Η απολογία του Ζοσέ Πεσέιρο…

Eίμαι βέβαιος ότι του μετέφεραν και τη συνέχεια, ότι δηλαδή ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης δήλωσε ότι κρατάει τη νίκη και θέλει να ξεχάσει όλα τα υπόλοιπα και ότι ο Εκι αρχικά τα έβαλε με τον Βέλιτς, γιατί του είπαν ότι αποκάλεσε τους συμπαίκτες του «κότες» και ότι μετά πήρε πίσω τις κατηγορίες γιατί όπως ισχυρίστηκε, κάποιος του τα μετέφερε λάθος. Πάντα πίστευα ότι οι ξένοι προπονητές, περνώντας από την Ελλάδα, θα 'πρεπε να γράφουν σε ένα βιβλίο όσα συνάντησαν εδώ και όλα τα παράξενα που βρήκαν μπροστά τους. Ομολογώ ότι αυτό που θα έγραφε ο Πεσέιρο θα το διάβαζα απνευστί σε ένα βράδυ.

Τρίτοι
Δεν θέλω να γράψω την απολογία του Πεσέιρο, θέλω απλώς να θυμίσω σε τι κατάσταση παρέλαβε τον Παναθηναϊκό. Πέρυσι οι «πράσινοι» τερμάτισαν τρίτοι ελλείψει τέταρτου. Εκλεισαν τη σεζόν μένοντας χωρίς νίκη για πάνω από δύο μήνες και χάνοντας από τη Λάρισα (που κινδύνευε με υποβιβασμό) στον τελικό του Κυπέλλου. Από την περσινή ομάδα του ΠΑΟ είναι αμφίβολο αν υπήρχε κάτι που κάποιος θα 'πρεπε να κρατήσει –πλην του Δημήτρη Σαλπιγγίδη. Ο Μάριο Γκαλίνοβιτς ήταν ράκος. Η άμυνα (με Βύντρα, Μόρις, Γκούμα, Σέριτς) πελαγοδρομούσε από τα Χριστούγεννα και μετά. Η μεσαία γραμμή είχε πάρει διαζύγιο με τη δημιουργικότητα αφού ο Εκι ήταν τραυματίας, ο Μπόβιο με το μυαλό αλλού, ο Μπίσκαν παρουσίαζε συμπτώματα πρώιμης συνταξιοδότησης, ο Νίλσον χρησιμοποιούνταν εκτός ρόλου, ο Τζιόλης δεν ήταν βασικός κι ο Ρομέρο αναρωτιόνταν σαν αμλετικός ήρωας αν είναι πλάγιος χαφ ή επιθετικός. Ο ΠΑΟ, πελαγωμένος από τις τρεις αλλαγές προπονητών, έκλεινε τη χρονιά με συνεχή αποτυχημένα αποτελέσματα και κυρίως χωρίς να έχει να παρουσιάσει έναν ποδοσφαιριστή περισσότερο βελτιωμένο σε σύγκριση με την προηγούμενη σεζόν. Ο Σαλπιγγίδης και τα γκολ του είναι η κλασική εξαίρεση του κανόνα.

Κακός
Ο Μουνιόθ, που προηγήθηκε του Πεσέιρο, δεν ήταν κακός προπονητής: συμβιβάστηκε όμως εμφανώς με τη γενικότερη μετριότητα του πρωταθλήματος, τον ρούφηξε η δίνη της κακομοιριάς του. Ο Ισπανός για ένα δίμηνο περίπου, με τον ΠΑΟ πάντα μακριά από την κορυφή, παρουσίασε μια ομάδα που προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο κι έκανε κάποια (λίγα) καλά παιχνίδια. Μία ισοπαλία (0-0) στην Ξάνθη με καμιά δεκαριά χαμένες ευκαιρίες, μία εντυπωσιακή νίκη με 4-1 επί της ΑΕΚ, ένα ξέσπασμα κόντρα στον Ηρακλή (3-0), μια, δυο άνετες νίκες με τον Ιωνικό και τον Πανιώνιο έδειξαν στο τρίμηνο Ιανουαρίου – Μαρτίου ότι ο κόουτς είχε ιδέες. Ομως το φινάλε της σεζόν με τα έξι καταστροφικά παιγνίδια δημιούργησε πολλά ερωτήματα, όχι για την κατάρτισή του, αλλά για την αντοχή του. Ο Μουνιόθ, για να το πω απλά, όταν στράβωσε το πράγμα άφησε την ομάδα στο έλεος του Θεού, πιστεύοντας ότι η ολική καταστροφή της θα τον βοηθήσει (;) να την ξαναχτίσει από την αρχή. Στον Γιάννη Βαρδινογιάννη τέτοιου είδους παραιτήσεις δεν αρέσουν.

Νίνης
Η μόνη παρακαταθήκη που άφησε ο Μουνιόθ ήταν ο Σωτήρης Νίνης, στον οποίο ο Πεσέιρο δεν έδωσε τις ευκαιρίες που έπρεπε: αυτό όμως είναι το μόνο μεγάλο λάθος του Πορτογάλου, συγγνώμη, αλλά άλλο εγώ δεν βλέπω. Ο Πεσέιρο ξανάστησε στα πόδια του τον περσινό ΠΑΟ και μολονότι οι προσθήκες που έγιναν στο ρόστερ ήταν μικρές, κατάφερε να του δώσει μια φυσιογνωμία και μια ταυτότητα, ό,τι δηλαδή του έλειπε πέρυσι. Δεν θέλω να θυμίσω ποιοι παίκτες ήρθαν και ποιοι έφυγαν: σημειώνω απλώς ότι από όλους τους νεοφερμένους ο μόνος ποδοσφαιριστής σίγουρης προσφοράς ήταν ο Γιώργος Καραγκούνης –οι υπόλοιποι ήταν στοιχήματα γοητευτικά (Μάτος, Σαριέγκι) ή δύσκολα (Ν’ Ντόι, Ενακαρίρε, Δημούτσος, Σιμάο). Πρόπερσι ο ΠΑΟ είχε πάρει τον Μπόβιο, τον Βίκτορ, τον Ιβανσιτς, τον Σαλπιγγίδη, τον Αντονσον: κάντε τις συγκρίσεις για να καταλάβετε τη δυσκολία του εγχειρήματος που ανέλαβε ο Πορτογάλος.

Βελτιωμένοι
Αν αύριο ο Πεσέιρο έφευγε θα άφηνε πίσω του πολλούς ποδοσφαιριστές εξαιρετικά βελτιωμένους σε σύγκριση με το πώς ήταν όταν τους βρήκε. Ο ΠΑΟ ξαναθυμήθηκε πώς παίζεται η άμυνα, έμαθε να πρεσάρει, απέκτησε μια ομάδα, ένα σασί. Σαφώς και του λείπει ποιότητα και στις τρεις γραμμές, αλλά δεν είναι μια ομάδα για πέταμα, όπως έμοιαζε πέρυσι τέτοιο καιρό. Κυρίως δεν έχει πια ούτε αδιάφορους παίκτες (Μπόβιο) ούτε ποδοσφαιριστές με σημάδια κατάθλιψης (Μπίσκαν) ούτε μυστήριους που κάνουν τουρισμό (Βίκτορ, Αντονσον). Οσοι είναι στην ομάδα παλεύουν για να παραμείνουν, θυμώνουν που δεν τη βλέπουν πρώτη και δείχνουν ίσως και υπέρμετρο ποδοσφαιρικό εγωισμό ακόμα κι αυτό το μήνα που από φυσική κατάσταση μοιάζουν down. Δεν παίζουν ελκυστικό ποδόσφαιρο, αλλά πέρυσι για δύο μήνες δεν έπαιζαν καθόλου ποδόσφαιρο –ας μην το ξεχνάμε.

Αντίο
Η αλήθεια είναι ότι ο ΠΑΟ θα μπορούσε να είναι καλύτερος –ειδικά μετά τις χριστουγεννιάτικες προσθήκες. Δεν είναι. Η μη πρόοδός του στο β' μισό της σεζόν δημιουργεί έναν προβληματισμό για το αν ο προπονητής του πρέπει να παραμείνει. Η γνώμη μου είναι ότι με το συγκεκριμένο δυναμικό δεν πέτυχε και λίγα: μην ξεχνάτε ότι του παρήγγειλαν μια ομάδα σφικτή, που να μη χάνεται στο γήπεδο και να παίζει καλή άμυνα. Αν πιστεύουν ότι του χρόνου με την προσθήκη τριών, τεσσάρων ποιοτικών παικτών δύναται να φτιάξει μια ομάδα επιθετικότερη, μπορούν και πρέπει να τον κρατήσουν. Αν όχι, ας τον αφήσουν να πάει στην Μπενφίκα –αλλά ένα «ευχαριστώ» νομίζω ότι επιβάλλεται.