«Πράσινη» ταλαιπωρία ή «πράσινη» περιπέτεια;

Το αγωνιστικό πρόσωπο που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να συμπεράνει κάποιος ουδέτερος παρατηρητής ότι βρίσκεται σε κρίση. Και είναι μία κρίση που παρουσιάζεται με ένταση, όχι πρώτη φορά, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο προβληματίζει, ανησυχεί έως και εξοργίζει τους φίλους του «τριφυλλιού». Ο ΠΑΟ είναι μία ομάδα που λόγω των μεγεθών του –ιστορία, κόσμος, ιδιοκτησία– κατατάσσεται σε εκείνες τις ομάδες που –όπως λέμε– είναι καταδικασμένες να πρωταγωνιστούν. Ο γράφων δεν πιστεύει φυσικά ότι υπάρχει κάποια τέτοια «καταδίκη», διότι το δικαίωμα να πρωταγωνιστείς δεν το κατοχυρώνεις, αλλά το διεκδικείς. Και η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια έπαψε να είναι διεκδικητικός, μέσα και έξω από το γήπεδο. Και το γεγονός αυτό είναι απολύτως φυσικό να έχει απογοητεύσει και τους φίλους του σε βαθμό τέτοιο, που να μη γεμίζουν ούτε καν ένα γήπεδο με τη χωρητικότητα της ιστορικής Λεωφόρου.

Για τους περισσότερους ο βασικός υπεύθυνος για την ταλαιπωρία του «τριφυλλιού» δεν είναι άλλος από τον ιδιοκτήτη του. Πρόκειται για μία εκτίμηση με την οποία συμφωνώ. Από τη Ριζούπολη και μετά ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έχει την αποκλειστική ευθύνη για την κακή εικόνα της ομάδας. Αυτός κάνει τις κεντρικές επιλογές σε ανθρώπους και στόχους, αυτός λαμβάνει τις αποφάσεις. Οταν μετά την υπόθεση «Κονσεϊσάο» και τη φυγή του Κωνσταντίνου για τον Ολυμπιακό ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έδωσε μία μεγάλη συνέντευξη –πράγμα ασυνήθιστο για τον ίδιο– και ανάμεσα στα άλλα που είπε ανέφερε ότι ο τρόπος διοίκησης της ομάδας προϋποθέτει έναν προϋπολογισμό και ένα σχέδιο, το οποίο φυσικά θα κινείται μέσα στα όρια αυτού του προϋπολογισμού. Αυτός ο τρόπος διοίκησης ταιριάζει σε ένα σωρό επιχειρήσεις, μόνο που μία ποδοσφαιρική ομάδα –όσα κοινά στοιχεία και αν έχει με μία επιχείρηση– έχει και πολλές ιδιομορφίες.

Δεν είμαι σίγουρος ότι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έχει κατανοήσει αυτές τις ιδιομορφίες, διότι η εικόνα που δίνει είναι ότι αντιμετωπίζει τον ΠΑΟ ως μία οποιαδήποτε οικογενειακή επιχείρηση που μπορούν να την «τρέξουν» κάποιοι άνθρωποι (συνήθως σχετικοί με το ποδόσφαιρο, αλλά μάλλον άσχετοι με ζητήματα διοίκησης μίας ιδιόμορφης επιχείρησης, όπως είναι μία ποδοσφαιρική ομάδα) που έχουν στα χέρια τους ένα συγκεκριμένο προϋπολογισμό. Πάνω σε αυτή τη φιλοσοφία προσθέστε και τη διακηρυγμένη βούληση του ιδιοκτήτη, η ποδοσφαιρική επιχείρηση να είναι αυτοχρηματοδοτούμενη και να μη χρειάζεται οικονομικές «ενέσεις». Βέβαια, κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό –γιατί άραγε;– είναι ότι η άποψη περί αυτοχρηματοδότησης λίγο πολύ επιβάλλεται και από το σχέδιο αδειοδότησης της ΟΥΕΦΑ, τις διατάξεις του οποίου πρέπει να πληρούν όλες οι ομάδες από το 2009 και μετά. Ομως, όπως φαίνεται, ακόμα και το μοντέλο διοίκησης που έχει επιλεγεί έχει προβλήματα.

Πολλοί ίσως δεν θυμούνται ότι λίγες ημέρες πριν από τον περσινό τελικό Κυπέλλου με τη Λάρισα ο Γιάννης Βαρδινογιάννης είχε κάνει λόγο για αυτοκριτική και ανάληψη ευθυνών. Υποθέτω ότι αυτά που είπε τότε τα εννοούσε για τους άλλους. Ο ίδιος, ακόμη και αν έχει αναγνωρίσει ότι έκανε κάποια λάθη –που δεν έχω κάποια απαίτηση να το κάνει δημόσια– δεν φαίνεται ικανός να τα διορθώσει, διότι τα επαναλαμβάνει με συνέπεια να δίνει τη δυνατότητα στους φίλους της ομάδας να απαιτούν κάτι περισσότερο. Σε κάποιους επιφανείς φίλους της ομάδας, βέβαια, δίνει το δικαίωμα να απαιτούν πολύ περισσότερα. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία, που ακόμα δεν έχει παρουσιαστεί ολόκληρη.

Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη

Είχα παρακολουθήσει με προσοχή τα παιχνίδια της ΑΕΚ με τη Χετάφε και ομολογώ ότι οι Ισπανοί δεν με εντυπωσίασαν καθόλου. Η εικόνα που αποκόμισα τότε ήταν ότι επρόκειτο για μία πολύ μέτρια ομάδα, την οποία μια προσεκτικότερη ΑΕΚ θα είχε αποκλείσει. Παρακολουθώντας τη Χετάφε στο πρώτο παιχνίδι της στο Μόναχο εναντίον της Μπάγερν, αναρωτήθηκα εάν επρόκειτο –όντως– για την ίδια ομάδα που είχαμε δει στο Ολυμπιακό Στάδιο. Είχα πέσει τελείως έξω στις εκτιμήσεις μου.

Η ισπανική ομάδα έκανε μια κοιλιά στην απόδοσή της, η οποία είχε προβλεφθεί από τον προπονητή της, και μετά τα μέσα του Γενάρη άρχισε να ανεβάζει στροφές. Ετσι εξηγούνται και πολλές από τις εμφανίσεις της στο πρωτάθλημα της Πριμέρα. Χωρίς να είναι μία ομάδα με τίποτε τεράστια ποδοσφαιρικά ονόματα, παίζει ένα στρωτό, σύγχρονο ποδόσφαιρο, με πολύ τρέξιμο και μεγάλη πίεση σε ορισμένα χρονικά σημεία του παιχνιδιού. Προφανώς, μεγάλο ρόλο στο αγωνιστικό πρόσωπο της ισπανικής ομάδας έχει παίξει ο προπονητής της. Ο Μίκαελ Λάουντρουπ. Παίκτης που έχει παίξει ποδόσφαιρο στην Ισπανία και μάλιστα στο υψηλότερο επίπεδο. Τόσο στην Μπάρτσα με την οποία κατέκτησε 4 πρωταθλήματα όσο και στη Ρεάλ, στην οποία αγωνίστηκε διότι έφυγε από τους Καταλανούς και με την οποία πήρε άλλο ένα πρωτάθλημα. Από ό,τι φαίνεται ο Λάουντρουπ κάνει τώρα το αγροτικό του, για να μετακομίσει αργότερα στον πάγκο μίας μεγαλύτερης ομάδας, πιθανόν της Ρεάλ. Γράφω για τη Χετάφε πριν από τον επαναληπτικό που έδωσε χθες με την Μπάγερν, αλλά δεν θα με εκπλήξει αν προκριθεί.

Η Χετάφε ήρθε στο προσκήνιο ξαφνικά. Και είναι δημιούργημα ενός ντόπιου βιομήχανου, του 57χρονου Ανχελ Τόρες, που έκανε την περιουσία του με κατασκευές και τις αγοραπωλησίες γης. Ο Τόρες που ξεκίνησε να δουλεύει από 12 χρόνων σε μηχανουργεία, έγινε αργότερα συνδικαλιστής και εντάχθηκε στο ισπανικό κομουνιστικό κόμμα. Για την πολιτική δράση του κυνηγήθηκε από το δικτατορικό καθεστώς του Φράνκο και έπρεπε να καταφύγει στην Πάλμα ντε Μαγιόρκα, όπου δούλεψε ακόμα και λαντζέρης, πριν μπορέσει να γυρίσει και πάλι στο Χετάφε. Ο Τόρες είναι ο καπετάνιος που έχει χαράξει την πορεία της ομάδας με πολύ σταθερό χέρι, παρά το γεγονός ότι πολλές από τις επιλογές του θεωρήθηκαν παρακινδυνευμένες. Και οι τρεις προπονητές που διάλεξε μέχρι τώρα, του βγήκαν θησαυροί.

Κίκε Φλόρες, Σούστερ και τώρα ο Λάουντρουπ. Ρε, μπας και ο τύπος ξέρει το μυστικό να το πει και στους δικούς μας;

Ο Γερμανός που κάνει τον Κινέζο

Πριν από δύο περίπου χρόνια, ίσως και λίγο περισσότερο, η αντιπολίτευση κατήγγειλε την πώληση της εταιρείας Γερμανός στην Cosmote ως σκάνδαλο. Οπως με όλα τα σκάνδαλα αυτής της κυβέρνησης, ακόμα και όταν επιβεβαιώνονται δεν υπάρχουν ένοχοι. Την ίδια στιγμή, μυστηριωδώς, οι σκανδαλώδεις υποθέσεις κουκουλώνονται. Πόσοι από εσάς πληροφορηθήκατε, για παράδειγμα, ότι η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς την Παρασκευή 7 Μαρτίου επέβαλε πρόστιμο στον Πάνο Γερμανό και ορισμένους συνεργάτες του, όπως και στο χρηματιστηριακό τμήμα της Eurobank ΑΧΕΠΕΥ, για επανειλημμένη στήριξη της μετοχής της εταιρείας κατά τη διάρκεια της δημοπρασίας της. Δηλαδή, όλοι αυτοί ενίσχυαν τη μετοχή της Γερμανός, ώστε να μπορέσει να πωληθεί σε υψηλότερο τίμημα στην Cosmote, κάτι που συνιστά κατάχρηση της αγοράς. Θυμίζω ότι το ύψος εξαγοράς της εταιρείας έφτασε το 1,6 δισ. ευρώ και το πρόστιμο που επιβλήθηκε έφτασε τις 500.000 ευρώ. Τόσα πολλά! Στο πόρισμα, πάντως, της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς σημειώνεται ότι πέρα από την ενίσχυση της τιμής «δεν διαπιστώθηκε από τον έλεγχο της Επιτροπής οποιαδήποτε άλλη παραβατική συμπεριφορά». Ρε, άμα υπάρχουν νόμοι...