Μόνο στο «Prison Break»

Από πλευράς ΕΠΟ η στάση που τηρήθηκε στην υπόθεση Βάλνερ τυπικά είναι αντικειμενική. Οσο αντικειμενική είναι η στάση των δικαστηρίων σε ορισμένες δίκες που έχω παρακολουθήσει. Οπου ο δικαστής τυπικά είναι τζάμι, αλλά ποτέ δεν ξεχνάει να υπενθυμίσει στον μάρτυρα της υπεράσπισης τι γίνεται στις περιπτώσεις ψευδορκίας και κοιτάζει το ρολόι του κάθε 30 δευτερόλεπτα όταν αγορεύει ο συνήγορος του κατηγορουμένου. Ακούς, δεν έχεις τίποτα να πεις, αλλά κάπου μέσα σου το ξέρεις ότι θα την μπουμπουνίσει την ποινή στον κατηγορούμενο. Τον οποίο έχει καταδικάσει, αν όχι στα χαρτιά, αλλά στο μυαλό του. Οπως ο Βασίλης Γκαγκάτσης ξέγραψε την Καλαμαριά.

Γιατί αυτό που λέει ο Βασίλης Κοντοβαζαινίτης είναι σωστό. Πλακώνονται στις μάπες στο ματς του Εργοτέλη, βάζει δύο «Βάλνερ» ο Κομπότης στη Λιβαδειά, μηδενίζονται και οι δύο και αφαιρούνται βαθμοί. Εχει τώρα ελπίδες να σωθεί η Καλαμαριά; Εχει. Φυσικά κάποιος μπορεί να πει ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στο «Prison Break» όταν έχουν δέσει τον Dominic Purcell στην ηλεκτρική καρέκλα και χτυπάει το τηλέφωνο για να ζητήσει ο δικαστής αναβολή της εκτέλεσης. Σωστά. Αλλά και ο Ηλίας Δαμήλος δεν φέρνει λίγο σε Purcell; Τώρα το να γράψω ότι ο Γιώργος Στράτος, που προσπαθεί να σώσει -με το αζημίωτο για τον Παναθηναϊκό- τον Δαμήλο, φέρνει σε Wentworth Miller, θα πέσει φωτιά να μου το κάψει το πληκτρολόγιο.

Αντίθετα ο Γκαγκάτσης μια χαρά τον παίζει τον ρόλο της Patricia Wettig. Της αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών που σκίζεται να στείλει τον Dominic Purcell στην ηλεκτρική καρέκλα. Να τον φυτέψουνε, να τελειώνει η υπόθεση, να μη σκούζουν ούτε ο ίδιος ούτε οι δικοί του. Το ότι ο πρόεδρος της ΕΠΟ δεν παρέλειψε να πει ότι σε περίπτωση λήψης ασφαλιστικών μέτρων από το CAS, που δεν θα επιτρέπουν την επικύρωση της βαθμολογίας, τα πλέι οφ δεν θα γίνουν, είναι μια πανούργα θέση για να σπάσει το μέτωπο ΑΕΚ-Παναθηναϊκού. Με την πρώτη σαφώς να ευνοείται αφού με τη βαθμολογία χωρίς πλέι οφ θα έχει εξασφαλίσει θέση στα προκριματικά του Τσουλού.

Στο «Prison Break» της Σούπερ Λίγκας ο μόνος που μου τα χαλάει με την ερμηνεία του είναι ο Ηλίας Δαμήλος. Περιμένεις κάποιον που πηγαίνει στην ηλεκτρική καρέκλα να μη συμπεριφέρεται σαν να πηγαίνει σε βαφτίσια. Ωραία ο Δαμήλος το λέει το «πιστεύουμε ότι θα δικαιωθούμε στο CAS», συνεχίζει την προσπάθεια, αλλά πώς να το κάνουμε, από την ερμηνεία λείπει το πάθος τού αδικημένου. Τώρα είναι η αίσθηση του καθίσματος της (πρώτη και τελευταία φορά κάνω λογοπαίγνιο) βάρCAS, είναι ότι όταν οι μεγάλοι τσακώνονται εσύ πρέπει να (πάτησα τον λόγο μου) σCAS, ο ίδιος το ξέρει. Η αίσθησή μου όμως είναι ότι στη Λωζάννη περισσότερο από την Καλαμαριά με τον Ολυμπιακό θα συγκρούονται Παναθηναϊκός και ΑΕΚ.


Kάθε χρόνο οι ομάδες υπογράφουν έναν κανονισμό ποδοσφαίρου, σύμφωνα με τον οποίο γίνεται το πρωτάθλημα. Ο κανονισμός πρέπει να συμβαδίζει με το καταστατικό της ομοσπονδίας και της ΦΙΦΑ και ορίζει τους κανόνες διεξαγωγής. Ανάμεσά τους και τα παραπτώματα στα οποία μπορεί να υποπέσει μια ομάδα και τις αντίστοιχες ποινές. Από τη στιγμή που υπογραφεί ο ΚΑΠ ό,τι προκύπτει από την εφαρμογή του είναι «στα χαρτιά». «Στα χαρτιά» τιμωρούνται παίκτες με μία αγωνιστική όταν πάρουν τέσσερις κίτρινες, στα χαρτιά τιμωρούνται ομάδες αν δεν έχουν παίκτες κάτω των 21 ετών σε ματς Κυπέλλου και «στα χαρτιά» ορίζουν τι γίνεται στο γήπεδο. Πριν λοιπόν ξεκινήσει το πρωτάθλημα αν μια ομάδα είναι σοβαρή μελετάει τον ΚΑΠ και διατυπώνει τις αντιρρήσεις της πριν συμβεί κάτι. Εκτός αν φυσικά η διάταξη προκύπτει από κανονισμό της ΦΙΦΑ, όπως στην περίπτωση του Βάλνερ, όπου το μόνο που μπορούν να κάνουν οι ομάδες είναι να συμφωνήσουν στο μέγεθος της τιμωρίας.

Τι πρέπει να τιμωρείται με αφαίρεση βαθμών; Θέλουν να μην τιμωρείται η συμμετοχή παίκτη που έπαιξε σε τρεις ομάδες την ίδια περίοδο; Μέσα. Θέλουν να μην αφαιρούνται βαθμοί από ομάδα που έβαλε τιμωρημένο παίκτη να παίξει; Μέσα και σε αυτό. Θέλουν να μην τιμωρείται αν έβαλε τέσσερις τιμωρημένους, αν έπαιζε με 12 παίκτες, αν οι παίκτες πλάκωσαν τους αντιπάλους στις μάπες, αν… Κάτι όμως δεν πρέπει να τιμωρείται με αφαίρεση βαθμών; Σίγουρα γιατί διαφορετικά δεν θα υπάρχει ποδόσφαιρο. Συμφωνούν λοιπόν οι ομάδες ότι αυτό τιμωρείται με πρόστιμο, το άλλο με αφαίρεση βαθμών, το τρίτο με αποβολή από το πρωτάθλημα και πορεύονται στη σεζόν. Προσεκτικά. Γιατί «στα χαρτιά» είχε χάσει τους βαθμούς και έπεσε ο Αρης όταν ο αρχηγός του δεν μπόρεσε να δώσει τα δελτία στον διαιτητή επειδή τα είχαν ξεχάσει στο πούλμαν. Δεν έγινε το ματς με τον Αθηναϊκό και φούντο... Για να το τελειώσω, χωρίς «χαρτιά» δεν υπάρχει όχι πρωτάθλημα αλλά ούτε ποδόσφαιρο και ό,τι λένε «τα χαρτιά» ισχύει πάντα και για όλους. Σε δεύτερη σκέψη θα έπρεπε να ισχύει. Αλλά η εύνοια στον ισχυρό δεν μπορεί να αναιρέσει την ανάγκη κανονισμών.

Αλλά ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε πει «εμείς δεν θέλουμε να παίρνουμε αγώνες στα χαρτιά». Μια αστεία προσέγγιση στο ποδόσφαιρο και τους νόμους του είχε αντιμετωπισθεί τότε σαν «πειραιώτικη μαγκιά». Φυσικά η μαγκιά τελειώνει εκεί που αρχίζει το συμφέρον... Αλλά αυτό αφορά τον Κόκκαλη και τη συνέπεια στις αρχές του. Οι νόμοι και οι κανονισμοί όμως αφορούν όλους. Για να δούμε τι έγινε με τον Βάλνερ.

Παρ' ότι θα έπρεπε και πάλι να τιμωρηθεί, η περίπτωση της Καλαμαριάς θα ήταν συμπαθέστερη αν είχε πέσει σε λούμπα. Αν είχε βάλει τον Βάλνερ να παίξει χωρίς να γνωρίζει ότι υπάρχει πρόβλημα. Η Καλαμαριά όμως αποδέχθηκε ότι γνώριζε το πρόβλημα όταν αμέσως μετά το ματς είχε δημοσιευθεί παντού ότι «δεν υπάρχει πρόβλημα, ο μάνατζερ έχει επικοινωνήσει με τη ΦΙΦΑ και όλα είναι εντάξει». Εγγράφως; «Βεβαίως, βεβαίως». Είδατε έγγραφο; Εγώ ούτε τον μάνατζερ δεν είδα... Με τη δήλωση όμως έχουμε μια περίπτωση ομάδας που ξέρει τι κάνει. Εδώ πάει περίπατο το επιχείρημα της πλάνης, που τουλάχιστον κάνει την υπεράσπιση συμπαθή «πού στο διάολο να ξέρουν οι άνθρωποι για τον κανονισμό με τις τρεις συμμετοχές;».

Από πλευράς Ολυμπιακού η πρώτη αντίδραση ήταν «εδώ οι άνθρωποι μάς πάτησαν στο γήπεδο τι να διεκδικούμε…». Ακόμα μία περίπτωση της ιδιότυπης αντίληψης που έχουμε οι Ελληνες για το δίκαιο. Δηλαδή αν ο Ολυμπιακός είχε τρία δοκάρια και 13 ευκαιρίες θα έπρεπε να εφαρμοστεί ο κανονισμός; Και σε ποιο σημείο φτάνει αυτή η λογική; Στη δημιουργία πάνελ με τον Κωστή, τον Μίχο και τον Αντωνίου να βλέπουν το ματς και να λένε αν δικαιούται ο Ολυμπιακός να κάνει ένσταση; Επίσης ιδιότυπη είναι η λογική «έπαιξε ή δεν έπαιξε ρόλο ο Βάλνερ στην εξέλιξη του αγώνα;». Πάλι βίντεο, πάλι πάνελ, για να δούμε αν ο Βάλνερ είναι καλός ή χώμα; Το αν ο Ολυμπιακός ήταν καλός ή χάλια, αν ο Βάλνερ αποκάλυψη ή απογοήτευση, αφορά τον καθέναν προσωπικά. Επίσης το «περί δικαίου αίσθημα» δικαστικά καλύπτεται με τις δυνατότητες επιείκειας του νόμου. Αν ο νόμος δεν αφήνει περιθώρια επιείκειας στις ποινές λες ό,τι θέλεις, λες τον νόμο μαλακία, αλλά dura lex, sed lex και πάμε παρακάτω. Στην εκδίκαση της υπόθεσης.

Οι δύο αντιφατικές αποφάσεις -και οι δύο όμως υπέρ του Ολυμπιακού- δείχνουν την ποιότητα των αθλητικών δικαστηρίων. Πρωτόδικα να επαναληφθεί το ματς, εφέσιμα να τιμωρηθεί η Καλαμαριά. Και ευτυχώς υπάρχει το CAS. Το οποίο ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι έχει καλύτερο νομικό κριτήριο από τα ελληνικά αθλητικά δικαστήρια. Το να προσπαθούν Ελληνες δικηγόροι του αθλητικού δικαίου να κάνουν το CAS τριμελή επιτροπή αποτελούμενη από τον Θωμά, τον Βίκτορα και το Γουρούνι στις «χρυσές» εποχές της Παράγκας είναι χαριτωμένο, αλλά και γραφικό. Θυμίζει πιτσιρικάδες, που το μεγαλύτερο ταξίδι τους είναι ως τα Καμμένα Βούρλα, να μιλάνε αν οι Γιαπωνέζες το έχουν παράλληλο προς το έδαφος.


Πηγαίνοντας στο CAS, το ανώτατο αθλητικό δικαστήριο στον κόσμο, τουλάχιστον θα μπορέσουμε να έχουμε την ορθότερη απονομή δικαίου. Πρώτον, έπρεπε να τιμωρηθεί η Καλαμαριά; Δεύτερον, η ποινή που της επιβλήθηκε ήταν σύννομη; Αυτό ενδιαφέρει. Οσο για τα «εμείς δεν κερδίζουμε αγώνες στα χαρτιά» είναι για να καταλαβαίνετε πόση σημασία πρέπει να δίνετε στα λόγια των ισχυρών, που οι αρχές τους τελειώνουν εκεί που τελειώνει και το πορτοφόλι τους.