Δεν βρέχει, Ζοσέ. Απλώς σε φτύνουν...

Το παιχνίδι, μέχρι ενός σημείου, πήγαινε ακριβώς όπως το φαντασιώνονταν οι πιο βαρβάτοι εραστές της μπάλας: πέναλτι απ’ αυτά που δίνουν ψωμί και υπόσταση στο λειτούργημα του Βαρούχα, μη πέναλτι σε φάση-καρμπόν επί του Τζιόλη (οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, οι Γερμανάκοι όχι), οι παίκτες του ΟΦΗ να αγωνίζονται για την τιμή και την υπόληψή τους, ο Τζόρβας στο «μικροσκόπιο» όλων μην τυχόν και φάει καμιά φάβα, οι παίκτες του Παναθηναϊκού έτοιμοι για τον νυν υπέρ πάντων αγώνα και την επική ανατροπή. Ή έτσι νόμιζαν, διότι λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Χωρίς τον νοικοκύρη, που ξέρει όσα δεν ξέρει ο κόσμος όλος.

Το «έξω ο Ιβανσιτς-μέσα ο Ποστίγκα» δεν είχε καταφέρει να σοκάρει και κανέναν εδώ που τα λέμε. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είχε μια κάποια λογική. Αλλά το «μέσα ο Γκονζάλες–έξω ο Βύντρα» έχει μια άγρια ομορφιά. Ακόμα μεγαλύτερη το «μπες Μανούτσο–βγες Σαλπιγγίδη». Είναι απόλυτα λογικό να βγάζεις τον πρώτο σου σκόρερ στο πρωτάθλημα και μοναδικό σκόρερ σου στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Εκεί δίνεις το σύνθημα της επίθεσης από αέρος, μόνο που –απ’ ό,τι ξέρω- όσο κι αν βομβάρδιζαν οι Γερμανοί το Λονδίνο και οι Αμερικανοί το Βιετνάμ, προκοπή δεν είδαν. Είναι επίσης απόλυτα δικαιολογημένο -φαντάζομαι- να καταφεύγεις στην υπέροχη λύση της γιόμας, απέναντι σε δύο σέντερ μπακ που θυμίζουν τα αντιαεροπορικά Ραϊμένταλ - Ισά και Μπαρκαουάν. Είναι κίνηση υπεροχής να αφήνεις την ομάδα χωρίς δεξί μπακ, την ώρα που είναι επίσης και χωρίς αριστερό, αφού έχεις πει στον Σπυρόπουλο ότι παίζει εξτρέμ. Είναι πράξη φιλανθρωπίας να αφήνεις 90 λεπτά στο παιχνίδι τον Τζιόλη. Είναι πράξη μικροψυχίας να αγνοείς τον Νίνη σε ακόμα ένα παιχνίδι. Ο Πεσέιρο κατάφερε μέσα σε λίγα λεπτά να αποδείξει πολλά και σημαντικά πράγματα σε όλη τη φίλαθλη Ελλάδα: πρώτον, ότι ο ΟΦΗ δεν είναι παράρτημα κανενός, αντίθετα είναι μεγάλος μάγκας. Δεύτερον, ότι ακόμα κι αν δικαιωθεί η Καλαμαριά στην υπόθεση Βάλνερ, ο Παναθηναϊκός δεν θα έχει τίποτα να καρπωθεί, σε αντίθεση ενδεχομένως με την ΑΕΚ. Τρίτον, ότι ο προπονητής που πήγε τη Σπόρτινγκ στον τελικό του ΟΥΕΦΑ είναι χειρότερος απ’ τον Παράσχο. Τέταρτον, ότι δεν έχει σημασία αν μένουν μόνο δύο παιχνίδια, μπορείς να φύγεις ακόμα και τότε. Σε κάποια άλλη χώρα ο αντίστοιχος προπονητής θα έσωζε την τιμή του με ένα αξιοπρεπέστατο χαρακίρι μπροστά στη γιαπωνέζικη Μότορ Οϊλ. Επειδή όμως η θέα του αίματος και της πορτογαλικής συκωταριάς είναι λίγο ανατριχιαστική, θα αρκεστούμε σε μια τυπική παραίτηση, σε ένα «φεύγω σαν φίλος» -ποιανού φίλος, μη με ρωτάτε. Αν δεν σε διώχνει κάποιος από εγωισμό, επειδή τιμάει το συμβόλαιο που υπέγραψε ή οτιδήποτε άλλο, υπάρχει πάντα κι η παραίτηση. Κι αν ο Τζίγκερ έχει ακόμα ενδοιασμούς για το τι πρέπει να κάνει με τον Πεσέιρο το καλοκαίρι, ας δει ξανά και ξανά τον αγώνα με τον ΟΦΗ. Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως. Και μήτηρ απολύσεως επίσης.