Strike στον κυνισμό

Οι κανονισμοί του baseball ορίζουν ότι για να είναι μια μπαλιά strike, που στις τρεις καίγεται ο batter, η μπάλα πρέπει να περάσει από το πέταγμα του pitcher ανάμεσα στη μασχάλη και το γόνατό του. Το 1951 ο γενικός διευθυντής των Chicago White Sox, Bill Veek, κατέβασε την ομάδα του με έναν από τους batters να είναι ο Eddie Gaedel. Το αξιοπρόσεκτο με τον Gaedel ήταν ότι είχε ύψος ένα μέτρο και δεκαοκτώ εκατοστά. Το αποτέλεσμα ήταν οι pitchers να είναι αδύνατον να σημαδέψουν από τα 20 μέτρα ανάμεσα στο γόνατο και τη μασχάλη του νάνου. Τις φορές που ο Gaedel μπήκε στο παιχνίδι προχώρησε στην πρώτη βάση με τέσσερα balls.

Ο Πάουλο Κάμπος προχθές με τον Ατρόμητο δεν έκανε κάτι που απαγορεύουν οι κανονισμοί. Εκανε αυτό που ξέρει να κάνει. Παρέταξε την ομάδα με μια αμυντική τακτική και έναν ποδοσφαιρικό ρεαλισμό, που πλησιάζει τον κυνισμό που κάνει τη θρυλική «Προό» του Σούλη Παπαδόπουλου να μοιάζει με τον Αγιαξ. Επίσης, όπως και όταν ήταν προπονητής του Αστέρα, οι παίκτες του έπαιζαν στο όριο της κάρτας. Σκληρό παιχνίδι διανθισμένο με «στρατηγικούς» τραυματισμούς για να φαγωθεί χρόνος και με σκηνές βγαλμένες από τη δεκαετία του ’60, όπως η φάση που ενώ ο Κάλβο ετοιμάζεται να χτυπήσει το πέναλτι, ο Ρόβας περνάει από μπροστά του και του ψιθυρίζει λέξεις άγνωστες και ερεθιστικές στ' αυτί. Ερεθιστικές όχι απαραίτητα για τον Κάλβο, αλλά για τον Ιβιτς, που πλακώνεται με τον Ρόβα και εισπράττουν αμφότεροι κάρτα. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα την ιστορία του Gaedel. Πόσο εύκολο είναι αν αντιμετωπίσεις κυνικά τους κανονισμούς ενός παιχνιδιού, να το καταστρέψεις. Γιατί μια ομάδα του Κάμπος στο πρωτάθλημα αντέχεται. Δύο ούτε με σφαίρες. Μόνο που οι τελευταίοι που μπορούν να διαμαρτύρονται για τις τακτικές του Κάμπος είναι οι Αρειανοί.

Πέρυσι, μετά το 0-0 του Αρη με τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη, αγανακτισμένος από την μπετόν αρμέ και με γαρμπίλι τακτική του Κίκι Χερνάντες, ο Εβαλντ Λίνεν είχε δηλώσει ότι έτσι δεν παίζεται ποδόσφαιρο. Εκτός από τον Λίνεν και τους Πανιώνιους, ο μόνος που είχε αντιδράσει ήταν ο Μανέλ Φερέρ, τότε του Αρη και σήμερα του Ηρακλή, που του είχε πει: «Αν θέλαμε να είχαμε προπονητή που η ομάδα να παίζει τέτοιο ποδόσφαιρο, βρίσκαμε και στην Ελλάδα». Από τον υπόλοιπο Αρη, όμως, δεν θυμάμαι κάποια ιερή αγανάκτηση σαν την προχθεσινή εναντίον του Κάμπος. Οπως και δεν νομίζω ότι θα δικαιολογούσαν τσαμπουκάδες στη φυσούνα της Νέας Σμύρνης.

Και τι απέγινε με τον Gaedel; Αυτό που θα γινόταν σε όποια χώρα καταλαβαίνει ότι τα spectator's sport υπάρχουν για να ευχαριστιούνται οι θεατές. Ο commissioner baseball President William Harridge of the American League απαγόρευσε στις ομάδες να χρησιμοποιούν νάνους. Ορισμένες φορές παρατηρώντας αγώνες ευλογώ την ψυχούλα του William...


Ελαβα e-mail από τον αναγνώστη Τ.Β., που επισημαίνει ότι η ήττα του Ολυμπιακού από την ΑΕΚ έστρεψε τη μαχητικότητα του Διονύση Ελευθεράτου από την ανάλυση για τα πραγματικά γεγονότα της 25ης Μαρτίου στις ευθύνες του Σωκράτη Κόκκαλη για την «τεσσάρα» από την ΑΕΚ. Από την άλλη πλευρά, ο αναγνώστης παρατηρεί ότι το γκολ του Ντάρκο Κοβάσεβιτς με τον Θρασύβουλα πλήρωσε ο Σαρκοζί, τον οποίο κατακεραύνωσε ο Διονύσης για την αντίδρασή του στο προσβλητικό πανό που σήκωσαν οι οπαδοί της Παρί Σεν Ζερμέν κατά των οπαδών της Λανς. Τώρα απομένει να φανεί αν η παρατήρηση του αναγνώστη είναι σωστή και τις νίκες του Ολυμπιακού πληρώνουν παγκόσμιοι ηγέτες. Εάν ο Σεγούρα καθαρίσει τον Δώνη στο Καραϊσκάκη, ποιο θα είναι το επόμενο θύμα του Διονύση; Μήπως την επόμενη Κυριακή στο White House ο Τζορτζ Μπους θα είναι κολλημένος μπροστά στην τηλεόραση και θα φωνάζει «Σταμάτα τις ντρίμπλες και κάνε κάτι της προκοπής, ρε Σίσιτς»;

Η σημερινή πάντως επέτειος είναι «Η διεθνής ημέρα κατά των ναρκών». Μία διατύπωση που έχει δύο αναγνώσεις. Η πρώτη είναι αυτή που σκέφτεστε οι περισσότεροι. Κατά των ναρκών που είναι θαμμένες κάτω από το έδαφος και όταν τις πατάς κάνουν «μπουμ». Η δεύτερη, που είναι η πιο ψαγμένη, κατά των «ναρκών» που σε μια στιγμή ανοίγουν την πόρτα του σπιτιού σου και ρωτούν: «Τι κάνει αυτή η ζυγαριά ακριβείας στο τραπέζι;». Γιατί στη γλώσσα της πιάτσας οι αστυνομικοί της Δίωξης Ναρκωτικών ονομάζονται και «νάρκες».

Για μένα, όπως και ο Διονύσης ξέρει, μία είναι η ημερομηνία που υπάρχει επέτειος που αξίζει να γιορτάζεις. Είναι η 21η (εδώ, Διονύση, δεν ήσουν βέβαιος ότι θα βάλω το «Απριλίου»; Λάθος) Ιουνίου κάθε χρόνο. Η μέρα που θα γιορταστεί η 62η επέτειος της ενθρόνισης του βασιλέα της Ταϊλάνδης, Μπουμιμπόλ. Long live the King και εύχομαι στον Αλέξη Τσίπρα να σπάσει το ρεκόρ του λατρευτού μας βασιλιά ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ζητούμενο με τους ηγέτες είναι να μοιάζουν με τα πρότυπα των οπαδών τους. Ο Μπουμιμπόλ, για παράδειγμα, είναι ο παλιότερος βασιλιάς του πλανήτη, ρίχνοντας επτά χρόνια στην Ελισάβετ της Αγγλίας. Είναι δημοφιλής στους Ταϊλανδούς επειδή η αυτοσυγκράτησή του ταιριάζει στον γενικότερο χαρακτήρα του λαού. Σε μια χώρα που το να σηκώσεις τη φωνή σου είναι δείγμα αγένειας, ο χαμηλών τόνων χαρακτήρας του έρχεται και δένει με τη νοοτροπία του κόσμου. Το ίδιο πιστεύω και για τον Τσίπρα. Κάτι η ηλικία, κάτι η μοτοσικλέτα, κάτι το κόκκινο παπούτσι και κάτι το εναλλακτικό στυλ, τον κάνουν ταμάμ για ηγέτη του Συνασπισμού. Αντίθετα, από στυλ ο Κώστας Καραμανλής δεν δένει με τίποτα με τη Ν.Δ. Με τον τρόπο που τον έμαθαν να περπατάει και να μιλάει οι επικοινωνιολόγοι, θα μπορούσε περισσότερο να είναι πρόεδρος των ταξιτζήδων στη θέση του Παντουράκη παρά ηγέτης δεξιού κόμματος. Με μία εξαίρεση. Τους Δημοκράτες του Αμερικανικού Νότου.

Οπου από τον Huey Long μέχρι τον Lyndon B. Johnson και τον George Wallace, οι Δημοκράτες του Νότου είναι ό,τι πιο agricola με μπόλικο Ζαγοραίο. Με τους δύο πρώτους να είναι από τους αγαπημένους μου πολιτικούς της αμερικανικής ιστορίας. Ο Johnson όχι βέβαια για το Βιετνάμ, που έμπλεξε περισσότερο από τον Κένεντι την Αμερική σε έναν πόλεμο που ήταν αδύνατον να κερδηθεί στρατιωτικά, όσο για το Great Society. Το πρόγραμμα αναμόρφωσης δημόσιας υγείας και των ίσων δικαιωμάτων που εφάρμοσε στα μέσα της δεκαετίας του ’60 έσωσε την Αμερική από τις φυλετικές εξεγέρσεις που την είχαν φέρει σε κατάσταση εμφύλιου πολέμου. Επίσης, στην περίπτωση του LBJ δεν μπορείς παρά να εκτιμήσεις και το στυλ. Στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του συνήθιζε να δέχεται τους υπουργούς σε οποιαδήποτε κατάσταση. Οταν ήταν κυβερνήτης του Τέξας, δεχόταν συμβούλους ενώ ήταν καθισμένος στην τουαλέτα, με ανοιχτή την πόρτα και αρχίζοντας τη συζήτηση. Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Το κάνει ο Φιντέλ με τον Ραούλ; Το κάνει ο Αλέξης με τον Αλέκο; Ασε, ρε, που το κάνουν... Αλλά μόνο στην Αμερική, Διονύση, οι πολιτικοί δεν έχουν να κρύψουν τίποτα.

Εδώ που ήρθε η κουβέντα, μου ήρθε στο μυαλό μια φράση που έχω διαβάσει στο «A walk in the woods» του Bill Bryson. «Have you shit with a bear?». Είναι η φράση που χρησιμοποιούν οι βετεράνοι οδοιπόροι των βουνών όταν θέλουν να ρωτήσουν τον άλλον πόσο σκληρός είναι. «Εχεις χέσει ποτέ παρέα με αρκούδα;». Οποιος δεν έχει και δεν έχει καμία όρεξη να το κάνει, μπορεί να διαβάσει το βιβλίο του Bryson. Eνα από τα διασκεδαστικότερα βιβλία για την περιπέτεια του να διασχίζεις το Appalachian Trail, ένα μονοπάτι που ξεκινάει από το Main και καταλήγει στην Georgia. Τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα με τα πόδια από τον Βορρά στον Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών.


Οσο για τον Huey P. Long, όποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει μια βιογραφία του δημοφιλέστερου κυβερνήτη στην ιστορία της Αμερικής ας πάρει το «All the presidents men» του Robert Penn Warren. Γνωστός με το παρατσούκλι «Kingfish», ο Long έγινε κυβερνήτης της Λουιζιάνα βασίζοντας την καμπάνια του στο σλόγκαν «Καθένας είναι βασιλιάς, αλλά κανένας δεν φοράει κορόνα». Το 1935 δολοφονήθηκε στο Baton Rouge έπειτα από συνωμοσία των πολιτικών του αντιπάλων. Αποφύγετε και τις δύο ταινίες που είχαν ως σενάριο το βιβλίο, αλλά το βιβλίο είναι η Βίβλος για όποιον πολιτικό θέλει να πάρει μαθήματα πως ήταν οι πραγματικοί λαϊκιστές των 30s, πριν ο Ανδρέας τραγουδήσει Σακελλαρίου και ο Παναγιώτης Ψωμιάδης χορέψει τον Κότσαρη.