Τους μπινελικωτές πολλοί εμίσησαν, τα μπινελίκια ουδείς

Το να συζητείς για το αν είναι σωστό ή λάθος να μπινελικώνεται ένας προπονητής από τους οπαδούς του αντιπάλου ή της ίδιας της ομάδας του είναι σαν να συζητείς τρεις ώρες για να αποδείξεις την αξία της σιωπής. Με άλλα λόγια, είναι εντελώς μάταιο. Φυσικά και είναι λάθος να λούζεις με διάφορα κοσμητικά τον ίδιο, τη γυναίκα του, την οικογένειά του, το σπίτι του και ό,τι άλλο έχει ιερό. Ειδικά όταν διανθίζεις το ρεπερτόριό σου -για να είσαι σίγουρος ότι θα σε καταλάβει, μια και την ελληνικήν δεν την κατέχει- με χαριτωμένες χειρονομίες, οι οποίες στη γλώσσα του σώματος υπονοούν ερωτική συνεύρεση με σκοπό το αχαλίνωτο σεξ.

Από την άλλη, δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο αρκετοί άνθρωποι, συνάδελφοι και μη, δείχνουν τόσο σοκαρισμένοι μ' αυτή την κατάσταση. «Είναι ανεπίτρεπτο να βρίζουν τον προπονητή τόσο χυδαία», λένε. Μάλιστα. Δηλαδή αν τον έβριζαν πιο γλυκούλικα («αχ, βρε βλακάκο», «μαλακούλη Πορτογαλάκο», «καρπουζά νούμερο δύο»), τα πράγματα θα ήταν καλύτερα; Εδώ βρίζουν την οικογένεια Βαρδινογιάννη με τον χειρότερο τρόπο, αυτούς που είτε τους γουστάρεις είτε όχι, έχουν βάλει ένα σωρό λεφτά από την τσέπη τους στην ομάδα. Τους παίκτες, τους ίδιους παίκτες που επευφημούσαν στο Euro. Βρίζουν επίσης χωρίς δεύτερη σκέψη αυτούς που είχαν πάει στο αεροδρόμιο για να τους υποδεχτούν και να τους φασκιώσουν με το πράσινο κασκόλ. Τα «γαλλικά» στον Πεσέιρο μας σόκαραν ξαφνικά;

Αν η ομάδα είναι μια οικογένεια, τότε ο Παναθηναϊκός μοιάζει μια διαλυμένη οικογένεια. Η ακροστιχίδα του Γιώργου Βαρδινογιάννη (ΠΑΟ=Πειθαρχία, Αγάπη, Ομόνοια) έχει πλέον περάσει στη σφαίρα του καλαμπουριού, εκτός αν με το «Αγάπη» αναφέρεται στην πρώην σύζυγό του και με το «Ομόνοια» στην ομώνυμη πλατεία. Οσο για την «Πειθαρχία», ας το αφήσουμε καλύτερα. Αν η ζωή της οικογένειας του Παναθηναϊκού γινόταν ταινία, το σενάριο θα προέβλεπε χωρισμένους γονείς που αγωνίζονται δικαστικά για τη διαμάχη των παιδιών, μητέρα που ζει με τον κουμπάρο, πατέρα που πίνει και μεθάει κάθε βράδυ, γιο που έχει μπλέξει με συμμορίες και κόρη που κοιμάται κάθε βράδυ σε διαφορετικό κρεβάτι. Ωραίο πράγμα αν είσαι ο ιδιοκτήτης του εκάστοτε κρεβατιού ή ο κουμπάρος, άσχημο όμως αν είσαι μέλος της οικογένειας.

Οι προπονητές είναι οι τύποι που παραδοσιακά την πληρώνουν για όλα τα δεινά. Ο ιδιοκτήτης σπάνια αλλάζει, είναι δύσκολο να διώξεις 25 παίκτες σε ένα καλοκαίρι, άρα πολύ βολικό να αλλάξεις έναν προπονητή στο τέλος της σεζόν. Και δύο και τρεις στη διάρκειά της, άμα χρειαστεί. Αν τον προπονητή τον φάνε οι παίκτες, τότε το πρόβλημα θα λυθεί μόνο αν φέρεις κόουτς της αρεσκείας τους ή τόσο μεγάλη προσωπικότητα που θα βγάλουν τον σκασμό, θα σκύψουν το κεφάλι και θα το πάρουν απόφαση. Αν, όμως, ο προπονητής έχει φάει παίκτες, έχει κάψει άλλους, έχει επιτρέψει να γίνει η ομάδα ξέφραγο αμπέλι και την έχει στο τέλος -όταν γίνονται ο λογαριασμός και η σούμα- εκτός κάθε στόχου, η έξοδος είναι ο μοναδικός δρόμος. Οσο για τα απαράδεκτα μπινελίκια προς τον Πεσέιρο, θα θυμίσω στους «ευαισθητούληδες» ότι ο Βαζέχα έσωσε το τομάρι του Σάντος σ' εκείνο το παιχνίδι με τη Λίτεξ στη Λεωφόρο. Τα λόγια προς τον Πορτογάλο παραλίγο να γίνουν και έργα. Οσο για το τι έχουν ακούσει κατά καιρούς ο Μπάκε, ο Μαλεζάνι, ο Σκάζνι, ο Σουμ (του νταμπλ, όχι κανένας άλλος) και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις που έχουν κοσμήσει τον πάγκο του Παναθηναϊκού, δεν μπορεί να γραφτεί, γιατί θα δώσουμε ψωμί στο ΕΣΡ. Τυχαίο ή μη, πάντως, δεν θυμάμαι κανέναν να βρίζει χυδαία τον Μουνιόθ, παρ' όλο που τερμάτισε 17 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό πέρυσι. Οπως και τον υπηρεσιακό Φυλακούρη στο σύντομο αλλά ρομαντικό πέρασμά του. Τον πρώτο τον σεβάστηκαν λόγω βιογραφικού. Τον δεύτερο λόγω ένδοξης ιστορίας. Αν ο Παναθηναϊκός καταλήξει σε πρόσωπο που θα συνδυάζει το βιογραφικό με την ένδοξη ιστορία (ακόμα κι αν αυτή δεν έχει γραφτεί με το τριφύλλι στο στήθος), θα έχει κάνει την καλύτερη επιλογή.