Η δικαίωση ενός παρεξηγημένου

H καλύτερη ομάδα εκτός Ευρωλίγκας -και αυτό το γνωρίζουμε εκ των προτέρων- είναι η Γιοβεντούτ Μπανταλόνα. Προχθές πιστοποίησε την υπεροχή της έναντι των υπόλοιπων ομάδων που διεκδικούσαν είσοδο στην κορυφαία διοργάνωση, κατακτώντας διά περιπάτου το ULEB Cup στο Τορίνο. Στον τελικό, μάλιστα, νίκησε τη συμπατριώτισσα Τζιρόνα με διαφορά 25 πόντων.

Ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας από αυτούς που δεν χώρεσαν στη φετινή Ευρωλίγκα είναι ο Ισπανός Ρούντι Φερνάντεθ, στέλεχος της ίδιας ομάδας. Τον θαυμάσαμε την περσινή σεζόν, χειροκροτήσαμε τις «πτήσεις» του στο Ευρωμπάσκετ, είδαμε τις ομάδες του ΝΒΑ να τον φλερτάρουν με επιμονή. Σαν να ήθελε να δικαιώσει τις συστάσεις που συνοδεύουν το όνομά του, ο Ρούντι κέρδισε τον τίτλο του MVP στο φάιναλ 8 του ULEB Cup. Κρατήστε την αναπνοή σας τώρα. Ο τοπ προπονητής συλλόγου απ' όσους έμειναν έξω από την Ευρωλίγκα του 2007-08 είναι ο Αλεχάντρο Γκαρθία Ρενέσες, γνωστός σε φίλους και εχθρούς ως «Αϊτο». Αλλοι, στην Ελλάδα, τον φωνάζουν «κλόουν» ή απλώς «λούζερ».
Αντί επιχειρημάτων τεχνικής φύσεως, επιτρέψτε μου να σας αραδιάσω τα ευρωπαϊκά τρόπαια που κοσμούν τη συλλογή του: Κύπελλο Σαπόρτα, Κύπελλο Κόρατς (εις διπλούν), ULEB Cup, EuroCup. Εκτός από τον αμφιλεγόμενο Καταλανό, μόνο ο Ντούσαν Ιβκοβιτς έχει κερδίσει 4 διαφορετικούς τίτλους στην καριέρα του. Ο «Αϊτο» κατέκτησε επίσης 9 πρωταθλήματα και 5 Κύπελλα Ισπανίας, καθώς και 3 έπαθλα «προπονητή της χρονιάς» στην πατρίδα του, με διαφορά 30 χρόνων μεταξύ τους: 1976 το πρώτο, 2006 το τελευταίο!

Μισό λεπτό, έχει κι άλλα. Επί των ημερών του «Αϊτο», η Μπαρτσελόνα έφτασε σε τρεις τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών: 1990, 1996, 1997. Την πρώτη φορά ηττήθηκε από την -ασυγκράτητη εκείνο τον καιρό- Γιουγκοπλάστικα του Μάλκοβιτς. Τη δεύτερη από τον Παναθηναϊκό, πάλι του Μάλκοβιτς. Την τρίτη από τον Ολυμπιακό του Ιβκοβιτς. Εφτασε και σε άλλα δύο φάιναλ φορ, όπου ηττήθηκε στον ημιτελικό και τερμάτισε τέταρτη (1989, 1994). Πόσες φορές σήκωσε το τρόπαιο; Ούτε μία. Μηδέν στα πέντε, λοιπόν, ο «Αϊτο». «Λούζερ» ολκής!

Είναι αυταπόδεικτα άδικοι οι χαρακτηρισμοί που συνοδεύουν τον «Αϊτο», όπως και οι αντίστοιχοι με τους οποίους «στολίζουν» οι κακεντρεχείς την ευρωπαϊκή καριέρα του Γιάννη Ιωαννίδη. Η διαρκής παρουσία ενός προπονητή στην κορυφογραμμή αποτελεί λαμπερό πετράδι, ακόμα και όταν διανθίζεται με σκόρπιες αποτυχίες στην τελική προσπάθεια. Ποιος ειδήμων με τα σύγκαλά του θα ισχυριστεί ότι ο -πρωταθλητής Ευρώπης με την Τρέισερ του 1988- Φράνκο Καζαλίνι είναι ανώτερος του Ιωαννίδη ή του «Αϊτο»; Στην προπονητική πιάτσα ο 62χρονος Καταλανός χαίρει εκτίμησης πολύ περισσότερο από ορισμένους εστεμμένους «κομήτες» με περιστασιακή λάμψη. Η Ισπανία, ξέρετε, δεν είναι Ισραήλ, ούτε Ελλάδα. Για να κατακτήσει μια ομάδα μπάσκετ οποιοδήποτε τρόπαιο φτύνει αίμα. Κανένας τυχάρπαστος «Γκαστόνε» δεν μπορεί να κάνει καριέρα τριών δεκαετιών δίχως να το αξίζει.

Οσο για την απουσία ενός Κυπέλλου Πρωταθλητριών από τη συλλογή του Ρενέσες και τους χαμένους του τελικούς, καλύτερα να μην ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση, διότι δεν μας ξεπλένει ούτε ο Σηκουάνας -αν καταλαβαίνετε τι εννοώ.