Οι ηλίθιοι κι ο σατανάς

Ο,τι έκαναν ο Ρέμος με τον Νικολαΐδη τη Δευτέρα, να (συνυπο)γράψουν καμιά τρακοσαριά λέξεις και να προκαλέσουν το να γραφτούν καμιά τρακοσαριά... χιλιάδες λέξεις (άρα και, αναπόφευκτα, απερίγραπτα πολυάριθμες ανοησίες) επί των τριακοσίων λέξεων, το ίδιο είχε γίνει και πριν από μερικές εβδομάδες στο Αλκαζάρ.

Η κοινή δράση των προέδρων-αντιπάλων. Με, απλώς, διαφορετικό (λιγότερο ελκυστικό στην ανοησία) τρόπο. Τότε ήταν ο Πηλαδάκης με τον Νικολαΐδη. Είχαν πάει μαζί στο αποδυτήριο του διαιτητή, σε κλίμα ευκόλως εννοούμενο και οπωσδήποτε αποσυνδεδεμένο απ' το αποτέλεσμα, τόσο πριν όσο και μετά το Λάρισα - ΑΕΚ.

Ακολούθησαν δηλώσεις του (αποστασιοποιημένου, όπως ο Νικολαΐδης, στη Σούπερ Λίγκα) Πηλαδάκη. Η ομάδα του Πηλαδάκη είχε αδικηθεί στον πρώτο γύρο. Οπως αδικήθηκε τώρα, στον δεύτερο, η ομάδα του Ρέμου. Ο Πηλαδάκης κι ο Ρέμος είναι, ως γνωστόν, φίλοι. Οχι, ακριβώς, από σύμπτωση. Τους φίλους, άλλωστε, τους διαλέγουμε.

Συμβαίνει να είναι και πανέξυπνοι, επιτυχημένοι στη ζωή τους, άνθρωποι. Και, πάντως, δεν είναι κρετίνοι για να μην αντιλαμβάνονται το προφανές: αδικήθηκαν (σε ματς) με την ΑΕΚ. Δεν αδικήθηκαν από την ΑΕΚ. Δεν αδικήθηκαν «με ευθύνη» (επειδή, τυχόν, έχει αναπτυχθεί κάποιος μηχανισμός «προστασίας») της ΑΕΚ. Εχει διαφορά.

Για να το κάνουμε, περί κρετινισμού, λιανά: σε κρετίνους νομίζουν πως απευθύνονται εκείνοι που παριστάνουν τους κρετίνους... με το να δίνουν πάσης φύσεως, παντελώς άσχετες με τη ζώσα πραγματικότητα, ερμηνείες. Οτι ο Πηλαδάκης και ο Ρέμος είναι ηλίθιοι, ενώ ο Νικολαΐδης σατανάς, και τους υπέκλεψε το να του χαρίσουν δεκανίκια! Η ομάδα του Πηλαδάκη δεν αδικήθηκε μόνο στο παιχνίδι του πρώτου γύρου με την ΑΕΚ. Αδικήθηκε και αλλού. Το «αλλού» ακόμη δεν το 'χει, απ' ό,τι φαίνεται, ξεπεράσει. Του 'χει καθίσει άσχημα στο στομάχι. Του Ρέμου, επίσης. Δεν χρειάζεται να 'ναι κανείς «καθηγητής Θωμάς» για να αντιλαμβάνεται, στο ποδόσφαιρο, πράγματα...

Οπουδήποτε αλλού αδικήθηκαν, τούτο δεν σημαίνει αυτομάτως πως αδικήθηκαν εσκεμμένα. Σημαίνει κάτι άλλο: ότι με την ΑΕΚ νιώθουν την ασφάλεια πως δεν αδικήθηκαν εσκεμμένα. Οπως οι διεθνείς με τον Ρεχάγκελ. Και να αισθανθούν πως τους αδικεί, ξέρουν (και είναι ήσυχοι) πως δεν τον έχει βάλει κάποιος να το κάνει επίτηδες. Συν τω χρόνω, αργά ή γρήγορα, η ίδια η ζωή είναι που θα διαμορφώσει, μες στο ετερόκλητο μπλοκ του Συνεταιρισμού των «16», τα υπο-μπλοκ. Θα ξεχωρίσουν οι εταίροι που είναι... καλοί επειδή «προστατεύουν την ομάδα» τους απ' τους εταίρους που είναι στ' αλήθεια καλοί επειδή δεν θέλουν να μπουν σε λογικές προστασίας.

Καλύτερα, «προστασίας». Η προστασία προϋποθέτει... πρόγραμμα, ενέργεια, κόστος, ζωτικό χρόνο, αγωνία. Την αγωνία να τσιμπήσει κανείς κάνα δυο κομμάτια, ή πέντε, απ' την πίτα. Απέναντι σ' εκείνους που ονειρεύονται να μην υπάρχει καν τέτοια (για μοίρασμα) πίτα. Πρόκειται, όντως, για όνειρο; Θερινής νυκτός; Εάν δεν θέλουμε να είμαστε 100% απαισιόδοξοι, τουλάχιστον οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Ο ρεαλισμός είναι ότι, στον ορίζοντα, λείπει ο (κοινής και ειλικρινούς) αποδοχής Mr Αφθαρτος, ένας κομισάριος τρόπον τινά, που θα 'ναι «και του σαλονιού», συγχρόνως θα 'ναι «και του λιμανιού», για να επιβάλει άνωθεν κι αποτελεσματικά, αφού δεν θα 'χει ανάγκη κανένα, κανόνες. Κύριος και, συνάμα, κίλερ!

Ο Συνεταιρισμός κληρονόμησε τη (δια)φθορά. Η διαφθορά είναι και αλλού. Αλλού, όμως, τιμωρήθηκε σκληρά. Διά της σκληρής τιμωρίας, επέρχεται εξαγνισμός. Αυτοκάθαρση. Η Γιουβέντους, σήμερα, δικαιούται να διαμαρτύρεται δίχως να της επισείονται «αυτά που έκανε». Διότι «αυτά που έκανε» τα έκανε μεν, τα πλήρωσε δε. Τέλος.

Εδώ το τοπίο δεν εξαγνίστηκε. Συνεπώς δεν είναι εφικτό να αναδείξει, από παρθενογένεση, τον άφθαρτο. Ψάχνοντας στη χώρα το υπαρκτό πρόσωπο που να ταιριάζει στην περιγραφή της ανάγκης, βρίσκω μονάχα ένα. Λέγεται Θεόδωρος Θεοδωρίδης. Αυτός, ναι, στο ιδεατό σενάριο θα μπορούσε να 'ναι η οριστική θεραπεία της γάγγραινας.

Διότι διαθέτει όλα τα εφόδια «να κάνει το παιχνίδι». Και να το φχαριστιούνται, έτσι όπως θα το 'κανε, άπαντες. Μας τον πήρε, κοντά του, ο Πλατινί. Εξω, όπως όλοι οι ξεχωριστοί Ελληνες που φτάνουν στο να μην τους χωρά, ίσως επειδή κατά βάθος δεν τους αντέχει, ο δικός μας τόπος.