Η μάχη της κερκίδας τώρα ξεκινάει

Το γερμανικό ποδόσφαιρο, το έχω ξαναγράψει, έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Οχι τόσο για το ποδόσφαιρο που παίζεται μέσα στα γήπεδα, αλλά για όλα τα άλλα πράγματα που βρίσκονται τριγύρω του. Βέβαια, ακόμα και στον τρόπο που έχουν οργανώσει οι Γερμανοί το πρωτάθλημά τους, θα ήταν καλό να ρίξουμε μια ματιά για να κερδίσουμε κάτι. Για παράδειγμα, το γερμανικό πρωτάθλημα είναι το μόνο στην Ευρώπη, στο οποίο συνολικά τα εισιτήρια των ομάδων της πρώτης και της δεύτερης κατηγορίας παρουσιάζουν αύξηση για έκτη συνεχή χρονιά. Στοιχείο που εν μέρει εξηγείται από τη βελτίωση των γηπέδων για το Παγκόσμιο Κύπελλο που έγινε εκεί πριν από δύο χρόνια.

Σε αυτή την αύξηση έχει παίξει μεγάλο ρόλο και η τιμή του εισιτηρίου, αλλά και ο τρόπος που οι Γερμανοί αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο. Ας πούμε, η διανομή των χρημάτων από τα τηλεοπτικά δικαιώματα είναι πολύ περισσότερο δίκαιη απ' ό,τι σε άλλα πρωταθλήματα. Οπως στην Ιταλία, για παράδειγμα, όπου οι μεγάλες ομάδες εισπράττουν 20 φορές περισσότερα από τις μικρές ομάδες. Επιπλέον, στη Γερμανία δεν υπάρχουν πολυεκατομμυριούχοι ιδιοκτήτες που να αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο ως χόμπι και να ξοδεύουν απλόχερα εκατομμύρια. Στη Γερμανία το ποδόσφαιρο θεωρείται ακόμα ένα σπορ για τον πολύ κόσμο. Οι γερμανικές ομάδες αρνήθηκαν πριν από δύο χρόνια μία πολύ μεγάλη προσφορά από ένα καλωδιακό κανάλι για τα τηλεοπτικά τους δικαιώματα, γιατί τα στιγμιότυπα της αγωνιστικής θα μεταδίδονταν αργά το βράδυ, αντί για τις 6:30 το απόγευμα.

Για τους περισσότερους Γερμανούς είναι ένα απαραίτητο κομμάτι του Σαββατοκύριακου, όπως τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ, η ενασχόληση με το σπίτι (μερεμέτια), τον κήπο όπου υπάρχει, τα χόμπι και τις συναντήσεις με φίλους. Φαίνεται ότι ποτέ άλλοτε το ποδόσφαιρο δεν ήταν τόσο δημοφιλές στη Γερμανία και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για τον οποίο μετάνιωσα που δεν έμαθα γερμανικά για να μπορώ να παρακολουθώ όσα συμβαίνουν εκεί από πιο κοντά. Εδώ και χρόνια, είτε από τα λεγόμενα φίλων που ζουν εκεί είτε από την περιορισμένη προσωπική εμπειρία μου, αλλά ακόμα και για ιστορικούς λόγους είχα την εντύπωση ότι το γερμανικό πρωτάθλημα είναι το πιο «σοσιαλιστικό» πρωτάθλημα της Ευρώπης, με την έννοια ότι είναι το περισσότερο ανοικτό στον κόσμο. Ομως και αυτό το πρωτάθλημα αρχίζει να παρασύρεται από την επιχειρηματική προσέγγιση στο ποδόσφαιρο που κυριαρχεί σιγά σιγά στην Ευρώπη και να αλλάζει. Και αυτή η διαφαινόμενη αλλαγή δεν αρέσει σε πολλούς.

Τους τελευταίους μήνες, από προσωπικό ενδιαφέρον, επειδή έχω ξεκινήσει την έρευνα για ένα βιβλίο, παρακολουθώ πολύ συχνότερα από ό,τι στο παρελθόν παιχνίδια της Μπάγερν. Στην τηλεόραση φυσικά. Εχω παρατηρήσει, λοιπόν, ένα πανό που βρίσκεται πάντα πίσω από τη μία εστία του «Allianz Arena», εκεί όπου κάθονται οι φανατικοί οπαδοί της Μπάγερν. Ενα πανό που γράφει «Gegen den monderen Fussball», που σημαίνει «εναντίον του μοντέρνου ποδοσφαίρου». Μου φάνηκε περίεργο το σύνθημα. Είναι δυνατόν να υπάρχει κόσμος που δεν θέλει το μοντέρνο ποδόσφαιρο; Να θέλει να βλέπει μπάλα με γιόμες, ποδόσφαιρο δύναμης χωρίς καλά γήπεδα, χωρίς μία στοιχειώδη οργάνωση; Ε, ψάχνοντας ανακάλυψα ότι οι οπαδοί της Μπάγερν, αλλά και άλλων γερμανικών ομάδων, διαφωνούν με την εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου και κυρίως με την ομοιομορφία στην εμφάνιση και την εικόνα της «ασφάλειας και της τάξης» που αρχίζει να επιβάλλεται στις κερκίδες.

Κανείς από τους οπαδούς της Μπάγερν δεν φορά φανέλα με το λογότυπο του σπόνσορα της ομάδας, το «Τ». Αποφεύγουν τις καταναλωτικές συμπεριφορές της πλειονότητας των οπαδών και συχνά διαχωρίζουν τη θέση τους από τις εμπορικού χαρακτήρα ενέργειες των ομάδων με βίαιες εκδηλώσεις. Είναι πολύ πιθανό αυτή η αντιπαράθεση να ενταθεί μέσα στους επόμενους μήνες, αλλά θα ήταν λάθος να τη «διαβάσουμε» ως μία αντιπαράθεση χουλιγκάνων με την κοινωνία. Είναι κάτι περισσότερο και πολύ ενδιαφέρον για την αντίδραση του κόσμου απέναντι στο κατεξοχήν λαϊκό παιχνίδι, που γίνεται ένα προσοδοφόρο προϊόν, το οποίο ορέγονται πολυεκατομμυριούχοι επενδυτές και μεγάλες πολυεθνικές.

Υποκρισία: η μεγαλύτερη εθνική αρετή
Επειδή όλη αυτή η πρεμούρα των τηλεαστέρων με τη μάστιγα του ντόπινγκ και τους κινδύνους που υπάρχουν από τη φαρμακοδιέγερση είναι καθαρά υποκριτική και γίνεται για λόγους τηλεθέασης. Θυμάστε τι είχε γίνει τον Αύγουστο του 2004; Μετά τον θόρυβο και την αναστάτωση με την υπόθεση Κεντέρη-Θάνου, το ατύχημα με τη μοτοσικλέτα, τον Σαμπάνη, τον ίδιο δικηγόρο που και τώρα πρωταγωνιστεί στα παράθυρα, τις αποδοκιμασίες στον τελικό των 200 μ.; Θυμάστε τι δήλωνε τότε ο υπουργός Επικρατείας, όταν η υπόθεση έγινε βασικό στοιχείο της πολιτικής αντιπαράθεσης; Δήλωνε τότε «ότι το ΠΑΣΟΚ έχει ευθύνες γιατί πρώτο εκείνο έσπασε την Ολυμπιακή Εκεχειρία».

Ο,τι γίνεται και τώρα. Ενας καβγάς Ν.Δ.–ΠΑΣΟΚ με αφορμή την υπόθεση ντόπινγκ της ομάδας της άρσης βαρών. Βέβαια, αν η κυβέρνηση είχε θέσεις και άποψη για το ζήτημα της καταπολέμησης του φαινομένου της φαρμακοδιέγερσης, όπως και για το αθλητικό μοντέλο που θέλουμε, θα τις είχε διατυπώσει εδώ και καιρό και όχι σαν τσόντα σε κάποιο νομοσχέδιο που θα έρθει «μετά». Τότε, εκείνο το καλοκαίρι, σε κάθε κατηγορία για ολιγωρία η κυβέρνηση απαντούσε: «Στείλαμε την υπόθεση στον εισαγγελέα». Τελεία και παύλα. Οπως και τώρα. Λες και τη χώρα την κυβερνούν οι εισαγγελείς και η κυβέρνηση δεν έχει πολιτικές ευθύνες. Θυμάμαι τον θόρυβο που είχε ξεσπάσει με το σκάνδαλο των επιχορηγήσεων για τα ευρώ που κατάπινε ο Αίας του Κολωνού, τα οποία κατευθύνονταν σε «κάποιους» επαγγελματίες.

Ομολογώ ότι αγνοούσα τότε τον Αίαντα Κολωνού. Γνώριζα μόνο τους δύο άλλους Αίαντες, που ουδέποτε πήραν επιχορήγηση, τακτική ή έκτακτη. Τον Τελαμώνιο και τον Λοκρό. Μάλιστα, ο ένας από τους δύο αυτοκτόνησε, όχι γιατί πιάστηκε ντοπαρισμένος. Θυμάμαι ότι και αυτή την υπόθεση η κυβέρνηση στον εισαγγελέα την είχε στείλει. Αλλά από τότε πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια. Φαίνεται ότι οι υπεύθυνοι ήταν ντοπαρισμένοι, το έβαλαν στα πόδια και η Δικαιοσύνη δεν μπόρεσε να τους πιάσει. Θα το καταφέρει τώρα;

Η επί της ουσίας συζήτηση για τη φαρμακοδιέγερση, μη γελιέστε, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, αφού θα μπορούσε να αποκαλύψει τις ευθύνες των πολιτικών πρωταγωνιστών που αυτοπροσδιορίζονται ως υπέρμαχοι του καθαρού αθλητισμού και υπερασπιστές του κύρους της χώρας.

Βρήκαν αυτόν που φταίει
Απ' ό,τι βλέπω σχεδόν σε όλο τον αθλητικό Τύπο, ο βασικός υπεύθυνος για την κακή πορεία του ΠΑΟ φέτος, ή πιο καλά για την αδυναμία του να κατακτήσει τον τίτλο για μία ακόμα χρονιά, είναι ο ιδιοκτήτης του. Βέβαια, υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις για τη μορφή των ευθυνών που έχει. Αλλοι θεωρούν ότι επειδή δεν έχει και τόσο στενή επαφή με το ποδόσφαιρο, οι επιλογές των συμβούλων του και των ανθρώπων που επιλέγει να διοικήσουν το μαγαζί είναι αποτυχημένες. Αλλοι θεωρούν ότι οι ευθύνες του βρίσκονται στο γεγονός ότι δεν είναι αρκετά τσαμπουκάς, δεν παίρνει κεφάλια, δεν χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και δεν πηγαίνει στις προπονήσεις της Παιανίας με μαστίγιο για να σφίγγουν οι κώλοι.

Aλλοι πάλι πιστεύουν ότι η βασική του ευθύνη έγκειται στο γεγονός ότι δεν έχει πουλήσει την ομάδα στον Παύλο τον θεό ή την «ΠΕΚ». Η αδυναμία του ΠΑΟ να πάρει το πρωτάθλημα είναι ένα γεγονός που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον πολλών. Οπως θα έπρεπε να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον περισσότερων το γεγονός ότι κανείς από τους τρεις διεκδικητές του τίτλου, τους λεγόμενους μεγάλους, δεν παίζει μπάλα της προκοπής. Και γι' αυτό υπάρχουν υπεύθυνοι, που υποψιάζομαι ότι είναι οι ίδιοι με εκείνους που περιορίζουν όσους από τους μικρότερους προσπαθούν να σηκώσουν κεφάλι.