Τα παθήματα γίνονται μαθήματα

Λίγες ώρες μετά το τέλος του αγώνα με τον Ηρακλή είχαμε αναφέρει ότι οι προθέσεις του Γιάννη Βαρδινογιάννη είναι να συνεχίσει με τον Ζοσέ Πεσέιρο στον πάγκο. Σε αρκετούς μπορεί να δημιουργήθηκε η απορία πώς είναι δυνατόν ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Παναθηναϊκός να κρατήσει έναν προπονητή που χύνει την καρδάρα με το γάλα και δεν φαίνεται να πίνει νερό, τη στιγμή που έφθασε στη βρύση.

Αυτό που φαίνεται ότι έχει ως κριτήριο ο Γιάννης Βαρδινογιάννης είναι αν με τον Πεσέιρο στον πάγκο είδε να γίνονται βήματα μπροστά και υπάρχει η προοπτική να φτάσει στην κορυφή με κάποιες δυνατές προσθήκες στο έμψυχο υλικό το καλοκαίρι.

Το ότι έχει κάνει λάθη ο Πεσέιρο κατά τη διάρκεια της χρονιάς είναι δεδομένο. Για παράδειγμα, ένα από τα λάθη του είναι ότι δεν άκουσε το «καμπανάκι» που χτύπησε όταν ο Παναθηναϊκός εδώ και λίγες εβδομάδες αγκομαχούσε να κερδίσει. Στο Περιστέρι νίκησε τον Ατρόμητο 1-0 με μία κεφαλιά του Σαριέγκι, τον Λεβαδειακό στη Λεωφόρο τον νίκησε 1-0 με μία κεφαλιά του Γκούμα, τη Λάρισα -πάλι στη Λεωφόρο- τη νίκησε 2-0, αφού έμεινε με 10 παίκτες η θεσσαλική ομάδα (που ήταν καλύτερη στο πρώτο ημίχρονο). Στον Παναθηναϊκό δεν τα πήραν τα μηνύματα και κάποια στιγμή η στάμνα έσπασε στην Ξάνθη.

Από κει και πέρα, υπάρχουν δύο στοιχεία τα οποία -ανεξάρτητα αν τελικά το χάσει η ομάδα το πρωτάθλημα- είναι βήματα προς τα μπρος και όχι βήματα προς τα πίσω.

Το πρώτο είναι ότι κατά τη διάρκεια της χρονιάς ο Πεσέιρο και οι παίκτες του βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο δύο φορές. Και στις δύο ο Πορτογάλος αντέδρασε θετικά στα λάθη που έκανε. Μετά την πρώτη ήττα στο πρωτάθλημα με τον Αστέρα στην Τρίπολη ακολούθησε ένα σερί τεσσάρων νικών, που έφεραν τον Παναθηναϊκό για πρώτη φορά στην κορυφή της βαθμολογίας μετά τη νίκη επί της ΑΕΚ. Ανάλογα θετική αντίδραση ακολούθησε και μετά τη δεύτερη ήττα από τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη. Ενα σερί δέκα νικών και δύο ισοπαλιών έφερε την ομάδα στην κορυφή. Οι δύο ισοπαλίες ήρθαν στα δύο εκτός έδρας ντέρμπι, στα οποία ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος και από τον Ολυμπιακό και από την ΑΕΚ και αδικείται από το τελικό αποτέλεσμα.

Σε προηγούμενες χρονιές -όταν ο Παναθηναϊκός ήταν κάτι σαν ομάδα αλλά σε καμία περίπτωση ομάδα- οι αντίστοιχες ήττες τον είχαν βγάλει εκτός στόχων από τον Νοέμβριο. Πέρυσι, για παράδειγμα, έχασε από την Κέρκυρα ο Παναθηναϊκός και έμεινε εκτός στόχου από τη λήξη του πρώτου γύρου. Η αντίδραση της ομάδας τη φετινή περίοδο, μετά τα χαστούκια που δέχθηκε κατά τη διάρκεια της χρονιάς, δείχνουν ότι έχει αρχίσει η αλλαγή νοοτροπίας, η οποία είναι απαραίτητη για να μπορέσει αυτή η ομάδα να σταματήσει την ανομβρία τίτλων τα επόμενα χρόνια. Από την άλλη, το γεγονός ότι τώρα στο τέλος αυτή η μεγάλη προσπάθεια όλη τη χρονιά δείχνει να μην έχει αντίκρισμα ίσως σημαίνει ότι θέλει και κάτι παραπάνω αυτός ο Παναθηναϊκός -και σε έμψυχο υλικό και σε νοοτροπία.

Ασφαλώς πρέπει να δούμε αν μετά τις απώλειες βαθμών που είχε ο Παναθηναϊκός με την Ξάνθη και με τον Ηρακλή θα αντιδράσει όπως τις προηγούμενες φορές μέσα στη χρονιά. Δηλαδή με ένα σερί τεσσάρων νικών. Αυτή τη φορά, όμως, ακόμα και να το πετύχουν αυτό οι «πράσινοι», μπορεί να μην προλάβουν να κόψουν πρώτοι το νήμα. Εκ του αποτελέσματος η χρονιά θα είναι σούπερ αποτυχημένη. Με καθαρά αγωνιστικά κριτήρια, όμως, θα είναι μία χρονιά κατά την οποία ο Παναθηναϊκός άρχισε να φτιάχνει κάτι πολύ καλύτερο από τα προηγούμενα χρόνια.

Τι έκανε ο Τζίγκερ τα προηγούμενα χρόνια; Εδιωχνε παίκτες, άλλαζε προπονητές και η χρονιά έκλεινε πριν καν αρχίσει. Συνήθως τον Δεκέμβριο ο Παναθηναϊκός ήταν εκτός πρωταθλήματος. Λάθη συνεχή, με αποτέλεσμα οι παίκτες να πηγαίνουν και να έρχονται και η ομάδα να χτίζεται και να γκρεμίζεται συνέχεια. Πέρυσι, για παράδειγμα, στον πάγκο της ομάδας κάθισαν δύο προπονητές, ο Μπάκε και ο Μουνιόθ, και ενδιάμεσα εκτελούσε χρέη υπηρεσιακού προπονητή ο Γιάσμινκο Βέλιτς. Την περίοδο 2004-05 στον πάγκο της ομάδας κάθισαν κατά σειρά ο Σουμ, ο Σκάζνι, ο Φυλακούρης και ο Μαλεζάνι. Στο χέρι της διοίκησης είναι να εντοπίσει και τα άλλα λάθη που έκανε και φέτος και τα προηγούμενα χρόνια και να τα διορθώσει.

Ενα θέμα, στο οποίο ασφαλώς παρουσιάζεται μία άλλη εικόνα, είναι το γεγονός ότι υπάρχει συσπείρωση και όχι εσωστρέφεια. Τα προηγούμενα χρόνια και η διοίκηση και οι προπονητές συνήθως έριχναν τις ευθύνες των αποτυχιών στους παίκτες. Η μεν διοίκηση άλλαζε τους παίκτες, οι δε προπονητές (όπως, για παράδειγμα, ο Μουνιόθ) έλεγαν ότι η ομάδα δεν έχει παίκτες. Αυτό φέτος δεν υπάρχει. Και η διοίκηση και ο Πεσέιρο πιστεύουν σ' αυτούς τους παίκτες. Μάλιστα, όσα ειπώθηκαν μετά το ματς με τον Ηρακλή περί ανίκανων και λούζερ έχουν προκαλέσει τη δυσαρέσκεια και των διοικούντων και του Πεσέιρο, αφού πιστεύουν ότι η φετινή προσπάθεια δεν μπορεί και δεν συνδυάζεται με τις προσπάθειες των προηγούμενων χρόνων. Κι επειδή στο ποδόσφαιρο όλα είναι ρευστά, αν τελικά ο Παναθηναϊκός κάνει το θαύμα (όπως φαίνεται τώρα) οι λούζερ και οι ανίκανοι θα γίνουν πρωταθλητές και οι παίκτες με την ψυχή του πρωταθλητή θα γίνουν λούζερ; Βαριές κουβέντες και βιαστικά συμπεράσματα για μία γενιά παικτών που μόλις φέτος ξεκίνησε την προσπάθεια για να φέρει και πάλι την ομάδα στην κορυφή.

Αν δεν τα καταφέρει φέτος, η λογική λέει ότι η διοίκηση συνεχίζει την προσπάθεια και ενισχύει την ομάδα εκεί που πονάει με παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά. Με μία τέτοια αντίδραση είναι δεδομένο ότι τη νέα περίοδο η ομάδα θα βγει κερδισμένη. Με αποφάσεις σπασμωδικές, σαν κι αυτές των προηγουμένων χρόνων, θα αργήσει να ξημερώσει.