Ποτέ πάνω απ’ ό,τι χρειάζεται

Tα γλειψίματα στον Πανάγαθο με το ευχέλαιο στην τελευταία προπόνηση της ΑΕΚ δεν έπιασαν τόπο. Γιατί αν το ποδόσφαιρο κερδιζόταν με λειτουργίες, οι ομάδες δεν θα είχαν προπονητές στους πάγκους, αλλά αρχιμανδρίτες. Και αντίθετα με τον Παναθηναϊκό, η χθεσινή ΑΕΚ πάνω από όλα χρειαζόταν προπονητή.

Απαλλαγμένος λόγω τραυματισμού από την υποχρέωση να χρησιμοποιήσει τον Αντρέας Ιβανσιτς, ο Πεσέιρο έκανε το αναμενόμενο. Εβαλε στα αριστερά έναν ακόμα αμυντικό χαφ χωρίς την παραμικρή επιθετική ικανότητα: τον Σιμάο. Με τον Σαλπιγγίδη μόνο επιθετικό, με τον Ν'Ντόι κουτσαμένο από τα πρώτα λεπτά να μένει ανεξήγητα στο παιχνίδι και τον Τζιόλη στα δεξιά, πεδίο δόξης λαμπρόν ανοιγόταν στους πλάγιους της ΑΕΚ, που θα είχαν την ευκαιρία να κατεβαίνουν ανενόχλητοι μέχρι την αντίπαλη περιοχή. Στα αριστερά, όμως, δεν μπορούσαν και στα δεξιά κουτούλαγαν. Γιατί στα αριστερά από την αρχή της σεζόν ο Αρουαμπαρένα παίζει με τη διάθεση του ανθρώπου που έχει πάθει ζαβλαμά από ερωτική απογοήτευση και στα δεξιά έπαιζαν δύο πλάγιοι αμυντικοί. Γιατί ο Εντσον Ράμος μπορεί να είναι καλό ή κακό πλάγιο δεξί μπακ, αλλά επιθετικός δεν είναι και ούτε πρόκειται να γίνει. Οπότε η δεξιά πλευρά καπούτ. Ακριβώς όπως και το κέντρο. Ο Ακης Ζήκος μπορεί να κόβει ό,τι του έρχεται, αλλά αποκλείεται να τρέξει αυτός για να τον κόψουν. Ο Λυμπερόπουλος δεν μπορεί να τρέξει την μπάλα στον άξονα. Οπότε για μια ακόμα φορά επαναλήφθηκε το τραγικό θέαμα ο Ριβάλντο στα 36 να πρέπει να κάνει το «οκτάρι» κατεβάζοντας την μπάλα στην επίθεση. Οπου ακόμα και στις σπάνιες φορές που μπόρεσε να το κάνει, πολύ κουρασμένος για να σουτάρει ή να ντριμπλάρει, διάλεγε την μόνη επιλογή που είχε. Να πασάρει στον Μπλάνκο που έβγαινε στα δεξιά. Οπου ο Μπλάνκο, με τις αξιοπρεπείς ικανότητές του στο σκοράρισμα, αλλά τις ανύπαρκτες στην ντρίμπλα, κλότσαγε προς τα μέσα, κοιτώντας αν αυτό που είχε κάνει ήταν σουτ ή σέντρα. Από ανθρωπισμό παραλείπω το κουτσάρισμα των τελευταίων λεπτών του «ιερέα», όταν με το μυαλό ταχίνι και τον χρόνο να κυλάει έφτασε να παίζει με ένα χαφ στον άξονα, τον Ζήκο, για να τον αλλάξει στο τελευταίο τρίλεπτο με τον Καφέ.

Πριν από τέσσερα χρόνια ο Γιτζάκ Σουμ κατακτούσε το νταμπλ για απολυθεί τον επόμενο χρόνο επειδή ο Παναθηναϊκός δεν έπαιζε ελκυστικό ποδόσφαιρο και σήμερα στον Παναθηναϊκό αναρωτιούνται γιατί η ομάδα δεν παίρνει χειροκρότημα. Ο Πεσέιρο μου θυμίζει τον πελάτη του μπαρ, που ποτέ δεν θα την πουλέψει χωρίς να πληρώσει, αλλά επίσης ποτέ δεν θα δώσει πουρμπουάρ, και η ομάδα του το ίδιο. Ο φετινός Παναθηναϊκός ποτέ δεν δίνει παραπάνω απ' όσο πρέπει για να πάρει ό,τι του χρειάζεται. Χθες μπορεί να πήρε τον βαθμό που ήθελε, στο τέλος μπορεί να κατακτήσει τον τίτλο, αλλά το ρεζουμέ είναι ότι η ομάδα του Πεσέιρο δύσκολα θα κατακτήσει καρδιές.