Ο Ολυμπιακός θυμίζει Εθνική στο Βελιγράδι!

Ο Ολυμπιακός στα πλέι οφ (!) και ο Παναθηναϊκός θεατής στην Ευρωλίγκα... Πριν από λίγο καιρό θα έμοιαζε με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αλλά τι να πει και ο Ελληνιάδης, ο οποίος το είχε προβλέψει από πέρυσι, και τώρα το χαίρεται αυτός που τον διαδέχθηκε ως μάνατζερ στον Ολυμπιακό;

Θυμάμαι ότι λίγο πριν από τα περσινά πλέι οφ της Ευρωλίγκας ο μάνατζερ Σταύρος είχε προκαλέσει το πανελλήνιο σε μία τηλεοπτική συζήτηση μαζί μου, υποστηρίζοντας ότι ο μεν Ολυμπιακός θα απέκλειε την Τάου, ο δε Παναθηναϊκός θα έμενε εκτός φάιναλ φορ από την Ντιναμό Μόσχας!

Δεν ξέρω αν ο Ελληνιάδης έβλεπε πράγματι μακριά ή απλώς μετέτρεπε την επιθυμία του σε πρόβλεψη. Εκ των πραγμάτων, πάντως, αποδεικνύεται ότι δεν είχε την τύχη να βρεθεί στον Ολυμπιακό τη σωστή στιγμή και με τον κατάλληλο άνθρωπο...
Τελικά ο κατάλληλος άνθρωπος για τον Ολυμπιακό ήταν ο Γιαννάκης, ο οποίος παρεμπιπτόντως αποδεικνύεται πολύ πιο κατάλληλος και αποτελεσματικός απ' όσο θα μπορούσε να υπολογίσει και ο πιο φανατικός λάτρης των ικανοτήτων του. Γιατί περίπου πριν από δύο μήνες παρέλαβε έναν Ολυμπιακό πραγματικό ερείπιο και σήμερα, παίζοντας όλον αυτόν τον καιρό χωρίς τον πιο ακριβοπληρωμένο του παίκτη, τον Μασιγιάουσκας, τον έχει στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας και με ένα ηθικό το οποίο δεν πτοείται ενώπιον οποιουδήποτε αντιπάλου!

Πρόκειται για την ταχύτερη και μεγαλύτερη μεταμόρφωση ομάδας από τότε (δηλαδή εδώ και 45 χρόνια) που παρακολουθώ μπάσκετ. Λες και ο «δράκος» έχει κάποιο μαγικό ραβδί και σε «χρόνο μηδέν» τα άλλαξε όλα. Και έκανε τον Ολυμπιακό -από εκεί που έτρωγε εκατό (και βάλε) από το Αιγάλεω- πρωτομάστορα στην άμυνα, τον Γκριρ από τρελοκομείο και δημόσιο κίνδυνο υπόδειγμα σοβαρότητας και ομαδικού πνεύματος και τον κόσμο να εκδηλώνεται με τα μυαλά στα κάγκελα, βέβαιος πια ότι αυτή η ομάδα θα δίνει κάθε φορά το 100% των δυνάμεών της μέσα στον αγωνιστικό χώρο!

Εβλεπα τον Ολυμπιακό προχθές με τη Ρεάλ και δεν πίστευα στα μάτια μου. Σοβαρότητα, καθαρό μυαλό και ομαδικό πνεύμα ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του απέναντι στη «Βασίλισσα». Αλλά όσο περνούσε η ώρα, έρχονταν να προστεθούν σε όλα αυτά ένα απαράμιλλο σθένος και ένας καλώς εννοούμενος τσαμπουκάς, στοιχεία που έριξαν τελικά τη μεγάλη αντίπαλο στο καναβάτσο.

Το προηγούμενο βράδυ είχα παρακολουθήσει την ήττα και τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού από την Παρτίζαν στο Βελιγράδι. Δεν λέω, και ο Παναθηναϊκός επιστράτευσε στο ματς αυτό ό,τι είχε και δεν είχε μέσα του, φτάνοντας μάλιστα πολύ κοντά στη νίκη, αλλά τελικά ξέρετε ποιο είναι το συμπέρασμα; Οτι προκρίθηκε η ελληνική ομάδα, οι παίκτες της οποίας είχαν τη μεγαλύτερη δίψα για επιτυχία, για διάκριση, για δικαίωση.

Ο σημερινός Ολυμπιακός μού θυμίζει την Εθνική μπάσκετ το 2005 στο Βελιγράδι, όταν ήταν αποφασισμένη να σκοτώσει τα φαντάσματα του παρελθόντος και να καθιερωθεί, επιτέλους, ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Συνδετικοί κρίκοι των δύο αυτών ομάδων είναι ο Γιαννάκης και ο Βασιλόπουλος (στο Βελιγράδι ήταν και ο Μπουρούσης, αλλά δεν έπαιζε σχεδόν καθόλου) και δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι αυτοί οι δύο είναι οι ψυχολογικοί ηγέτες του σημερινού Ολυμπιακού.

Αντίθετα, ο πολυδιαφημισμένος πρωταθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός δεν έχει πια μάτια που να γυαλίζουν, τουλάχιστον όσο άλλοτε. Πολλοί παίκτες είναι κορεσμένοι και σωματικά και ψυχολογικά, ενώ οι περισσότεροι έπιασαν ήδη ταβάνι στις οικονομικές απολαβές τους. Κοντά σε αυτά κάποιες λάθος επιλογές και ο τραυματισμός του Τσαρτσαρή εξάρθρωσαν τη γραμμή των ψηλών και διατάραξαν το αγωνιστικό στάτους στην περιφέρεια.

Την Τετάρτη στο Βελιγράδι δύο φορές ο Παναθηναϊκός είχε το παιχνίδι στα χέρια του, αλλά το πέταξε και τις δύο, γιατί άλλοι παίκτες θέλησαν να κάνουν το κάτι παραπάνω και άλλοι έκαναν λιγότερα από όσα απαιτούνταν. Το βέβαιο είναι ότι στα κρίσιμα σημεία δεν συντονίστηκαν ποτέ και έτσι κάποια αψυχολόγητα σουτ και κάποια χαμένα ριμπάουντ τούς καταδίκασαν σε αποκλεισμό.

Μερικοί είπαν ότι ο Ομπράντοβιτς το παράκανε με τα χαμηλά σχήματα, με αποτέλεσμα η ομάδα να μην μπορεί να πάρει ριμπάουντ. Ναι, αλλά από την άλλη θα πρέπει να του αναγνωρίσουν ότι με την άμυνα ζώνης, που επιστράτευσε ξαφνικά έπειτα από τόσα χρόνια, απαγόρευσε στον Πέτκοβιτς να πάρει την μπάλα και τελικά έφερε το παιχνίδι εκεί που το ήθελε. Και είναι βέβαιο ότι δεν θα το έχανε αν οι κανονισμοί τού έδιναν το δικαίωμα να έχει αμεσότερη παρέμβαση στα όσα αποφασίζονταν μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Ας αποφύγουμε όμως τις υπερβολές. Οταν χάνει μια ομάδα, δεν υπάρχουν υπεύθυνοι και ανεύθυνοι. Χάνουν όλοι μαζί. Και οι παίκτες και οι προπονητές. Και επίσης οι μάνατζερ, οι γιατροί, οι γυμναστές, οι φυσιοθεραπευτές, μέχρι και οι φροντιστές! Και όταν κερδίζει, επίσης κερδίζουν όλοι μαζί. Πράγμα που σημαίνει ότι αν μείνουν ενωμένοι στα δύσκολα, έχουν ελπίδες να ρεφάρουν τη χασούρα. Αλλιώς ο Ολυμπιακός τρέχει στο κατόπι τους έτοιμος να εκμεταλλευτεί την όποια τους αδυναμία...

Τι γίνεται από εδώ και πέρα, λοιπόν; Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του την ΤΣΣΚΑ, την καλύτερη ομάδα της Ευρωλίγκας και μάλιστα με τον παράγοντα έδρα εις βάρος του. Νωρίτερα (την Τετάρτη) οι δύο «αιώνιοι» θα αναμετρηθούν στον πρώτο τελικό της χρονιάς. Και στο φινάλε της σεζόν τούς περιμένει η μάχη για τον τίτλο, ενδιαφέρουσα όσο ποτέ τα τελευταία χρόνια.

Οταν ανέλαβε τον Ολυμπιακό ο Γιαννάκης είπαμε ότι το έργο του θα κριθεί κατά βάση από τη νέα χρονιά. Ομως, η απίστευτη μεταμόρφωση της ομάδας άνοιξε ορέξεις που πριν από δύο μήνες δεν υπήρχαν ούτε για αστείο. Ορέξεις οι οποίες μπορούν κατ' αρχάς να ικανοποιηθούν με την κατάκτηση του Κυπέλλου, που μοιάζει ως ο πιο εφικτός στόχος, και μετά βλέπουμε...