Βαλσαμωμένο πουλί μέσα απ' τα χέρια

Ο Αρης έδωσε χθες στο Μαρούσι αγώνα επιβίωσης. Σε σαράντα λεπτά δράσης, σαράντα πέντε εν τέλει, πόνταρε όχι μόνο ένα ροζ φύλλο αγώνα, αλλά την επένδυση τριών ετών και τη συνέχιση της ευρωπαϊκής του αντεπίθεσης, αυτής που ξεκίνησε με την επιστροφή του στην Ευρωλίγκα. Σε μια ζαριά. Η μπάλα ήταν βαριά και ασήκωτη.

Για καλή του τύχη, είχε στο παρκέ έναν παίκτη που αποδείχθηκε ικανός και πρόθυμος να σηκώσει το κολοσσιαίο βάρος. Οταν το Μαρούσι γύρισε τον αγώνα από το 17 και πήρε το πάνω χέρι (82-81 με τρίποντο του Μιλισάβλιεβιτς 1:03 πριν από τη λήξη), τα χέρια των υπολοίπων έτρεμαν. Αλλά ο Ράιτ πήρε την πρωτοβουλία, άφησε ένα βήμα πίσω τον 37χρονο Μπουντούρη, επιδίωξε την επαφή με τον όχι ιδιαίτερα ψηλό Μαυροειδή, κέρδισε το φάουλ, κράτησε την ισορροπία του στον αέρα, έβαλε και το καλάθι: 82-84. Αυτό το έμμεσο τρίποντο διαμόρφωσε τις ισορροπίες του αγώνα. Πριν το πετύχει, ο Ράιτ είχε πετύχει άλλα δύο καλάθια μέσα σε γήπεδο που κόχλαζε.

Το τρίποντο του Καλαϊτζή στην παράταση (στο 90-87) ήταν το επόμενο καθοριστικό «όχι» του Αρη στο Μαρούσι, το δε κάρφωμα του Μάσεϊ λίγο πριν από το φινάλε «αρχειοθέτησε» την υπόθεση. Θέμα πείρας, όπως καταλαβαίνετε. «Ο Αρης έχει πέντε ηγέτες που ξέρουν πώς να αντιδράσουν σε τέτοιες στιγμές», ομολόγησε ο Σούλης Μαρκόπουλος. Ο ίδιος πόνταρε στο Στεφανίδη, στο Μαυροειδή, στον Καϊμακόγλου, στο Χαραλαμπίδη. Δεν είναι το ίδιο...

Ο Αρης κέρδισε φέτος δύο φορές στο «Αμπντί Ιπεκτσί», πέρασε από το Ζάγκρεμπ, νίκησε και στη Λεμάν. Σκληραγωγήθηκε σε έδρες δύσκολες και αποδείχθηκε έτοιμος για τη χθεσινή πρόκληση. Θα είχε «κλειδώσει» πολύ νωρίτερα τη νίκη, εάν είχε σωστό κουμάντο είτε στον πάγκο είτε στο παρκέ. Ο Ουάσινγκτον βοήθησε περισσότερο το Μαρούσι, παρά τον Αρη!

«Επιτέλους, βγάλε τον, τώρα», φώναζε έξω φρενών ο Καλαϊτζής στον πελαγωμένο Γκόρντον Χέρμπερτ. Οι δυο τους τσακώθηκαν, αλλά ο Καναδός έλαβε το μήνυμα. Τα κρίσιμα τελευταία 8 λεπτά ο Αρης τα έπαιξε με τον Καλαϊτζή στο τιμόνι του. Αλήθεια, πώς θα επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη ο Χέρμπερτ σε περίπτωση ήττας;

Χθες στο Μαρούσι έγινε το ωραιότερο παιχνίδι της σεζόν, αντάξιο ενός προημιτελικού ελληνικών πλέι οφ. Γιατί «ελληνικών» και όχι... γενικώς; Διότι, αίφνης, το γήπεδο-«εκκλησία» της οδού Αγίου Θωμά έγινε μίνι-«ζούγκλα», με όλα τα συμπτώματα που αγαπάμε να μισούμε στις έδρες μεγαλύτερων ομάδων. Οποιος παίκτης του Αρη πλησίαζε στα κιγκλιδώματα, έτρωγε ψιλές, άκουγε τα εξ αμάξης, εισέπραττε πτύελα. Οι οπαδοί κουνούσαν την μπασκέτα όταν εκτελούνταν βολές, και στο τέλος δεκάδες από αυτούς μπήκαν στο γήπεδο, όχι όλοι με άγριες διαθέσεις, ούτε όμως πρόθυμοι για φιλική κουβέντα.

Ο Καλαϊτζής απάντησε στις χυδαίες βρισιές με γροθιές και πάει για τιμωρία, όπως και το ίδιο το Μαρούσι, για την επίθεση στους διαιτητές στη φυσούνα. Αυτούς που είχαν αναλάβει την τήρηση της έννομης τάξης και απέτυχαν παταγωδώς ποιος θα τους τιμωρήσει;

Θα μου πείτε, εδώ μιλάμε για την αστυνομία που χάνει κρατούμενους μέσα από τα περιπολικά, βαλσαμωμένο πουλί μέσα από τα χέρια της. Πώς να κάνει ζάφτι ολόκληρη δράκα αφιονισμένων...