Ομάδα μιας χρήσης

Στο φετινό πρωτάθλημα όποια από τις τρεις μεγάλες ομάδες έκανε το λάθος να πιστέψει ότι είναι κάτι καλύτερο απ' ό,τι πραγματικά ήταν, το πλήρωσε με μίνιμουμ «τριάρα». Το πλήρωσε ο Παναθηναϊκός στην Ξάνθη, όταν πίστεψε ότι ήταν κάτι καλύτερο από μια Προοδευτική στο international και αποφάσισε να βγει στην επίθεση. Το πλήρωσε ο Ολυμπιακός στο ματς με την ΑΕΚ, όταν οι παίκτες του νόμισαν ότι οι πέντε βαθμοί της διαφοράς αντιπροσώπευαν και τη διαφορά στην αξία τους. Το πλήρωσε και η ΑΕΚ στη Λεωφόρο, όταν νόμισαν ότι μετά τα «τέσσερα» στον Ολυμπιακό οι παίκτες του Παναθηναϊκού θα πέσουν ανάσκελα με τα ποδαράκια στον αέρα. Τελικά, αν στον Παναθηναϊκό υπήρχε παίκτης που να έχει πρόβλημα με τον Νικολαΐδη, όπως ο Ριβάλντο με τον Κόκκαλη, το κοντέρ θα είχε γράψει νούμερα μαγικά και εξωτικά. Πλησιάζοντας στο τέλος της σεζόν, μερικά συμπεράσματα που θα ισχύσουν για την επόμενη περίοδο.

Ρε στις επιτροπές, ρε στα χαρτιά, ρε στη μαγκιά του προέδρου και το φάρδος του Αντωνάκη, ο Ολυμπιακός πήρε ένα από τα πρωταθλήματα που θα ήταν συγχωρεμένος να χάσει. Ενα πρωτάθλημα σε transition period, ανάμεσα στην παραμελημένη ομάδα των δύο τελευταίων περιόδων του Σωκράτη και την ανανέωση του καλοκαιριού του 2008. Εστω και για διαφορετικούς λόγους από τον Σωκράτη, που το βλέπει τσεπικώς, νομίζω ότι ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να κάνει πάνω από δύο καλές μεταγραφές. Ενα αμυντικό χαφ και ένα πλάγιο αριστερά και πολλοί είναι. Γιατί αν κάνει περισσότερες, οι πιθανότητες να παίξουν οι Παπαδόπουλοι και οι Μήτρογλου είναι ανύπαρκτες.

Αντίθετα με τον Ολυμπιακό, που ξέρεις ότι προπονητής υπάρχει για να έχει κάποιον να απολύει ο πρόεδρος, στον Παναθηναϊκό ο προπονητής ήταν αυτό που έλειψε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Με μια ομάδα που ο προπονητής της θα είναι ένα σκαλοπάτι πάνω από τον Βέλιτς, με έναν πλάγιο μπακ, με ένα στόπερ, ένα χαφ άξονα και τον Μάτος και τον Ιβανσιτς να μένουν στην Παιανία, ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Για την ακρίβεια, περισσότεροι παίκτες, αντί να τον στρώσουν, θα τον μπλέξουν.

Αν το πρωτάθλημα που τελειώνει άρχιζε ξανά και πάλι, θα έπαιρνα την ΑΕΚ για φαβορί. Φέτος, όμως, εκτός του ενδεχόμενου συγκλονιστικών μεταγραφών, τη βλέπω φαβορί για τρίτη. Οπως και πέρυσι είχα γράψει, η φετινή ενδεκάδα ήταν της μιας χρήσης. Με τον Τραϊανό Δέλλα ένα χρόνο μεγαλύτερο και να παίζει στο Euro, τον Λυμπερόπουλο να έχει κάνει τη χειρότερη σεζόν τα τελευταία χρόνια και τα ακραία μπακ κατάλληλα για ηρωισμούς, που δεν μπορούν να επαναλαμβάνονται καθημερινά, η ΑΕΚ για να σταθεί χρειάζεται γενικό overhaul, που λένε και οι εφοπλιστές. Οπως αυτοί που έχουν τις μετοχές της ΑΕΚ, που ξέρουν πόσο στοιχίζει το overhaul και το βλέπω δύσκολο να τα χώνουν για μία χρονιά που το Τσάμπιονς Λιγκ είναι τόσο μακρινό όσο το Αλφα του Κενταύρου.

Φυσικά οι παίκτες της ΑΕΚ δεν είναι άχρηστοι επειδή έφαγαν τα τέσσερα από τον Παναθηναϊκό, όπως και δεν ήταν άσοι επειδή είχαν ρίξει τέσσερα στον Ολυμπιακό. Το ενδιαφέρον στο ματς της Λεωφόρου είναι ότι ο καθένας -πλην του Ριβάλντο- έβγαλε τα χειρότερα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του. Ξεκινώντας από τον Μάχο και την υπόλοιπη άμυνα.

Ο Γιούργκεν Μάχο έχει την καλύτερη χαμηλή έξοδο από την εποχή του Σαργκάνη. Εκεί όμως τελειώνουν και τα μεγάλα προτερήματα του Αυστριακού. Ο οποίος μπορεί να έχει αξιοπρεπές μάζεμα της μπάλας στις εξόδους, αλλά παρά το αδύνατο σουλούπι του δύσκολα σηκώνεται στις ψηλές γωνίες και στις χαμηλές εκτινάξεις αρχίζει να παρουσιάζει το φαινόμενο Ατματζίδη στα τελειώματα, όταν ενστικτωδώς μάζευε τα χέρια για να μαλακώσει το πέσιμο στα πλευρά. Οποιος τύχει να ξαναδεί το γκολ του Μάτος, θα το παρατηρήσει.

Ο Πλιάτσικας μια μέρα πρέπει να στυλώσει τα πόδια και να πει στον επόμενο προπονητή που θα θέλει να τον βάλει να παίξει πλάγιο μπακ ότι ο καλύτερος τρόπος να καταστρέψεις την καριέρα ενός παίκτη είναι να τον βάζεις να παίζει εκεί που δεν μπορεί. Χαφ ήταν στον Θρασύβουλο, για αμυντικό χαφ τον αγόρασε η ΑΕΚ και δεν είναι δικό του λάθος που δεν υπάρχει πλάγιος δεξιός αμυντικός, για να τον ταλαιπωρούν σε μια θέση που λόγω ευλυγισίας δεν του πάει.

Μετά το πρώτο εξάμηνο, όταν περάσουν τα πρώτα μέλια, ξέρεις αν η γκόμενα σου κάνει και μετά το πρώτο τρίμηνο, όταν τελειώσουν τα ταρατατζούμ της μεταγραφικής περιόδου και τα πέντε πρώτα ματς της σεζόν, ξέρεις αν ο παίκτης που πήρες κάνει για την ομάδα σου. Τέσσερα χρόνια μετά τη μεταγραφή, έπειτα από ταξίδια σε Κέρκυρα και Κύπρο, να αποκαλυφθεί ότι ο Μπούρμπος ήταν ένα παραπεταμένο διαμάντι, είναι μια όμορφη ιστορία. Τόσο όμορφη που δεν είναι δυνατόν να είναι αληθινή.

Υπάρχουν δύο Τραϊανοί Δέλλες. Ο ξεκούραστος και αδύνατος και ο νυσταγμένος και κουρασμένος. Εάν το τριήμερο ρεπό ο Δέλλας το είχε περάσει ξάγρυπνος με πέντε κιλά αρνάκι στη λαδόκολλα και ένα μπουκάλι στο χέρι, πιο fit θα εμφανιζόταν απ' ό,τι εμφανίστηκε.

Εάν ο Πέτρος Τατσόπουλος δεν είχε αγκαζάρει τον τίτλο «Η καλοσύνη των ξένων» για το βιβλίο του, θα ήταν ο τίτλος της βιογραφίας του Σωκράτη Παπασταθόπουλου. Πέφτει σε διαιτητή με καλοσύνη; Μια χαρά. Πέφτει στην κακιά σφυρίχτρα; Δύο πέναλτι στο ματς, εκτός αν προλάβει και πάρει κόκκινη κάρτα.

Ο Τόζερ πρέπει να είναι ο ποιοτικότερος μετά τον Ριβάλντο και τον Καλόν παίκτης της ΑΕΚ. Μόνο που, όπως ο Πλιάτσικας, ταλαιπωρείται σε θέσεις που ο «πλάστης» ποτέ δεν σκεφτόταν ότι θα παίζει όταν τον έφτιαχνε. Το παλικάρι παίζει επιθετικό χαφ. Υπάρχει θέση; Αν υπάρχει, να παίζει. Διαφορετικά ταλαιπωρεί και ταλαιπωρείται.

Δίπλα στον Καφέ, που μοιάζει με κάτι ματζαφλέρια που κατά καιρούς βρίσκονται στα αρχαία ναυάγια. Τα παίρνει ο πρώτος αρχαιολόγος και αποφαίνεται: «είναι αλέτρι για βόδια». Τα παίρνει ο επόμενος και αποφασίζει: «μηχανικό κομπιούτερ με το οποίο οι αρχαίοι διαχειριστές υπολόγιζαν τα κοινόχρηστα». Κανένας μέχρι σήμερα δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς είναι ο Καφές. Αμυντικό χαφ; Πλάγιος μπροστά δεξιά; «Οκτάρι» να κατεβάζει την μπάλα; Επιθετικό χαφ; Νομίζω ότι η καριέρα του Καφέ μια μέρα θα κλείσει, αλλά η απορία θα μείνει. Το μόνο για το οποίο δεν υπάρχει αμφιβολία -και φάνηκε και στη Λεωφόρο- είναι ότι στην καλύτερη περίπτωση ο Καφές δεν είναι Κούρκουλος, αλλά Ερρίκος Μπριόλας. Κλασικός supporting actor, που δεν θα σου πάρει το ματς.

Λατρεύω τον Ταμαντανί Ενσαλίβα. Οχι μόνο επειδή πρώτος κατάλαβε τι μαλακία είναι τα blogs και έπειτα από τρεις κολλητές ενημερώσεις έχει να ξαναγράψει από τον περασμένο Σεπτέμβριο, αλλά επειδή είναι από τους παίκτες που μπορούν να στείλουν τον αντίπαλο στο νοσοκομείο χωρίς ίχνος κακίας. Παικτικά έχει ένα πρόβλημα. Πηγαίνει μόνο προς τα δεξιά. Οποιος αντίπαλος δοκιμάζει να τον περάσει από το δεξί πόδι είναι τελειωμένος, όποιος όμως κόψει προς τα αριστερά, πεδίον δόξης λαμπρόν ανοίγεται μπροστά του.

Τον Εντίνιο τον γουστάρω, στο ματς όμως της Λεωφόρου έδειξε ένα μεγάλο ελάττωμα. Κολλάει στον τσαμπουκά. Οχι απαραίτητα κωλώνει, αλλά κολλάει σίγουρα. Και αν μισή ψιλή, γιατί ο Βύντρα δεν ρίχνει περισσότερες, μπορεί να τον βγάλει από το παιχνίδι του, μερικές ολόκληρες βλέπω να τον διαλύουν.

Για τον Μπλάνκο τα έγραψε καλά ο Χελάκης. Πολύ γρήγορη εκτέλεση, που θυμίζει Βαζέχα στις καλές του, αλλά από μπάλα ας μην το μιλάμε καλύτερα. Νομίζω ότι τα πέντε βήματα με την μπάλα στο κοντρόλ είναι τα όρια της τεχνικής του.

Ο Νίκος Λυμπερόπουλος συνεχίζει να κάνει αυτό που πάντα έκανε. Να ρίχνει το περισσότερο ξύλο από οποιονδήποτε άλλον επιθετικό στους αμυντικούς. Νομίζω όμως ότι κάτι έσπασε μέσα του, όταν πέρυσι δεν πήρε μεταγραφή για την Μπουντεσλίγκα. Συνεχίζει να είναι ο παίκτης που στα δύσκολα δεν θα κρυφτεί, αλλά κάπου του βγαίνει και το Τζαμάικα. Οτι τα καράβια για τα μακρινά ταξίδια έφυγαν χωρίς να βρεθεί και γι' αυτόν θέση.

Οσο για τον Καλόν, νομίζω ότι είναι ο ποιοτικότερος μαζί με τον Ριβάλντο και Τόζερ παίκτης, αλλά κάτι το απροσάρμοστο του βγαίνει. Οχι πνευματικά, αλλά ομαδικά. Σαν να πονάει την ομάδα, να τη γουστάρει, αλλά να ξέρει ότι τελικά ούτε στην ΑΕΚ πρόκειται να βρει σπίτι.


Ο Παναγιώτης Λαγός είναι η μοναδική μεταγραφή που η ΑΕΚ συγκρούστηκε με τον Ολυμπιακό και βγήκε νικήτρια. Στην αρχή τον ξέκαναν με την τενοντίτιδα. Μετά με το να τον χρησιμοποιεί ο Λορένσο Σέρα Φερέρ ως μπακ. Τώρα ο Λαγός μπροστά πρέπει να είναι αναπληρωματικός του Σέζαρ, που σε ένα δεκαπενθήμερο φεύγει, και πίσω του Αρουαμπαρένα, που δυστυχώς για την ΑΕΚ δεν φεύγει σε ένα δεκαπενθήμερο. Ενα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού ποδοσφαίρου, που μπήκε στην Εθνική στα 22, να έχει καταλήξει αναπληρωματικός του αναπληρωματικού του Μπούρμπου, θα έπρεπε να προκαλεί μεγαλύτερη προσοχή στην ντεμοτεχνική ΑΕΚ.