Ενα τσιφτετέλι, ρε παιδιά

Καλό το ροκ που έπαιζε χθες στο ΟΑΚΑ, αλλά δεν θα έβλαπτε και κάνα τσιφτετέλι στο τέλος του ντέρμπι.

Από αυτά της Νέας Φιλαδέλφειας, σε μία εποχή που η ψυχή είχε τον πρώτο λόγο και έκανε τη διαφορά. Αυτό, εξάλλου, δεν συνέβη και χθες;

Δεν έπαιξαν κανένα ρόλο τα συστήματα και οι τακτικές. Ο προπονητής περίσσευε. Κανείς δεν θα σχολιάσει σήμερα αν το 4-4-2 λειτούργησε καλύτερα από το 4-2-3-1 και άλλα τέτοια.

Η νίκη ήταν υπόθεση των παικτών της ΑΕΚ (τυχεροί όσοι έπαιξαν), που κατάλαβαν πως μια νέα αποτυχία σε ντέρμπι θα σήμαινε ταπείνωση. Και θα έδειχνε κατωτερότητα.

Η ΑΕΚ δεν γίνεται να μικρύνει άλλο. Το δώρο που δόθηκε στον κόσμο ήταν μεγάλο και πανάκριβο. Οι φίλοι της «Ενωσης» δεν είδαν νίκη. Είδαν θρίαμβο και τον χάρηκαν με την ψυχή τους.

Στο καλύτερο ίσως παιχνίδι που έγινε φέτος συνολικά στο ελληνικό πρωτάθλημα (με συντριπτική υπεροχή από την αρχή έως το φινάλε), οι «κιτρινόμαυροι» διέσυραν τον Ολυμπιακό.

Με το πάθος που έδειξαν δεν επέτρεψαν σε μια ομάδα με έμπειρους και καλούς παίκτες να ελπίζει σε διάσωση και αποφυγή της ξεφτίλας.

Πέρα από το γόητρο, βέβαια, η ουσία δεν αλλάζει. Αν η ΑΕΚ χάσει αυτό το πρωτάθλημα, το μαράζι θα είναι μεγάλο.

Και το «παράσημο» της καλύτερης επίθεσης του πρωταθλήματος θα καταλήξει στα σκουπίδια.