Δεν αντέχεται τόση «ιεροσύνη»!

«Κοιτάτε, αλλά μην αγγίζετε», αξίωνε το διαφημιστικό σλόγκαν μιας φίρμας λακ, στα 70s. Το συνόδευε η φωτογραφία μιας γυναίκας, τα όμορφα μαλλιά της οποίας τα κύκλωνε συρματόπλεγμα. Τρεις δεκαετίες αργότερα, το σύγχρονο, παραπλήσιο σλόγκαν δεν αφορά καμία μάρκα λακ, αλλά τους lucky people που κατοικούν στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Αυτούς, αλλά και το στερεότυπο -σαν να λέμε «τρίχες»- που τους μυεί σε μια βασική αρχή της Αγωγής του Πολίτου. «Τιμήστε το, αλλά μην το ασκείτε». Ποιο; Το -κατά τ' άλλα- «ιερό» δικαίωμα της απεργίας.

Εδώ και δεκαετίες είναι εξαιρετικά δύσκολο να θυμηθεί κανείς μια απεργία που δεν αποδόθηκε σε «συντεχνιακή λογική» και η οποία δεν κατηγορήθηκε ως «επιζήμια για το κοινωνικό σύνολο». Κάθε κλάδος χαρακτηρίζεται ως «συντεχνία» -ανάθεμα και αν ξέρουν την πραγματική έννοια της λέξης οι περισσότεροι από όσους την αναμασούν. Κατά συνέπεια, η μόνη περίπτωση να προφυλαχτεί οποιαδήποτε απεργιακή κινητοποίηση από τον αφορισμό της «συντεχνιακής» θα ήταν να αφορά εργαζόμενους που δεν ανήκουν σε... καμία κατηγορία, κανέναν κλάδο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Εργαζόμενους που αιωρούνται «ξεκρέμαστοι» στην ατμόσφαιρα, σαν τους ρύπους της Αθήνας, η οποία -βεβαίως, βεβαίως- αποδεικνύεται εχθρική προς τη δημόσια υγεία μόνο όταν απεργούν οι εργάτες του Δήμου. Δοθείσης της αδυναμίας της Κοινωνιολογίας και των συναρμοδίων Επιστημών να ανακαλύψουν τέτοιους «εργαζόμενους- φαντάσματα», κάθε απεργία «βαφτίζεται» συντεχνιακή. Ετσι απλά.

Κατ' αναλογία, μια απεργία θα απέφευγε το στίγμα της «επιζήμιας για το κοινωνικό σύνολο» μόνο εάν την έκαναν κηφήνες ή κάτοχοι εξειδικευμένων θέσεων απασχόλησης, από αυτές που σπανίως γίνονται αισθητές «εκεί έξω». Εάν η απεργία επιτρέπεται μόνο υπό την προϋπόθεση ότι η κοινωνία -ναι, αυτό το... άθροισμα «συντεχνιών»- δεν θα πάρει χαμπάρι, ποιοι θα μπορούσαν να ασκήσουν το εν λόγω («ιερό», να μην ξεχνιόμαστε) δικαίωμα; Οι άνεργοι, οι άεργοι, οι αργόμισθοι και οι απασχολούμενοι σε τομείς, των οποίων το αντικείμενο δεν επηρεάζει την ημέτερη καθημερινότητα. Π.χ., κάποιοι σύμβουλοι επιχειρήσεων. Οπως καταλαβαίνετε, κάποιοι εξ αυτών δεν διαθέτουν τη δυνατότητα να απεργήσουν και άλλοι στερούνται λόγων για να το πράξουν. Τι μένει; Μα φυσικά το δόγμα «η απεργία είναι πολύ ιερή για να τη μολύνετε απεργώντας»...

Τετράγωνη λογική. Αντάξια εκείνης που διέπει την κυβερνητική «γραμμή» για το Ασφαλιστικό: φέρνουν τα «πάνω-κάτω» και τα κάτω... πιο κάτω, για να εξοικονομήσουν 310 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, αλλά συντηρούν την εισφοροδιαφυγή των 6 δισεκατομμυρίων ευρώ. Την κινδυνολογική τους «καραμέλα» τη διαψεύδει η μελέτη του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, αλλά -βλέπετε- αυτού του είδους οι «καραμέλες» λιώνουν στο ημίφως. Προέχει ο τρόμος για τα προφιτερόλ που «έλιωναν» στα ζαχαροπλαστεία προτού καλά καλά γίνει η πρώτη διακοπή ρεύματος!