Τα κλασικά εικονογραφημένα του Ρονάλντο

Ο Πορτογάλος δεν έχει σημαδέψει ακόμα κάποια μεγάλη ποδοσφαιρική βραδιά κι ως εκ τούτου δεν μπορεί να βρει θέση στο πάνθεον των μεγάλων: είναι απλώς θέμα χρόνου. Εδώ και μια τετραετία έχει καπαρώσει τον τίτλο του πιο βελτιωμένου ποδοσφαιριστή, νομίζω ότι φέτος θα πάρει και το βραβείο του καλύτερου. Μέχρι να φτάσει σε ένα θρίαμβο, μια κατάκτηση ενός Τσάμπιονς Λιγκ π.χ. ή έναν τίτλο με την εθνική του ομάδα, θα τον χαιρόμαστε εμείς που μεγαλώσαμε με τα κόμικ. Μετά θα τον ρουφήξει η δίνη του γούστου της ποδοσφαιρικής ανθρωπότητας, που γουστάρει συγκρίσεις και αναφορές, και θα αρχίσει να τον συγκρίνει με τους μεγάλους (τον Πελέ, τον Μαραντόνα, τον Μπεστ κ.ά.) στη βάση των επιτυχιών. Εμείς, στο μεταξύ, ψάχνοντας το κόμικ της ενηλικίωσής μας στα δορυφορικά κανάλια, θα ψάχνουμε εναγωνίως τον επόμενο ήρωα.

Μέση

Στην περίπτωση του Κριστιάνο Ρονάλντο η πληροφορία για το ποιος είναι και πώς έφτασε να είναι ο καλύτερος στην Ευρώπη είναι απαραίτητη –τολμώ να πω χρησιμότερη κι από τα ίδια τα γκολ του, με τα οποία χαίρεσαι τις ικανότητές του. Αν τον δεις τώρα, αν ανοίξεις το κόμικ στη μέση γιατί έχεις χάσει τα προηγούμενα κεφάλαια, θα δεις ντρίμπλες, υπόγεια χτυπήματα της μπάλας στα φάουλ, τακουνάκια πολυτελείας, που κάνει γκολ ο ιδανικός σύντροφος Τέβες, και προσωπικές ενέργειες που καταλήγουν σε αλαζονικά γκολ γεμάτα δεξιότητα και έπαρση. Μπορεί να τον χαρείς, μπορεί όμως και να προσμετρήσεις την τύχη του να βρεθεί από μικρός σε μια τεράστια ομάδα, όπως είναι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, και να μην του δείξεις την πρέπουσα σημασία, ψάχνοντας Βραζιλιάνους που έρχονται από το πουθενά και indios Αργεντινούς χαρισματικούς μπόμπιρες με παράξενα ονόματα. Για να γοητευθείς από την ιστορία, πρέπει να την πάρεις από την αρχή.

Αρχή

Εκεί στην αρχή είναι το ενδιαφέρον της υπόθεσης. Στα παιδικά χρόνια που το ποδόσφαιρο είναι η ανακούφιση, θα καταλάβεις τα μυστικά του και στην οικογενειακή του ιστορία θα δεις τα γιατί του χαρακτήρα του. Σήμερα ο Ρονάλντο είναι ο σούπερ σταρ που το μεγάλο νησί περίμενε –δέκα χρόνια πριν ήταν ο γιος ενός αλκοολικού πατέρα, ο οποίος μπαινόβγαινε στις φυλακές και τα νοσοκομεία και που τελικώς πέθανε πριν καλά καλά δει τον κανακάρη του να κατακτά το όνειρο. Σήμερα ο Ρονάλντο οδηγεί γρήγορα αυτοκίνητα και δηλώνει πως δεν θα 'θελε να έχει την κατάληξη του Εντουάρντο, γιατρεύοντας στα νοσοκομεία τα πληγωμένα πόδια του –έξι χρόνια πριν έδινε τα χρήματα του πρώτου συμβολαίου για να πληρώσει την αποτοξίνωση του αδερφού του, Ούγκο, που ξόδευε τη ζωή του στα ναρκωτικά. Σήμερα ο Ρονάλντο είναι το σύμβολο της πίστης που λέγεται Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ –χθες ήταν ένα χαμίνι από τη Μαδέιρα, που αν δεν είχε ερωτευτεί την μπάλα, ένας Θεός ξέρει πού θα είχε καταλήξει. Ανάμεσα στο σήμερα και το χθες διαβάζεις τις λεπτομέρειες της πραγματικότητας και μαθαίνεις να εκτιμάς τον ήρωα του κόμικ, για πράγματα περισσότερο σημαντικά από το γκολ που έβαλε στη Ρόμα.

Φήμες

Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι μπαίνουν από τώρα στον πειρασμό της σύγκρισης ψάχνουν ομοιότητες με τον Μπεστ και τον Μαραντόνα. Ο σερ Αλεξ π.χ. λέει ότι στο παιχνίδι του κάνει τις συγκλίσεις του Μπεστ τελειώνοντας φάσεις, αν και ακραίος, και το χαρακτηριστικό γνώρισμά του είναι ότι τρέχει πιο πολύ με την μπάλα, παρά χωρίς αυτήν, όπως έκανε ο Ντιέγκο. Οι συγκρίσεις με τους συγκεκριμένους γίνονται όχι τυχαία, γιατί πρόκειται για δύο κολασμένους –δεν είναι τόσο συγκρίσεις κλάσης όσο συγκρίσεις διαδρομής, συγκρίσεις πορείας και ιστορίας, να το πάλι το κόμικ! Στο προηγούμενο πέρασμά του από την «αιώνια πόλη», Οκτώβρη μήνα, αν θυμάμαι καλά, οι ιταλικές εφημερίδες έγραψαν πως μετά το ματς αυτός και δύο φίλοι του ξενύχτησαν στο «Χίλτον» συντροφιά με τρία call girl. Τo 2005 τα βρετανικά ταμπλόιντ τον είχαν κατηγορήσει για βιασμό μιας δεκαοκτάχρονης στο «Hotel Sanderson» του Λονδίνου –δεν αποδείχτηκε κάτι. Πέντε μήνες πριν, πάλι Αγγλοι ρεπόρτερ ισχυρίστηκαν πρωτοσέλιδα ότι αυτός, ο Νάνι κι ο Αντερσον διοργάνωσαν μια βραδιά οργίων στο σπίτι του στο Μάντσεστερ: δεν πιστεύω τίποτα (γιατί όλα αυτά μπορεί να είναι παραμύθια που προκαλεί η εξιταρισμένη φαντασία αυτών που τον παρακολουθούν και έχουν συνηθίσει να περιμένουν ακρότητες) και πιστεύω τα πάντα (γιατί όλα αυτά κι ακόμα χειρότερα ένας τύπος με τη διαδρομή του Κριστιάνο, που κρύβει ένα δαίμονα πίσω από ένα πρόσωπο πιτσιρίκου, άνετα μπορεί να τα κάνει). Η ιστορία του Μαραντόνα με έχει διδάξει ότι εκεί που υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά –πόσω δε μάλλον όταν το παιχνίδι του εμπλεκόμενου είναι φωτιά και λάβρα.

Κόλαση

Ο Μπρούνο Κόντι χθες του συνέστησε να ηρεμήσει και να προσγειωθεί, γιατί κάποιες συμπεριφορές του δεν ταιριάζουν σε έναν πρωταθλητή με τα προσόντα του. Εύκολο να το λες με τη σιγουριά της εμπειρίας της σοφίας σου, δύσκολο όμως να το περιμένεις από κάποιον σαν τον Κριστιάνο, που απογειώθηκε για να ξεφύγει από την κόλαση που τον περιτριγύριζε. Αν τον ήξερα, κόντρα σε όσους τον νουθετούν, γιατί θέλουν να τον δουν να γίνεται κάτι συνηθισμένο, θα του 'λεγα μόνο να μην προσγειωθεί ποτέ του και να πετάει όσο πιο ψηλά νομίζει ότι μπορεί. Και να πέσει, το αστεράκι του θα φροντίσει να μην πάθει τίποτα…

Γαλάτες…

Μου γράφει ο φίλος αναγνώστης Αλέξης Κλιάφας με αφορμή τον «Ρίμπο» και τα κόμικ: «Πίστευα και πιστεύω πάντα ότι ο κόσμος των κόμικς είναι πολύ ωραιότερος από την πραγματικότητα. Περιγράφει όμως τα όρια της πραγματικότητας, είτε αυτά είναι όμορφα είτε άσχημα.

Ολοι εμείς οι φίλαθλοι της ΑΕΚ ζούμε και πιστεύουμε ακριβώς τα όρια της πραγματικότητας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ομάδα μας πολύ σπάνια ήταν αυτή που ξεκινούσε μία περιπέτεια με τη βεβαιότητα, ή έστω τη μεγάλη πιθανότητα, να καταλήξει πρώτη. Μόνο σε περιόδους που οι "ήρωές" της ήταν πραγματικά σαν βγαλμένοι από κόμικς, κατάφερνε να πραγματοποιήσει τα όνειρά μας. Τις υπόλοιπες φορές απλώς κινείτο στα πλαίσια μίας μέτριας πορείας, που έκανε την περιπέτεια ανιαρή. Παρά ταύτα εμείς πάντοτε πιστεύαμε στον επόμενο "ήρωα" και πάντοτε είμαστε εκεί για να δούμε την επόμενη περιπέτεια.

Αυτή τη στιγμή η ΑΕΚ ζει μία από αυτές τις περιπέτειες με έναν "ήρωα" για πρόεδρο και μερικούς καταπληκτικούς "χαρακτήρες" για πρωταγωνιστές. Ο Ντέμης στον δικό μας κόσμο είναι ο "Μικρός Ηρως", που προσπαθεί μόνος του να τα βάλει με ολόκληρη πολεμική μηχανή, ο Ριβάλντο είναι ο "V" στη δική του Vendetta ή στάση ζωής (όπως έγραψες), ο Λυμπερόπουλος είναι ο ψηλόλιγνος Κόρτο Μαλτέζε, που γράφει τη δική του τύχη με τις περιπέτειές του, και ο Ζήκος είναι ο "DYLAN DOG" μέσα στον φανταστικό κόσμο των τεράτων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και όλοι μαζί είναι οι Γαλάτες που προσπαθούν να κρατήσουν το χωριό τους ανέπαφο από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Εμείς, οι φίλοι της ΑΕΚ, δεν θα έχουμε ποτέ να θυμόμαστε τους τόσους πολλούς τίτλους του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, ούτε και τις ευρωπαϊκές δάφνες τους. Θα έχουμε να θυμόμαστε τις στιγμές που είναι βγαλμένες από τα κόμικς και είναι ακριβώς σαν το βράδυ της 30/3/2008. Στην "Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας" του Πρατ, η Πανδώρα Γκρούσβενορ λέει κλαίγοντας στον Κόρτο Μαλτέζε ότι δεν θα φύγει μαζί του, προτιμώντας την ασφάλεια του γιοτ του πλούσιου πατέρα της και εκείνος της απαντάει στωικά: "Το ξέρω, Πανδώρα", για να πάρει το τελευταίο φιλί της. Ετσι και εμείς ξέρουμε ότι οι τίτλοι δεν θα έρθουν μαζί μας, είμαστε όμως εκεί για να τους δούμε να φεύγουν και να πάρουμε ίσως ένα τελευταίο φιλί σαν τη βραδιά της περασμένης Κυριακής».

Αργία

Κανένας αναγνώστης δεν τσίμπησε στα πολλά πρωταπριλιάτικα που έγραψαν οι εφημερίδες, ίσως γιατί τα πιο πολλά απ' αυτά ήταν τραβηγμένα από τα μαλλιά. Το πλέον πετυχημένο το 'κανε τελικά ο υπεύθυνος του site της ομάδας της Κέρκυρας, που έγραψε τη Δευτέρα ότι απολύθηκε ο Αλέκος Αλεξανδρής και ότι τη θέση του παίρνει ο Σούλης Παπαδόπουλος. Η είδηση έγινε τόσο πιστευτή, ώστε χθες αναδημοσιεύτηκε σε εφημερίδες εν είδει ρεπορτάζ –πάλι καλά που δεν βάλανε και δηλώσεις του Σούλη! Αλήθεια, τώρα που έγιναν τόσες πολλές οι αθλητικές εφημερίδες, δεν θα 'πρεπε ο κλάδος να διεκδικήσει να είναι αργία η μέρα αυτή και να γιορτάζουμε κάνοντας το πάρτι του ΠΣΑΤ στο «Jimmy's»;