Η εφαρμογή των νόμων

Το αξίωμα ότι η δημοκρατία είναι ένα ευαίσθητο πολίτευμα, που μπορεί να σταθεί μόνο όσο οι πολίτες σέβονται τους νόμους δοκιμάζεται περισσότερο από κάθε άλλη χώρα στην Ελλάδα. Οπου πολίτες και ηγέτες σέβονται τους νόμους. Μόνο όμως όταν η εφαρμογή τους αφορά τους άλλους. Τρία παραδείγματα «της ημέρας».

Είναι να παίξει η Ηλιούπολη με τον Διαγόρα. Τα δοκάρια βρίσκονται πριονισμένα. Η αναβολή βολεύει τις δύο ομάδες, δεύτερα δοκάρια πρέπει να υπάρχουν στο γήπεδο, αλλά για να τιμωρηθεί η Ηλιούπολη πρέπει να κάνει ένσταση ο Διαγόρας. Ο οποίος φυσικά, εφόσον βολεύεται, δεν έχει λόγο να την κάνει, γίνεται και μια δήλωση από τον πρόεδρο του ότι δεν γουστάρει να κερδίζει αγώνες στα χαρτιά και υποθέτω ότι όλη η ιστορία είναι ένας θρίαμβος της νομιμοφάνειας. Οχι όμως της δικαιοσύνης, διότι οι υπόλοιποι που παίζουν την άνοδο, είτε «θα πρέπει να δείξουν πρώτα το φύλλο τους» είτε να αρχίσουν και αυτοί να πριονίζουν τα δοκάρια μέχρι να μη μείνει ούτε ένα στην Ελλάδα.

Διαμαρτύρονται οι απεργοί του ΟΤΕ στο κέντρο της Αθήνας. Kάποιοι αποφασίζουν να κάψουν γερμανικές σημαίες για να διαμαρτυρηθούν για την εξαγορά της εταιρείας από την Deutsche Telecom. Βάφουν, λοιπόν, έναν αγκυλωτό σταυρό στη σημαία του Βελγίου (έλα μωρέ, όλοι το ίδιο μαλάκες δεν είναι;) και την καίνε μπροστά στη Βουλή. Τι κάνουν οι αστυφύλακές μας; Τους βλέπουνε. Είναι προσβολή συμβόλου ξένου έθνους; Βεβαίως, βεβαίως. Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: «Αν οι εργαζόμενοι της ρουμανικής τηλεφωνίας έκαιγαν ελληνικές σημαίες, επειδή μπήκαμε στην αγορά τους, πώς θα μας άρεσε;». Καθόλου δεν θα μας άρεσε, ακόμα και αν καίγανε σημαία της Φινλανδίας, αν ήταν τόσο κουτοί όσο οι δικοί μας και της μπλέκανε με την ελληνική.

Στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών ο πρύτανης αποφασίζει να κατέβουν τα ταμπλό των φοιτητικών οργανώσεων από την είσοδο του κτιρίου. Μια αριστερή φοιτητική παράταξη κάνει ντου στο γραφείο του πρύτανη, σηκώνει τα κομπιούτερ και τα τηλέφωνα και δηλώνει ότι θα τα κρατήσει σαν εγγύηση μέχρι να άρει ο πρύτανης την απόφασή του για τα ταμπλό. Υπάρχει κάποια θεσμοθετημένη δημοκρατική διαδικασία, που να ορίζει ότι όταν ο πρύτανης ζητεί να καθαρίσει η είσοδος από ταμπλό, εσύ του καθαρίζεις το γραφείο από τα ηλεκτρονικά; Φυσικά όχι. Τι να κάνει όμως και ο πρύτανης; Να καλέσει την αστυνομία; Μη γελάσω, όταν κινδυνεύει το πανεπιστημιακό άσυλο, που κάποιοι κακομοίρηδες σκοτώθηκαν στην Αναγέννηση να το δημιουργήσουν, ώστε η έρευνα να είναι ελεύθερη, και σήμερα υπάρχει για να είναι ελεύθερη η βούτα.

Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που μπορεί να υπάρξει μόνο με τον απόλυτο σεβασμό στους νόμους, μια και οι νόμοι εκπορεύονται από τους εκπροσώπους του λαού. Δημοκρατία μπορεί να υπάρξει μόνο όταν οι νόμοι εφαρμόζονται αυτόματα και με συνέπεια. Από το γήπεδο μέχρι τους δρόμους η ελληνική κοινωνία δεν έχει ανάγκη από νέους νόμους, αλλά από την αυστηρή εφαρμογή όσων υφίστανται. Γκέγκε, που λένε και στα αρβανίτικα;


Διδακτικό ανέκδοτο: ο καινούργιος ναύτης εμφανίζεται στο καράβι και ο μούτσος, που είναι-δεν είναι μισό μέτρο ύψος, του δίνει να κάνει μια δουλειά στο αμπάρι. «Πρόσεχε όμως. Κάτω στο αμπάρι βρίσκεται ένα τζίνι. Το οποίο είναι παντοδύναμο, αλλά και κουφό». Ο ναύτης κατεβαίνει, το χέρι του τρίβεται σε έναν μπρούτζο και ξεπροβάλλει το τζίνι. «Τι θέλεις από εμένα;», ξηγιέται το τζίνι. «Ενα κασόνι με λίρες». «Τι;», ξαναρωτά το τζίνι. «Ενα κασόνι λίρες», ξαναλέει βγάζοντας το λαρύγγι του. Μπαφ, πετάγεται καπνός, το τζίνι εξαφανίζεται και ο ναύτης κρατάει στα χέρια ένα κασόνι μπίρες. Οπως ανεβαίνει στο κατάστρωμα, συναντάει τον πλοίαρχο: «Κάτω που ήσουνα συνάντησες το κουφό πνεύμα του αμπαριού;», ρωτάει ο captain. «Ναι», απαντάει ο ναύτης. «Και τι του ζήτησες;». «Ενα κασόνι λίρες και αντί για λίρες κατάλαβε μπίρες». Ο καπετάνιος κούνησε το κεφάλι στωικά. «Ολοι μας την έχουμε πατήσει… Μήπως πιστεύεις ότι εγώ του είχα ζητήσει να μου δώσει μούτσο μισό μέτρο;». Συμπέρασμα: στα παντοδύναμα πνεύματα πρέπει να τα λέμε δυνατά και καθαρά. Και να τα γράφουμε το ίδιο. Γιατί καμιά φορά άλλο θέλουμε να τους πούμε και άλλο καταλαβαίνουν.

Πάει ο Ριβάλντο και γράφει στη φανέλα «Jesus, thank you for the 4». «Ούτε να το αναφέρετε», απάντησε ο Τζίσους και πλακώνεται να στέλνει «τεσσάρες» για να τον ευχαριστήσει. Τώρα εκτός της μεταφυσικής σε πιο πρακτική προσέγγιση η δεύτερη «τεσσάρα» με τον Αρη ήταν αυτή που ενόχλησε. Φυσικά λόγω Μπάγεβιτς. Καλή διάθεση να υπάρχει και στην Ελλάδα παράγοντες και οπαδοί, με τη βοήθεια της οπαδικής δημοσιογραφίας, βρίσκουν εύκολα δικαιολογίες για να παρηγορηθούν.

Ελάχιστα είναι τα ματς που μια μεγάλη ομάδα έχει συντριβεί και οι παράγοντες και οι οπαδοί της δεν βρήκαν δικαιολογίες. Μερικά φετινά παραδείγματα: ΠΑΟΚ - ΑΕΚ 0-4. «Ναι, βέβαια, αλλά με τι καρδιά να παίξουν τα παιδιά για να κόψουν το πρωτάθλημα από την ΑΕΚ και να το δώσουν στον Ολυμπιακό. Ακόμα περισσότερο, με τι καρδιά να τους ζητήσουν να σκιστούν ο Σάντος και ο Ζαγοράκης». ΑΕΚ - Ολυμπιακός 4-0. «Διασωληνωμένοι και σε κώμα έπαιξαν οι παίκτες του Ολυμπιακού. Επίσης, το έχουν οι Ολυμπιακοί να υποτιμούν τον αντίπαλο όταν έχουν διαφορά στους βαθμούς. Για να παίζανε με διαφορά όχι 5 βαθμών, αλλά 2, και θα βλέπαμε αν θα κέρδιζε η ΑΕΚ...». Παναθηναϊκός - ΑΕΚ 4-1. «Από τριήμερο ρεπό έρχονταν οι παίκτες της ΑΕΚ. Με την οδοντογλυφίδα στο στόμα παίζανε μπάλα. Είχε και τον ήλιο στα μάτια ο Μάχο...». Αρης - ΑΕΚ 4-0. «Αδειοι παίζουνε οι παίκτες της ΑΕΚ. Αφού το είχανε ζητήσει από τη διοίκηση της ΑΕΚ να μην παίξουνε στα πλέι οφ. Ολοι το ξέραμε τι θα συμβεί». Για να δούμε όμως και την altera pars.

Δηλαδή αν ο Ζαγοράκης και ο Σάντος ζητούσαν από τους παίκτες να σκιστούνε, τι θα γινότανε; Αντε, αντί με τέσσερα η ΑΕΚ να είχε κερδίσει με δύο γκολ διαφορά. Εκτός του ότι τη δεδομένη στιγμή η ΑΕΚ βρισκόταν σε φόρμα και ο ΠΑΟΚ ήταν τέζα, από αποτελέσματα εντός έδρας δεν έσκισαν οι Θεσσαλονικιοί. Εναντίον των τριών μεγάλων το μόνο που κατάφεραν ήταν να πάρουν ισοπαλία με τον κωματώδη Ολυμπιακό και εναντίον του άλλου μεγάλου της Θεσσαλονίκης, του Αρη, έριξαν μεν τρία, αλλά σε ένα ματς που ξεκίνησε με την κλοτσιά του Γ.Χ. Γεωργιάδη.

Το «είμαστε σε κώμα» που είχε πει ο Τζόρτζεβιτς, δεν έχει νόημα. Η φυσική κατάσταση είναι κομμάτι του παιχνιδιού. Επίσης, το «όταν ο Ολυμπιακός είναι μπροστά, υποτιμά τον αντίπαλο» ανήκει στην κατηγορία αλεπούς και κρεμαστάρια. Αν πάντα έτσι συνέβαινε, ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να τερματίζει με διαφορές που έχουν φτάσει και τους 18 βαθμούς. Απλώς η ΑΕΚ ήταν σε καλή μέρα, τον βρήκε λάσκο και τον αλάλιασε.

Το «είχαμε πάρει τριήμερο ρεπό» που προβλήθηκε ως δικαιολογία μετά το ματς της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό θα είχε νόημα μόνο αν λεγόταν πριν από το ματς και ακόμα καλύτερα πριν από το ρεπό. «Ξέρετε κάτι; Εμείς δεν θα χαλάσουμε το Πάσχα μας για ένα παλιομάτς με τον Παναθηναϊκό». Να το έχεις ακούσει και να το σεβαστείς. Οταν όμως το λες μετά την «τεσσάρα» και πάλι κάτι ψάχνει η αλεπού και πάλι δεν το βρίσκει και πάλι τα κάνει –ότι στον διάολο σημαίνει– κρεμαστάρια.

«Αδειοι παίζουνε οι παίκτες…». Μισό, ρε παιδιά. Αυτοί δεν είναι ποδοσφαιριστές. Αυτοί είναι εναλλακτικές γκόμενες του ΣΥΡΙΖΑ, που νιώθουν ότι κάτι λείπει στη ζωή τους και πέφτουν σε κατάθλιψη. Αλλά το είχα γράψει πριν αρχίσουν τα πλέι οφ, όταν ο Ριβάλντο είχε πει ότι σκέφτεται να μην παίξει και θα μιλήσει γι' αυτό με τον πρόεδρο. Οτι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές με συμβόλαιο που η ομάδα τους να παλεύει να βγει στο Τσάμπιονς Λιγκ, να σκέφτονται αν πρέπει να παίξουν ή όχι και να βρίσκουν πρόεδρο να το κουβεντιάσουν, πρώτη φορά γίνεται και είναι στην ΑΕΚ. Και οι τιμωρίες στον Καλόν όταν φεύγει από την προπόνηση είναι εύκολες, με τους Ριβάλντο όταν δεν ενδιαφέρονται να παίξουνε τι γίνεται;


Aπό την άλλη, ειλικρινά θα το καταλάβω αν ο Ριβάλντο ήταν επηρεασμένος από την αγωγή του Κόκκαλη και το αίτημα της δέσμευσης της προσωπικής περιουσίας του. Ανεξαρτήτως ποιος ποδοσφαιρικά είσαι, το να βρίσκεσαι σε μια ξένη χώρα, να έχεις ανοίξει παρτίδες με έναν από τους πιο ισχυρούς της επιχειρηματίες και να ξέρεις ότι θα τραβιέσαι σε δικαστήρια, δεν είναι και η συνταγή της πνευματικής ηρεμίας. Η περίπτωση του Ριβάλντο μαζί με την περίπτωση της Τσέκου είναι κλασικά παραδείγματα τρομοκρατίας στο όνομα της δικαιοσύνης.