Με το φτωχό μου το μυαλό

Mια φράση που λατρεύω είναι όταν θέλω να αγοράσω κάτι και ρωτάω τιμή και ο πωλητής μού απαντάει: «Το πουλάω 200-220 ευρώ…». Δηλαδή τι μπορεί να περιμένει να του απαντήσεις; «Ασ' το μου 220 ευρώ να το πάρω»; Το θυμήθηκα όταν διάβασα τη χθεσινή ανακοίνωση της «ΠΕΚ» για την ενίσχυση των ερασιτεχνικών τμημάτων του Παναθηναϊκού. «Σας ενημερώνουμε ότι συμφωνήσαμε με τον πρόεδρο του ΠΑΟ, κ. Θ. Γιαννακόπουλο, να μας επιτραπεί να συνδράμουμε και εμείς στην οικονομική ενίσχυση του ΠΑΟ…». Ελπίζω να μην ήταν δύσκολη η διαπραγμάτευση και ο Θανάσης να τους ταλαιπώρησε στο να δεχτεί την οικονομική ενίσχυση. Τέλος πάντων, για πρώτη φορά η «ΠΕΚ» θα δείξει φως ακουμπώντας 1,5 εκατ. ευρώ στον Ερασιτέχνη. Ετσι, για να μην υπάρχει η μουρμούρα ότι ποτέ δεν έγινε τόσο μεγάλη λεζάντα με τόσο μικρά έξοδα.

Το θέμα πάντως του ερασιτεχνικού αθλητισμού στην Ελλάδα πρέπει να επανεξεταστεί από την αρχή. Τι είναι ερασιτεχνικός αθλητισμός; Ο αθλητισμός σε ερασιτεχνικά αθλήματα που οι αθλητές, όμως, μπορούν να κερδίζουν από έναν αξιοπρεπή μισθό έως και τα κέρατά τους; Ο αθλητισμός που σκοπεύει στην εξέλιξη μικρών σε ηλικία αθλητών που μια μέρα όμως μπορούν να γίνουν πρωταθλητές και οι ίδιοι μαζί με τους συλλόγους και τους προπονητές τους να βγάλουν τα κέρατά τους; Ο αθλητισμός που σκοπό έχει την παροχή βασικών μέσων και εγκαταστάσεων για ανθρώπους που είτε λόγω προσόντων είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω και των δύο δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ τους πρωταθλητές; Διαβάστε λοιπόν μια πρόσφατη ιστορία.

Ενας φίλος μου έγραψε σε ένα σωματείο μπάσκετ των βορείων προαστίων τον γιο του. Το παιδί είναι 14 χρόνων και ας πούμε ότι από ταλέντο ή ικανότητα δεν είναι αρκετός για να παίξει στην ομάδα. Ο φίλος μου λοιπόν ζήτησε από τον σύλλογο, μια που το παιδί δεν παίζει να πάει σε μια ομάδα που είναι κοντύτερα στο σπίτι του, για να μην τραβιέται με τις συγκοινωνίες και πιθανόν να βρει μια θέση στην ομάδα. Του απάντησαν «όχι». Οταν λοιπόν μου το είπε και ρώτησα τους συντάκτες του μπάσκετ στο γραφείο, πληροφορήθηκα ότι, αν ένα ανήλικο παιδί έχει υπογράψει δελτίο, για να φύγει από την ομάδα του το σωματείο πρέπει να συναινέσει ή το παιδί να μην έχει παίξει αγώνα για δύο χρόνια. «... Και ακόμα και σε αυτό δεν υπάρχει σιγουριά, διότι στα παιδικά υπάρχουν και πλαστοπροσωπίες. Το παιδί μπορεί να έχει δηλωθεί σε αγώνα που να μην έπαιξε και η διετία να ανανεωθεί». Αλλά ακόμα και να ξεχάσουμε το τελευταίο και να πούμε ότι όλα γίνονται με το γράμμα του νόμου, είναι δυνατόν να κρατιέται δέσμιο ένα παιδί που απλώς θέλει να παίξει; Ελα που είναι…

Από την άλλη, θέλω να δώσω συγχαρητήρια στην ελληνική Εθνική ομάδα του ice hockey για την πρώτη επίσημη νίκη τής ιστορίας της. Δεν ενδιαφέρει αν η νίκη ήταν για τη μικρότερη κατηγορία στον κόσμο, αν η νίκη ήταν επί της Μογγολίας, αλλά για το ότι αυτοί οι ελάχιστοι που παίζουν χόκεϊ στην Ελλάδα το διασκεδάζουν περισσότερο από τους πρωταθλητές κόσμου και το αντικείμενό τους είναι να παίζουν και όχι να κονομάνε από το κράτος. Από εκεί και πέρα όταν περιστασιακά σωματεία αποφασίζουν να «ασχοληθούν» με ερασιτεχνικά αθλήματα για να απορροφήσουν κρατικές χορηγίες, όπως είχε γίνει πέρυσι το καλοκαίρι στη γενική συνέλευση του ΠΑΟΚ, και πάλι θα ξαναγράψω. Χωρίς αυτό να έχει να κάνει με την κάψα των ερασιτεχνών αθλητών σε μη δημοφιλή αθλήματα, που και εγώ ως φίλος του baseball σέβομαι.

Προφανώς δεν σέβομαι την υποκρισία των παραγόντων του ελληνικού ερασιτεχνικού αθλητισμού, που πρέπει να μας πιάσουν οι ξένοι για να αποκαλυφθούν οι ντόπες. Φυσικά αναφέρομαι στην υπόθεση του «πιασίματος» 11 πρωταθλητών της άρσης βαρών από τη WADA. Για τους αθλητές δεν έχω να πω πολλά. Οταν ξέρεις ότι με ένα μετάλλιο έχεις εξασφαλίσει την υπόλοιπη ζωή σου, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, είναι επακόλουθο νεαρά παιδιά, από εργατικές συνήθως οικογένειες ή παιδιά αλλοδαπών να παίρνουν και κηροζίνη για να φτιαχτούν. Οι αθλητές είναι ένοχοι, αλλά με ελαφρυντικά. Δεν είναι όμως οι κάτωθι.

Πρώτον, το κράτος που με τις τρελές αμοιβές για μετάλλια δημιουργεί το κίνητρο για να ντοπάρονται οι αθλητές. Το οποίο κράτος κάνει τα στραβά μάτια, ακόμα και όταν του ζητάνε φόρα παρτίδα τα λεφτά για το ντοπάρισμα. Οπως με το σχέδιο «Κόροιβος» που ζητήθηκε ενάμιση δισεκατομμύριο δραχμές από τον τότε υφυπουργό Αθλητισμού Γιώργο Λιάνη για να χρησιμοποιηθούν για «φαρμακευτική υποστήριξη». Ο Λιάνης τούς είχε διώξει. Αλλά τα ονόματα και των δύο ακόμα τα περιμένουμε.

Δεύτερον, οι ομοσπονδίες. Από τα χρήματα που έδινε η ομοσπονδία της άρσης βαρών για την Εθνική ομάδα δεν αγοράζονταν οι ντόπες; Ακόμα και αν δεν υπήρχε κωδικός «ντόπα», δεν πρέπει από κάπου να δίνονταν τα λεφτά; Θα το ελέγξει κάποιος; Και φυσικά δεν αναφέρομαι στην ίδια την ομοσπονδία, που δεν θα έχει καμία διάθεση να ενοχοποιήσει τον εαυτό της.

Τρίτον, οι προπονητές. Είναι απίθανο ένας αθλητής να ντοπάρεται μόνος του χωρίς να υπάρχει ανάλογη προπονητική στρατηγική πότε θα φορτσάρει και πότε θα χαλαρώσει στην προπόνηση. Και φυσικά είναι αδύνατο να είσαι 40 χρόνια στο κουρμπέτι, ολόκληρη η ομάδα σου να παίρνει, αλλά εσύ να μην καταλαβαίνεις τίποτα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους προπονητές, αλλά και στους φαρμακοτρίφτες, τους τεχνικούς διευθυντές και κάθε άτομο που ζει την ομάδα.
Για μια ακόμα φορά αιωρείται το ερώτημα. Οχι ποιος τα παίρνει, αλλά ποιοι και από ποια λεφτά τα δίνουν.

Είναι απελπιστικό μια κυβέρνηση που επιχορηγεί τον αθλητισμό να μη θέλει να μάθει την αλήθεια. Και κλείνω με μία φράση από το Δελτίο Τύπου του Συνασπισμού μετά το τελευταίο σκάνδαλο με το ντόπινγκ: «Πριν από λίγους μήνες, τον Οκτώβριο του 2007, ρωτούσαμε στη Βουλή τους υπουργούς Αμυνας, Εσωτερικών και Δικαιοσύνης τι γίνεται με τα προνόμια αθλητών-βαθμοφόρων και προπονητών, που εμπλέκονται σε υποθέσεις ντόπινγκ κι αυτοί έκαναν πως δεν κατάλαβαν». Οταν υπουργοί ρωτούνται στη Βουλή τι κάνουν και αρνούνται να απαντήσουν, πιστεύει κάποιος ότι έχουν τη διάθεση να ψάξουν για κάτι που πρέπει να κάνουν;