Ο τελευταίος ήρωας της Τούμπας

Ο οπαδός του ΠΑΟΚ πήγε την Κυριακή στην Τούμπα, όπως αποδείχτηκε, σχεδόν αποκλειστικά, για να χειροκροτήσει για τελευταία φορά τον αρχηγό της ομάδας, τον παίκτη που στα 36 του χρόνια προσπάθησε όσο κανείς φέτος να ομορφύνει το παιχνίδι του ΠΑΟΚ και που έκλεισε μια τεράστια καριέρα, που κράτησε δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια. Ο Γεωργιάδης πήρε ένα αληθινά ζεστό τελευταίο χειροκρότημα από μια εξέδρα που κατάλαβε ότι ο ποδοσφαιριστής επέλεξε τον ΠΑΟΚ και τον τίμησε με τη στάση και τη συμπεριφορά του.

Nομίζω ότι πιο πικρό «αντίο» δεν μπορούσε να φανταστεί ο Γιώργος Γεωργιάδης. Σε μια ανώνυμη χρονιά που θα ξεχαστεί γρήγορα διότι δεν είχε ούτε θριάμβους ούτε μεγάλες συγκινήσεις, σε μια χρονιά που ο οπαδός του ΠΑΟΚ έψαχνε λόγους για να πάει στο γήπεδο κι αγωνιστικές αφορμές που θα λειτουργούσαν γι’ αυτόν ως έξτρα κίνητρο, ο Γεωργιάδης προσπάθησε πολύ να κρατήσει ψηλά το φρόνημα του ΠΑΟΚτσή, διότι είναι από τους λίγους που κατάλαβαν ότι ο οπαδός ήταν ο μόνος αιμοδότης της ομάδας και ως εκ τούτου άξιζε να παίξεις γι’ αυτόν. Σε αρκετές περιπτώσεις αυτή η θέληση μπορεί και να του θόλωσε το μυαλό: ο Γεωργιάδης έκανε φέτος ακραίες ενέργειες, στις οποίες δεν μας είχε συνηθίσει με κορυφαία αυτή που προκάλεσε τον τραυματισμό του νεαρού Καράμπελα στο ντέρμπι με τον Αρη. Για τα εγκλήματα πάθους υπάρχουν πάντοτε αρκετά ελαφρυντικά.

Ελευθερία

Θυμίζω ότι τον Ιανουάριο του 2005 μετά τον τραυματισμό του (τον πρώτο στην τεράστια καριέρα του), οι εκτιμήσεις έλεγαν ότι ο τότε 32χρονος «μπέμπης» δεν μπορούσε να κάνει τη διαφορά σε υψηλό επίπεδο και γι' αυτό ο Ολυμπιακός τον άφησε ελεύθερο. Η επιστροφή του Γεωργιάδη στη Θεσσαλονίκη είναι η απόδειξη ότι το κίνητρο παίζει στην καριέρα των ποδοσφαιριστών καταλυτικό ρόλο. Ο Γεωργιάδης, που το καλοκαίρι του 2005 απορρίφθηκε (!) από τον ΠΑΟΚ, υπέγραψε στον Ηρακλή, έχοντας στο μυαλό του το πώς με την αγωνιστική παρουσία του θα πείσει τους διοικούντες τον «Δικέφαλο του Βορρά» να του δώσουν το δικαίωμα να κλείσει την καριέρα του στην ομάδα που αγαπάει. Στον Ηρακλή βρήκε τη φόρμα του και την όρεξη για ποδόσφαιρο: όχι τυχαία τη σεζόν 2005-06, τη χρονιά δηλαδή που αυτός επέστρεψε στις μεγάλες εμφανίσεις, ο «Γηραιός» βγήκε στην Ευρώπη. Η επιστροφή του στον ΠΑΟΚ, κατόπιν προσωπικής απαίτησης, υπήρξε ο μεγάλος θρίαμβός του και συγχρόνως μια ωραία ιστορία οπαδικού ρομαντισμού, σπάνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο του καιρού μας: ας μην ξεχνάμε ότι πρόπερσι τον Δεκέμβριο ο Γεωργιάδης υπέγραψε ένα συμβόλαιο για λιγότερα χρήματα από αυτά που έπαιρνε στον Ηρακλή και παραιτήθηκε δύο φορές από χρήματα που του χρωστούσε ο Ηρακλής για να εξασφαλίσει την ελευθερία του!

Γνώση

Ο Γιώργος Γεωργιάδης αγαπάει τον ΠΑΟΚ διότι τον επέλεξε και τον έκανε ομάδα του αφού γνώρισε κι άλλες. Τίμησε τα χρήματα που πήρε από τον Παναθηναϊκό, έκανε ό,τι μπορούσε για να βοηθήσει τον Ολυμπιακό, είχε τεράστια συμμετοχή στην προπερσινή καταπληκτική χρονιά του Ηρακλή, αλλά πάντοτε λαχταρούσε την Τούμπα, που όπως λέει «είναι μαζί με το "Ανφιλντ" τα δύο γήπεδα στα οποία αξίζει να παίζεις ποδόσφαιρο».

Βάρος

Ο κόσμος αυτά δεν τα ξεχνάει –αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι τα θυμούνται κι αυτοί που πρέπει. Θα περίμενε κανείς μια τέτοια ιστορία να έχει ένα υπέροχο τέλος -δεν το έχει. Ο Γεωργιάδης αποφάσισε αυτή την εβδομάδα να σταματήσει το ποδόσφαιρο όχι επειδή βαρέθηκε ή επειδή πιστεύει ότι δεν μπορεί να βοηθήσει άλλο τον ΠΑΟΚ, αλλά διότι δεν ήθελε να γίνεται βάρος. Οταν ο Φερνάντο Σάντος εισηγήθηκε την απόκτηση τού σχεδόν συνομήλικού του, Σέρτζιο Κονσεϊσάο, που αγωνίζεται στην ίδια θέση, ο Γεωργιάδης κατάλαβε ότι δεν υπάρχει γι’ αυτόν η απαραίτητη εκτίμηση: το «αντίο» του είναι μια πράξη αξιοπρέπειας. Αυτό που μου κάνει αληθινά εντύπωση είναι πως ο Σάντος δεν κατάλαβε πόσο σημαντικό είναι για τον ΠΑΟΚ να έχει για μια ακόμα σεζόν τις υπηρεσίες του αρχηγού του: από κάποιες τέτοιες λεπτομέρειες καταλαβαίνεις ότι ο Πορτογάλος στη Θεσσαλονίκη δεν προσαρμόστηκε ποτέ κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Δεν είναι ότι δεν του βγήκε η δουλειά ή ότι έκανε λανθασμένες κρίσεις για το δυναμικό ή παράτολμες τακτικές επιλογές: είναι ότι απλώς δεν έχει καταλάβει πού βρίσκεται.

Πιστεύει

Ο Σάντος προφανώς πιστεύει ότι το καλοκαίρι θα έρθουν στον ΠΑΟΚ δέκα παίκτες πρώτης γραμμής: το εύχομαι από καρδιάς, μια και το ελληνικό πρωτάθλημα χρειάζεται έναν πολύ δυνατό ΠΑΟΚ, αλλά μου φαίνεται σχεδόν ουτοπικό. Για να σου βγουν δέκα παίκτες πρέπει να πάρεις δεκαπέντε και να είσαι και τυχερός. Τον Δεκέμβρη ο ΠΑΟΚ απέκτησε τρεις (τον Βερόν, τον Γκάβραντσιτς και τον Κονσεϊσάο) και τον βοήθησε ουσιαστικά και σοβαρά μόνο ο Αργεντινός, που δεν του ανήκει ακόμα. Το σημαντικότερο στην περίπτωση είναι ότι δεν μπορείς να χτίσεις μια ομάδα χωρίς λίγη από τη μαγιά τής προηγούμενης –όσο κακή κι αν ήταν αυτή. Ο Γεωργιάδης θα μπορούσε πραγματικά να βοηθήσει και μόνο με την παρουσία του τους όποιους καινούργιους να εγκλιματιστούν, να βρουν χρόνο προσαρμογής και να μπουν σιγά σιγά στα δύσκολα, κυρίως διότι ήταν ένας από τους παίκτες που και ήξεραν την ομάδα και είχαν την αγάπη της εξέδρας: απορώ ειλικρινά ποιοι ποδοσφαιριστές θα εξασφαλίσουν του χρόνου στον Σάντος χρόνο.

Πίκρα

Νομίζω ότι ο Γεωργιάδης αποχωρώντας θα γίνει κάτι σαν ο τελευταίος ήρωας της Τούμπας. Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι αδικήθηκε από έναν προπονητή που έκρινε και την προσφορά του και την παρουσία του επιπόλαια. Η διοίκηση επίσης μοιάζει αρκετά αμήχανη. Πιθανότατα να του προσφέρει μια θέση, δεν νομίζω όμως ότι αυτό θα απαλύνει απαραίτητα την πίκρα του. Γιατί ο Γεωργιάδης δεν πικράθηκε επειδή αποχώρησε –το έκανε άλλωστε με το κεφάλι ψηλά σε μία από τις χειρότερες μέρες της ιστορίας του ΠΑΟΚ. Πικραίνεται για τον ΠΑΟΚ και το γεμάτο αβεβαιότητα μέλλον του...

ProZone 29

Oπως σας έχω ενημερώσει, το πρωτάθλημα της διαιτησίας έχει τελειώσει προ πολλού. Τα ματς της τελευταίας αγωνιστικής θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικά χωρίς διαιτητές: θα ήταν μια κορυφαία προσφορά του ποδοσφαίρου του καιρού μας στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και πρέπει ο Ψυχομάνης να το λάβει σοβαρά υπόψη του και να μην ορίσει κανέναν. Στα ελάχιστα ματς που παίχτηκαν την Κυριακή τα λάθη δεν ήταν και λίγα.

Ζωγράφος (Λάρισα – Εργοτέλης 3-2). Τον παραπέμψανε και είναι ο τελευταίος που παραπέμφθηκε την εποχή του Ψυχομάνη. Τον στείλανε στο ΟΑΚΑ, νίκησε η ΑΕΚ, τον στείλανε στο Αλκαζάρ, δεν τόλμησε να δώσει στον Εργοτέλη το πέναλτι. Δεν είναι ότι δεν θέλει, είναι ότι δεν μπορεί…
Μαζαράκος (Βέροια – Ατρόμητος 1-1). Ο Πάνου, που σήκωσε παντού λάθος τη σημαία, τον πήρε στον λαιμό του. Οχι ότι στεναχωρήθηκε, βέβαια, αλλά λέμε τώρα…
Καστανίδης (Ηρακλής – Καλαμαριά 5-2). Καλός ο νέος. Και τους άφηνε να τρέξουν και κάρτες έβγαλε και λάθη σοβαρά δεν είδα. Ο Θανασακούδης όμως τον έφαγε τον Δαμήλο. Και να ήταν μόνο αυτός…
Τρύφωνος (ΟΦΗ – Πανιώνιος 1-2). Από την Κύπρο έρχομαι και στην κορφή κανέλα…
Καλόπουλος (Αστέρας Τρίπολης – Λεβαδειακός 1-2). Με την ευκαιρία της παραμονής, και λίγο πριν από τη σχεδόν βέβαιη κατάκτηση του πρωταθλήματος της διαιτησίας, θέλω να ευχαριστήσω τον Γιάννη Κομπότη για την υπέροχη συνεργασία εξ ονόματος λίγο-πολύ όλων όσων σε αυτή τη χώρα αγαπούν το λειτούργημα…
Παμπορίδης (ΠΑΟ – Αρης 1-0). Το στοκ από πέναλτι και κόκκινες μάλλον εξαντλήθηκε. Αντε και του χρόνου πάλι πρωταγωνιστής…
Κασναφέρης (Ξάνθη – Ολυμπιακός 1-4). Μια ωραία πεταλούδα…
Κύρκος (ΠΑΟΚ – ΑΕΚ 0-4). Μες στον κήπο μας πετά…

Εδωσε το αίμα του για τον Πανιώνιο!

Μπορεί ο Μπότος να έδωσε τον Κλέιτον στην ΑΕΚ, στον Ολυμπιακό και στον Βγενόπουλο, αλλά το αίμα του το δίνει μόνο για τον Πανιώνιο. Ο βετεράνος άσος της ομάδας της Νέας Σμύρνης ενώ επιτελεί κοινωνικό έργο…