Ούτε ένα τηλεφώνημα

Για πρώτη φορά ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έχει το πάνω χέρι στα διοικητικά του Παναθηναϊκού. Τιμή έχει πει, ποσοστό επίσης, το κινητό του είναι ανοιχτό και με φουλ μπαταρία, αλλά από την πλευρά των επίδοξων επενδυτών, ρε παιδί μου, ούτε ένα γράμμα ούτε ένα τηλεφώνημα. Ούτε ένα ρούλαλα για τα μάτια του κόσμου.

Ογδόντα εκατομμύρια για 40%. Σαφή πράγματα και όποιος θέλει παίζει. Επίσης όποιος ανακαλύψει μυστικούς όρους για τη συμμετοχή του, δεν είναι ντροπή να τους δημοσιοποιήσει. «Εμείς θέλουμε να μπούμε στον Παναθηναϊκό, αλλά...». Αλλά θέλουμε να έχουμε την πλειοψηφία των μετοχών. Αλλά η τιμή είναι πολύ ακριβή. Αλλά θέλουμε το μάνατζμεντ. Αλλά δεν θέλουμε να συνεργαστούμε με τον Βαρδινογιάννη. Αλλά δεν έχουμε λεφτά. Αλλά είπαμε και εμείς μια παπαριά να περάσει η ώρα. Για την ώρα λοιπόν έχουμε τις εξής αντιδράσεις.

Από την πλευρά των Γιαννακόπουλων υπάρχει μια δήλωση: «Εμείς είμαστε πάντα εκεί». Το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι όταν η κουβέντα ήρθε στο χρήμα, ως Γιαννακόπουλοι το γυρίσανε στο «εκεί» που δεν κοστίζει. Διότι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης δεν δήλωσε ότι έχει ανάγκη από λεφτά για να πούνε οι Γιαννακόπουλοι «εδώ είμαστε για να βοηθήσουμε». Μετοχές είπε ότι πουλάει. Ακριβά; Μπορεί, αλλά αυτό είναι να το κρίνουν οι Γιαννακόπουλοι. Και κυρίως να το δημοσιοποιήσουν.

Για τον Αντρέα Βγενόπουλο η περίοδος χάριτος που έριχνε 30 εκατομμύρια έτσι για να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό στις μεταγραφές και την ανάπτυξη των ταλέντων επίσης τελείωσε. Εντάξει, 30 εκατομμύρια μπορεί να μην είναι τίποτα για τον ίδιο και την «ΠΕΚ» αλλά, μα το ρούλαλα, μια κίνηση, έτσι ας πούμε να βάλει τρία εκατομμύρια, θα βοήθαγε να του στρώσει credibility. Εκτός αν και αυτός νομίζει την τιμή των μετοχών τσιμπημένη, οπότε ισχύει ό,τι και για τους Γιαννακόπουλους.

Για τον Νίκο Πατέρα έχω την εντύπωση ότι δεν μπορεί ή δεν έχει τη διάθεση να παίξει αυτόνομα στο μετοχικό του Παναθηναϊκού. Να αγοράσει το κάτι τις για τη μόστρα και το κέφι του «ναι», να πάει για μεγαλομέτοχος του Παναθηναϊκού «όχι» και η θητεία του στον Εθνικό δείχνει ότι δεν είναι έτοιμος για μεγάλα κόλπα.

Για τον Αρη Βωβό νομίζω ότι η διεθνής κρίση στον χώρο των ακινήτων που πλησιάζει και την ελληνική αγορά δεν του αφήνει περιθώρια για ταρζανιές στον αθλητισμό. Πριν από λίγο καιρό, όταν ήταν overextented σε πιστώσεις, σώθηκε από την παράταση της ενοικίασης του κτιρίου της Team. Να ξανατεντώσει όμως το credit του για να αγοράσει μετοχές του Παναθηναϊκού σε μεγάλο αριθμό, δεν υπάρχει περίπτωση. Αντε να δεχτεί να πάρει μετοχές αντί χρημάτων για τη συμμετοχή του Παναθηναϊκού στην ανάπλαση του περιβάλλοντος χώρου του Βοτανικού. Μέχρι όμως τόσο, και πολύ είναι.

Το θέμα όμως δεν είναι τι μπορεί να κάνει ο κάθε ένας, αλλά τι κάνει. Τίποτα εκτός από λόγια. Αποδεικνύοντας ότι τα καβούρια εμφανίζονται σε κάθε τσέπη, όταν χρειαστεί το χέρι να μπει για να πιάσει χρήμα.


Αντε με το καλό ο Γιώργος Δώνης να βρει ομάδα να προπονεί, διότι την τελευταία φορά που μίλαγε στη Λάρισα το παλικάρι το είχε πει: «Αυτή τη στιγμή είμαι ξεκρέμαστος». Και από τον Ολυμπιακό δεν μπορεί να περιμένει και πολλά πράγματα. Μετά τη συνέντευξη Τύπου του Σωκράτη Κόκκαλη υπάρχει ελπίδα για ένα πείραμα που θα συνταράξει τον κόσμο του ποδοσφαίρου: την ομάδα που δεν θα έχει προπονητή.

Και αν κάτσεις και το δεις λογικά το πράγμα, τι κάνει ένας προπονητής που δεν μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος που έχει τελειώσει τη Γ' Δημοτικού και δεν έχει σωματική αναπηρία; Τίποτα δεν κάνει ο προπονητής. Για την ακρίβεια δεν χρειάζεται να κάνει παρά ένα-δύο πράγματα για να τραβήξει τον θαυμασμό του κοινού και του Τύπου. Το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να μην κάθεται στον πάγκο. Για να μην του λένε ότι κοιμάται, ο προπονητής στην Ελλάδα πρέπει «να ζει το ματς». Οπερ σημαίνει να κοπανιέται σαν τον Τζο Ντάλτον όταν βλέπει τον Ραν Ταν Πλαν. Επίσης ο καλός προπονητής, σύμφωνα με τους Ελληνες δημοσιογράφους, είναι αυτός που μπορεί να διορθώσει τα λάθη που γίνονται από την ομάδα του. Οπου σημαίνει ότι όσο περισσότερο τρόμπας είναι ο προπονητής τόσο περισσότερα λάθη κάνει και τόσο μεγαλύτερες δυνατότητες έχει για να διορθώνει. Επίσης ο καλός προπονητής είναι αυτός που παίρνει τις ευθύνες του. Δηλαδή έπειτα από μια ήττα δηλώνει: «Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου». Εχετε δει ποτέ σε συνέντευξη Τύπου ομάδας του εξωτερικού τον προπονητή να αναλαμβάνει τις ευθύνες του; Να βγει ο Βενγκέρ μετά το ματς με την Τσέλσι και να πει «I take the responsibillity for my actions». Αμέσως μετά θα εμφανιστούν δύο ευγενικοί κύριοι με λευκά και θα τον πάρουν σηκωτό. Γιατί σε καμία χώρα στον κόσμο δεν θεωρείται ηρωισμός κάποιος να πει ότι είναι υπεύθυνος για τα λάθη του.

Τέλος πάντων, αχρείαστοι να είναι οι προπονητές σε μια ομάδα και βάρδα να μην πέσεις στην ανάγκη τους. Αφαιρουμένου του Γιάννη του Κόλλια, που έπαιζε καλό μουλτεζίμ, άντε και του allenatore Nicolo που κουνάει ωραία τα δάχτυλα για μπρος-πίσω, ποιος άλλος προπονητής του Ολυμπιακού ήξερε κάτι που να μην το ξέρει ο Maoumaou 7; Ποιος νομίζει οτι αν ο Σωκράτης κράταγε τον Λεμονή και δεν σηκωνότανε να έρθει από τη Μύκονο χειμώνα καιρό, ο Ολυμπιακός θα έπαιρνε πρωτάθλημα; Μη γελάσω... Πρωταθλητής στις καρδιές θα ήταν και πολύ λέω.

Πάντως το θέμα του πώς θα ονομάζεται ο εναλλακτικός πρωταθλητής της Σούπερ Λίγκας παραμένει ανοικτό. Μπαίνοντας χθες στο γραφείο ο Νίκος Τζατζαράς αποκάλεσε τον Μανώλη Παναγιωτόπουλο «κατά φαντασίαν πρωταθλητή». Ο Παναγιωτόπουλος στραβομουτσούνιασε. «Δηλαδή αν δεν σου αρέσει το κατά φαντασίαν πρωταθλητής, πώς να τη λέμε την ΑΕΚ;». «Να τη λέμε ηθική πρωταθλήτρια ή πρωταθλήτρια μέσα στο γήπεδο», πρότεινε ο Παναγιωτόπουλος. «Να τη λέμε πρωταθλήτρια στο χορτάρι που ακούγεται και πιο αυθεντικό;», αντιπρότεινε ο «Τζατζ». Η γνώμη μου είναι όλοι οι ανωτέρω τίτλοι να καθιερωθούν.

Πρωταθλήτρια στα χαρτιά θα είναι η ομάδα που έχει μαζέψει τους περισσότερους βαθμούς. Πρωταθλήτρια στο γήπεδο η ομάδα που θα έπρεπε να μαζέψει τους περισσότερους βαθμούς. Ηθική πρωταθλήτρια η ομάδα που μάζεψε τους περισσότερους βαθμούς με ήθος. Και οι παίκτες των ομάδων που κέρδισαν τους τίτλους θα έχουν το δικαίωμα να φοράνε τα αντίστοιχα μπλουζάκια. «Greek champion» για τους απλούς πρωταθλητές. «Imaginary champion» για τους κατά φαντασίαν πρωταθλητές. «Moral champion» για τους ηθικούς πρωταθλητές. Οσο για το «πρωταθλητές στο χορτάρι» σηκώνει κουβέντα. Το «Champions on grass» είναι μπλεχτικό διότι μερικοί θα νομίζουν ότι στην Ελλάδα παίζουμε και ποδόσφαιρο στον πάγο. Το «Grass champions» οι περισσότεροι θα νομίζουν ότι αφορά τους πρωταθλητές της ΕΠΣ Ηλείας.

Επίσης πρέπει να δημιουργηθεί μια υπηρεσία που θα μεταφράζει τους ελληνικούς όρους του πρωταθλητισμού στην αγγλική. Διότι αν είναι να βασιστούμε σε όποιον γράφει τα σλόγκαν στις φανέλες του Ριβάλντο, πάει την κάτσαμε τη βάρκα. Προχθές στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς με τον Αρη ο Ριβάλντο βγήκε με μπλουζάκι που μπροστά έγραφε «ΑΕΚ is the real champion 2007/2008». Δεκτό. «Real champion» είναι μια χαρά όρος. Στην πίσω όμως πλευρά ο μουντιαλικός άσος ξηγιότανε «Jesus is the way, the true, and the life». Σε αυτό το σημείο τα αγγλικά συνάντησαν τα αρβανίτικα.

Γιατί το «...is the way» χωρίς αντικείμενο ας πούμε ότι περνάει σαν αμερικανιά, αλλά το «the true» τι στο διάολο (sorry Jesus) είναι; «The truth» μάλιστα. Επίσης το κόμμα πριν το «and» σε ποια γραμματική το βάζουνε στα αγγλικά; Στης Μπαχίας; Και τέλος τι είναι αυτό το «the» πριν το «life»; Μήπως ο Βραζιλιάνος άσος της μπάλας πάσχει από την επάρατη συνήθεια του «the» που μια ζωή ταλαιπωρούσε τον Γιάννη Κυράστα; Γιατί ο μακαρίτης πίστευε ότι πριν από κάθε αγγλική λέξη μπαίνει το «the». «Δε μπολ, δε πας, δε Κόλκας, δε Κωνσταντίνου, δε γκολ».


Στο θέμα πάντως του τι ομάδα είναι ο Jesus μόνο η αρχιεπισκοπή μπορεί να βγάλει άκρη. Η αρχική εντύπωση ήταν ότι ο Jesus είναι ΠΑΟΚτσής και απόστολός του ο Αγγελος Αναστασιάδης. Αργότερα η ομάδα της αληθινής πίστης είχε γίνει ο Παναθηναϊκός, με τον Κυράστα και τον Λυμπερόπουλο να διαδίδουν τον λόγο του Κυρίου. Τώρα με τον πατέρα Κωστένογλου και τον Ριβάλντο, κέντρο της πίστης είναι η Αμυγδαλέζα (για τον Ανατολιοτάκη Φιλαδέλφεια).