Το «φίμωμα» των bloggers

Στην ιστορία που προέκυψε με το press-gr μην το μπλέκουμε με την ελευθερία της έκφρασης και το φίμωμα των bloggers και παπαριές καμαρωτές. Μιλάμε για το συγκεκριμένο blog που χειριζόταν δημοσιογράφος, εκμεταλλευόμενος την ανωνυμία μη δυνάμενος να το κάνει από άλλο Μέσον. Οποιος είχε διαβάσει το press-gr καταλαβαίνει γιατί μιλάμε… Οπως νομίζω ότι πρέπει να τιμωρείται κάποιος που γράφει απέναντι από το σπίτι «Ο Πανούτσος είναι κλέφτης», το ίδιο ισχύει αν το έλεγε στο ραδιόφωνο, το έγραφε σε εφημερίδα ή το postάρει στο Ιnternet. Το Μέσον δεν διαφοροποιεί την πράξη. Πάμε τώρα στην επόμενη παπαριά: το «φίμωμα» των bloggers.

Οταν γράφεις ή λες κάτι, υπεύθυνος είσαι εσύ και ο ιδιοκτήτης του Μέσου που χρησιμοποιείς με ρεαλιστικά μάλιστα κριτήρια. Παλιότερα οι εκδότες των εφημερίδων έβρισκαν ένα φουκαρά συνταξιούχο, τον έχριζαν «υπεύθυνο σύμφωνα με τον νόμο» και μάζευε φυλακίσεις αντ' αυτών. Ο νόμος, όμως, άλλαξε αναγνωρίζοντας υπεύθυνο τον πραγματικό ιδιοκτήτη. Οπως ο νόμος έκλεισε και το «παραθυράκι» των «αγανακτισμένων αναγνωστών». Παλαιότερα οι εφημερίδες έβαζαν γράμματα «αναγνωστών» που έγραφαν μηνύσιμα κείμενα. Οταν εκείνος που δυσφημείτο ζητούσε τη διεύθυνση του «αναγνώστη», έπαιρνε μία ανύπαρκτη και μετά τρέχα γύρευε. Ο νόμος, αντιλαμβανόμενος το πρόβλημα, αναγνώρισε ότι την ευθύνη την έχει εκείνος που δίνει το Μέσον έκφρασης και αμέσως οι άγνωστοι «αναγνώστες» εξαφανίστηκαν. Μέχρι που μια μέρα εμφανίστηκε το Ιnternet.

Το Ιnternet είχε μια θετική πλευρά. Ο κάθε χρήστης αν είχε την τεχνική γνώση μπορούσε να γίνει εκδότης. Είτε ο Λάμπρος κρεμάει το site είτε ο Λαμπράκης, τις διαστάσεις της οθόνης του υπολογιστή θα καταλαμβάνει. Το Ιnternet, όμως, χωρίς εμπόρους χαρτιού, τυπογραφεία, εταιρείες διανομής και σημεία διάθεσης ήταν ό,τι έπρεπε για να διατηρεί την ανωνυμία του εκδότη. Γεγονός που φυσικά γρήγορα εκμεταλλεύτηκαν πονηροί, βλαμμένοι και εκβιαστές.

Πέραν των κραυγών του Αλέξη Τσίπρα, που στην πολιτική του Συνασπισμού «όπου υπάρχει κατατρεγμένη αδελφή, χελώνα και λεσβία, όλο και κάποια ξέμπαρκη ψήφος θα κρύβεται», τι θέλουμε από το Ιnternet; Ελευθερία ή ανωνυμία; Γιατί το πρώτο σημαίνει το δικαίωμα να πληροφορούμαι ή να πληροφορώ χωρίς περιορισμούς, αλλά κάτω από τους υπάρχοντες νόμους, ενώ το δεύτερο το ίδιο χωρίς όμως να αποκαλύπτω την ταυτότητά μου. Και εάν η ανωνυμία πρέπει να ισχύει στο Ιnternet, γιατί να μην ισχύει και στα υπόλοιπα Μέσα; Αλλά αν η βλακεία είναι ανίκητη, ο εναλλακτικός λαϊκισμός τη νικάει όποτε θέλει... «Εμπρός, παιδιά. Ενάντια στην κρατική βία. Για την Αμαλία, το κίνημα των bloggers, τα δικαιώματα των γυναικών στην Περσία…».


Το «απολογούμαι» έχει μια διαφορά από το «εξηγώ». Ο Τάκης Λεμονής δεν έχει καμία υποχρέωση να «απολογηθεί» στον Τύπο για τους τραυματισμούς στον Ολυμπιακό, ούτε καν να τους εξηγήσει. Από την άλλη, όταν βλέπεις τον Λεντέσμα και τον Γκαλέτι και σε κάθε σπριντ λες «Τώρα, την έπαθαν τη θλάση» δεν είναι ακριβώς το αναμενόμενο. Και αναφέρομαι στον Λεντέσμα και τον Γκαλέτι, επειδή έχουν πάθει θλάση περισσότερες από μία φορές. Για να βρεις βασικό παίκτη του Ολυμπιακού που να μην έχει πάθει θλάση, πρέπει να κάτσεις και να το ψάξεις. Οσο για το άλλο που είπε ο κόουτς ότι «κάποιοι μπλέκουν τους τραυματισμούς με τις θλάσεις» έχει απόλυτα δίκιο. Και φυσικά κάποιοι μπλέκουν τα αιματώματα με τα κατάγματα: αυτοί που έλεγαν ότι ο Ραούλ Μπράβο σε δύο εβδομάδες θα παίζει και ακόμα να γυρίσει στα γήπεδα, μια και ο τραυματισμός του μόνο επιπόλαιος δεν ήταν.

Ενα σημείο της ομιλίας του Λεμονή που είχε ενδιαφέρον ήταν το «έχουμε φέρει παίκτες που άλλαξαν τρόπο ζωής και προπόνησης». Μου θυμίζει πολύ κάτι αντίστοιχο που έλεγαν πέρυσι στην ΑΕΚ, όταν οι παίκτες έπεφταν σαν τα κοτόπουλα από τις θλάσεις. «Ο Δον Λορένσο τους προπονεί σε ρυθμό Πριμέρα Ντιβιζιόν. Εφέτος θα έχουν τραυματισμούς, αλλά του χρόνου που θα έχουν συνηθίσει στον ρυθμό, θα πετάνε». Δυστυχώς, η θεωρία δεν τεσταρίστηκε ποτέ, μια και από την περσινή ομάδα οι μόνοι που είναι βασικοί είναι ο Δέλλας, που φέτος πάει πολύ καλύτερα αλλά είναι και πολύ πιο αδυνατισμένος, ο Ζήκος, που λόγω προβλημάτων με τη μέση προπονείται μαλακά, και ο Λυμπερόπουλος, που ποτέ δεν πέταγε και ούτε προβλέπεται να πετάξει.

Μου έλεγε, λοιπόν, πέρυσι ένα μέλος του προπονητικού τιμ της ΑΕΚ ότι με τις δύο ώρες προπόνησης που έκανε ο Φερέρ αντί να τους ατσαλώσει θα τους ξεκάνει. Δεν είναι συμπτωματικό ότι όταν στο τέλος της σεζόν και φέτος από την αρχή ο Λορένσο Σέρα Φερέρ αποφάσισε να μειώσει τους χρόνους της προπόνησης, οι παίκτες της ΑΕΚ σταμάτησαν να τραυματίζονται. Το άλλο πράγμα που είχε πει ο ΑΕΚτσής ήταν ότι ορισμένοι τραυματισμοί στην ΑΕΚ συνέβαιναν σε παίκτες που έκαναν «κακή» ζωή. «Δεν μπορείς να ξενυχτάς όλο το βράδυ, να πηγαίνεις ξενύχτης στην προπόνηση και στο τέλος να μην τραυματιστείς. Είτε στην προπόνηση είτε στο ματς που ζορίζεσαι περισσότερο». Και αυτό το σημείο μπορεί να αφορά περισσότερο τον Ολυμπιακό, διότι στους παίκτες έχει γίνει δύο φορές παρατήρηση να προσέχουν τη ζωή τους. Και αν δεν υπήρχε λόγος, ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι, έτσι γενικά, δεν θα ένιωθε την ανάγκη να κάνει παρατήρηση ακόμα και ο πρόεδρος…

Ο Λεμονής έχει δίκιο ότι κάποιοι θέλουν να βλέπουν μόνο τα αρνητικά. Εχει δικαίωμα να λέει ότι τη φετινή χρονιά ο Ολυμπιακός όχι μόνο κάνει μια μεγάλη πορεία στην Ευρώπη, αλλά έσπασε και την γκίνια του «διπλού», που εδώ και χρόνια είχε γίνει βραχνάς στην ομάδα. Στην Ελλάδα, όμως, ο Ολυμπιακός έχει κάνει τις χειρότερες εμφανίσεις του από την εποχή που τον ανέλαβε ο Μπάγεβιτς και αν δεν υπήρχε ο «Αγιος Αντώνιος» να κατεβάσει τα ρολά και να πιάνει πέναλτι, ο Ολυμπιακός θα είχε αποχαιρετήσει εδώ και καιρό το πρωτάθλημα. Οσο για το επιχείρημα «και ο τερματοφύλακας παίκτης είναι» θα ίσχυε αν ο Νικοπολίδης είχε κάποια προϊστορία στις αποκρούσεις των πέναλτι. Μέχρι να ξεκινήσει εφέτος να τα πιάνει, ο Νικοπολίδης πρέπει να έχει ένα από τα χειρότερα ποσοστά σε αποκρούσεις πέναλτι.

Εκτός αυτού η απόκρουση πέναλτι δεν είναι από τα βασικά προτερήματα με τα οποία κρίνεται ένας γκολκίπερ. Μου έλεγε ο «Κάρπετ» ότι ο Ντίνο Τζοφ, θεωρώντας ότι το πέναλτι πάντα προκύπτει από μαλακία του αμυντικού, απλώς γονάτιζε στο κέντρο της εστίας και απέκρουε το πέναλτι μόνο αν η μπάλα πήγαινε επάνω του.

Τα πέναλτι είναι σαν τις γριές που πέφτουν στη θάλασσα. Τη σώνεις και είσαι ήρωας, δεν τη σώνεις και πάλι δεν έχεις πρόβλημα. Μου έχει τύχει να ακούσω να λένε «κοίτα αυτόν. Εσωσε ένα παιδάκι που είχε πέσει σε πηγάδι», αλλά ποτέ δεν άκουσα να λένε «κοίτα αυτόν. Ποτέ δεν έχει σώσει παιδάκι που έπεσε σε πηγάδι». Τροφή για σκέψη. Οπως τροφή για σκέψη ήταν η συζήτηση δύο διανοητών του ποδοσφαίρου, χθες το μεσημέρι στο «Jimmy's» της Βαλαωρίτου. Το θέμα ήταν η σημασία του Ντέμη στην ΑΕΚ και συζητητές ο Μάικ Σέπαρντ και ο Ζαν Οτομοχάμεντ. Ο λόγος στον Ζαν.

Ζαν: «Γιατί οι Παναθηναϊκοί, ρε, βρίζετε τον Τζίγκερ, που σας έχει κάνει τόσα καλά;».

Μάικ: «Γιατί εσείς οι ΑΕΚτσήδες βρίζετε τον Ντέμη, που είναι δικό σας παιδί, σας έβαλε στο άρθρο 44 και σας έσωσε από τη Δ' Εθνική;».

Ζαν: «Αυτό που λες είναι υποθετικό. Εγώ θα σου πω κάτι πραγματικό. Εάν δεν ήταν ο Ντέμης, η ΑΕΚ πάλι δεν θα σωνόταν;».

Μάικ: «Ρε, Οτομοχάμεντ, θα μας τρελάνεις; Και εσύ δεν έβαλες "αν" και ερωτηματικό; Και εσύ αυτό που είπες δεν ήταν υποθετικό;».

Οι διάλογοι όπως και άλλες σκέψεις των δύο στοχαστών του ποδοσφαίρου θα εκδοθούν σύντομα σε βιβλίο που θα κυκλοφορήσει στα αγγλικά με τον τίτλο «The dick & the brush».


Ρε συ, Διονύση, sorry. Χθες το πρωί πήγα στο His Majesty’s Panoutsos Psilika kai Efimerides Provider «Ο Καπάτος» και παρά το ότι η ώρα ήταν 10, η «SportDay» είχε εξαντληθεί. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν διάβασα τα επτά αμείλικτα ερωτήματα για να τα «μειλίξω». Μπορείς σε παρακαλώ να βάλεις μια περίληψη αύριο; Και μια που θα κάνεις τον κόπο, βάζεις και το άλλο με τον Κάστρο και με τη NASA που μου αρέσουν;