Η μελαγχολία του καναπέ

Μια Πρωτομαγιά σαν όλες τις άλλες; Ε, όχι δα. Κάτι Πέμπτες σαν τη χθεσινή τις περνούσα σε ξένους τόπους, σκυμμένος πάνω από χαρτιά, ποτισμένος με την ατμόσφαιρα πολυτελών γηπέδων, μαγεμένος από τη μυρωδιά του μπάσκετ: δεκαέξι φορές σε 20 χρόνια. Η παραμονή του φάιναλ φορ υπήρξε ανέκαθεν μια μέρα γιορτής, προσμονής, ανυπομονησίας. Από τα 16 που έχω παρακολουθήσει μόνο ένα έζησα αποστασιοποιημένος και σχεδόν αδιάφορος, αυτό του 2006 στην Πράγα, ένεκα της απουσίας των ελληνικών ομάδων.

Αλλες δύο φορές βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή που μπήκα στο αεροπλάνο: 1994 Τελ Αβίβ, 1995 Σαραγόσα. Χιλιάδες Ελληνες «κοκκινοπράσινοι» χούλιγκαν έκαναν μαζική εξαγωγή αλητείας στο Ισραήλ και στην Ισπανία και έστησαν σκηνικό εθνικής ντροπής. Πέντε φορές άναψα το πατροπαράδοτο πούρο για να γιορτάσω θριάμβους ελληνικών ομάδων: 1996 Παρίσι, 1997 Ρώμη, 2000 Θεσσαλονίκη, 2002 Μπολόνια, 2007 Αθήνα.

Αλλοτε μελαγχόλησα για τους χαμένους ημιτελικούς: την τριετία 1988-90 για λογαριασμό του Αρη εις τριπλούν (Γάνδη, Μόναχο, Σαραγόσα), το 1993 για τον ΠΑΟΚ εν Αθήναις, το 1999 για τον Ολυμπιακό στο Μόναχο, το 2005 για τον Παναθηναϊκό στη Μόσχα. Σε δύο περιπτώσεις πανηγύρισα ελληνική πρόκριση σε τελικό, αλλά είδα το τρόπαιο να καταλήγει σε ξένα χέρια: 1998 ΑΕΚ - Βίρτους, 2001 Παναθηναϊκός - Μακάμπι (στη Σουπρολίγκα).

Ο Ελληνας δημοσιογράφος που ακολούθησε τις ομάδες μας σε 15 φάιναλ φορ έζησε όλο το φάσμα των συναισθημάτων, από τις απογοητεύσεις των πρώτων χρόνων, όταν λέγαμε και γράφαμε ότι κάποιος μας είχε καταραστεί να μη σηκώσουμε ποτέ το τρόπαιο, μέχρι τον κορεσμό της περιόδου 1996-2002 με τα 4 Κύπελλα σε επτά χρόνια. Ακόμα και τη χρονιά του ευρωδιχασμού στείλαμε ομάδες στα ημιτελικά και των δύο διοργανώσεων: τον Παναθηναϊκό στο φάιναλ φορ της Σουπρολίγκας και την ΑΕΚ στην τετράδα της παρθενικής Ευρωλίγκας της ULEB! 

Το φετινό φάιναλ φορ θα είναι μόλις το έκτο δίχως ελληνική συμμετοχή, αλλά και το τέταρτο τέτοιο μέσα σε μία εξαετία. Ας είναι καλά ο Παπαλουκάς, που φρόντισε να κρατήσει τη γαλανόλευκη ψηλά όλα αυτά τα χρόνια: Βαρκελώνη, Τελ Αβίβ, Μόσχα, Πράγα, Αθήνα, Βαρκελώνη, έξι στα έξι και η καταμέτρηση συνεχίζεται! Μακάρι να κατακτήσει και φέτος η ΤΣΣΚΑ τον τίτλο, με MVP είτε τον ίδιο τον Θοδωρή (όπως το 2006) είτε τον Νίκο Ζήση.

Σε μια σειρά 7 αγώνων α λα ΝΒΑ καμία από τις άλλες ομάδες δεν θα είχε τύχη να νικήσει την πάμπλουτη ομάδα του Μεσίνα και του Κούσενκο. Επειδή όμως το σύστημα διεξαγωγής δεν επιτρέπει «μαύρες τρύπες», οι υπόλοιποι «μνηστήρες» -με πρώτη την Τάου- θα χρησιμοποιήσουν ως τυφλοσούρτη τη νίκη του Ολυμπιακού στη Μόσχα, για να ξεχαρβαλώσουν τα ρωσικά γρανάζια. Τόσο η ομάδα από τη Χώρα των Βάσκων (παρούσα αλλά ηττημένη στα προηγούμενα 3 φάιναλ φορ) όσο και οι άλλες δύο μοιάζουν ισχυρότατα αουτσάιντερ, ικανά να πετύχουν την έκπληξη.

Αλλά τι μας νοιάζει εμάς; Οι δικοί μας θα βλέπουν από την τηλεόραση και θα μελαγχολούν. Ο Παναθηναϊκός απέτυχε επειδή έμεινε μετεξεταστέος στη χημεία, ο Ολυμπιακός επειδή έπαιξε τη μισή σεζόν δίχως προπονητή. Παθήματα που μπορούν να μετουσιωθούν σε μαθήματα για την επόμενη σεζόν.