Ο Τζίγκερ ζει ανάμεσά μας

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, φίλε αναγνώστη, όταν πλησιάζουν οι γιορτές και το πρωτάθλημα τελειώνει, νοσταλγώ. Νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια, τότε που ο θείος Αμάραντος με πήγαινε σε κάτι ξεχασμένα απ' τον Θεό μέρη για να ακούσουμε Νταλάρα. Ο θείος μπροστά με την εξάπορτη λιμουζίνα του και από πίσω εγώ, με το φούξια ποδηλατάκι μου, να ακολουθώ και να πέφτω συνέχεια κάτω.

«Στέφανε», μου έλεγε ο γλυκός θείος, «πρέπει να μάθεις να πέφτεις για να μπορείς μετά να σηκώνεσαι. Ετσι συμβαίνει και στη ζωή. Και να δεις που κάποτε θα γίνεις αληθινά μεγάλος». Από τότε άλλαξαν πολλά. Εγώ, αν και είχα όλα τα προσόντα, δεν έγινα ούτε καν σοσιαλιστής αρχηγός δεξιού κόμματος και ο Νταλάρας προτιμά πλέον το Μέγαρο, γιατί τα τραγούδια του Μιχάλη Χατζηγιάννη μόνο εκεί μπορούν να αναδειχθούν πραγματικά…

Μιλώντας για παιδιά του λαού, άλλο ένα πρόσωπο έρχεται στο μυαλό μου. Ο αρρενωπός, γοητευτικός και μυστηριώδης όσο το τέλος της «Μαρίας της Ασχημης» αρθρογράφος του «Derby», ο γλυκός «Ζουν ανάμεσά μας». Πυρ και μανία είναι ο καλός μου «Ζουν», στον οποίο, τ' ομολογώ, έχω μεγάλη αδυναμία: «Τώρα που με το καλό βγήκαμε τρίτοι, κάτω τα χέρια απ' τα παιδιά, ειδικά εμείς οι "αυλικοί" και οι "τσάτσοι", όλοι εμείς που γίναμε ρόμπα μόλις έκλεισαν οι διακόπτες. Μπορεί να στενοχωρηθούν τα... παιδιά, μπορεί να αισθανθούν έλλειμμα στοργής και τι θα απογίνουμε μετά».

Επειδή είμαι σίγουρος ότι μπερδεύτηκες, πιστέ μου αναγνώστη, επίτρεψέ μου να σε βοηθήσω. Ο λατρεμένος «Ζουν» τις προηγούμενες μέρες επέπληξε σφόδρα τον Τζίγκερ, φτάνοντας στο σημείο να τον προτρέψει να αλλάξει επιτέλους νοοτροπία.

(Στη θέση του Τζίγκερ έπειτα από τέτοια επίθεση και μόνο από γινάτι δεν θα άλλαζα -έτσι για να δω μέχρι πού θα το ’φτανε ο «Ζουν».)

Στη συνέχεια ο τρυφερός «Ζουν», για να μη θεωρηθεί εμπαθής με τον Τζίγκερ, τα έβαλε με τους παίκτες του ΠΑΟ. Τα «παιδιά», περίεργε αναγνώστη, είναι ο «Παπ», ο «Κάρα», ο Νίνης, άντε και λίγο ο Μπασινάς, που πάει με όλα όπως και η Κόκα Κόλα. Οι Καραπαπίνηδες, σύμφωνα με τον «Ζουν», στο φώτο φίνις χάνουν την πρωτιά των ευθυνών για τη φετινή αποτυχημένη χρονιά από τον Τζίγκερ. Ο Γιάννης παίρνει χαριστικά την πρωτιά από τους παίκτες, όχι με την αξία του, αλλά μόνο και μόνο επειδή ο «Ζουν» είναι πάντα σκληρός μαζί του.

Ποιος ξέρει; Του χρόνου, πρώτα ο Θεός και ο θείος, «τα παιδιά» μπορεί να πάρουν τη ρεβάνς...

Ξέρω, κατανυκτικέ αναγνώστη, ότι αυτές τις μέρες νηστεύεις. Γι' αυτό κι εγώ για να σε επιβραβεύσω και να σου δώσω κουράγιο σού έχω φρέσκο, απολαυστικό και αυθεντικό Στέλιο Μαρκάκη: «Και συνεπώς, το να παραμείνει σε μια τέτοια γραμμή λογικής κάποιος δεν κάνει εν τέλει καλό στον ίδιο πρώτα απ' όλα -εκτός αν μιλάμε για τον... Ριβάλντο που, σε κρίσιμη ηλικία καθώς είναι, οφείλει να εκτονώνει τα άχτια του κάθε τόσο...».

Ο Στέλιος συμβουλεύει τον Ριβάλντο, γιατί βρέθηκε σε ανάλογη θέση με τον «Ρίμπο». Στην ιστορία που θα σου διηγηθώ, ο Στέλιος έχει τον ρόλο του «Ρίμπο» και ο Κώστας Γκόντζος αυτόν του Κόκκαλη (Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου).

Ο Κώστας στο «Derby» κατηγόρησε τον Στέλιο ότι δεν τον προστατεύει, τώρα που νιώθει ότι στοχοποιείται. Ο Στέλιος, σαν άλλος «Ρίμπο», στο προσωπικό του blog στο Spor24 σήκωσε το γάντι με τα 4 δάχτυλα υψωμένα και έβγαλε το άχτι του, γράφοντας ένα κείμενο, αληθινό αριστούργημα. Τι «Κόπερφιλντ» τον αποκάλεσε, τι «διευθυντή εφημερίδας χαμηλής κυκλοφορίας», τι «θιγμένο διευθυντή», άλλο να σου λέω και άλλο να τα λέει ο Στέλιος, πιστέ μου αναγνώστη. Αν μάλιστα ο Στέλιος βγάλει το πουκάμισο και φανεί από μέσα, εκτός από τους καλογραμμένους προκοιλιακούς του, μια μπλούζα που θα γράφει: «Thanks, Jessus, for your accomplished promise to make kostas even fatter», νομίζω ότι η καριέρα μου ως σημειολόγου αναγνώστη αθλητικών εφημερίδων θα έχει κλείσει...

Θα μπορώ πλέον να αποσυρθώ μαζί με τον Γκαγκάτση σ' ένα μοναστήρι να μονάσουμε τα δυο μας...

Τους αγαπώ και τους δύο, νηστίσιμε αναγνώστη, γι' αυτό η μόνη θέση που θα πάρω θα είναι μπροστά στο P.C. και τις εφημερίδες, προσμένοντας με λαχτάρα το νέο επεισόδιο...

Στην ΕΠΟ πάλι δεν περιμένουν τίποτα πια. Ούτε καν την Ανάσταση, μια και χθες με την απόφαση του CAS γιόρτασαν Χριστούγεννα, Πάσχα και Καθαρά Δευτέρα μαζί. Γι' αυτό και, όπως διαβάζω στο «Goal», σήμερα διαρρέουν: «Αυτή καθ' αυτή η απόφαση του CAS, η οποία ήταν -μην ξεχνάμε- ομόφωνη, αποτελεί μια ηθική δικαίωση για την Ελληνική Ομοσπονδία».

Σύμφωνα με έναν πρόχειρο υπολογισμό μου, ο εκπρόσωπος της ΕΠΟ, ο κύριος Κουρίδης, ο οποίος από τη χαρά και την ανυπομονησία του γυρίζει ποδαράτο από τη Λωζάννη, τώρα πρέπει να βρίσκεται λίγο έξω από τα Τρίκαλα. Την ημέρα της φιέστας του Ολυμπιακού αναμένεται να πιάσει Καραϊσκάκη. Την ώρα που ο «Τζόλε» θα ετοιμάζεται να σηκώσει την «κούπα», θα φτάσει και ως άλλος Φειδιππίδης, θα ανέβει στο βάθρο και με τις τελευταίες ικμάδες των δυνάμεών του θα αναφωνήσει: «Νενικήκαμεν».

Η αποθέωση που θα γνωρίσει θα είναι η ηθική δικαίωση, για την οποία ο Θόδωρος τόσο πάλεψε. Του αξίζει...