Αγωνιστικό παράδειγμα προς μίμηση

Ο Αντώνης Ρέμος, ο Μπάμπης Ξανθόπουλος και η υπόλοιπη ωραία παρέα τους ανέλαβαν τον Ηρακλή έπειτα από πολλές περιπέτειες στις 19 Ιουλίου 2007. Οταν όλες οι ομάδες είχαν ξεκινήσει προετοιμασία ο Ηρακλής δεν είχε καν παίκτες! Αλλά εγώ δεν θέλω να αναφερθώ στις διοικητικές περιπέτειές του για να μη χαθεί το βασικό –δηλαδή η φετινή αγωνιστική ιστορία του, η καθαρά ποδοσφαιρική.

Αποστολή
Η ομάδα που προέκυψε μετά τις μεταγραφές (ή καλύτερα τις προσλήψεις) του Αυγούστου έμοιαζε χωρίς αρχή και τέλος. Οι παίκτες που αποκτήθηκαν δεν ήταν απαραίτητα κακοί, όμως όταν υπάρχει πίεση είναι αδύνατο να γίνει προγραμματισμός. Ο Βαγγέλης Βλάχος έφυγε μιλώντας για παίκτες που αποκτήθηκαν από τα καλάθια –ο χαρακτηρισμός ήταν υπερβολικός, όμως κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει έναν άνθρωπο που δεν θέλησε να αναλάβει μια επικίνδυνη αποστολή, ρισκάροντας την καριέρα του. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς που τον διαδέχτηκε πόνταρε στο φιλότιμο: ο Ηρακλής του πρώτου γύρου ήταν μια ομάδα με λίγες λύσεις, αλλά με μια παράξενη αγωνιστική τιμιότητα –σχεδόν πάντοτε σε έπειθε ότι έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτό που μπορούσε ήταν λίγο. Κι όμως με όλες του τις δυσκολίες εκείνος ο Ηρακλής μάζεψε 15 πόντους έπειτα από 15 αγωνιστικές και σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται δύο νίκες που υπήρξαν καθοριστικές για την τελική βαθμολογία του: αυτή με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ κι αυτή με την Ξάνθη στα Πηγάδια ήταν νίκες-ανάσες από το πουθενά.

Σαμπάνιες
Μια άλλη διοίκηση ελληνικής ομάδας θα έκανε τον απολογισμό του πρώτου γύρου και θα άνοιγε σαμπάνιες. Ο Ηρακλής έπειτα από 15 αγωνιστικές ξεκινώντας από το πουθενά ήταν 13ος και το ότι δεν είχε διαλυθεί έμοιαζε κατόρθωμα. Η συνηθισμένη στο ελληνικό ποδόσφαιρο διοίκηση, που βάζει το νταραβέρι παραπάνω από το ποδόσφαιρο, θα έλεγε ότι στο φινάλε «θα βρούμε και κάνα-δυο τρεις αδιάφορους, θα κερδίσουμε και θα σωθούμε». Δεν έκανε το ίδιο ο Ρέμος. Ομολογώ ότι όταν έμαθα την απόφασή του να συνεργαστεί τέλη Δεκεμβρίου με τον Μανέλ Φερέρ πίστεψα ότι αυτό (θα) ήταν απίστευτα μεγάλο ρίσκο. Ο Ηρακλής έμοιαζε να στρώνει και ο Ισπανός ατζέντης υποσχόταν μεγάλες αναστατώσεις. Μιλούσε για την ανάγκη να υπάρξουν δημιουργικοί ποδοσφαιριστές, οραματιζόταν μια ομάδα που να παίζει ανοιχτό και ωραίο ποδόσφαιρο, πρότεινε για προπονητή τον Πεντράθα, που δεν είχε ξαναδουλέψει σε μεγάλη κατηγορία και τον εμφάνιζε σαν έναν εξαιρετικό δάσκαλο πιτσιρικάδων. Ολα αυτά μου ακούγονταν γοητευτικά για το καλοκαίρι, όχι όμως για μια ομάδα που είχε δεκαπέντε βαθμούς Δεκέμβρη μήνα.

Ρίσκο
Κι όμως, ο Ρέμος πήρε το μεγάλο ρίσκο και καταλαβαίνω το γιατί. Ο Ρέμος αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο ως ένας φίλαθλος που θέλει να βλέπει την ομάδα του να παίζει ωραία μπάλα –γνωρίζει ότι οι παραδόσεις θεαματικού ποδοσφαίρου που έχει ο Ηρακλής είναι αυτό που τον ξεχωρίζει κι αυτό που τον κράτησε ζωντανό. Επιπλέον, ο Ρέμος ξέρει τη διαφορά ανάμεσα στην ποιότητα και τη δηθενιά και για την ποιότητα τρέφει αληθινό σεβασμό: ο Ηρακλής «του» έπρεπε να αποκτήσει ταυτότητα κι αυτό θα ερχόταν μόνο αν βελτίωνε το παιχνίδι του με τους κατάλληλους παίκτες. Ετσι ανάμεσα σε μια ψυχωμένη ομάδα που μπορεί να σωζόταν αν συνέχιζε να κάνει εκπλήξεις και μια ομάδα που θα μπορούσε να αποκτήσει δικά της χαρακτηριστικά, αν έβγαινε η δουλειά του προπονητή της, προτίμησε το δεύτερο. Στο φινάλε, όταν έχεις το θάρρος να ανεβείς στο ίδιο παλκοσένικο με τη Μαρινέλλα, δεν μπορείς να φοβάσαι.

Μάθημα
Ο Φερέρ έφερε έναν προπονητή που στον δεύτερο γύρο έδωσε σε όλους ένα αληθινό αγωνιστικό μάθημα, μια και πρώτα από όλα ανέδειξε πολλά παιδιά που ήταν στον Ηρακλή και δεν έπαιρναν ευκαιρίες. Ο κόσμος βλέπει τον Ααρόν και τον Μαρκές, εγώ τον Παπαστεριανό, τον Γιαννούλη, τον Γιάντση, τον συνεχώς βελτιωμένο Παπαδόπουλο, τον Γκαρσία που απέκτησε θέση και χρησιμότητα. Από τον Ηρακλή της αρχής της περιόδου, την ψυχωμένη ομάδα με τα λίγα προτερήματα, έμειναν αυτοί που έδειξαν χαρακτήρα στα δύσκολα: ο Πάρντο, ο Μαλαγένιο, ο τεράστιος Κατσιαμπής κυρίως. Αυτοί που προστέθηκαν μετά τον Δεκέμβρη και που στοίχισαν ελάχιστα γιατί η διοίκηση ακόμα πληρώνει τα κερατιάτικα των προηγούμενων έφεραν ενθουσιασμό χάρη στη δίψα τους: ο Ηρακλής πήρε, βασισμένος αποκλειστικά στις δυνάμεις του και το αγωνιστικό πλάνο του, 20 βαθμούς στον δεύτερο γύρο χωρίς να παίξει με κανέναν αδιάφορο αντίπαλο! Επιασε τον ΠΑΟΚ, από τον οποίο είχε 8 βαθμούς διαφορά. Προσπέρασε τον Λεβαδειακό και τον ΟΦΗ κι άφησε πάρα πολύ πίσω τη Βέροια και την Καλαμαριά: με όλους είχε τους ίδιους σχεδόν βαθμούς στο τέλος του πρώτου γύρου. Κυρίως έδειξε ότι, αν παίζεις μπάλα κι έχεις καρδιά, οι «μεγάλοι» για να σε αντιμετωπίσουν πρέπει να προσδοκούν δωράκια από τους φιλεύσπλαχνους διαιτητές: ελπίζω να θυμόσαστε ότι στα ματς με τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟ και την ΑΕΚ τον κατασπάραξαν.

Ματιά
Δεν ξέρω ποια θα είναι η συνέχεια. Ο Φερέρ μπορεί να μην τα βρει με τη διοίκηση και να σταματήσει να συνεργάζεται με την ομάδα –αν αυτό συμβεί θα είναι ανησυχητικό. Το σπουδαίο όμως είναι το αγωνιστικό συμπέρασμα: με έναν προπονητή που ποντάρει σε νέα παιδιά, που γουστάρει το επιθετικό ποδόσφαιρο και μπορεί να φτιάξει μια ομάδα που να συνδυάζει τσαγανό και ποιότητα, δεν έχεις να φοβάσαι και πολλά. Το βασικό είναι η ματιά σου να είναι καθαρή κι αυτές τις αναγκαιότητες να τις βλέπεις.

Ομελέτα
Ανεξάρτητα από την υπόθεση της έκβασης των ασφαλιστικών μέτρων (προσωπικά από όσα μαθαίνω δεν δίνω ούτε 10% στην Καλαμαριά να την κερδίσει, αλλά αυτό είναι ανεξάρτητο από την τελική έκβαση της υπόθεσης…) η ιστορία των τελευταίων ημερών υπήρξε απολύτως διδακτική γιατί έπεσαν οι μάσκες. Η συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων και οι δηλώσεις τους, τις τελευταίες μέρες, κατέδειξαν ότι, όταν ο Κόκκαλης φτερνίζεται, στη Συγγρού παθαίνουν κρυολόγημα. Το ήθος των ανθρώπων –η κακομοιριά τους και η κουτοπονηριά τους έτσι όπως φάνηκε στην ιστορία– δείχνει και το γιατί έχουμε το πρωτάθλημα που έχουμε: Αυτοί που θα 'πρεπε να εγγυώνται τη θεσμική αξιοπιστία του είναι ανίκανοι να το κάνουν.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι η επιπολαιότητα του ΠΑΟ και της ΑΕΚ –για να μην πω τίποτα χειρότερο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ειδικά αυτές οι δύο ομάδες δεν έκαναν πρωτόδικη παράσταση υπέρ της Καλαμαριάς στα ελληνικά δικαιοδοτικά όργανα ώστε να εξασφαλίσουν το δικαίωμα να προσβάλουν τις όποιες αποφάσεις και να πάνε στην Ελβετία να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί δεν έκαναν αίτηση ασφαλιστικών μέτρων στα πολιτικά δικαστήρια. Στο φινάλε ειλικρινά απορώ ποιος θα ήταν σε αυτά ο αντίδικός τους -πέραν του Ολυμπιακού. Η Σούπερ Λίγκα, που θα κληθεί να επικυρώσει τη βαθμολογία; Πολύ αμφιβάλλω αν θα τολμούσε να πάρει θέση. Η ΕΠΟ; Να το δω και να μην το πιστέψω –άλλωστε η επικύρωση της βαθμολογίας δεν είναι δική της δουλειά.

Νομίζω ότι, αν ο Ολυμπιακός ήταν στη θέση των δύο, θα είχε γίνει της κακομοίρας –και δεν το λέω τυχαία. Θυμάμαι ακόμα τις κινητοποιήσεις που είχαν γίνει μετά τα επεισόδια της Νέας Σμύρνης, όταν το μισό κοινοβούλιο πέρασε από το Δημαρχείο Πειραιά για να συνταχθεί με την άποψη ότι τα πρωταθλήματα δεν πρέπει να κρίνονται στα χαρτιά. Βάζω επίσης στοίχημα ότι η επικοινωνιακή φασαρία που θα είχε κάνει ο Ολυμπιακός θα ήταν τέτοια που αποκλείεται, χωρίς τελική απόφαση του CAS, να γινόταν επικύρωση του πρωταθλήματος: εδώ έβγαλαν σκάρτη την απόφαση του Μουράτογλου που πρότεινε το πλέον λογικό, δηλαδή την επανάληψη του ματς...

Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟ δεν θέλουν να σπάσουν αυγά και χωρίς να σπάσεις αυγά δεν γίνεται ομελέτα –για να θυμηθούμε και τον «Κοκαλιάρη». Αν περιμένουν ότι ο Ολυμπιακός θα τους χαρίσει κάποιο πρωτάθλημα, σηκώνοντας ο ίδιος τη σημαία της αξιοπιστίας του πρωταθλήματος, δεν έχουν καταλάβει τίποτα.