Ενας Ζαγοράκης διαφορετικός από αυτόν που αντικρίσαμε πέρυσι το καλοκαίρι, όταν τον χειροκρότησαν οι ΠΑΟΚτσήδες στην πρώτη του εμφάνιση στην Τούμπα. Ενας Ζαγοράκης που είχε τη στόφα του ΠΑΟΚάρχη. Είχε τη μαγκιά του «ΠΑΟΚ είσαι…», δηλαδή, αυτού που μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Απείχε από τον Ζαγοράκη που ξεκινούσε πριν από ένα χρόνο και φώναζε για την οικονομική εξυγίανση, τα χρέη, τους κλέφτες και μιλούσε για μια ομάδα που κανείς δεν γνώριζε σε ποια θέση θα καταλήξει. Ούτε κι ο ίδιος, βέβαια, δεν αντιλαμβανόταν ότι, με τις επιλογές του καλοκαιριού, οδηγούσε την ομάδα στην ένατη θέση. Ειδάλλως θα ήταν πιο προσεκτικός.
Θυμωμένος ήταν ο Ζαγοράκης. Ο ηγέτης κοινής αποδοχής για τον… μεταπολεμικό ΠΑΟΚ (μετά τους «πολέμους» με Γούμενο, Μπατατούδη και όποιον άλλον προηγήθηκε) μοίρασε ευθύνες στον εαυτό του, στους παίκτες, στον Σάντος και ένα πράγμα είναι ευδιάκριτο: δεν έχει ξεπεράσει απόλυτα τον ποδοσφαιριστή Ζαγοράκη. Είναι ίσως ο μοναδικός που χρεώνει ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κάκιστη αγωνιστική παρουσία του ΠΑΟΚ στους πρώην συναδέλφους του. Μόνον ένας πρώην ποδοσφαιριστής, που μόλις πριν από λίγο καιρό κρέμασε τα παπούτσια του, θα έκανε κάτι τέτοιο, γιατί πολύ απλά το αντιλαμβάνεται καλύτερα από κάθε άλλον πρόεδρο. Είναι πιο θυμωμένος με τους παίκτες, λοιπόν.
Το δεύτερο σημείο που απομονώνουμε δεν είναι ο στόχος για το ΟΥΕΦΑ, όσο ότι υπάρχει ένα σημαντικό ρίσκο προς αυτή την κατεύθυνση: οι μεταγραφές καθορίζουν τον στόχο του ΟΥΕΦΑ. «Επειδή ξέρουμε μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε με τις μεταγραφές», είπε χαρακτηριστικά. Ο ΠΑΟΚ στοχεύει στην επάνοδό του στις ευρωπαϊκές διοργάνωσες. Τα πρώτα δείγματα, μεταγραφές καλοκαιριού και Ιανουαρίου, ήταν απογοητευτικά. Αποτυχημένες προσπάθειες. Σήμερα υπάρχουν περισσότερη γνώση και δυναμική. Ωστόσο δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για απώλειες. Απώλειες που και θα βαρύνουν την ομάδα και θα προκαλέσουν νέα, μεγάλα προβλήματα για τον προπονητή, που μέχρι σήμερα χρειάστηκε το «εγώ αποφασίζω για τον Σάντος» του Ζαγοράκη για να μείνει στο πόστο του.