Ενα αγγλικό ποδόσφαιρο που δεν είναι βαρετό

Από την εποχή που ο Κλαφ έλεγε ότι «αν ο Θεός ήθελε να παίζουμε με την μπάλα ψηλά, θα έβαζε γρασίδι στον ουρανό» έχει περάσει πάρα πολύς καιρός. Το αγγλικό ποδόσφαιρο έκανε σημαντικά βήματα προόδου και όχι μόνο στο οργανωτικό επίπεδο, αλλά και στο αγωνιστικό. Μπορεί το μυαλό των περισσότερων όταν ακούν για το αγγλικό ποδόσφαιρο να πηγαίνει στις συμφωνίες για την πώληση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, που πρώτοι ξεκίνησαν οι Αγγλοι στην Ευρώπη, όμως και αγωνιστικά έκαναν βήματα, που σε άλλες εποχές θα μπορούσαν να θεωρηθούν ιεροσυλία. Μετά την άρση του ευρωπαϊκού αποκλεισμού που είχε επιβάλει η Θάτσερ στις αγγλικές ομάδες ύστερα από την τραγωδία του «Χέιζελ», το αγγλικό ποδόσφαιρο –με δειλά βήματα στην αρχή– άρχισε να ανοίγεται στην Ευρώπη.

Και από τον καιρό που τα χρήματα του BSKYB γέμιζαν τα ταμεία τους και έφερναν όλο και περισσότερους ξένους ποδοσφαιριστές στο αγγλικό πρωτάθλημα, άρχισαν περισσότερο να αλλάζουν τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του αγγλικού ποδοσφαίρου. Σε αυτή την αλλαγή δεν θα πρέπει να παραγνωριστεί η συνεισφορά του Αρσέν Βενγκέρ αρχικά και κατόπιν όλων των άλλων ξένων προπονητών που δούλεψαν στο αγγλικό πρωτάθλημα. Οπως, επίσης, και του Ερίκ Καντονά που αγωνίστηκε σε δύο ομάδες –τη Λιντς και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ–, των οποίων ο τρόπος παιχνιδιού είχε αρχίσει να διαφοροποιείται από τον κλασικό αγγλικό. Αυτή τη διαφοροποίηση θα ακολουθήσουν και θα την ενισχύσουν η Λίβερπουλ με την Αρσεναλ και αργότερα η Τσέλσι, η οποία θα πάρει τη θέση της πολύπαθης Λιντς.

Αν προσέξει κάποιος λίγο καλύτερα το αγγλικό ποδόσφαιρο, θα διαπιστώσει ότι ανάλογες προσπάθειες καταβάλλουν τόσο η Τότεναμ όσο και η Μάντσεστερ Σίτι. Προχθές το βράδυ στο πλαίσιο του Τσάμπιονς Λιγκ παρακολουθήσαμε ένα παιχνίδι ανάμεσα σε δύο αγγλικές ομάδες, αλλά αυτό που παρακολουθήσαμε δεν ήταν αυτό που θα χαρακτηρίζαμε κλασικό αγγλικό παιχνίδι. Φυσικά, τόσο η Λίβερπουλ όσο και η Αρσεναλ δεν αγωνίζονται με τον κλασικό τρόπο των Αγγλων, τουλάχιστον στα παιχνίδια τους στην Ευρώπη. Πράγμα που συμβαίνει αρκετές φορές με τις αγγλικές ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Για παράδειγμα, στο παιχνίδι Ρόμα – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ η ομάδα που έπαιξε σαν ιταλική ήταν η Μάντσεστερ. Στο προχθεσινό παιχνίδι, που δυστυχώς είχε μόνο δύο γκολ, κυρίως γιατί ο Μπενίτεθ επέλεξε στο δεύτερο ημίχρονο να κρατήσει πιο πίσω την ομάδα του, είδαμε δύο ομάδες και δύο προπονητές να επιλέγουν έναν ποδοσφαιριστή ο καθένας σαν κλειδί για την εφαρμογή του αγωνιστικού συστήματός του.

Στην Αρσεναλ ο ποδοσφαιριστής αυτός ήταν ο Φάμπρεγκας και στη Λίβερπουλ ο Τζέραρντ. Ο Αλσατός έχει τον Φάμπρεγκας στα χαφ και του δίνει σαν στήριγμα τον Φλαμινί, για να μπορεί με μεγαλύτερη άνεση να περνάει την μπάλα μπροστά και να κατευθύνει το παιχνίδι της Αρσεναλ. Οχι όμως και να προωθείται. Αντίθετα, ο Μπενίτεθ χρησιμοποιεί τον Τζέραρντ σαν βοήθεια στην επίθεση και όποτε ο αρχηγός της Λίβερπουλ προωθείται, τον καλύπτει ο Μασκεράνο. Ο ρόλος του Τζέραρντ είναι πολύ λιγότερο στατικός δηλαδή από τον αντίστοιχο του Φάμπρεγκας. Μια τέτοια κίνηση θα περίμενα από τον Βενγκέρ, όχι από τον Μπενίτεθ.

Ο Αλσατός μπορεί, κατά την εκτίμησή μου, να έχει καλύτερες μονάδες στη διάθεσή του από τον Μπενίτεθ, αλλά ο Ισπανός φαίνεται ότι μπορεί να αξιοποιήσει καλύτερα τους παίκτες του. Εκείνο που δεν πιστεύω ότι θα συμβεί στη ρεβάνς είναι να επαναληφθεί η ίδια ιστορία. Ο Βενγκέρ θα βρει τρόπο αντίδρασης, αλλά δεν γνωρίζω αν η αντίδρασή του θα είναι τέτοια που να του δίνει την πρόκριση, γιατί ο Αλσατός στη σκακιέρα δεν θα παίζει μόνος.

It's the economy stupid

Ο τίτλος του σημερινού σχολίου είναι η απάντηση που έδωσε ο Κλίντον σε έναν από τους επιτελείς του, όταν εκείνος ρώτησε ποιο θα είναι το πλεονέκτημά τους στις εκλογές απέναντι στους ρεπουμπλικάνους, ώστε να κερδίσουν οι δημοκρατικοί μια δεύτερη θητεία στην προεδρία. Ετσι, λοιπόν, αφού υποδεχτούμε τον «ελευθερωτή» πρωθυπουργό μετά τη σύνοδο του Βουκουρεστίου, ας επικεντρωθούμε πάλι στην οικονομία. Η ΔΕΗ πάει για ξεπούλημα στους Γερμανούς, οι αυξήσεις στο ρεύμα την έκαναν πάλι κερδοφόρο και ο διευθυντής της κάνει λόγο για καινούργιες αυξήσεις. Με τι επιχείρημα;

Αν δεν γίνουν οι ρυπογόνες μονάδες λιθάνθρακα, η επιχείρηση θα έχει ζημίες και θα αναγκαστεί να κάνει αυξήσεις. Ο άνθρωπος νομίζει ότι είναι μετεμψύχωση της Θάτσερ και πολεμάει να το αποδείξει. Ας ρίξουμε μία ματιά σε ορισμένα στοιχεία που αποκάλυψε η τελευταία έκθεση της στατιστικής υπηρεσίας, σύμφωνα με την οποία, το 50% του ΑΕΠ της χώρας παράγεται στο λεκανοπέδιο. Είναι αυτό που λέμε ισόρροπη ανάπτυξη. Κι πριν από λίγο καιρό άκουσα τον υπουργό Παιδείας να μιλάει για την ίδρυση νέων πανεπιστημιακών τμημάτων στην περιφέρεια, κίνηση που θα τονώσει την ανάπτυξη. Μπαλαφάρα ολκής. Τι είδους ανάπτυξη θα τονωθεί;

Τα ενοίκια για φοιτητική στέγη και ενδεχομένως η οικοδομή σε τοπικό επίπεδο, για να καλυφθεί η ζήτηση στέγης. Αντε να γίνει και λίγο παραπάνω τζίρος στα φαγάδικα και τις καφετέριες. Αν αυτό είναι οργανωμένη και σχεδιασμένη αναπτυξιακή πολιτική, πάσο! Η κυβέρνηση, όπως δείχνουν και οι επιλογές της στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, ενδιαφέρεται μόνο να παραδώσει κερδοφόρους τομείς του Δημοσίου σε ιδιώτες. Οι 13 εταιρείες του Δημοσίου που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο και τις οποίες ελέγχει ακόμα το κράτος παρουσίασαν κέρδη την περσινή χρονιά που φθάνουν τα 2,84 δισ. ευρώ. Για ποιο λόγο το Δημόσιο να παραδώσει σε ιδιώτες κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις;

Γιατί δεν μπορεί να τις διαχειριστεί ή γιατί αυτό επιβάλλει η οικονομική πολιτική της Ε.Ε., η οποία είναι προσανατολισμένη στον φιλελευθερισμό; Ευτυχώς που ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας την περασμένη εβδομάδα μάς ενημέρωσε ότι η αύξηση του ΑΕΠ φέτος θα είναι 16 δισ., τα οποία όμως δεν θα κατανεμηθούν εξίσου στους πολίτες. Ναι, οι εργαζόμενοι θα πάρουν το καλαβρέζικο κομμάτι της αύξησης και οι επιχειρηματίες τα ευρώ.

Πώς θα φτιάξει την ψυχολογία του;

Αν η αγωνιστική αντίδραση του Ολυμπιακού μετά το «στραπάτσο» της Κυριακής ήταν αυτή η χλομή εικόνα που παρουσίασε στο προχθεσινό παιχνίδι Κυπέλλου με τον Θρασύβουλο, τότε τα προβλήματα των «ερυθρολεύκων» είναι πολύ μεγαλύτερα απ' όσο οι ίδιοι πιστεύουν. Η αυτοπεποίθηση μιας ομάδας ανεβαίνει όταν σημειώνει νίκες σε δύσκολα παιχνίδια και με ισχυρούς αντιπάλους. Τα παιχνίδια που απομένουν μέχρι τη λήξη του πρωταθλήματος δεν εκπληρώνουν αυτές τις συνθήκες. Από την άλλη, ούτε οι ποδοσφαιριστές της ομάδας του Πειραιά δείχνουν να έχουν πετύχει εκείνο το ψυχολογικό δέσιμο που διακρίνει τις ομάδες από τα κατά συνθήκη αγωνιστικά σχήματα.

Ενα ακόμη από τα προβλήματα της ομάδας νομίζω ότι είναι και η έλλειψη μιας προσωπικότητας που να μπορεί, τώρα στα δύσκολα, να αλλάξει τον ψυχισμό των συμπαικτών του και να βγει μπροστά για να διαχειριστεί την πίεση της στιγμής. Είναι ένα ερώτημα που θα απαντηθεί μέσα στις επόμενες ημέρες. Η παρουσία του προέδρου μπορεί να εμπνεύσει ή να πιέσει τους παίκτες τόσο ώστε να αντιδράσουν και να καταφέρουν να κερδίσουν το πρωτάθλημα; Θα το δούμε την Κυριακή.