Τελειωμένη ιστορία

Αντίθετα με τον Ηρακλή Αντύπα, που κουνιέται σαν χορεύτρια του «Bar Club Anatoli» (ποτό δύο χιλιάδες, χορός τρεις χιλιάδες), αλλά κάνει «κο, κο, κο» αντί να γράψει ότι πιστεύει πως ο Ολυμπιακός «καθάρισε» το πρωτάθλημα, νομίζω ότι το πρωτάθλημα δεν έχει λήξει.

Από την αρχή της σεζόν ο Ολυμπιακός έδειξε ότι χρειάζεται να πετύχει δύο γκολ για να νικήσει. Πάει λοιπόν ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ. Τελευταία εμφάνιση σε ντέρμπι του Ακη Ζήκου. Δαγκώνει τα χείλια ο Ζήκος, κάνει το παιχνίδι της ζωής του, κάνει και τον απαραίτητο τσαμπουκά στον διαιτητή που μασάει, σκίζεται ο Ριβάλντο που θέλει να εκδικηθεί τον Κόκκαλη και η ΑΕΚ παίρνει το ματς. Απίθανο; Μη γελάσω. Ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να νικήσει τον Αστέρα, που έπαιζε με 10 παίκτες για ένα ημίχρονο στο Καραϊσκάκη και έχει τόσο σίγουρο το ματς με την ΑΕΚ; Ναι, ξέρω, ψυχή του πρωταθλητή, παίκτες που ξέρουν να παίρνουν αυτό που θέλουν στην τελική ευθεία, αλλά τέτοια έχω διαβάσει περισσότερες φορές από όσες τις οδηγίες τι πρέπει να κάνεις αν καταπιείς το απορρυπαντικό, γραμμένο στο κουτί καθισμένος στην τουαλέτα. Τελειώνει το ματς, φωνάζει η μία εξέδρα «Εμπρός, αϊτέ», φωνάζει η άλλη «Δικέφαλε» και πάμε στην επόμενη εβδομάδα.

Ας πούμε ότι οι φήμες πως ο Γιώργος Δώνης έχει κλείσει στην ΑΕΚ ισχύουν. Πάει λοιπόν ο Δώνης να παίξει με τον Ολυμπιακό με την τέταρτη πιθανόν καλύτερη ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος. Ποιο είναι το ιδανικό σενάριο για τον Δώνη; Φυσικά να πάρει το «διπλό» και να χαρούν οι Λαρισινοί, αλλά να πάθουν οι ΑΕΚτσήδες την επάρατη κολούμπρα. Αν ο Δώνης πάρει «διπλό» από τον Ολυμπιακό προτού πάει στην ΑΕΚ, δεν χρειάζεται να καβαλήσει άσπρο άλογο. Θα τον πάνε στα χέρια οι οπαδοί.

Τι κάνουμε τώρα, Hercules; Βγαίνουμε το μεσημέρι στο ράδιο και λέμε ότι ο Ολυμπιακός ανεβαίνει με συγκρατημένη αισιοδοξία να παίξει στην Ξάνθη; Παθαίνουμε στομαχικό, όπως έπαθε ο «Λύμπε» πριν από το ματς με την Καλαμαριά; Βρίσκουμε πνευματικό να μας σώσει από την αυτοκτονία με τρεις πίτσες (η μία δωρεάν);

Θα συμβεί; Δύσκολο, αλλά γίνεται. Οπως και είναι αδύνατον ο Ολυμπιακός να χάσει το πρωτάθλημα αν κερδίσει στο ΟΑΚΑ. Γιατί σε τρία ματς οι πάλιουρες και εκλεκτικοί ξένοι του Ολυμπιακού δεν χάνουνε τα δύο. Και τώρα θέλετε το χειρότερο σενάριο για την ΑΕΚ;

Ο Ολυμπιακός χάνει τα ματς στο ΟΑΚΑ και με τη Λάρισα. Η ΑΕΚ χάνει το τελευταίο ματς με τον ΠΑΟΚ και μαζί το πρωτάθλημα. Θέλετε και το τρισχειρότερο σενάριο;

Ο Ολυμπιακός χάνει τα τρία ματς και η ΑΕΚ το ματς με τον ΠΑΟΚ, αλλά παίρνει το πρωτάθλημα. Γιατί στο μεταξύ ο Ντούσαν Μπάγεβιτς έχει κερδίσει τον Παναθηναϊκό με τον Αρη και αφιερώνει τη νίκη στους οπαδούς της ΑΕΚ. Οι οποίοι θα πρέπει να λένε ότι πήραν και πάλι πρωτάθλημα χάρη στον Μπάγεβιτς.


Η διαφορά ανάμεσα σε ένα δημοσιογράφο και έναν υπάλληλο είναι η διαφορά στην κίνηση της κάμερας στην Αρχαία Ολυμπία. Αν είσαι υπάλληλος που περιμένεις να πάρεις και κανένα έκτακτο από το Ολυμπιακό νταραβέρι την ώρα που οι Θιβετιανοί ανοίγουν τη σημαία, κάθεσαι και κοιτάς τον τηλεσκηνοθέτη να παίρνει «όμορφα» πλάνα από την εκδήλωση. Αν είσαι δημοσιογράφος, ζητάς on air οι κάμερες να καλύψουν το επεισόδιο. Εκτός αν το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον ήταν πότε θα σπάσουν τα... άλατα από τις μυστήριες με τις χλαμύδες, που κινούνται σαν οι αρχαίες να έπασχαν από αρθριτικά.

Επίσης πρέπει να πω ότι έχω μια αδυναμία στη λέξη «ορδή». Από ένα «Ιζνογκούντ» που είχε μια ιστορία με Μογγόλους και τον αρχηγό τους να φωνάζει «Λίγη τάξη στην ορδή». Συγκινήθηκα, λοιπόν, όταν κατάλαβα ότι την αδυναμία τη μοιράζομαι με μια δημοσιογράφο του ΑΝΤ1. Εδώ και καιρό όποιος παρακολουθεί ειδήσεις στην τηλεόραση του ΑΝΤ1 καταλαβαίνει ότι το θέμα που απασχολεί τον Ελληνα είναι η Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας, ενώ μερικοί περίεργοι, όταν βρίσκουν χρόνο, ασχολούνται και με το Ασφαλιστικό. Στη λογική λοιπόν του ανεβάσματος της εκδήλωσης της Φλόγας ακούστηκε και το «Ερχεται τώρα η ορδή των Κινέζων».

Οι Κινέζοι είναι βέβαιο ότι θα διοργανώσουν μια χαρά Αγώνες. Ως χώρα και καθεστώς η Κίνα φτιάχτηκε για τον Ολυμπισμό. Οπου η μεγαλύτερη αρετή ενός λαού για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών είναι η τάση του να υποτάσσεται στην εξουσία. Στην πραγματικότητα οι Ολυμπιακοί Αγώνες προϋποθέτουν την αναστολή των πολιτικών ελευθεριών των κατοίκων της πόλης που τους διοργανώνει. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, το 2004 στην Αθήνα. Για ένα σχεδόν μήνα οι Αθηναίοι έπρεπε να ζουν σε μια πόλη, στην οποία η κυβέρνηση επέτρεπε την παρακολούθηση των τηλεφώνων και την οπτική εποπτεία κάθε κίνησης μέσω του Ζέπελιν. Οσοι Αθηναίοι τρομοκρατημένοι δεν είχαν σηκωθεί να φύγουν στα νησιά ήξεραν ότι, αν πατήσουν την Ολυμπιακή λωρίδα κίνησης, θα πληρώσουν δύο κατοστάρικα, ότι για να φτάσουν σε σημεία που διοργανώνονταν αγώνες έπρεπε να περάσουν από σωματική έρευνα που θα διαμαρτυρόντουσαν χαρακτήρες του «Prison Break» και ότι για αυτόν τον μήνα θα πρέπει να κάνουν τους κατοίκους του Σοβέτο, με τους «αθάνατους» της ΔΟΕ να παίζουν τους άρχοντες του Απαρτχάιντ. Ολα τα ανωτέρω στο όνομα της προβολής της Ελλάδας, που κατέληξε να γίνει προβολή της Madame.

Τέλος πάντων, οι Κινέζοι δεν θα έχουν πρόβλημα να διοργανώσουν μια χαρά αγώνες. Αν εμείς κάναμε τις... πάπιες και δεχτήκαμε να μας παρακολουθούν, ποιοι θα κουνηθούν στην Κίνα, οι ταλαίπωροι που τους κατεδάφισαν τα σπίτια ή οι Θιβετιανοί; Οι οποίοι, εκτός των άλλων, δεν έχουν και το «προσόν», αν είναι αντιαμερικανοί, να βγουν οι χοντροκώλες και οι ΠΕΧΩΔΕ του Διονύση να διαδηλώσουν για τα δικαιώματά τους.

Το πώς εκδηλώνεται ένας λαός ή ένας άνθρωπος διαφέρει δραστικά. Σε επίπεδο λαού, για παράδειγμα, οι Ελληνες, αν στραβώσουν ο ένας με τον άλλον, πρώτα θα βρίζουν για πέντε λεπτά, μετά θα σπρώχνονται για τρία και μόνο αν δεν βρεθεί κάποιος να τους χωρίσει, στο τέλος μπορεί να πλακωθούν στις μπουνιές. Αντίθετα, οι Ταϊλανδοί πολύ δύσκολα τσακώνονται, αλλά όταν η κατάσταση στραβώσει δεν συγκρατούνται. Πέρυσι όταν ήμουνα στην Ταϊλάνδη, ένας αστυφύλακας και ένας στρατιωτικός τσακώθηκαν επειδή ο ένας έκλεισε τον άλλον στην εθνική οδό. Τράβηξαν χειρόφρενο, έβγαλαν τα υπηρεσιακά τους περίστροφα και, ταμπουρωμένοι πίσω από τα καπό, έκαναν την εθνική «ΟΚ Corall».

Σε αυτή τη λογική ο Ισμαέλ Μπλάνκο μοιάζει να έχει ταϊλανδέζικο αίμα. Πριν από το επεισόδιο με τον Κωστένογλου οι παίκτες της ΑΕΚ έλεγαν ότι έχει κυκλοθυμικό χαρακτήρα. Η στραβή όμως πλευρά του χαρακτήρα του Μπλάνκο, στο γήπεδο τουλάχιστον, δεν είχε γίνει αντιληπτή. Εγινε με το επεισόδιο του Καυταντζογλείου, όταν άφησε τον «ιερέα» με το χέρι στον αέρα. Σε αυτό το σημείο είναι σαφές ότι ο Ντέμης Νικολαΐδης κάτι έπρεπε να κάνει. Εκανε το μόνο λογικό. Πήγε στην προπόνηση και είπε το αναμενόμενο. «Οποιος βγαίνει, δίνει το χέρι σε αυτόν που μπαίνει, δίνει το χέρι στον προπονητή του και κάθεται στον πάγκο». Εδώ να υπογραμμιστεί ότι κανένας δεν μπορεί να πει κουβέντα για τον Ντέμη, που με όλους τους προπονητές ήταν άψογος. Αλλά και ο Ριβάλντο δεν είχε διάθεση να κοντράρει. Είπε ότι δεν είχε πρόθεση να προκαλέσει πρόβλημα και ότι η προτεραιότητα είναι το ματς με τον Ολυμπιακό. Η συγγνώμη του Ριβάλντο δόθηκε μπροστά σε όλους τους παίκτες, παρουσία και του Μπλάνκο. Ο οποίος άκουσε τη συγγνώμη του Βραζιλιάνου χωρίς καμία διάθεση να κάνει το ίδιο.

Ο Μπλάνκο φυσικά μπορεί να υπολογίζει στη στήριξη της κερκίδας και ιδιαίτερα των οργανωμένων, που αυτή την εποχή είναι το «πουλέν» τους. Οι οποίοι, παρά το σνομπάρισμα στον «ιερέα», τον χειροκρότησαν κατά την αποχώρησή του προς τα αποδυτήρια. Αντίθετα, τα «μαύρα πρόβατα» για τους οργανωμένους είναι ο Ακης Ζήκος και ο Ντάνιελ Τόζερ. Ο δεύτερος για τη ζωή που κάνει, με τους οργανωμένους να τον ξεφωνίζουν ότι ξενυχτάει και γυρνάει στα μπαρ. Οσο για τον πρώτο, έχει μπει στο στόχαστρο λόγω της σχέσης του με τον Νικολαΐδη.


Με την ομιλία του Νικολαΐδη είναι πάντως σαφές ότι τον «Δον» Λορένσο Σέρα Φερέρ τον «φάγανε» οι παίκτες. Η φράση «Δεν σας άρεσε ο προηγούμενος ποδοσφαιριστής, δεν σας αρέσει και αυτός», σημαίνει ότι στην απόλυση του Φερέρ έπαιξε ρόλο η γνώμη των ποδοσφαιριστών για τον προπονητή τους. Ρώτησε ο Νικολαΐδης τους πάλιουρες, του είπαν ότι τα αποδυτήρια δεν σηκώνουν τον Φερέρ και του «έδωσε πόδι». Είναι και ο λόγος που ο Νικολαΐδης δεν θέλησε να μιλήσει για τη λύση της συνεργασίας, διότι αν έλεγε ότι ο Φερέρ «πήρε πόδι» από τους παίκτες, φαίνεται ότι το κουμάντο των αποδυτηρίων έχει περάσει από τον προπονητή στους ποδοσφαιριστές.