Τα προβλήματα του άρθρου 17 της ΦΙΦΑ για τις μεταγραφές

Ο Αρσέν Βενγκέρ είναι από τους ανθρώπους που έχουν άποψη για το ποδόσφαιρο. Και δεν διστάζει να την εκφράσει, συχνά πριν από πολλούς άλλους που οχυρώνονται πίσω από τον Αλσατό τεχνικό των «κανονιέρηδων». Ο Βενγκέρ, ο οποίος έχει δημιουργήσει μία πολύ καλή ομάδα με νεαρούς κυρίως ποδοσφαιριστές, ανησυχεί σοβαρά για το μέλλον αυτής της ομάδας, αλλά και κάθε άλλης που θα βασιστεί σε νεαρούς ποδοσφαιριστές.

Αιτία αυτής της ανησυχίας του είναι το άρθρο 17 του κανονισμού της ΦΙΦΑ για τις μεταγραφές, γνωστό και ως άρθρο «Γουέμπστερ». Ενα άρθρο που δίνει τη δυνατότητα σε ποδοσφαιριστές να εξαγοράζουν το υπόλοιπο του συμβολαίου τους σε μία ομάδα και να μεταγράφονται σε μία άλλη. Συγκεκριμένα, το άρθρο «Γουέμπστερ» προβλέπει ότι όσοι ποδοσφαιριστές κάτω των 28 έχουν υπογράψει ένα συμβόλαιο πενταετές μετά τη συμπλήρωση τριών χρόνων μπορούν να εξαγοράσουν τα εναπομείναντα δύο χρόνια.

Οσοι όταν υπέγραψαν συμβόλαιο είχαν ηλικία άνω των 28 μπορούν να εξαγοράσουν το υπόλοιπο συμβόλαιό τους δύο χρόνια μετά την υπογραφή του. Ο Βενγκέρ θορυβήθηκε όταν πληροφορήθηκε ότι την περασμένη εβδομάδα ο Αλεξάντερ Χλεμπ βρέθηκε με τον μάνατζέρ του στο Μιλάνο. Ο Χλεμπ, που τώρα είναι 26 χρόνων, υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με την Αρσεναλ στα 23 του, κάτι που σημαίνει ότι μπορεί να δώσει στην ομάδα το ποσό που προβλέπεται να πάρει τα επόμενα δύο χρόνια, να εξαγοράσει το συμβόλαιό του και να μεταγραφεί αλλού.

Στην Ιντερ, για παράδειγμα. Ο Βενγκέρ έχει πολλούς ποδοσφαιριστές που βρίσκονται ή θα βρεθούν στην ίδια θέση με τον Χλεμπ. Φάμπρεγκας, Γουόλκοτ, Ροτσίσκι, για παράδειγμα. Ο τεχνικός της Αρσεναλ υποστηρίζει ότι κάθε ομάδα που βασίζεται στο δικό της σύστημα ανάπτυξης ταλέντων θα καταστραφεί με αυτό το άρθρο, μια και κάθε ταλαντούχος 20χρονος, ας πούμε, αν υπογράψει συμβόλαιο, θα μπορεί να φύγει μόλις συμπληρώσει τα 23 του.

Είναι λογικό να υποθέσει κάποιος ότι όταν μία ομάδα θέλει να πάρει από κάποια άλλη έναν ποδοσφαιριστή, θα της έρχεται φθηνότερα να πληρώνει το εναπομείναν χρονικό διάστημα του συμβολαίου του από το να προσπαθεί να τον αγοράσει με μεταγραφή. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι κανένα συμβόλαιο δεν θα έχει ουσιαστική ισχύ πάνω από τρία χρόνια, αν το θέλει ένας ποδοσφαιριστής.

Ο Βενγκέρ υποστηρίζει ότι μπορεί αύριο ένας ποδοσφαιριστής να προσφύγει σε ένα δικαστήριο και να ισχυριστεί ότι το χρονικό όριο των 28 ετών συνιστά ηλικιακή διάκριση και πρέπει να καταργηθεί. Τότε πώς θα μπορέσουν να αντιδράσουν οι ομάδες; Γι' αυτό καλεί τη ΦΙΦΑ να επανεξετάσει το άρθρο 17. Ποιος, όμως, είναι ο Γουέμπστερ και πώς η περίπτωσή του έγινε τόσο σημαντική;

Να θυμίσω, λοιπόν, τι είχε συμβεί με τον Γουέμπστερ. Τον Αύγουστο του 2006 εγκατέλειψε τη Χαρτς, με την οποία είχε έναν ακόμα χρόνο συμβόλαιο για τη Γουίγκαν και, όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρξε προσφυγή της σκωτσέζικης ομάδας αλλά και του Γουέμπστερ στο αθλητικό δικαστήριο της Λωζάννης. Στο νομικό μέρος της υπόθεσης το δικαστήριο θα ερμήνευε το άρθρο 17 του κανονισμού της ΦΙΦΑ για τις μεταγραφές.

Ο Γουέμπστερ μεταγράφηκε στη Χαρτς τον Μάρτιο του 2001 αντί 75 χιλιάδων στερλινών προερχόμενος από μια μικρή και άσημη σκωτσέζικη ομάδα, την Αρμπροουθ. Τότε ο Γουέμπστερ ήταν 18 ετών και 11 μηνών και υπέγραψε ένα συμβόλαιο διαρκείας τεσσάρων χρόνων και κάτι, που έληγε τον Ιούνιο του 2005.

Η περίπτωση Γουέμπστερ

Τον Ιούλιο του 2003, δύο μήνες πριν λήξει το συμβόλαιό του, ο Γουέμπστερ και η Χαρτς συμφώνησαν για την ανανέωσή του μέχρι τον Αύγουστο του 2007. Από τον Ιανουάριο του 2006 μέχρι και τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου η Χαρτς έκανε αρκετές προσφορές για ένα νέο συμβόλαιο στον Γουέμπστερ –που είχε γίνει βασικός και αναντικατάστατος στη Χαρτς και είχε χριστεί και διεθνής–, τις οποίες όμως ο ποδοσφαιριστής απέρριψε και, μάλιστα, επειδή ένιωθε ότι είχε αλλάξει το κλίμα στην ομάδα, αποφάσισε να φύγει.

Συμβουλεύτηκε την ένωση των Σκωτσέζων επαγγελματιών ποδοσφαιριστών και με βάση έναν όρο στο συμβόλαιό του ειδοποίησε τη Χαρτς ότι μέσα σε 14 μέρες θα την εγκατέλειπε. Στις 9 Αυγούστου 2006 ο Γουέμπστερ υπογράφει ένα συμβόλαιο τριετούς συνεργασίας με τη Γουίγκαν. Η Χαρτς δεν παίρνει ούτε ένα ευρώ για τη μετακίνηση του Γουέμπστερ και προσφεύγει στα δικαστήρια ζητώντας 5 εκατομμύρια στερλίνες αποζημίωση.

Υστερα από 12 μήνες δικαστικής διαμάχης σε αυτή την υπόθεση το αποτέλεσμα ήταν ότι το δικαστήριο, ερμηνεύοντας τα στοιχεία της υπόθεσης και τον κανονισμό μεταγραφών της ΦΙΦΑ, αποφάσισε ότι κανείς ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να δεσμεύεται με συμβόλαιο μεγαλύτερο των τριών χρόνων. Αν είναι πάνω από 28, η χρονική διάρκεια του συμβολαίου περιορίζεται στα 2.

Μάλιστα, ο ποδοσφαιριστής που έχει συμβόλαιο μεγαλύτερο από τρία χρόνια έχει τη δυνατότητα να εξαγοράσει το συμβόλαιο που απομένει και να κερδίσει την ελευθερία του. Η Χαρτς, επειδή έχασε το θέμα με τη χρονική διάρκεια του συμβολαίου, έριξε το βάρος στην αποζημίωση. Η ΦΙΦΑ υπολόγισε ότι η Χαρτς θα έπρεπε να αποζημιωθεί με το ποσό των 650 χιλιάδων στερλινών, η Χαρτς, όμως, ζήτησε 4,5 εκατομμύρια στερλίνες και η προσφυγή στο αθλητικό δικαστήριο της Λωζάννης ήταν αναμενόμενη.

Η απόφαση του δικαστηρίου, λοιπόν, προέβλεπε ότι το ποσό με το οποίο έπρεπε να αποζημιωθεί η Χαρτς έπρεπε να ισούται με τις αποδοχές του Γουέμπστερ κατά τον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του, δηλαδή με 150 χιλιάδες στερλίνες. Η απόφαση αυτή δημιουργεί δεδικασμένο και ουσιαστικά θα τερματίσει τα υπέρογκα ποσά των μεταγραφών, θα δημιουργήσει μεγαλύτερες συνθήκες κινητικότητας στην αγορά των ποδοσφαιριστών, οι οποίοι θα έχουν μεγαλύτερη ευχέρεια χειρισμών, και θα αλλάξει αναγκαστικά τους σχεδιασμούς πάρα πολλών ομάδων στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Το κόστος των Ολυμπιακών

Ποιος θυμάται ότι όταν η ελληνική επιτροπή διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων υπέβαλε τον φάκελό της ο προϋπολογισμός μόλις και μετά βίας έφτανε το 1 δισ.; Ο μετριοπαθής υπολογισμός για το συνολικό κόστος των Αγώνων μετά την Ολυμπιάδα μιλάει για 10 δισ., αλλά η κυβέρνηση ουδέποτε έδωσε στη δημοσιότητα στοιχεία που να παρουσιάζουν την ακριβή οικονομική εικόνα.

Πιθανότατα γιατί δεν τα έχει. Για το κόστος των Αγώνων έχει αρχίσει μια μεγάλη συζήτηση και στο Λονδίνο. Θυμίζω ότι την εποχή της διεκδίκησης ο φάκελος που είχε κατατεθεί έκανε λόγο για 4 δισ. στερλίνες, ποσό που πολλοί θεωρούσαν υπερβολικά μικρό. Η αγγλική επιτροπή διεκδίκησης αλλά και η αγγλική κυβέρνηση έπεσαν πολύ έξω στις χορηγίες και τις χρηματοδοτήσεις που θα είχαν από τους ιδιώτες.

Υπολόγισαν γύρω στα 800 εκατομμύρια στερλίνες και μέχρι τώρα δεν έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν περισσότερα από 160. Ο αναθεωρημένος προϋπολογισμός της αγγλικής κυβέρνησης προβλέπει ένα κόστος γύρω στα 10 δισ. στερλίνες –περίπου 15 δισ. ευρώ–, αλλά οι εκτιμήσεις ανεξάρτητων οικονομικών συμβούλων υποστηρίζουν πως μέχρι την ολοκλήρωση των Αγώνων το κόστος μπορεί να ανέβει ακόμα 5 δισ. στερλίνες.