Don't cry for me, Argentina

Aν ο Παναθηναϊκός βρήκε έναν όμορφο τρόπο για να τιμήσει τον Χουάν Ραμόν Ρότσα για την προσφορά του στην ομάδα, να αποκαταστήσει τις σχέσεις τους που είχαν κινδυνέψει να πνιγούν σε μερικά γαλόνια βενζίνης και να γλυκάνει τον κόσμο που πάντα θέλει να βλέπει αστέρια του παρελθόντος στους «κόλπους της οικογένειας», δίνοντάς του δωρεάν αεροπορικά εισιτήρια για Αργεντινή και τη δυνατότητα να ζει στην πατρίδα του με τη σύζυγό του και να πληρώνεται σε ευρώ από την Ελλάδα, κανένα πρόβλημα. Ο Χουάν, άλλωστε, είναι τόσο συμπαθής και έχει προσφέρει τόσα πολλά ως παίκτης και προπονητής, που το αξίζει το «δώρο» και με το παραπάνω. Αν, από την άλλη, η κίνηση με τον Ρότσα είναι ο πολιορκητικός κριός του μεταγραφικού σχεδιασμού της επόμενης χρονιάς, τότε κάτι δεν (ξανα)πάει καλά.

Ας δούμε τα πράγματα με δεδομένα. Πρώτον: ο Ρότσα έχει πάει στην Αργεντινή για να δει παίκτες σε όλη τη Λατινική Αμερική. Πράγμα που -απ' όσο γνωρίζω- κάνουν όλες οι σοβαρές ευρωπαϊκές ομάδες, από τότε που ο Πινοσέτ ήταν στα κόζια και ο Τσε πήγαινε Β' Δημοτικού. Αν κάποιος περιμένει εν έτει 2008 να ανακαλύψει τον τροχό, δηλαδή τον παικταρά που δεν έχουν ανακαλύψει τα τσακάλια των άλλων ομάδων, η μόνη λύση είναι να πάει σε νηπιαγωγεία, μπας και καπαρώσει κανένα πεντάχρονο που κλοτσάει το τόπι με χάρη και μπρίο. Οι μεγαλύτεροι είναι όλοι υπό παρακολούθηση στην καλύτερη ή ήδη καπαρωμένοι. Αν πεταχτεί κανείς από το βάθος και πει «και ο Ολυμπιακός πώς τον βρήκε τον Μπελούτσι;», θα πάρει την απάντηση που του αξίζει: «ποιος Μπελούτσι;» Οταν τον δω να παίζει μπάλα, τα ξαναλέμε.

Δεύτερο δεδομένο: οι Αργεντινοί χρειάζονται χρόνο προσαρμογής όσο και ο πιγκουίνος στη Σαχάρα. Εκτός αν είναι Αργεντινοευρωπαίοι, όπως ο Γκαλέτι για παράδειγμα. Περισσότερες πληροφορίες στους κ.κ. Μπελούτσι, Νούνιες, Αρτσούμπι, Ρομέρο και σία. «Λαχεία» τύπου Μπλάνκο δεν σου κάθονται κάθε μέρα. Επιπλέον, θα ήθελα να δω και μια δεύτερη αντίστοιχα καλή σεζόν του Μπλάνκο για να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα, διότι και ο Εκι έκανε ένα σούπερ πρώτο πεντάμηνο και έκτοτε αγνοείται η τύχη του.

Τρίτο δεδομένο: ο Παναθηναϊκός, αντικειμενικά μιλώντας και όχι φορώντας πράσινα γυαλιά, χρειάζεται μισή ντουζίνα παίκτες πρώτης γραμμής -και βλέπουμε. Δεξί μπακ, σέντερ μπακ, αμυντικό χαφ, δεξί χαφ, επιτελικό χαφ, επιθετικό. Το «και βλέπουμε» πάει στην περίπτωση που ο Μάτος πάρει των ομματιών του (και το ιταλικό του διαβατήριο, που σιγοψήνεται) και μας αφήσει το καλοκαίρι σύξυλους. Και ο Ιβανσιτς πάρει την ντεκαπάζ του και πάει κάπου αλλού, που πραγματικά τον θέλουν. Τότε θα μιλάμε για οκτώ παίκτες, όχι απαραίτητα ενδεκαδάτους, αλλά πρώτης διαλογής. 6-8 παίκτες λοιπόν από Λατινική Αμερική -με κοινοτικό διαβατήριο ή χωρίς- σε μια ελληνική ομάδα είναι περισσότερο εκρηκτικός συνδυασμός και από γεμιστά με ΤΝΤ αντί για ρύζι.

Ειδικά στην περίπτωση που έρθει ο Ντούσαν στον πάγκο. Το πέρασε αυτή τη χρονιά αναγκαστικά με τους Λάτιν του «Κλεάνθης Βικελίδης». Δεν νομίζω ότι ο οργανισμός του θα αντέξει και δεύτερο τέτοιο χουνέρι. Και -επιτέλους- κάποτε δεν πρέπει στον Παναθηναϊκό ο προπονητής, όχι μόνο να εισηγείται, αλλά και να επιλέγει τις περισσότερες μεταγραφές; Αν είχαν βγει αυτές του Βέλιτς, δεν θα κάναμε καν κουβέντα. Αν πρέπει να τους διαλέγει όλους εκείνος, ας του δώσουμε και τα ηνία του πάγκου. Αλλιώς ας αναλάβει απλώς τα οικονομικά ντιλ και πώς θα ρίξει τις τιμές σε συνεννόηση με τον προπονητή.

Δεδομένο τέταρτο και τελειώνουμε: αν ο Παναθηναϊκός θέλει να κάνει μεταγραφή-απάντηση στην αντίστοιχη του Μπελούτσι, με Φερνάντες, Μοντενέγκρο, Ρικέλμε ή κάποιον άλλον, τότε δεν πάει να φτιάξει ομάδα. Πάει να πουλήσει διαρκείας για το ΟΑΚΑ του χρόνου. Αν θέλει να φτιάξει ομάδα, θα ήταν πιο λογικό να στραφεί κυρίως σε Ευρωπαίους παίκτες, με χρόνο προσαρμογής που ισούται με το «dt» και γεμάτες χρονιές στις πλάτες τους. Θα του στοιχίσουν το ίδιο -ή και λιγότερο- και το ποσοστό ρίσκου θα είναι στα όρια του στατιστικού λάθους.