Ομάδα-μακέτο (και πέρυσι και φέτο)

Ωραία, τώρα που βρέθηκαν οι «ένοχοι» όλα θα πάνε περίφημα. Για κάποιους «φιλοκυβερνητικούς» είναι τουλάχιστον αστείο το συλλαλητήριο στο Πεδίο του Αρεως, «που οργανώνεται μέσω SMS». Ασε που η διατύπωση της πρόσκλησης... βρομάει «ΠΕΚ», οπότε έφτυσαν τον κόρφο τους και κουνήθηκαν από τη θέση τους όταν τη διάβασαν. Για τους ίδιους ανθρώπους προφανώς είναι περισσότερο αστείο από τη σοβαρή εικόνα που εμφανίζει ο Παναθηναϊκός στους τελευταίους αγώνες. Για άλλους είναι πιθανή η επιστροφή του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ του χρόνου. Α, πολύ ωραία, η «ιστορική έδρα της Πανάθας» φταίει ξαφνικά, διότι εκεί μέσα οι αντίπαλοι κλείνονται στο καβούκι τους.

Πάλι καλά να λέμε, διότι στην Ξάνθη, τη Λάρισα και το Παγκρήτιο, που δεν κλείστηκαν, μάλλον χειρότερα ήταν τα πράγματα. Στο ΟΑΚΑ τουλάχιστον οι γιούχες των 5, 6 ή 7 χιλιάδων θα χάνονται στον καθαρό αέρα της Καλογρέζας και θα καμουφλάρονται κάτω από το υπέροχο στέγαστρο του Σαντιάγκο Καλατράβα. Και του παραχρόνου, αν ο Βοτανικός είναι ακόμα «μακέτο», μπορεί να πάει στο Παμπελοποννησιακό, το Πανθεσσαλικό, τη Ριζούπολη ή τα «5x5» του Ρότσα. Ευτυχώς να λέμε που οι «κακοί δημοσιογραφίσκοι» δεν έχουν βγει ακόμα στον τάκο από την ΠΑΕ, όπως γινόταν πριν από μερικούς μήνες, και μάλιστα ονομαστικά σε κάποιες περιπτώσεις. Μήπως θα τους περιλάβει στο τέλος της σεζόν αναδρομικά;

Στην πολύωρη συνάντηση των κ. Βαρδινογιάννη, Πεσέιρο και Βέλιτς προφανώς βρέθηκαν και άλλοι ένοχοι. Αυτό που δεν φαντάζομαι να βρέθηκε είναι η παραμικρή λύση. Αλλωστε, ο Παναθηναϊκός θα πορευτεί μέχρι το τέλος της χρονιάς, δηλαδή στα πλέι οφ, με τους ίδιους παίκτες και με τον ίδιο προπονητή να τους εμπνέει, να τους εμψυχώνει και να τους καθοδηγεί, με τη μαεστρία και την αποτελεσματικότητα που το έκανε έως τώρα. Αν δεν σέβεσαι τον προπονητή σου όλη τη χρονιά, πώς να τον σεβαστείς τώρα που ακούς, νιώθεις και καταλαβαίνεις ότι τον έχουν για σχόλασμα; Κι όσο για την επόμενη μέρα, ποιος θα την ορίσει και θα την αποφασίσει; Ο Βέλιτς -ξανά- χωρίς τη σύμφωνη γνώμη -ξανά- του νέου προπονητή; Ακούω ότι «η ομάδα χρειάζεται ένα σοκ εδώ και τώρα».

Δυστυχώς μας πρόλαβε ο Σωκράτης και σόκαρε την ομάδα του με την αναβάθμιση Σεγούρα. Δεν λέει να έρθουμε δεύτεροι, σοκαρισμένοι και καταϊδρωμένοι. Και εκείνος το έκανε σε ένα χρονικό σημείο που ο ασθενής είχε ακόμα σφυγμό και η κατάσταση ήταν αναστρέψιμη. Τώρα το πουλάκι για τον Παναθηναϊκό έχει πετάξει, αν ως «πουλάκι» ορίζουμε μονάχα την πρώτη θέση, το πρωτάθλημα και τη συμμετοχή στον τρίτο γύρο των προκριματικών για το Τσάμπιονς Λιγκ. Αν κανέναν δεν ενδιαφέρουν έστω η δεύτερη θέση και ο δεύτερος γύρος των προκριματικών, αν αρκούνται για μια ακόμα χρονιά με την τρίτη θέση και τη συμμετοχή στο ΟΥΕΦΑ, πάω πάσο. Διότι, όπως είναι αυτή τη στιγμή η ομάδα, είτε με την ΑΕΚ χρειαστεί να παλέψει είτε με τον Ολυμπιακό για τη δεύτερη θέση, μοιάζει δύο σκάλες πιο κάτω αγωνιστικά και άλλες δύο ψυχολογικά.

Το «σοκ» μπορεί να είναι φοβέρες και απειλές. Μπορεί να είναι η πόρτα της εξόδου για κάποιους. Μπορεί να είναι το «πες στον ατζέντη σου να σου βρει ομάδα στο εξωτερικό». Μπορεί το «θα φέρουμε 7 παίκτες, οι 2 εκ των οποίων ονοματάρες». Αλλά μπορεί να είναι και ένας Παναθηναϊκάρας στον πάγκο υπεράνω κριτικής και αμφισβήτησης, όπως π.χ. ο Τότης Φυλακούρης. Αν θυμάμαι καλά, με τον Τότη στον πάγκο μια χαρά τα είχε πάει η ομάδα. Ακόμα και με τον Βέλιτς πέρυσι, τότε που η ομάδα στο Παγκρήτιο τουλάχιστον γύρισε το 3-0 σε 3-3, με το τέταρτο γκολ στο 90' να μην κατακυρώνεται, παρ' όλο που η μπάλα μάλλον πέρασε τη γραμμή. Σήμερα σε τέτοιες διαφωνίες, για το αν η μπάλα πέρασε τη γραμμή ή όχι, οι διαφορές λύνονται με μπουκέτα. Αλλες εποχές, άλλα ήθη κι έθιμα.