει αν γνώριζε το Δ.Σ. την απόφαση για κατάθεση αγωγής. Αν από την ερώτηση προκύψει ότι κανείς δεν γνώριζε τίποτα, η ΑΕΚ θα πρέπει να ζητήσει εξηγήσεις. Τώρα ρωτάει η ΑΕΚ για να γίνει φασαρία στα πρωτοσέλιδα και να χωρίζονται οι γνώμες σε φιλο-ΑΕΚτσήδικες και αντι-ΑΕΚτσήδικες για πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τις ομάδες, αλλά με τους θεσμούς και τη λειτουργία τους –σόρι, αλλά έτσι προκοπή δεν γίνεται.

Εγώ –όπως έκανα και την πρώτη μέρα– ξαναρωτάω το σύνολο των συμβούλων της Ομοσπονδίας, από τον Σοφοκλή Πιλάβιο μέχρι τον Σιντόρη, τον Οικονομίδη, τον Χατζηαποστόλου και τον φίλο μου τον Αδραχτά: γνωρίζατε τι θα γίνει, ρε παιδιά; Κι αν ναι, πώς γίνεται να ξέρατε εσείς και να μην ξέρουν ο Σπανός και οι άλλοι; Δεκτά για απαντήσεις και εξώδικα.

Η Ομοσπονδία δεν είναι το «Αλ Τσαντίρι» του Λαζόπουλου, στο οποίο υπάρχει ένας πρωταγωνιστής για να δίνει το δικό του σόου. Οι αξιότιμοι και έμπειροι σύμβουλοι αποκλείεται να είναι καραγκιοζάκια που τους τραβάνε τα σχοινιά για να κουνάνε τα χεράκια και τα ποδαράκια ρυθμικά. Λογικά πρέπει να είναι άνθρωποι με προσωπικότητα –έτσι θέλω να πιστεύω. Οποιος καπελώνεται παραιτείται.

Κάντε έρωτα…

Πίσω από τις λέξεις κρύβεται η ιστορία. Στο site της Σούπερ Λίγκας...

Διαβάζει κανείς ότι ο ΠΑΟ απαλλάχτηκε για συνθήματα των οπαδών του. Πίσω από την απλή αυτή διατύπωση κρύβεται μια ιστορική απόφαση του αθλητικού δικαστή, που έκρινε ότι έπειτα από πολλά χρόνια υποκρισίας το σύνθημα «Γαμ.. η ΑΕΚ (ο ΠΑΟ, ο Θρύλος κι ο Πειραιάς, ο ΠΑΟΚ, ο Αρης κ.λπ.)» δεν είναι υβριστικό! Ο αθλητικός δικαστής δέχτηκε την εισήγηση του δικηγόρου του ΠΑΟ, Γιώργου Στράτου, με βάση την οποία το σχετικό ρήμα προτρέπει σε μια πράξη που από μόνη της δεν έχει τίποτα το χυδαίο και αντιθέτως δηλώνει ξεκάθαρα ένα αχαλίνωτο ερωτικό πάθος! Το «στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει» απέκτησε νόημα. Θα ‘λεγα ότι από το πολύ γαμ... βογκάει κιόλας.