Γιορτάστε γιατί χάνουμε...

Ο Παναθηναϊκός στα 100 χρόνια του δεν μπορεί να γιορτάσει έτσι όπως θέλει. Στο ποδόσφαιρο μετέτρεψε το προβάδισμα κατάκτησης τίτλου σε μειονέκτημα. Στο μπάσκετ αρκέστηκε στις εγχώριες διοργανώσεις, και μάλιστα από πολύ νωρίς. Στο πόλο πανηγυρίζει διότι νίκησε στο ντέρμπι παραμονής τη Γλυφάδα!

Πώς τα φέρνει καμιά φορά η τύχη... Η ομάδα που ουσιαστικά χτίστηκε από το «γκρέμισμα» της ομάδας πόλο του Παναθηναϊκού έπεσε, δίνοντας ζωή στους «πράσινους».

Πώς τα φέρνει καμιά φορά η τύχη... Ο προπονητής που «έχτισε» τον πρωταθλητή Παναθηναϊκό στο μπάσκετ ακούει τους αμφισβητίες του, που τόσα χρόνια δεν είχαν αφορμή, να μιλούν.

Πώς τα φέρνει καμιά φορά η τύχη... Ο Γιασικεβίτσιους ήρθε για να τα σαρώσει όλα και, έτσι όπως εξελίχθηκε η κατάσταση, αναγκάζεται να ανοίξει διάλογο με την αντίπαλη κερκίδα για να φωνάξει ότι δεν ξέχασε το μπάσκετ που ήξερε...

Πώς τα φέρνει καμιά φορά η τύχη... Ο Πεσέιρο ήρθε για να παίξει ο Παναθηναϊκός ελκυστικό και επιθετικό ποδόσφαιρο και παρουσιάζει τη χειρότερη επίθεση της ομάδας τα τελευταία 27 χρόνια!

Πώς τα φέρνει καμιά φορά η τύχη... Ο Νίκος Σπυρόπουλος ήρθε (και είναι) ως ο καλύτερος Ελληνας αριστερός μπακ και ξαφνικά αρχίζει να φορτώνεται ευθύνες για την απώλεια του πρωταθλήματος.

Πώς τα φέρνει καμιά φορά η τύχη... Ο Παναθηναϊκός είναι η μόνη ομάδα κορυφής που έχει σταθερή διοίκηση από καταβολής της Α' Εθνικής, που δεν της χάρισε ποτέ χρήματα το ελληνικό κράτος, που δεν χρησιμοποίησε ποτέ κάποια ευνοϊκή κυβερνητική ρύθμιση για περιορισμό των χρεών της, που δημιούργησε (πολύ πιο πριν από τον «αιώνιο» αντίπαλο) υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις. Μια διοίκηση που πλέον δεν μας κάνει και την καλούμε να φύγει. Να φύγει, σύμφωνοι. Αλλά να έρθει ποιος; Και να έρθει πώς; Το ρωτάει και ο Κώστας Βαϊμάκης λίγες σελίδες πιο μπροστά.

Αξίζει σε ένα σύλλογο σαν τον Παναθηναϊκό να ψάχνει για σωτήρες τη στιγμή που γιορτάζει τη συμπλήρωση 100 ετών ζωής; Γιατί ο κόσμος του Παναθηναϊκού, αντί να γιορτάζει, γίνεται μπαλάκι στις διοκητικές ορέξεις των αντιμαχόμενων «πράσινων» στρατοπέδων»; Το ακριβώς εξυπηρετεί αυτή η «πράσινη» διαμάχη, η οποία, μάλιστα, κορυφώνεται τη χρονιά της συμπλήρωσης των 100 ετών ζωής του συλλόγου; Γιατί δίνεται η εντύπωση ότι ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζεται από μνηστήρες και μη ως «μαγαζί γωνία» και όχι ως σύλλογος «καταδικασμένος» να πρωταγωνιστεί; Γιατί ο κόσμος της ομάδας παίρνει το χρίσμα του «καλού στρατιώτη» της μιας ή της άλλης (ή και της τρίτης) παράταξης; Ποια είναι η συγκεκριμένη πρόταση αλλαγής του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός;

Πόσοι τελικά είναι οι Παναθηναϊκοί; Σε αυτή την ερώτηση μπορεί να δοθεί με μεγαλύτερη ευκολία απάντηση, αρκεί οι «εμπλεκόμενοι» στον «ενιαίο και αδιαίρετο» Παναθηναϊκό να είναι ειλικρινείς για μία φορά. Οταν απαντηθεί η ερώτηση, αυτή η τελευταία, θα μάθουμε αν όντως κάποιοι Παναθηναϊκοί θα έχουν λόγους να πανηγυρίζουν στα γενέθλια της ομάδας. Θα γιορτάζουν διότι κάποιος άλλος Παναθηναϊκός θα έχει αποτύχει. Εκεί που φτάσαμε, μόνο γι' αυτό μπορούμε να πανηγυρίσουμε. Γιορτάστε...

ΥΓ.: Θα είναι άδικο για τον Βλάση Σταθοκωστόπουλο να συμπεριληφθεί σε αυτούς τους Παναθηναϊκούς. Τουλάχιστον αυτός κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να γιορτάσει η ομάδα τούτη τη χρονιά...