Ενα πωλητήριο με ψιλά γράμματα

Eπιτέλους, το όνειρό μου μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Να πουλήσω το αυτοκίνητό μου, τη συλλογή με όλα τα τεύχη του «Μικρού Ηρωα» που έχω σε κάποιο πατάρι, ακόμα και το κορμί μου (Ασ' το καλύτερα, δεν πιάνει μία) και να αγοράσω τον Παναθηναϊκό. Εστω ένα μικρό κομμάτι του. Μερικά κομμάτια μετοχές, για το καλό. Το άνοιγμα του Γιάννη Βαρδινογιάννη, άλλωστε, έχει αποδέκτη κάθε πρόθυμο «βάζελο» και όχι απαραίτητα κάθε φραγκάτο και επιφανή οπαδό. Ετσι δεν είναι;

Οχι, δεν είναι έτσι. Σε μια θεωρητική βάση μαζεύονται ένα εκατομμύριο «πράσινες» αγνές ψυχές, βάζουν από 80 ευρουλάκια και γίνονται μέτοχοι και συμμέτοχοι στο μεγαλείο της «Πανάθας», σε ποσοστό 40-50%. Με ενεργό ρόλο στα Δ.Σ. (μέσω μιας τριμελούς επιτροπής από καμιά δεκαριά άτομα) συναποφασίζουν για τον επόμενο προπονητή, για μεταγραφές, για το κέντρο προετοιμασίας, τη διάθεση των εισιτηρίων σε οργανωμένους ή μη και άλλα ωραία. Επιπλέον, μπορούν να κουνάνε το μαντίλι του αποχαιρετισμού στον προπονητή ή να νουθετούν τον μεγαλομέτοχο, όταν πάρει τον στραβό τον δρόμο, όπως κάνουν οι Μπαρτσελόνιοι στον Λαπόρτα. Με λίγα λόγια και αντρίκεια, ομάδα λαϊκής βάσης και συμμετοχής. Σε πρακτική βάση καμία τύχη. Για ένα μεγαλομέτοχο που θέλει να είναι πιο μόνος κι από τον Λούκι Λουκ, η ιδέα ότι θα έχει κάποιον άλλο στα πόδια του είναι απλώς ένα αναγκαίο, αλλά αναπόφευκτο πλέον κακό, μετά την άδεια Λεωφόρο της σεζόν, το πρόσφατο συλλαλητήριο και το συνεχές κράξιμο. Η ιδέα να έχει ένα κάρο Παναθηναϊκάρες να του ζαλίζουν τ' αυτιά είναι εφιάλτης.

Οπότε το άνοιγμα σε όσους πιστούς επιθυμούν να προσέλθουν είναι ένα crash test και μια πρό(σ)κληση προς αυτούς που εδώ και τόσο καιρό «δεν επιθυμούν να αγοράσουν, αλλά να βοηθήσουν», «δεν θέλουν να φύγει η οικογένεια Βαρδινογιάννη από την ομάδα, αλλά να βαδίσουν δίπλα της χέρι χέρι» και «να φτάσουν τον Παναθηναϊκό εκεί που του αρμόζει». Ολους αυτούς, που στο όνομα του Παναθηναϊκού έχουν εξασφαλίσει άφθονη δημοσιότητα, χωρίς οικονομικό κόστος ούτε κάποιου είδους φθορά από τους οργίλους οπαδούς. Αν ο Ανδρέας Βγενόπουλος ως φυσικό πρόσωπο, ως μπροστάρης της «ΠΕΚ» ή ως «μεσάζοντας» πετροδολαρίων επιθυμεί πραγματικά να εμπλακεί, θα το αποδείξει τώρα. Ή θα φανεί ότι τα μοναδικά χρήματα που είχε τη διάθεση να επενδύσει για τον Παναθηναϊκό ήταν όσα χρειάστηκε να δώσει για να κλείσει μια αίθουσα στο «Πεντελικόν». Αν οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι επιθυμούν ακόμα να εμπλακούν στα διοικητικά και ιδιοκτησιακά της ΠΑΕ, τώρα είναι η ευκαιρία που δεν είχαν περίπου 30 χρόνια πριν –εκτός αν δεν θέλουν με τους όρους Βαρδινογιάννη, αλλά αποκλειστικά με τους δικούς τους, αυτούς που εδώ και τόσα χρόνια στο μπάσκετ έχουν φέρει θαυμαστά αποτελέσματα και δεκάδες «κούπες». Αν οι υπόλοιποι επιχειρηματίες που συνυπέγραφαν τις ανακοινώσεις της «ΠΕΚ» επιθυμούν να εμπλακούν με κάτι τόσο ενδιαφέρον και ταυτόχρονα ψυχοφθόρο όσο είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, ας κοπιάσουν. Αν κανείς τους δεν το κάνει, αν τα όμορφα και πύρινα λόγια χαθούν μέσα στην αφρικανική σκόνη, ο μεγάλος κερδισμένος σε επικοινωνιακό επίπεδο και πρεστίζ θα είναι ο Τζίγκερ. Κι εκτεθειμένοι όσοι απαιτούσαν να πουλήσει εδώ και τώρα.