Περιμένουμε κάτι παραπάνω από τον Αρη

Ως εδώ ήταν λοιπόν. Μετά την ήττα από την Τάου, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο Αρης δεν είχε σκοπό να κάνει φέτος την υπέρβαση σε σχέση με όσα κατάφερε την περσινή περίοδο στην Ευρωλίγκα.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι επιτυχία να προκριθεί στους «16» της Ευρωλίγκας. Αυτό το πέτυχε και πέρυσι. Πέρυσι είχε περισσότερο ενθουσιασμό. Φέτος, αυτό που φάνηκε στο γήπεδο και αυτό που εισέπραξαν οι φίλοι της ομάδας, είναι ότι εφόσον κατάφεραν να προκριθούν, δεν διατήρησαν ενεργό τον ενθουσιασμό τους, τη διάθεση να κάνουν κάτι περισσότερο.

Οχι, οι αγώνες δεν έχουν τελειώσει ακόμη, αλλά με την εικόνα που παρουσιάζει, δεν πείθει ότι μπορεί να σημειώσει μια νίκη. Δηλαδή, δείχνει ότι τα πράγματα θα κυλήσουν όπως πέρυσι που δεν σημείωσε ούτε νίκη στη φάση των «16». Αυτό, βέβαια, δεν είναι το ζητούμενο. Αυτό θα πρέπει να απασχολήσει τους υπεύθυνους του Αρη, που διαπιστώνουν ότι ο κόσμος δεν πηγαίνει στο γήπεδο και κόβονται ελάχιστα -σε σχέση με τη δυναμική του μπασκετικού κόσμου- εισιτήρια.

Οι «κίτρινοι» έχασαν κατά κράτος από την Τάου, αλλά το κακό φαίνεται ότι ξεκινά νωρίτερα. Αρχικά από τη νοοτροπία της ομάδας που βολεύεται με την πρόκριση στους «16» και δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο για να αποδείξει ότι διαγράφει και φέτος μια επιτυχημένη ευρωπαϊκή πορεία.

Διαφημίζεται το γεγονός ότι με το χαμηλό μπάτζετ ο Αρης αποκλείει ομάδες -από την πρώτη φάση- με μεγαλύτερη οικονομική ευχέρεια, αλλά τελικά δεν καταλαβαίνει κανείς ποιο είναι το πραγματικό όφελος από το να αγωνιστεί για έξι αγώνες ακόμη στη φάση των «16» και να συμπληρώσει μια εξάδα από ήττες. Δεν αποκλείεται να είναι επιβλαβείς οι μετακινήσεις, οι επιβαρύνσεις και ό,τι άλλο συνοδεύει τις αποτυχημένες ευρωπαϊκές κόντρες των τελευταίων εβδομάδων.

Τέλος, η προσθήκη του Μπόισα και η παρουσία του Ουάσινγκτον στη θέση του Κασλ θα μπορούσαν να γίνουν αφετηρία για κάτι καλύτερο στη φάση των «16», αλλά οι συγκεκριμένες επιλογές αποδείχθηκε ότι έγιναν στο… πόδι και δεν αναμόρφωσαν τελικά τον Αρη. Ετσι κι αλλιώς και χωρίς αυτούς του δύο, θα έφτανε μέχρι εδώ.

Αυτό πρέπει να απασχολήσει τους «προύχοντες» του Αρη, εφόσον θέλουν να βλέπουν την ομάδα τους ανταγωνιστική, σε ανοδική πορεία και όχι στάσιμη. Μπορούν να υποστηρίξουν ότι είναι ανταγωνιστική με σταθερή πορεία, αλλά ήδη εισπράττουν τη δυσαρέσκεια του κόσμου που αναζητεί κάτι παραπάνω. Δεν είναι εύκολο. Ούτε, όμως, κι ό,τι έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο.